Begin 2011 schreef ik me blijkbaar als één van de eersten in voor deze cyclo. Dit bleek alvast uit het me toegekende rugnummer : '6'. En toch... stond het zo goed als vast dat ik deze gran fondo aan mij voorbij zou laten gaan :
1/ Het goede gevoel dat ik overhield aan de twee eerdere cyclo's 'Steven Rooks Classic' & 'GF Ardennaise' wou ik absoluut behouden.
2/ Opnieuw - als gewone wielertoerist - zo kort voor La Marmotte helemaal tot het uiterste gaan, is ongetwijfeld niet verstandig.
3/ De weersvoorspellingen 'veel wind - regen - buien - onweer' konden me ook al niet overtuigen.
Vrijdagavond was er dan de kentering : enkele weerberichten spraken dan toch over mogelijks droge periodes, ... en plots het besef dat bij niet deelname de site www.chronorace.be de letters DNF (Did not finish) naast mijn naam zouden publiceren... Voldoende motivatie om ook tijdens dit weekend mijn wekker te verzoeken om vanaf 3u30 de StuBru-muziek de slaapkamer in te sturen ;-)
Omstreeks 6u30 kwam ik aan te Huy. De mythische Muur van Huy fungeerde als zowel start- & aankomstzone. De inschrijvingen verliepen vlot, zodat er tijd was om met enkele andere renners te spreken. Bij de vroege vogels vooral fietsers uit de buurlanden (D - NL - Lux - Fra). De aanwezigheid van fietsers uit Denemarken, Japan, VS en jawel zelfs Ethiopië onderstreepten het internationale karakter van deze wedstrijd. Dit is uiteraard het gevolg van de opname van deze Gran Fondo tot de UCI-Worldcyclingtour. Amateurs kunnen zich immers op één van deze manches kwalificeren voor hun WK.
Een uurtje later fietste ik de natte Muur van Huy behoedzaam naar beneden. Na een periode van non-stop regen, nu toch even droog. De startzone bestond uit diverse boxen : één prioritaire, en vervolgens een box per leeftijdscategorie, of een 7tal boxes samen. Op de startbox van de dertigjarigen na nog niemand te zien... Lang stond ik niet alleen in de prioritaire box : al snel twee bekenden : Enerzijds Rob (van www.cyclobenelux.com) die opnieuw als reporter fungeerde, en Jean Vertongen (in de GF Ardennaisse winnaar in zijn leeftijdscategorie). Nadat ook de renners uit ondermeer Veltec, Grinta! teams aansloten, kon ik ook nog even dag zeggen tegen Bruno Timperman, de pechvogel van de GF Ardennaise.
Naarmate de boxes zich meer vulden, werd er intenser commentaar geleverd door de speakers. Ook hier speelde al het communautaire : een Vlaamse en een Waalse speaker gaven elkaar om beurt de micro door ;-) Eens Eddy Merckx aanwezig kwamen de fotografen in actie. Kort na half negen gaf de Kannibaal het startschot.
Na amper 5 meter startte de eerste beklimming : de 2km lange Long Thier, gemiddeld 7.1%. Ik ervaar het tempo als verschroeiend hoog... te hoog... ik wil me niet laten kennen en poog in het spoor van ondermeer renners uit het Grinta, & Veltec-team zo snel mogelijk de top te bereiken... Eénmaal boven bevinden we ons op een platteau, ik kom onmiddellijk tot de conclusie : Niet de regen, wel de wind wordt de spelbreker van de dag!
Het peloton neemt inmiddels de volledige brede weg in, gelukkig worden we door nogal wat motards begeleid... auto's worden aangemaand zich op zij te plaatsen... De eerste waaiers worden gevormd, helaas de aandachtige lezer van deze blog weet het : dit is niet mijn ding. In laatste positie - steeds tegen de wind in - is het continu harken om bij te blijven... Het tempo blijft naar mijn aanvoelen heel hoog, inmiddels stormen meer en meer renners over me heen... Dit gaat me veel te snel, amper een 7tal km gefietst, en ik heb het gevoel dat mijn longen op ontploffen staan. Ik startte veel, maar dan ook veel te snel. Ik braak me de longen uit mijn lijf... ik fiets nog amper 20km/u en zie horden fietsers me zowel links als rechts inhalen... Tja, hier eindigt mijn GFEM! Volledig opgeblazen bij de start... Stoppen of niet... inmiddels neem ik de afdaling doorheen een bos alleen voor mijn rekening : ik schat dat de helft van het deelnemersveld - 990 dixit de organisatie - me inmiddels voorbij snelde... Plots zie ik Judith Visser op de grond liggen : in een geheel onnatuurlijke houding en roerloos! Een teamgenoot in paniek aan haar zijde! Na afloop vernam ik dat Judith naast diverse kwetsuren een drietal gebroken ribben heeft. Alvast een spoedig herstel aan deze Veltec-renster!
Onder de indruk fiets ik verder, in gedachten verzonken ook... toch slaag ik er in om opnieuw mijn eigen tempo te ontwikkelen. Toch maar verder fietsen dus, opgeven is geen optie! De volgende helling wacht : de côte de France. Bij de start had de garmin mijn hartslag niet onmiddellijk gedetecteerd... nu wel > ik fiets continu aan een hartfrekwentie boven mijn overslag. Voor de vijftig kilometer die volgen één constante : bergop gaat het goed, bovengekomen probeer ik aan te pikken bij een groepje : ofwel weigert men rond te draaien, ofwel word ik uit de waaier gefietst... uiteindelijk komt het erop neer dat ik quasi continu alleen fiets. Ik vervloek die hevige wind!
Op die wijze passeren de côtes de Berleur, Montfort, Fays, Lince & de Rouvreux de revue. Na 63km kunnen we dan opdraaien voor Les Chambralles. Net als twee weken terug is Rob hier. Hij moedigt me aan... waarvoor dank! Dit heb ik wel nodig!
De passage die nu volgt is 60km behoorlijk vlak > of het ideale parcours voor een waaierkoers. Alleen is het de kunst om in een waaier te geraken... Ik fiets met een vijftal overige fietsers, om beurten ronddraaiend tot ik op een stuk vals plat een peloton voor me zie uit fietsen... Ze lijken zo dichtbij... Ik waag me op de sprong en fiets hen uiteindelijk zo een 12km achterna. Helaas 'Chasse Patatte'! Ik geraak enkele keren tot op een 100tal meter maar nooit dichter... Ik besluit me te laten inlopen door een achtervolgende groep, dit heeft immers geen zin. Ik drink wat en eet... tot een persoon met een ligfiets me inhaalt... Tof, alleen ik had liever iemand gezien achter wie ik ook even kon schuilen... Even later dan toch twee fietsers, ik plaats me in hun spoor en samen gaan we voor het derde luik : opnieuw een deel met diverse hellingen : Les Côtes de Coutisse, Haut Bois, Bonneville, Aquesses, Bohisseau, Bousalle & Ahin worden ons voor de wielen geschoven... Met telkens maximale hellingpercentages tot 12 à 20% wordt er veel geschakeld : tot ook mijn dura-ace me in de steek laat > vlot fietsen lukt enkel nog op 12-14 en 24-27... Het wordt dus een continue afwisseling tussen teveel souplesse, en teveel op kracht ;-)
Inmiddels ben ik aan het rekenen geslagen : We startten omstreeks 8u31, voor zover ik er in slaag om voor 14u50 de start te bereiken behaal ik alsnog mijn gouden brevet (voor leeftijdscategorie 40+ werd de limiettijd op 6u20 bepaald). Dit lijkt me meer en meer haalbaar! Dit geeft me vleugels en ik slaag erin om continu renners in te halen... geen groepen meer, er wordt nu echt in verspreide slagorde verder gefietst. Uit de tijdsregistratie blijkt dat ik in het laatste anderhalf uur toch nog een 80tal fietsers opnieuw inhaalde!
Bij de meeste cyclo's zijn de laatste 5km een verademing : in dalende lijn naar de finish. Niet nu : die verschrikkelijke Muur van Hoei is er nu nog > 1km lang, 27% maximale stijging. Op deze Muur komt Paul De Jong naast me fietsen... Zo staan we samen op de foto bij Rob!
Uiteindelijk deed ik in 5u54min over de 176km (geen 173km zoals de officiële site aangeeft - waardoor ook hun gemiddeldes verkeerd zijn).
Gemiddelde snelheid : 29.8km/u (30.1km/u tot aan de voet van de Muur).
Gemiddelde hartslag : 162 of 8 tellen onder overslagpols.
Ik ben supertevreden : ondanks de 2800 hoogtemeters was dit toch ook wel een waaierkoers - niet mijn ding - en toch slaagde ik erin om in dit selectief deelnemersveld 311e te eindigen. De après nadien was dan ook tof! Het was goed bijpraten met ondermeer deelnemers uit de GF Ardennaise, leden van wielertoerist.be (tof weerzien met Kneteman & Perico), de broers De Jong... En al was er een onweersbui tijdens de podiumceremonie nadien was er toch volop zon op de muur van Huy!
Na het lezen van dit verhaal zin in wat beeldmateriaal? Klik op dan volgende link voor het filmpje van Fons Moors : GF Eddy Merckx 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten