zondag 4 juli 2010

La Marmotte 2010 (in woord en beeld)

Grootspraak versus stress


Reeds in januari besliste ik tot een vierde deelname aan La Marmotte. In tegenstelling tot de voorgaande edities (2004, 2005 & 2007) reisde ik deze maal alleen af naar de Franse Alpen. De deelnemerslimiet (7000) werd dit jaar zo snel bereikt dat andere clubleden, oa Patrick V, noodgedwongen forfait gaven.

Donderdagmorgen 1 juli, na het geven van de 14 verjaardagszoenen aan de jongste dochter, vertrok ik omstreeks 4u30 richting Bourg d'Oisans. 10 uur later rijd ik met de wagen de Alpe boven, ... en onmiddellijk is er opnieuw het ontzag voor deze col, ... de bedenking dat mijn gekozen verzet (39*28) toch te zwaar zal zijn... Bovengekomen vervul ik de administratieve formaliteiten : afhalen van nummer & chip en loop ik wat rond in het promo-dorp.

Twee uurtjes later zet ik koers naar mijn hotel (Mercure) op Les Deux Alpes. Onderweg zie ik het Merijenmarmotte-team uit O-Vlaanderen. Na wat heen en weer getwitter tijd voor een face2face babbel : altijd leuker, vooral omdat zij blijk geven van de goede spirit : teamgeest en uitrijden is belangrijker dan de koers.

In het hotel maak ik kennis met andere deelnemers : groepen uit Meulebeke, Erpe-Mere, Limburg ... logeren er ook. Voor enkelen de eerste deelname, voor anderen reeds sedert jaren tachtig een vaste datum in de agenda.

Op donderdag- en vrijdagavond hang ik wat rond in de bar. Telkens één gespreksonderwerp : La Marmotte... welk weer wordt het... Hoe later op de avond, hoe zekerder men wordt van een topprestatie! De grootspraak blijft onder het nodige gerstenat niet uit... toch voel je ook wel wat twijfel, een gezonde portie stress is bij éénieder aanwezig.

Op de vooravond van La Marmotte leg ik alles klaar voor de volgende dag : ondanks de voorspelde 30 graden - maar met 60% kans op een regenbui - kies ik voor 2 (lichte) truitjes. Om alles op te bergen heb ik nu éénmaal voldoende zakken nodig. Dit verdwijnt in de truitjes :

  • 3 binnenbanden
  • 5 CO2-patronen
  • 2 CO2-adaptors
  • 7 W-Cups Energy Drink
  • 3 W-Cups Energy Booster
  • 1 regenjasje

Op zaterdag 3 juli, omstreeks 4u, na 6u30min slapen, gaat de wekker. Bananen en muesli worden binnengespeeld, een litertje water spoelt alles door. Voldoende drinken wordt ongetwijfeld de sleutel tot succes voor vandaag, ik startte hier overigens op vrijdag mee met alvast 4 liter sportdrank te drinken.

Euforie

De auto kon ik parkeren aan de voet van de Alpe, na een laatste check van oa bandendruk & remmen fiets ik richting de start. Omstreeks 6u ben ik één van de eersten om in het 2e startvak (vanaf nr 400) plaats te nemen. Ik ontmoet er enkele wt.be-leden. Ook Suma neemt opnieuw aan de grootste van alle cyclo's deel. Een half uurtje later worden we niet alleen door de organisatie gefilmd, maar komt ook Fons Moors, voormalig winnaar van La Marmotte, ons filmen. Hij wenst ons succes, op onze beurt wensen we hem het beste voor de Mi-Marmotte (het 'kleine' broertje van La Marmotte).

Zoals bij alle organisaties van sportcommunication wordt ook nu weer iets te laat het startschot gegeven : om tien na zeven vertrekken de renners, wij van het tweede vak sluiten vrij vlot aan. We horen het gepiep van onze tijdchips bij het overschrijden van de startmatten en spurten weg.
De eerste kilometers brengen ons richting de eerste col van de dag : de Glandon. Zoals steeds staan langs de kant van de weg vele familieleden en vrienden van de deelnemers. Enthousiast moedigen ze ons aan, ... de adrenaline stijgt ten top, de eerste tien km gaat de snelheid niet onder de 45km/u.

Eens we rechtsaf, richting Glandon, draaien vormen er zich twee groepen : zij die voor de eerste kms van deze col toch nog voor het grote verzet kiezen & die fietsers die onmiddellijk voor de souplesse kiezen.

Het is een indrukwekkend zicht om de honderden wielertoeristen voor mij de col te zien beklimmen, ook na mij is het een sliert van duizenden fietsers. Overweldigend zicht! Veel tijd voor rondkijken is er niet, doelstelling is om deze eerste col goed door te komen. Ik stelde mezelf tot doel om na 1u45 à 2u00 op de 1924m hoge top te zijn.

Dit impliceert bij deze vooral het vlot ronddraaien van de 39*25. Dit lukt me goed, ik haal behoorlijk wat fietsers in... Voordien was ik behoorlijk gestresst dat de te zware inspanningen bij de diverse toertochten waar ik voluit ging (Ronde Van Vlaanderen, Steven Rooks Classic, Trois Ballons zijn slechts enkele) me vandaag zuur zouden opbreken... Zou het dan toch lukken vandaag... ik heb werkelijk een goed gevoel in de benen en blijf de pedalen soepel rond draaien. In de laatste kms voor de top zie ik de fotografen staan, vol overmoed steek ik de duim omhoog...

Aan de top van de Glandon is het echt een gezellige drukte, het is er heerlijk weer en de vele toeschouwers zorgen voor een mini-Tour de France-gevoel. Bij het overschrijden van de tijdsmat op de top zie ik dat ik mijn doelstelling van 1u45 met 2 minuten verbeterde. Een euforisch gevoel maakt zich van me meester. In tegenstelling tot een rustpauze aan de top kies ik daarom onmiddellijk voor de afdaling.

Angst

De afdaling van de Glandon werd geneutraliseerd. Dit betekent dat men de tijd voor de afdaling in mindering zou brengen van de bruto-fiets-tijd. Ik, zoals vele andere wielertoeristen, hou er evenwel aan om te vergelijken met de voorgaande edities zodat ik hier geen rekening mee hou. Voor mij telt immers niet het klassement, wel mijn prestatie in vergelijking met mijn eerdere tijden.

Toch hou ik het veilig tijdens deze afdaling... ik ben zonder twijfel één van de minst behendige dalers hier aan de start en hou dan ook continu rechts aan. Hiertoe worden we overigens massaal aangemaand : niet alleen door de organisatie, maar ook door de gendarmes die talrijk aanwezig zijn.

Amper in bocht twee zie ik het toch misgaan, een fietser glijdt uit en valt... twee bochten later zie ik een renner met een gebroken wiel langs de kant van de weg... Bocht 5 : twee fietsers langs de kant... Mijn gedachten zijn plots ver weg : ik denk aan de editie 2007, het dodelijke ongeval... de angst overvalt me... de euforie is verwenen...

Ik laat me door de overige fietsers één voor één inhalen, en ben blij als deze afdaling achter de rug is.

Groepsgevoel

Nu volgt een vlak stuk weg tot aan de tweede col van de dag. Van bij de eerdere edities weet ik dat hier spontaan een gruppetto wordt gevormd. Alleen vandaag is het echt spurten om in het juiste groepje te zitten. Ik sluit aan bij een achttal fietsers die een groep van zo een 20 andere deelnemers voor zich ziet uitrijden. Het is enkele kms knallen, maar dan is er eindelijk tijd om in het zog van deze groep tot rust te komen. Tijd ook voor de 2e W-Cup, ... ik drink wat en dan is het tijd voor wat rondkijken... Wie zit er allemaal in deze groep : nogal wat Nederlanders (oa Veltec & Gaul.nl zijn vertegenwoordigd), maar ook enkele deelnemers uit Noorwegen, Denemarken, Italië, Spanje & Engeland. Toch wordt er niet veel gepraat. Iedereen weet dat we nu afstevenen op het zwaarste deel : Télégraphe & Galibier.

Realiteitszin

Met zo een dertig fietsers starten we de beklimming van de Télégraphe. In 2007 reed ik hier in een fantastisch tempo omhoog, ... ik werd er door niemand bijgehaald, ... integendeel ik slaagde erin om nogal wat plaatsen te winnen op deze col. Helaas is dit me vandaag niet gegund, of ik heb mindere benen, of de deelnemers rond mij zijn sterker. Ik maak me zelf wijs dat het het ongetwijfeld het tweede is. Ik poog met in het zog van fietsers met een zelfde klimritme te nestelen, doch vind niet echt het juiste tempo. Dan maar mijn eigen weg gaan, ik probeer geen rekening meer te houden met de overige deelnemers... en klim op de 39*25 naar boven. Hoe hoger ik kom hoe meer ik er in slaag om opnieuw wat renners bij te halen, dit bezorgt me opnieuw moed... tot ik ter hoogte van de wegwerkzaamheden door de politie wordt aangemaand om te stoppen bij het rode licht. Daar gaan mijn virtuele minuutjes voorsprong... Doch niet getreurd we zijn bijna boven, en we hebben deze col dus ook al goed verwerkt. Alleen ik begin nu wel heel erg te zweten... en ik besef de warmte wordt moordend vandaag!

Genieten?

Bij de bevoorrading in Valloire neem ik de tijd voor het vullen van de drinkbussen, er is keuze tussen twee soorten drank... Ik kies voor de energiedrank, een erg zoete smaak... tja de bevoorradingen zijn niet van de kwaliteit als de cyclingtour in België.

De passage die nu volgt is er één over slecht lopende wegen, ... echt vervelende klimkilometers waar geen einde schijnt aan te komen... Uit ervaring weet ik dat dit slechts het voorgeborgte is van de echte hel : De Galibier!

Deze col is qua natuur één van de mooiste cols om omhoog te fietsen... hij lokt gewoon bewondering uit met zijn met sneeuw bedekte toppen... maar voor het fietsen is het een echt 'zwart beest'.

Na het overschrijden van Plan Lachat kies ik voor mijn kleinste verzet : 39*28. Ik weet dat het nu gewoon harken is naar boven, ik heb veel te warm, één drinkbus is inmiddels opnieuw leeg zodat ik de tweede drinkbus wat dien te sparen... De twee truitjes worden volledig opengeritst en ik kies voor mijn eigen tempo omhoog. Mentaal krijg ik het moeilijk als ik drie kilometers voor de top mijn tempo zie dalen onder de 10km/u en ik door nogal wat renners wordt bijgehaald. Ik weet dat dit de lastigste stroken zijn en begin me af te vragen of ik deze rit wel zal uitrijden... mijn wagen staat aan de voet van Alpe d'Huez, drie cols zijn ook mooi... hoef ik wel zoveel af te zien... Ik geraak nauwelijks nog vooruit... in tegenstelling tot vorige edities, ook weinig volk hier om u naar boven te roepen... Waarom ben ik toch een vierde maal naar hier afgezakt! Plots zie ik warempel een tandem voor mij, ... tja als zij dit kunnen dan moet dit toch ook voor mij lukken! Volhouden, grinta tonen!

Na 5u30min sta ik boven op de Galibier, ik vul beide drinkbussen opnieuw, en kies onmiddellijk voor de afdaling... Oeps ik vergat de ritsen opnieuw dicht te trekken, ... de bochten liggen er gevaarlijk bij : het smeltwater loopt over de weg heen en maakt het toch wel glad. Ik stop in een bocht breng me vestimentair in orde... en daal dan behoedzaam verder af. De Lautaret volgt al snel, nu wordt het een plezante afdaling : hier is het minder steil, er is een goede zichtbaarheid... ook ik laat me hier gaan... en realiseer een snelheid van 68km/u.

Na de passage van enkele tunnels kom ik aan de voet van Les Deux Alpes... nu volgen enkele golvende kilometers... ik zit in een groepje... maar het gaat me te snel... Ik wens niet leeggereden aan Alpe d'Huez te beginnen zodat ik hier mijn eigen tempo zoek en de tijd nemen om W-Cups 4 & 5 naar binnen te spelen... en opnieuw wordt er een drinkbus geledigd... Ik heb het ontzettend warm... een fietser die bij mij komt aansluiten schudt het zweet van zich af en wijst naar zijn pro-fietscomputer : die geeft 39° (in de zon uiteraard) aan!

Lijdensweg in drie bedrijven

Aan de voet van de Alpe gekomen zie ik de wagen staan, ik wil me niet laten kennen en kies er voor om ook deze vierde col toch te beklimmen.

De eerste kms zijn de zwaarste, kennen het hoogste stijgingspercentage : tot boven de 10%. Ik schakel onmiddellijk naar de 39*28 en weet me gesterkt door het massale publiek langs de kant van de weg! Ze roepen ons werkelijk vooruit... dit geeft me kracht, ... alleen ik heb dorst... helemaal geen drinken meer! Was dan toch beter gestopt voor extra drank aan mijn auto... Merde, ik roep naar de Vlamingen langs de kant van de weg : water! "Binnen 2km" roepen ze me terug... Merde... dit lukt me niet, ik heb nu drinken nodig... niet aan denken... vooruit fietsen... bocht per bocht wordt genomen... ik haal nu nog amper 7km/u! 10 jaar dat ik fiets, nog nooit heb ik zo afgezien! De warmte is verstikkend... ik haal gewoon weg geen adem meer... in trance fiets ik verder... Twee kilometers lijken uren te duren en eindelijk is er de waterstop in La Garde, het dorpje na 1/3e van de klim. Ik vraag voor het bijvullen van beide drinkbussen en drink ondertussen enkele bekertjes. De bevoorraders van dienst zien dat ik er compleet door zit... ze vragen of ze me dienen af te koelen, ik knik en ze maken mijn truien nat... Enkele minuten later duwen ze me opnieuw op de fiets...

Mentaal heb ik deze col inmiddels in drie op gedeeld : nu volgt het tweede passage tot Huez. In dit dorpje op de Alpe, binnen 4km, is er opnieuw een waterstop! De kms zijn nu iets minder steil, en het drinken deed me deugd, ik krijg wat moed en fiets aan een tempo van 11km/u verder... Helaas deze opflakkering is van korte duur... De fietscomputers geven inmiddels 41° aan! Ik ben mezelf aan het uitputten... hoever kan en mag ik hier mee doorgaan... is dit nog verantwoord? Ik zwalp op de Alpe, fietsers die mij inhalen moeten in een boogje om me heen fietsen, sorry hiervoor... maar ik zit stikkapot... Ik ben niet alleen... in diverse bochten van de Alpe zie ik renners uitgeteld liggen... benen omhoog... verkrampt... anderen dompelen zich in volledige rennerstenue in de kleine watervalletjes langs de kant van de Alpe...

In La Garde staat het leger om iedereen met een watergordijn te verfrissen... Mijn twee drinkbussen dronk ik op amper 4km leeg... Beiden worden opnieuw bijgevuld!

Laatste passage van de Alpe, nog 4km... Laatste deel van mijn lijdensweg! Bocht na bocht krijg ik opnieuw moed, ... ik waag het zelfs om opnieuw op mijn uurwerk te kijken... Eigenaardig.... ondanks deze formidabele inzinking kan ik er toch nog in slagen een besttijd neer te zetten... Vanaf bocht twee ga ik in een trance op de pedalen dansen... ik wil er werkelijk nog alles uitpersen om mijn vorige besttijd van 8u20min te verbeteren. Eénmaal ik de huizen langs de kant van de weg ontwaar slaag ik er zelfs in om opnieuw snelheid te maken.... En zo in uiteindelijk 8u15min over de mat van de tijdsregistratie te fietsen!

Metaalkoorts

Het thuisfront wordt gebeld en enkele clubleden worden op de hoogte gebracht : Ook bij mijn vierde deelname slaagde ik erin om de eindmeet te bereiken. Om een gouden brevet te halen was een tijd van 9u15min nodig. Ik verbeterde die tijd met exact 1 uur zodat dit brevet 'binnen' is.

De organisatie maakte twee klassementen op : één met, één zonder afdaling van de Glandon. Uiteraard telt voor mij deze met de afdaling : en dus 8u15 (niet 7u46). Dit is overigens ook het enige vergelijkingspunt met mijn vorige edities :

  • 2004 : 9U20
  • 2005 : 9U15
  • 2007 : 8u20

Gekkenwerk

Opnieuw maakt de euforie zich van mij meester, ... ik vind dat ik een prachtprestatie heb neergezet!
Mijn kleren zijn nat van het zweet, en de vele bekertjes water die over me werden uitgegoten tijdens de klim... ik leg me in de zon te drogen... Na een twintigtal minuutjes sta ik recht, eens kijken of ik geen bekenden tegen kom...

Het komt me volledig zwart voor de ogen... Oei dit gaat compleet fout!

Ik slaag er nog in om iemand van de organisatie aan te spreken, en breng enkel nog de woorden 'Croix Rouge' uit... Een minuutje later komen drie hulpverleners op me afgelopen. Twee ondersteunen me, de derde neemt mijn fiets... Ze brengen me naar hun 'hospitaal' in de sporthal... Er gaat van alles door me heen... Voor het eerst ben ik hier zonder kameraden... Alleen La Marmotte fietsen krijgt nu plots een akelige dimensie...

De hulpverleners brengen me naar een brancard en beginnen met de gebruikelijke checks : hartslag, ademhaling, bloeddruk... De friste in de sporthal doet me deugd, ik ben blij te kunnen liggen... diverse vragen worden me gesteld... en geleidelijk aan kom ik opnieuw bij volle bewustzijn...

Ik kijk om me heen, en zie nog diverse andere fietsers binnenkomen : verschillende met dezelfde symptomen als mij 'uitputting', anderen voor de verzorging van hun gehavende lichaam na de valparijen... ik blijf een half uurtje liggen, en wanneer bij de derde controle blijkt dat mijn hartslag tot onder de 60 is gedraaid mag ik de Rode Kruis dienst verlaten... alleen blijkt dat ze mijn talenkennis nog kunnen gebruiken... ik vertaal nog wat voor andere renners en ga dan op mijn gemak naar het hotel aan de overkant. Nee geen Leffe, wel twee cola's... Dit om opnieuw op krachten te komen voor de afdaling van de Alpe.

Op het terras praat ik met enkele fietsers : één woord hebben we voor deze editie : gekkenwerk! In de ruime omgeving wordt de maximumsnelheid met 20km/u naar beneden gebracht omwille van de ozon-concentraties, continu wordt er aangemaand om binnen te blijven om geen zware inspanningen te leveren... en wij vergen in deze omstandigheden het uiterste van ons lichaam : Verantwoord!?

Eerbetoon

Iets na 17u neem ik de afdaling van de Alpe. Ik fiets traag... niet uit angst... wel omdat ik stomverbaasd ben van de aanblik van de vele fietsers die naar boven komen... Sommigen al fietsend, anderen zwalpend zoals ik deed... Maar ook veel te voet! Ongelofelijk moedig om volledig uitgeput toch nog deze Alpe te voet omhoog te komen... Ik zie fietsers schoenen en kousen aan het stuur, te voet hun bike naar boven duwend... Dit vanaf bocht 17!!

Velen hebben afgezien! Dit blijkt ook 's avonds in het hotel : van de 21 deelnemende hotelgasten bereikten slechts 9 de finish.

Eén verdient toch een bijzondere vermelding : op 61jarige leeftijd realiseerde hij een toptijd van 6u45min! Ongelooflijk, respect!

Dankwoord

Dank aan iedereen die me hetzij via telefoon, sms, twitter, mail, ... aanmoedigde! Zeker wanneer je alleen dergelijke uitdaging aangaat ben je blij dat er nu zoveel communicatiemogelijkheden zijn!! Aan de deelnemende hotelgasten van hotel Mercure : Het was mede dankzij jullie een tof verblijf!!

Vooruitblik

Of ik ooit terugkom naar La Marmotte : zeg nooit nooit... toch vermoed ik dat ik dit liever eens als toeschouwer dan als deelnemer zou meemaken... dit lijkt me ook gezonder ;-)

Beeldmateriaal

5 opmerkingen:

  1. Knap gereden, zo diep moeten gaan geeft wel dubbel zo veel voldoening achteraf. En ik betwijfel of het nog voor iemand gezond was.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel knap! In die hitte en dan nog je tijd verbeteren.
    Kun je nog lang van nagenieten!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Johan,

    Weer een prachtig verhaal om te lezen en uiteraard allemaal zeer herkenbaar. Marmotte blijft loodzwaar zeker in zeer warme omstandigheden. We moeten wel heel dicht bij elkaar in de buurt hebben gereden. Ik was na 5:31 boven op de galibier dus ben je ongetwijfeld ergens tegen gekomen op weg naar de voet van de Alpe of op de alpe d' huez zelf. Knappe prestatie Johan.

    Groeten,

    Angelo.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. waw prachtig en ontroerend om te lezen. Ik vond het eerst spijtig dat we niet online konden volgen, maar als ik dat zo allemaal lees, dan was het misschien best dat we geen beelden hadden, want we zouden ons toch wel wat ongerust gemaakt hebben. In alle geval een dikke proficiat voor je prestatie, het verdient een grote pluim.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. beste Johan,

    Ik wil je van harte feliciteren met je marmotte. Formidabel.

    Zelf ben ik er ook geweest met Merijenniezere, die je ontmoet hebt onderweg. Ik heb er La marmotte niet gereden, maar voor mijn allereerste Alpenervaring heb ik toch gezwoegd en genote van Les deux alpen, van de col de lautaret, en de galibier en 2/3 Alpe d'Huez (wegens tijdsgebrek toch niet helemaal opgereden) en ook nog van de Col du Glandon. Het was heerlijk genieten en zeer confronterend, zeker als je gewoon bent van al hier te fietsen.

    Ik ga zeker nog eens weer, maar of ik écht ooit La Marmotte ga rijden, dat weet ik niet. Rijden zoals ik dit jaar deed, ja dat wel.

    Dank voor je reacties op Merijenniezere en hopelijk tot ooit eens samen op de fiets.

    Met veel respectvolle groeten,


    Eddy Merijenniezere.

    BeantwoordenVerwijderen