woensdag 4 juni 2014

GF Mont Ventoux 2014 : Cycloverslag

Start

Het is even na half acht wanneer we Eric aantreffen in Beaumes-de-Venise. Zo staan we als allereersten in het eerste startvak... in principe voorbehouden voor de prioritaire renners (nummers 0 tem 300), doch de organisatie oordeelt dat nummer 304 er ook wel bijkan.


Meerdere cyclo-kleppers - Bart Van Damme, Professor Hendrik Vos, Sjef Graafmans... - alsook renners van Gaul!, Granfondoteam.be, ex-Veltec ... vervoegen ons. Inmiddels namen de twee overige Cyclo4Cancer-renners Gunther & Jonas hun plaats in in het tweede startvak.


Go

Naar goede gewoonte geeft men pas een 10tal minuten na het voorziene uur het officiële startschot. Eric fietst als één van de eersten de weg op... mijn start is minder snel en ook Vincent ben ik in het geharrewar reeds kwijt. Pas na 2km besef ik dat ik de start-button van de Garmin nog moet induwen. Een snelle bik leert me dat ik verstandig fiets, hartslag 150... nu zonder kleerscheuren aan de voet van de Ventoux komen. In het peloton gaat het er zenuwachtig aan toe : het peloton fietst breed over de weg, doch bij tegenliggend verkeer is het afremmen, duwen... en soms ook wel een harde tik om toch maar je plaats te behouden. Steven, de enige Leierenner in deze cyclo, startte vanuit het tweede startvak doch glipte als behendige renner overal door en situeert zich zo reeds op de eerste rijen van deze omvangrijke kopgroep. Na 14km is er de eerste helling waar doorgetrokken wordt, met een breuk in het peloton als gevolg. Samen met Eric, en nog een vijftal, probeer ik opnieuw aan te sluiten. 6km verder ter hoogte van Bédoin slagen we in ons opzet. Doelstelling geslaagd : Aan een rustig(er) tempo (dan voorheen in cyclo's) starten en toch met het eerste peloton de eerste col aanvatten!


Beklimming uit Bédoin
Het bolvormige peloton transformeert zich tot een lint... Eric geeft aan niet over superbenen te beschikken en zoekt zijn eigen tempo. Na verificatie van de eigen hartslag volg ik zijn voorbeeld. De aanloop naar de Ventoux, vanuit Bédoin, is best aangenaam : de eerste kilometers lopen over een goed wegdek en zijn niet te steil. Het blijft zelfs geregeld schakelen tussen het grote en het kleine verzet. Toch is na amper enkele kilometers klimmen het initiële lint omgevormd tot een opeenvolging van twee- drie- en viertallen... ik blijf in de buurt van Eric, aanvankelijk vooral in het wiel... naarmate de stijgingspercentages toenemen zwoegen we zwijgzaam samen naar boven. Elk in gedachten verzonken 'Waar zijn we nu weer mee bezig? - Hoe zal de rest van de rit verlopen? - Opletten dat ik me niet te snel opblaas - Waar zitten de overige Cyclo4Cancer-fietsers? - ... '

Iedereen die de Ventoux uit Bédoin reeds beklom weet dat je eens je de bocht naar het bos maakt je je mag opmaken voor het zware werk. Het zittend klimmen wordt nu bij momenten afgewisseld door het 'en danseuse'-klimmen. Meer dan ooit is het ieder zijn eigen tempo. Ik laat Eric fietsen... en blijf op de eigen hartslag gefixeerd. Hij neemt al snel een 20tal meter. Het shirt gaat helemaal open... Het wordt een warme dag! Tiens, ik nader opnieuw tot op Eric... ik kom er naast en we sleuren weer zij aan zij aan ons carbonnen ros.

Ik kijk achterom en zie dat Eric afhaakte... op eigen tempo verder dan maar. De trapfrekwentie op een zelfde tempo houden : minimaal 80... het lukt me goed... een tevreden gevoel overmeestert me. Ik ga een goede dag hebben! Inmiddels is Vincent, op en over Eric, bij mij komen aansluiten. Hij hanteert een nog hogere trapfrekwentie, en bij mij gaat de hartslag opnieuw de hoogte in.

We komen bij Corinne, onze 1e Cyclo4Cancer-begeleidster van de dag... beiden hebben we nog voldoende drank, we steken de duim omhoog en fietsen verder.

Nog even voor Chalet Renard laat ik Vincent rijden... niet dat hij zo snel uit mijn zicht verdwijnt, maar toch is mijn vizier nu vooral gericht op de top van de Ventoux. Nog 6km en er wacht me een mooie afdaling. Ik weet dat Eric nog na mij komt en vertraag mijn tempo. In die eerste uren niet te veel in het rood fietsen. Ik blijft het mezelf inprenten. Die laatste klimkilometers omschrijft Vincent als een intervaltraining : een stukje 'à l'aise' met de wind mee, vervolgens draaien en stoempen tegen de wind in... Hij heeft gelijk!

Ik ontwaar inmiddels de volgende 2 cyclo4cancer-begeleidsters : Marleen & Chris. Hoog tijd voor een drinkbus-wissel.

De top nadert nu wel echt snel, er staan op deze plaats toch ook wat toeschouwers en supporters die onze aanmoedigen... nog bij de laatste klimmeters trek ik mijn shirt weer dicht, armstukken omhoog... klaar voor de afdaling... en best wel tevreden met de gerealiseerde klimtijd : amper 8min trager dan mijn tijdrit vier jaar terug. Toen 1u29min.

De afdaling naar Malaucène is een mooie afdaling : aanvankelijk met enkele bochten, zonder ooit echt gevaarlijk te worden... na verloop van tijd zelfs overgaand in lange rechte stukken. Ik probeer als slechte daler een snelheid te ontwikkelen die me een vrij comfortabel gevoel geeft. Dit impliceert een daalsnelheid rond de 50km/u met enkele pieken tot 67km/u. Inmiddels probeer ik in de verte te turen of ik Vincent nergens zie... helaas niet... Dit wordt straks alleen verder zwoegen want zelf werd ik in de afzink niet bijgehaald door Eric.

Na de afdaling ben ik even in paniek : ben ik wel nog op het juiste parcours... rondom mij zie ik enkel deelnemers met een zwart nummer, of deelnemers aan de korte versie... Een Fransman verzekert me dat de splitsing tussen beide parcoursen pas later is. Inmiddels draaien we met een 5tal goed rond. Onze vierde Cyclo4Cancer-begeleidster Inge zie ik nu aan de rechterkant van de weg, en weet dat ik op het juiste parcours ben.. ik steek de duim omhoog, doch in realiteit valt het me wat tegen : het is een continu draaien en keren maar vooral ook een afwisseling van korte klimmen en afdalingen!


Opgeven is geen optie
Doorheen die slingerende wegen zie ik plots zowel links als rechts enkele renners langs de kant staan... allen lek... wanneer dit 500m verder nog het geval is beseffen we, hier ligt een nageltapijt! Inmiddels zie ik Henk, mijn compagnon de route bij de klimclassic vorig jaar, ook langs de kant staan... hij roept of ik geen reserveband voor hem heb... op dat moment rijd ook ik lek. Uit de bocht ga ik snel aan de slag. Achterwiel eruit en op zoek naar reserveband, de gebruikelijke bommetjes... 8min later klok ik af. Al bij al is dit voor mij normen snel! Inmiddels fietst Eric me voorbij... eigenlijk is dat niet slecht... straks kan ik bij hem aanpikken denk ik bij mezelf!

Merde, opnieuw lek... nu vooraan... opnieuw alles uit de achterzak... Daar gaat mijn tweede binnenband! Ik probeer rustig te blijven, niet te vloeken... wat anderen langs de kant wel doen... enkelen barsten in een franse colère uit en bellen een taxi. Hun cyclo zit erop. Rustig blijven, Johan... het komt wel goed! Ok, klaar... we gaan er opnieuw van door. Eric zal ik niet meer bijhalen, maar Jonas die net voorbij reed, dat zal wel lukken.

Even verder... NEE... NEE... NEE... Opnieuw lek... Ik heb geen binnenbanden meer. Smekend naar de renners die me voorbijfietsend om een extra binnenband haal ik de lekke er al vast uit... NEE... Ik ga verdomme niet bellen dat ze me moeten komen halen. Ik ga diene cyclo uitfietsen! Met het shirt dat ik draag is opgeven geen optie! Een fransman ziet me vloeken en stopt me een binnenbandje toe. Oef, dat komt hier nog goed... Inmiddels is ook Henk bij mij gestopt. Met die morele steun zie ik het weer zitten, en ga opnieuw op pad...

Nauwelijks enkele kilometers verder twijfel ik of ik een leegloper heb... ik stop bij een wagen omdat ik er een pomp zie staan.. gelukkig deze maal vals alarm. Inmiddels ben ik Henk uit het oog verloren...

Ik fiets nu helemaal alleen... in de verste verte niemand voor, noch na mij! Aan een rustig tempo verder peddelen... er komt wel een groep die me inhaalt... Enkele kilometers verder een tweetal. Ik vraag hen of ze ook lek reden : jawel... en hebben ze nog een tijd in gedachten.. : Nee, vorig jaar stond ik op het podium... en als ik geen top-plaats kan rijden dan fiets ik niet meer door. Ik beklaag me dit gezelschap en fiets alleen verder.

Dit brengt me tot rust en ik prijs me gelukkig dat het mooi weer is... en wat een mooi parcours is dit toch! Echt een fantastische streek.

Net op het ogenblik dat ik de col voor Sault start haalt een 10tal fietsers me in. Prima, me laten meeglijden nu... alleen ik blijk de sterkste klimmer te zijn, en fiets ze op één na allen uit mijn wiel. Na 4km, bovengekomen dankt de Fransman me voor mijn kopwerk... ik knik, en vraag hem of er in Sault een bevoorrading is. Hij antwoordt te hopen van wel.


2e Beklimming Ventoux, uit Sault

Wanneer we starten voor onze tweede beklimming van de Ventoux, uit Sault, weten we dat er dus geen bevoorrading was... gelukkig zie ik Inge aan de kant van de weg... Snel wat water in de drinkbussen doen. Super, dat voelt bij dit warme weer echt heerlijk aan! De Fransman roept me toe of hij zich ook bij Cyclo4Cancer mag bevoorraden... ik antwoord : Tuurlijk... en roep dit toe naar Inge.

Even verder sluit hij bij me aan, en nu neemt hij het kopwerk voor zijn rekening.

Tot we in het bos zijn blijven we samen... ook wel om wat gezelschap te hebben... want noch voor, noch achter ons zie ik fietsers. Dit is het nadeel van slechts 600 startenden aan het 'grote parcours'. Inmiddels roept deze klim herinneringen bij mij op aan de vakantieuitstap met een tiental collega's enkele jaren terug... dat waren nog eens tijden, moeten we toch opnieuw eens organiseren!

De klim uit Sault is absoluut zo lastig niet zoals deze uit Bédoin. De stijgingspercentages schommelen tussen de 5 en 6 procent, zodat het echt aangenaam klimmen is. Inmiddels begint ook het rekenwerk... Zou het nog lukken om goud te halen... Hmm misschien... als ik nu verder goed doorfiets...

De laatste 5 km van de klim draai ik dan ook de gashendel open : continu boven de 20km/u... zodat ik al snel opnieuw de Cyclo4Cancer-begeleidsters zie. Ook voor hen toch een spannende dag... kijk maar eens naar de gedrevenheid waarmee ze drinkbuswissel verzorgen!


Alvast in naam van alle Cyclo4Cancer-deelnemers : Een dikke merci voor hun support!


Laatste rechte lijn
Ok, als ik de afdaling nu maar snel genoeg neem... en nog voldoende krachten heb voor de laatste twee cols... tja dan zit die gouden tijd er misschien toch nog in.

Tegen mijn natuur in smijt ik me in de afdaling... de pieken situeren zich nu rond de 74km/u... en waar ik anders achter het verkeer blijven fietsen... laveer ik me nu tussen dalend en stijgend verkeer in... éénmaal gaat het bijna mis, wanneer ik na een bocht in het grint terecht kom... ik slaag er in om rechtop te blijven en laat de snelheid niet dalen... Voor mij zie ik opnieuw enkele renners, dus die afdaling heb ik sneller dan normaal voor mijn rekening genomen!

Het is warempel Henk waar ik opnieuw kom aansluiten... Na het uitdraaien uit Bédoin volgt vrij snel de klim van de Madeleine... Opnieuw 6km klimmen, gelukkig tegen een gematigd stijgingspercentage. Ok, dat gaat goed, ik kan wellicht bij dit viertal hier blijven... Of toch niet, want mijn maag sputtert tegen... o nee, toch geen herhaling van het "Trois Ballons 2013"-scenario... Hm snel stoppen met sportdrank en enkel nog water drinken... Even verder zie ik een bestelwagen langs de kant met Belgische nummerplaat. Ik roep hen toe of ze geen bekertje water voor me hebben... Neen, maar we hebben wel een fles... Super : de drinkbus wordt opnieuw gevuld... en het doet me deugd!

Ik peddel verder en weet dat er nog slechts één col me rest : de Col de Chaîne. Ik schakel naar mijn kleinste verzet, de snelheid daalt tot 10km/u maar ik geraak boven... Nog 10km... ok, de gaskraan opnieuw open... en in schoonheid eindigen... de snelheid klimt opnieuw boven de 40km/u met pieken tot 55km/u... Het gaat goed vooruit... ik ga het potjandorie halen : ondanks die drie lekke banden grijp ik hier opnieuw een gouden tijd mee... Dit is me een overwinning waard!



Nabeschouwing
Uiteindelijk eindigde Vincent als eerste Cyclo4Cancer-renner na 6u37, 3min later gevolgd door Jonas. Reden zij niet lek, Eric wel (1x) en finishte na 6u57. Mijn eigen eindtijd was (3x lek - 25min stilstand) 7u23. Ook Gunther reed 2x lek, doch door de tubeless-banden ondervond hij hier geen hinder van.

De doelstelling om deze rit als pure ontspanning, en zonder tijds-doelstelling, te fietsen werd doorkruist tgv de lekke banden. Enerzijds was er toch wel het morele gevecht, opgeven is evenwel geen optie, anderzijds het evidente tijdverlies... wat ertoe zorgde dat ik de snelheid toch diende op te drijven om de gouden tijd alsnog te realiseren.

Hoedanook was het vooral ook een cyclo waarbij duidelijk werd hoe bekend Cyclo4Cancer als project is. Heel wat fietsers spraken ons aan... en het viel ook onze begeleidsters - toch steeds wat neutraler ;-) - op. Dat net zij de avond afsloten met de melding : Cyclo4Cancer is echt wel bekend... was voor mij dan ook de ideale afsluiter van een schitterende dag!

Bij deze cyclo waren we met 5 Cyclo4Cancer-renners :

Bij de volgende afspraak op Les Trois Ballons tekenen >10 sympathisanten present :
Geert, David, Nico, Peter, Jurgen, Dieter, Johan, Gunther, Jonas, Vincent...

Binnenkort volgt er op deze blog en op www.cyclo4cancer.be een voorbeschouwing!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten