zaterdag 15 juni 2013

Passo Dello Stelvio 2013

Enkele maanden terug kondigde onze werkgever aan om mee het initiatief van Golazo tvv de Vlaamse Diabetici Vereniging te ondersteunen. Dit door het aanbieden van een interessante formule voor het "Passo Dello Stelvio"-evenement. Bij dit gebeuren wordt al fietsend geld ingezameld voor ondermeer wetenschappelijk onderzoek voor diabetes.

Een mooi initiatief van Golazo, een goed doel, een aantrekkelijk aanbod en een regio (Dolomieten) waar ik altijd al wou fietsen.

De beslissing was voor mezelf snel genomen, en ook het thuisfront was akkoord dat ik tussen Vogezen (begin juni) en Alpen (begin juli) door ook nog eens in Italië zou fietsen.

Om me na Trois Ballons niet al te veel te vermoeien... sedert de kankerdiagnose is voldoende slaap net nog wat belangrijker voor mij... besliste ik om samen met Herbert reeds op woensdagavond te vertrekken. Vervolgens uitslapen voor de Zwiterse grens zodat we op donderdagmiddag reeds konden aankomen en fietsen. Onder de overige collega's ook enkele Cyclo4Cancer-sympathisanten : ondermeer Geert, Jurgen, Dieter, David, Hans en uiteraard Nico. Zij zouden net als het gros van de andere collega's op donderdagavond aansluiten.

Na een bijzonder mooie autorit doorheen Zwitersland, ondermeer langs Zurich, Davos en met een halte in Livigno, bereikten we over drie Alpencols onze eindbestemming : Santa Caterina, een gehucht halverwege de Gavia-col.

Een foto van de tussenstop :

De coördinerende collega had voor ons een schitterend hotel met dito service gereserveerd. Prachtige locatie, lekker eten zou 's avonds reeds blijken, nogal wat faciliteiten... en bijzonder ruime verzorgde kamers!

Donderdagmiddag

Voor de eerste rit trokken ik en Herbert er alleen op uit. We daalden de Gavia af tot in het centrum van Bormio en fietsten door naar de voet van de Stelvio... Deze beklimming catalogeerden we niet onder de noemer 'opwarmer', zodat onze keuze uiteindelijk op de Cancuna viel die wel dit etiket meekreeg. Ook Golazo omschreef hem zo : Deze schitterende klim begint met 3 haarspeldbochten en loopt dan een tijdje langs de wand omhoog. Plotseling zie je voor je nog eens 17 prachtige haarspeldbochten liggen die je naar de top brengen. Zie het als een kleine broer van Alpe d'Huez, met dat verschil dat het hier een stuk rustiger is en het zicht vanaf de top schitterend is over alle haarspeldbochten. Echt waar een schitterende col!! Dit blijkt overigens uit de foto's hieronder.


Vrijdag

Voor vrijdag stond een uitdagende toertocht op het programma : 110km, ruim 3000 hoogtemeters met beklimmingen van Mortirolo en Gavia. Deze tocht werd door vele collega's gefietst... quasi allen opteerden om eerst de Mortirolo en Gavia voor hun rekening te nemen, enkelen kozen voor de omgekeerde volgorde. Anderen verkozen voor een lichter programma om zo voldoende krachten over te houden voor de tijdrit op de Stelvio van zaterdag.

Samen met ondermeer de cyclo4cancer-sympathisanten, Herbert en Peter vertrokken we rond half negen voor deze goed uitgepijlde tocht. Was er aanvankelijk nog wat spielerei met ondermeer Nico, Dieter en Geert... wachten we na enkele kilometers elkaar op voor de algemene groepering zodat we in grupetto de Mortirolo voor onze rekening konden nemen.

Deze col die je tot op 1852m brengt is 15km lang, stijgt gemiddeld 8.3% en kent enkele pieken van 14%. Wat ik vooral moeilijk ervaarde aan deze beklimming is de sterke onregelmatigheid : sommige lange stroken van 12, 13, 14% om nadien behoorlijk af te zwakken en dan weer honderden meters lang à 14%. Bijzonder zwaar, en ik was dan ook behoorlijk tevreden dat we deze col nog met frisse benen konden aanvatten.

Boven op de top was er een quasi volledige hergroepering, de obligate foto's volgden...
Een bevoorrading liet ons bij om weer op krachten te komen en de afdaling werd aangevat. Beneden even wachten voor de gehele samensmelting. Wat volgde was een behoorlijk lange passage door het dal, maar met toch licht oplopende wegen. Al snel bleek dat iedereen hier zijn eigen tempo zocht.

Met de Gavia volgde een van de hoogste paswegen van Europa. De weg voert dwars door het ongerepte Nationaal Park Stelvio. De weg is aangelegd in de Eerste Wereldoorlog voor de bevoorrading van Italiaanse soldaten die vochten in het Italiaans-Oostenrijks grensgebied. Wij dienden op ons carbonnen ros een ander gevecht te leveren : over 26km dienden we vanuit het dal de top op 2652m hoogte te bereiken. Was de weg aanvankelijk nog gelijkmatig... dan werden we naarmate deze beklimming vorderde verwend met enkele extra steile stroken... ééntje in een tunnel. Hoedanook de beloning was enorm : de laatste kilometers brachten ons doorheen een prachtig stukje natuur... die gezien de strenge winter nog van een behoorlijk dikke sneeuwlaag voorzien was.


Op de top was het nog even verbroederen met enkele andere deelnemers, doch te koud om daar te wachten op de algemene hergroepering zodat iedereen op eigen tempo het hotel op de afdaling van de Gavia opzocht.

Zaterdag

Voor vandaag stond de klimtijdrit op de Stelvio op het programma. Nog steeds niet voldoende hersteld van de zware inspanningen op Trois Ballons, en ook wel met zware benen van de Mortirolo en Gavia, maakte ik me geen begoocheling. Een echt scherpe tijd zou ik niet neerzetten... En toch, éénmaal over de mat van de tijdsregistratie probeerde ik alles uit de kast te halen : met het grote verzet nam ik de eerste honderden meters voor mijn rekening. Om al snel te beseffen - na een blik op de garmin - dat een goede tijd er echt niet in zat. Dan maar overgeschakeld op een tempo die ik zeker voor de volledige klim aankon en op cruise control naar boven gefietst. Inmiddels ook wel genoten van het landschap... want echt een prachtige col. Een col overigens die me ook wel ligt, want erg regelmatig zonder ooit te steil te worden.

Na anderhalf uur bereikte ik dan ook de top. Uiteindelijk voldoende voor een 61e plaats op ruim 2500 deelnemers. Een plaats waar ik best wel tevreden mee ben.

's avonds was er nog een bijzonder fijn feestje, aanvankelijk in het centrum van Bormio, ... evenwel eindigend in het Passo Dello Selvio met een optreden van ondermeer Sergio.

Besluit

Dit was een schitterende trip! Met dank aan de prachtige omgeving, de toffe collega's, de mooie beklimmingen en de uitstekende organisatie (zowel van Golazo als van de werkgever)!!

zaterdag 8 juni 2013

Trois Ballons 2013

Begin 2013 werd Cyclo4Cancer boven de doopvont gehouden.

Doelstelling hierbij was om
- de noodzaak aan nog meer wetenschappelijk kankeronderzoek nog duidelijker te maken
- een platform te creëren waar zowel sporters als lotgenoten hun sportieve ervaringen (van welke orde ook) kunnen uitwisselen
- geld in te zamelen via specifieke initiatieven (waarvan al snel duidelijk werd dat we starten met een spinningmarathon : november 2013).

Even snel bleek dat ieder initiatief ook wat publiciteit nodig heeft. De link naar het fietsen was voor mij als initiatiefnemer evident... de creatie van wielerkledij een logisch gevolg. Dat al snel een 50tal sympathisanten zich - via het dragen van het shirt - aansloten bij dit initiatief was onverhoopt maar vergrootte alleen mijn enthousiasme!

Enthousiasme dat blijkbaar aanstekelijk werkte want ondermeer David, Nico & Pascal werden bereid gevonden om dit project mee nog meer vorm te geven.

Dit vorm geven gebeurt uiteraard via de organisatie van de spinningmarathon - waarover binnenkort meer informatie verschijnt - maar ook via het bekend maken van Cyclo4Cancer in de Cyclo-Community. Dat dit het beste kan via deelname aan één van de bekendste cyclo's, Trois Ballons, is evident... dat we uiteindelijk met 10 Cyclo4Cancer-sympathisanten, ondersteund door 4 Cyclo4Cancer-begeleiders, aan de start zouden verschijnen maakte me vooral blij!

Daarom ook was de editie Trois Ballons 2013 voor mij bijzonder! In tegenstelling tot mijn vorige deelnames was er ook geen stress : met 10 cyclo4cancer-starters was mijn editie reeds geslaagd. Toen men me vroeg hoe ik deze tocht zag was ik dan ook eerlijk in mijn antwoord : Op basis van het recente advies van de dokters was een gezond uitrijden de enige doelstelling, en ik vond dat dit diende te kunnen in een 'gouden' tijd, of met andere woorden binnen de 9u40. En neen, in tegenstelling tot al mijn vorige edities zou ik niet op de eerste startrij verschijnen, zodat ik me niet zou laten overhalen tot teveel spielerei in de eerste wedstrijdhelft.

De verschillende cyclo4cancer-sympathisanten logeerden voor deze editie verspreid over de diverse hotels in de ruime omgeving van Luxeuil-Les-Bains, de startplaats van deze cyclo. Enkelen kwamen dan ook met de wagen naar de start, zij die dicht bij de start logeerden verzamelden aan het Mercure hotel waar ook het Grinta-Team en het Leierenners-Cyclo-Team verbleven.


Van hieruit ging het naar de start waar we toch wel geïmponeerd werden door de grote aantrekkingskracht van deze cyclo : ruim 4300 deelnemers, waarvan ongeveer 75% voor de langste afstand. Meteen ook een deelnemersrecord voor deze cyclo! Samen met het grootste gedeelte van de cyclo4cancer-sympathisanten sloten we aan in het tweede startvak : van nummer 400 tot nr 1000. Aanvankelijk dan toch op zowat de derde of vierde rij gepositioneerd zag ik al snel Christine... Ze herkende me van bij de vorige cyclo's en wou wat foto's nemen... Tja dan toch opschuiven naar de eerste rij hé. Deze keer geen sympathieke Rob van CycloBenelux als fotograaf, wel de sympathieke Christine die net als Rob op heel veel cyclo's aanwezig is en telkens behoorlijk wat foto's neemt. Doet Rob dit samen met zijn broer Paul, dan doet Christine dit voor haar echtgenoot : Michel Aubriot, een cyclo-renner die steeds in de prioritaire box mag starten en dus over uitstekende papieren, lees benen, beschikt!


Overigens zag ik op deze startrij nogal wat bekend volk : ondermeer Geert64 en Suma van wielertoerist.be. Leuk is dat je bij meerdere deelnames aan cyclo's ook de medewerkers van Sportcommunication begint te kennen. Veel tijd om met hen te praten was er evenwel niet. Zij hadden meer dan hun handen vol om de fietsers met een hoog rugnummer er van te weerhouden in de prioritaire box plaats te nemen.

Iets voor half acht werd het startschot gegeven... en dan... dan is het als of er een toverstokje boven mijn hoofd wordt gehouden : al mijn voornemens om deze tocht op een verstandige wijze te fietsen verdwijnen. Ik waan me plots weer die renner en baan me al wringend tussen de prioritairen zo snel mogelijk een weg naar de startboog. Ik overschrijd de mat van de tijdsregistratie, klik me in de pedalen en neem een vliegensvlugge start.

De eerste kilometers van deze editie (die voor het eerst in Luxeuil-Les-Bains start) zijn relatief vlak en de snelheid schiet dus al snel de hoogte in : ik zie dat er al van bij de start een tweetal pelotons werden gevormd en wil nu zo snel mogelijk dit tweede peloton inhalen. Uiteraard ben ik niet de enige, en er vormen zich al snel enkele slierten van renners die telkens aan een tempo van 40à45km/u van groepje naar groepje fietsen. Ik bevind me in één van die slierten en merk dat ook Eric en David zich bij mij bevinden.

Na enkele kilometers slagen we er in om het eerste peloton bij te halen, en van dan aan wordt het een continue hectische opeenvolging van optrekken en remmen : iedere geparkeerde auto, verkeersdrempel, rond punt geeft aanleiding tot het massaal in de remmen gaan, en opnieuw op de pedalen staan om het grote verzet snel genoeg opnieuw rond te draaien... Eric zie ik quasi continu enkele posities voor mij uitrijden en ik doe mijn beste om zelf geen posities te verliezen. Het is chaotisch, gevaarlijk fietsen ook... maar ik amuseer me als een klein kind : ik voel dat ik superbenen heb, het is mooi weer en ik ben in uitstekend gezelschap. Dit wordt mijn superdag!

De richtlijnen van de dokters ben ik al helemaal vergeten, ... de hartslag neigt continu naar mijn maximum... en toch heb ik een schitterend gevoel... ik fiets op adrenaline! Wanneer de eerste kleine helling eraan komt is het wel even harken om in het spoor van Eric te blijven maar ik slaag er in en ben tevreden. David liet een gaatje zodat ik nu samen met Eric in de kop van de wedstrijd terechtkwam. Dit gaat gewoon super. Verlies ik tijdens de afdaling die volgt Eric uit het oog... kom ik bij de start van de eerste col, Col des Chévres, opnieuw in zijn wiel.

Deze col werd vooraf op internetfora aangekondigd als een bijzonder lange Stockeu, Redoute... En jawel dit is echt een beest : de 34x25 wordt op de macht rondgedraaid. Hoedanook ik behoud mijn positie... bij de start van de afdaling zie ik onmiddellijk een waarschuwingsbord : "19%" en even later zie ik twee gevallen renners. Voldoende om opnieuw bij mijn positieven te komen en te beseffen dat ik hier geen koers moet van maken : voorzichtigheid primeert! Ik neem deze afdaling behoedzaam en David komt voorbijgesneld. Ik vloek dat ik nu opnieuw geïsoleerd zit : zowel Eric als David rijden nu voor me uit. Dan maar tempo maken, ... ik probeer het met een andere Westvlaming. Beurtelings ronddraaiend rijden we richting de Ballon d'Alsace.

Ter hoogte van deze col zie ik David een twee tal bochten voor me uitrijden... ik versnel op deze gelijkmatige col en kom al snel in zijn wiel te zitten. Ik geef hem een teken van aanwezigheid en hij stoomt door naar de top. Een meer dan behoorlijk tempo maar ik voel me goed en blijf mooi in het wiel. Aan de top wachten de verzorgers... David zal er een bevoorrading nemen denk ik bij mezelf, ik dan maar niet. Zo kan ik wat voorsprong nemen in de afdaling en wellicht slaag ik er in om samen met hem het vlakke stuk naar de Grand Ballon te verteren.


Het gebeurt zoals verwacht... alleen word ik reeds in het begin van de afdaling door David ingehaald. Tja hij is nu eenmaal een uitstekende daler. Voor mij wordt dit opnieuw op eigen tempo naar de volgende Ballon doorfietsen. Toch kan het me niet deren. Ik heb echt super benen! Inmiddels staan er zo een 80 kilometers op de teller en ik blijf woekeren met mijn krachten. Ook wanneer ik bij een grotere groep terecht kom blijf ik samen met een viertal renners de koppositie innemen en ronddraaien. Ik geniet op de fiets, het weer is super... en weet me nog steeds in de eerste regionen van deze wedstrijd. Ik schat zowat in 150e positie.

Na een vier tal uur fietsen kan ik starten aan de Grand Ballon. De langste col van de dag, een 18km klimmen. Langere klimmen moet ik absoluut op eigen tempo naar boven fietsen. Ik kies voor mijn kleinste verzet, 34*25, en slaag er in om deze vlot rond te draaien. Toch zie ik de rest van mijn fietsgezellen steeds verder voor me uit rijden. Ik val alleen en plots heb ik de tijd om na te denken... Na ruim vier uur in een roes te hebben gefietst overvalt de realiteit me. Wat is het warm! Was die snelle start wel nodig, laat staan verstandig? En waarom nam ik geen drinken aan op de bevoorradingen van de organisatie en ook al niet van de Cyclo4Cancer-begeleiders? Hoe idioot ben ik bezig? Neen, zo kom ik straks nog in de problemen. Ik neem me voor om rustiger te fietsen, met mijn snelle start zit een goede klassering er hoedanook nog in, en voortaan zal ik aan iedere bevoorrading wat drinken aannemen.

O wat gaan deze kilometers traag voorbij... ik merk dat mijn snelheid daalt. Merde, ik heb drank nodig... er is toch een bevoorrading aan de top? Ik word bijgehaald door enkele bekenden : ondermeer Arnito van wt.be die me meedeelt dat er een bevoorrading van wt.be boven is waar ik kan aanschuiven. Ook Bruno Martin, mijn gezel van tijdens de klimclassic komt me voorbij. Hij vraagt hoe het met me is... ik buig het hoofd, neen het gaat echt niet goed : deze klim is echt veel te lang! En o wat is het warm, ... Heet is het! 33° Voor het eerst dit jaar is het zo warm en ik heb er echt last van. Bruno merkt dat ik het moeilijk heb, en plaatst zich voor mij... ik slaag erin om een kilometer in zijn spoor te blijven maar gebaar uiteindelijk dat hij verder dient te rijden... op eigen tempo verder fietsen is wellicht de enige juiste oplossing.

Even voor de top word ik bijgehaald door Andy, een Nieuwenhovespurter en Elite Zonder Contract. Ik merk dat bij velen het echt niet echt vlot gaat en besef dat iedereen wellicht wat moeite heeft met dit warme weer. Aan de top ben ik uiteindelijk een tiental minuten trager dan David. Al bij al valt dit nog mee. Wat drinken aannemen en dan weer verder. Ik geef mijn drinkbussen. Een grote tobbe met een geel soort water staat op de grond, mijn drinkbus werpen ze erin en eenmaal gevuld wordt ze opnieuw aan mij bezorgd. OK ik ben klaar voor de afdaling.

Echt snel gaat het niet, een supertijd zal ik toch niet meer realiseren : gewoon een goed tempo onderhouden voor deze laatste 90km dan maar. Alleen die gele drank die me werd aangeboden, wat is dat? Mijn maag verteert dat niet, quasi onmiddellijk moet ik kokhalzen, ligt het aan die drank, of is het de uitputting? Neen dit laatste kan toch niet : ik ben voldoende getraind... straks gewoon wat water bedelen, of een cola... Zo kom ik er wel weer door.

Dat de wedstrijd verder gaat merk ik aan de ruim honderd renners die me in de afdaling voorbij snellen. Neen die goede prestatie die komt er vandaag niet! Och een probleem is dit niet : de grootste realisatie is toch met zo een ruime cyclo4cancer-delegatie aanwezig zijn. En uitrijden dat is de evidentie, ik heb al voldoende cyclo's gereden en kan dit dus op eigen ervaring uitfietsen.

Het zwaarste is achter de rug : er komen nog twee kleinere cols, en dan is er nog één steile helling van zo een anderhalve kilometer lang, liet ik me vertellen. Bovendien zijn de laatste 30km één grote afdaling. Ok, mijn moed opnieuw bij elkaar rapen en goed verder fietsen. Top 300 behoort wellicht nog tot de mogelijkheden.

Ik fiets in mijn eigen tempo de twee volgende cols naar boven : de Col d'Oderen (6km) en de Col des Croix (4km). Het gaat moeilijk maar de extra bevoorrading van Dirk & Sarah van cyclo4cancer deed deugd... dit laat me hopelijk toe te herstellen voor de laatste passage...

En dan gebeurt het onvermijdelijke, na de Col des Croix, op het ogenblik dat ik weet dat er slechts nog anderhalve km moet geklommen worden val ik plots helemaal stil : het draait me in mijn hoofd, ... ik moet braken... ik ben niet goed... ik voel me licht in mijn hoofd, o wat is het warm... neen ik moet stoppen. Dit gaat niet meer. Ik dwars de weg en ga aan de overkant stilstaan. Waar is er hier schaduw : nergens, o merde, heb ik een zonneslag. Neen... ik kan toch niet stoppen : Bij de eerste cyclo in Cyclo4Cancer-tenue. Mijn motto is toch dat opgeven geen optie is! Komaan verman je en fiets verder! Ik lever een strijd tegen mezelf en fiets uiteindelijk een km aan de linkerzijde van de weg aan zo een 10km/u (op een vlak stuk weg). Rechts van de weg zie ik de ene groep na de andere voorbij fietsen... Even verder draait de weg rechts op : de drietrapsbeklimming van de Côte de Beulotte start. Het is harken om boven te komen, Bernarke van de Nieuwenhovespurters haalt me in, en even later ook Jonas van MRNZ. En o ja, ook Vincent en Maarten van Cyclo4Cancer staken me reeds voorbij... Honderden renners rijden me voorbij... 6km/u zie ik op mijn garmin. Nooit, nee nooit eerder zag ik zo af!

Ik kom in de zone van La Petite Finlande : een mooie regio van meren en helaas ook glooiende wegen. De hoogtemeters blijven elkaar opvolgen, ik blijf harken... en zie plots een bordje van nog 20km als ik overtuigd ben in de laatste 10km te zijn. Neen... dit is de druppel die er teveel aan is. Ik rijd deze cyclo niet uit! Dit is niet meer gezond! Ik ga in de schaduw tussen de bomen staan en zie groepen renners voorbij komen. De schaduw doet me deugd. Misschien als ik een cola drink geraak ik toch nog aan de finish. Even verder fietsen... aan de linkerzijde van de weg zie ik een oudere dame die haar huis binnengaat. Ik klop aan, de oudere dame vraagt me wat er is. 'Vous n'avez pas un coca pour moi? svp?' 'Ici on ne boit pas de coca' is het antwoord en de deur gaat dicht... Tja dan toch maar verder fietsen... Maar neen dit gaat niet meer, ik ben echt kapot, voel me niet goed. Ik heb veel te warm en dronk natuurlijk veel te weinig! Ik neem mijn gsm uit het hoesje, tja wat moet ik nu doen, naar wie moet ik nu bellen? Neen!!! Ik kan dit niet maken. Opgeven is geen optie. Ik moet dit uitrijden. Eerst even uitrusten. Ik plaats me op de grond en zie honderden renners voorbij komen... De rustpauze doet me goed.

Ik kruip weer op mijn fiets en ga voor de laatste 10km. Aan amper 15km/u fiets ik deze dalende weg verder. Meerdere groepen van telkens een 15tal fietsers halen me in, ik doe geen moeite om aan te pikken. Als ik de finish maar haal!

Het enige waar ik nu nog aan denk is hoe idioot ik kon zijn om me naast Trois Ballons ook in te schrijven voor de Stelvio (volgende week reeds) en voor La Marmotte. Voor de eerste uitdaging geraak ik nooit tijdig hersteld, en voor het tweede lijkt finishen op basis van de huidige ervaring quasi onhaalbaar... Hoedanook niet te veel nadenken, en fietsen om die eindmeet te bereiken!

Uiteindelijk overschrijd ik na 8u53 de finish.

Deze editie werd een echte lijdensweg. Mijn eigen fout : een te intensieve start, onvoldoende drinken, onbekende dranken aannemen als boosdoeners. Het echt wel warme weer als externe factor. Anderzijds slaagde ik er in om de finish te bereiken met de slagzin 'Opgeven Is Geen Optie'. En dat is toch waar het met Cyclo4Cancer om draait!

Overigens was ik net op tijd om aan te schuiven voor de fotografen :


Achteraf bleek dat nogal wat fietsers zich verkeken op de lastigheidsgraad van deze tocht, en gezien het warme weer waren er meerderen met dezelfde moeilijkheden op het tweede deel van het parcours.

Missie hoedanook geslaagd want Cyclo4Cancer kwam mooi in beeld : David bereikte in een tijd net boven de 8u de finish (of 441e van het totale pak), al snel gevolgd door Eric, Vincent en Maarten. Zelf bolde ik als 5e (of 957e van het totale pak) over de meet. Na mij volgden Pascal, Nico, Geert en Dieter. 5 Gouden brevetten, 3 Zilveren brevetten en 1 bronzen brevetten : een supergeslaagde start voor Cyclo4Cancer!!

Proficiat aan iedereen die deelnam aan deze tocht, en een dikke merci aan Sarah, Dirk, Chris & Corinne voor de begeleiding!

woensdag 5 juni 2013

Happiness

Zoals steeds neem ik reeds voor afreis naar een cyclo-sportieve een extra verlofdagje, ... dit laat me toe om de laatste professionele issues in een ontspannen sfeer thuis af te werken, te acclimatiseren voor wat komen gaat en indien het weer het toelaat toch nog even een rustig ritje te fietsen.

Steeds leuk om die knop geleidelijk aan om te draaien, en van intense werkmodus naar ontspannen fietsmodus over te schakelen.

Vandaag heb ik overigens enkele extra troeven bij deze modus-switch :

1/ Het besef dat dit de start een mooie periode is : deze week is er de Vogezentrip waar de cyclo - 3Ballons - geprogrammeerd staat, volgende week is er dan een vierdaagse in Italië met de beklimming van de 2758m hoge Stelvio als ultieme uitdaging... om dan nadien de laatste rechte lijn in te zetten naar La Marmotte, de monumentale cyclo in de Franse Alpen.
2/ De weersvoorspellingen voor zowel de Vogezen als volgende week in Italië zijn goed, ... maar vandaag, en dit voor het eerst dit jaar, is de lente ook in België voor enkele dagen aangeland.

Veel meer had ik vandaag dan ook niet nodig om met een gelukzalige glimlach over de glooiende wegen tussen Tiegem, Kruishoutem en Zulte te fietsen.

Op het einde van het korte fietsritje kwam ik nog partner-in-crime David tegen die net vertrok voor zijn laatste shift voor de afreis naar de Vogezen. Gespreksonderwerp : Waar gaan we eten in Luxeuil-Les-Bains, ons verblijf in de komende dagen > Meer heb ik echt niet nodig om echt happy te zijn!

Het leven is mooi!

zondag 2 juni 2013

Clubrit Nieuwenhovespurters : 5Bergen

Bij de club waar ik aangesloten ben, de Nieuwenhovespurters, is het een traditie dat elk om beurt een parcours uitstippelt.

Voor deze stralende 2 juni was het mijn beurt om de groep op sleeptouw te nemen.

Ten gevolge van het mindere weer is de conditie ook bij andere A-leden niet optimaal zodat ik mijn traditionele 13Bergen-parcours wat aanpaste : minder kronkelende wegen, minder steile hellingen... Zo werd deze clubrit uiteindelijk herdoopt in een 5Bergenrit.

Dit werd vooraf aangekondigd via de Social Media, en wellicht dankzij deze aanpassing, maar uiteraard vooral dankzij het mooie weer daagden 28 Nieuwenhovespurters voor deze rit op. Ook MRNZ-fietser David - benieuwd naar mijn 5Bergenrit - sloot deze keer aan.

Zo trok een quasi 30koppige colonne zich even na half zeven op gang. Samen met vaste trainingskameraad Pascal vertrokken we zuidwaarts : Over Anzegem zetten we koers naar de eerste helling van de dag : Nieuwe Kwaremont. Het tempo werd rustig gehouden zodat we samen de top bereikten, van hieruit ging het naar Ronse om over de glooiende wegen richting Lessen te fietsen.

Ter hoogte van het Paradijs, een straatje links waar rechts het containerpark zich situeert, draaiden we in om de volgende helling, La Houppe, te verorberen. Inmiddels had Bernarke mijn koppositie overgenomen. Na deze mooie helling door het bos zetten we koers naar Brakel van waaruit we naar Geraardsbergen fietsten.

Te Geraardsbergen geen Muur maar wel de mooie asfaltweg (het centrum binnenrijdend, de tweede straat rechts nemen en voor de ING Bank opnieuw links inslaan) met zijn vele bochten tot de top. Een heerlijke beklimming.

Van hieruit volgden we een deeltje van het parcours van de toertocht 'Otegem-Geraardsbergen-Otegem'. Te Brakel volgde opnieuw een lange klim, nummer vier dus, waarna we opnieuw over de grote wegen koers naar Oudenaarde zetten.

Vooraleer Oudenaarde te bereiken draaiden we links af, de Berg Stene werd afgedaald... Pedro & David namen de koppositie over en brachten ons over de licht hellende wegen naar de top van de Kruisberg.

Van hieruit ging het in gestrekte draf naar huis : over Berchem en Tiegem, hier wachtte met het Vossenhol de vijfde helling van de dag, naar Waregem.

114km, een duizendtal hoogtemeters, avs van net geen 30km/u... en vooral veel blije gezichten.

Meer van dat :-)