3 juli 2004 16u00
In bocht 2 van de Alpe kan ik opnieuw lachen : Mijn eerste Marmotte, samen met het Fast-A-team (ook wel squadra’s genoemd), en het A-team van de Nieuwenhovespurters, zal ik uitrijden! 9 uur zwoegen gingen vooraf aan die zekerheid. Niettegenstaande het pijnlijke gevoel in rug en ledematen pers ik er in de laatste meters richting het ronde punt en de eindmeet nog eens alles uit. Dit om onmiddellijk mijn diploma, zilver in 9u09, af te halen, het thuisfront te bellen en door de gsm – over de oorverdovende massa heen – ‘ik ben er, het was schitterend maar ik doe dit nooit meer’ te schreeuwen.
4 november 2004 13u30
Mijn dochter, in september met de humaniora gestart in een nieuwe school, maakt tijdens de herfstvakantie een eerste uitstap met haar beste vriendin. Bij het afleveren van mijn dochter ten huize van de vriendin bemerk ik tacx-rollen : ‘Fietst jouw man ook….’ vraag ik de mama. ‘Ja hoor, hij is overigens fanatiek, hij zal zelfs deelnemen aan de Marmotte dit jaar, dit is een fietstocht…’ ‘Ja de Marmotte die ken ik …ik heb hem dit jaar gereden’… en ’s avonds worden bij een glaasje wijn de plannen gesmeed om de marmotte 2005 samen te rijden.
18 januari 2005 14u00
Op de site van www.sportcommunication.com vond ik de coördinaten terug, en bel nu met Rémy om onze inschrijving te bevestigen. Ik wil absolute zekerheid dat we met zijn vieren ingeschreven zijn : Pascal, Hans, Johan & Geert. We krijgen nummers 2100 en verder. We zullen dus niet in het eerste startvak staan doch dit hindert niet, doelstelling is om er samen een mooi week-end met een hopelijk uitrijden van de Marmotte van te maken.
6 juli 2005 18u00
De fietsen worden in de gehuurde renault traffic ingeladen. 4 fietsen, eten & drank voor het week-end maar vooral ongelooflijk veel sportvoeding krijgen we uiteindelijk in de minibus gestouwd. De zenuwen staan precies gespannen. Pascal heeft dan wel wat ervaring met het rijden van lange ritten (TBT, Waalse Pijl, Gent-Wevelgem), Hans reed jaren terug al eens op de Alpe en Geert deed al een meerdaagse fietstocht naar Spanje, toch is ‘La Marmotte’ voor allen een sprong in het duister. Ook voor mij wordt het afwachten; in mei werd ik een week gehospitaliseerd wegens longontsteking…
9 juli 2005 04u00
In het appartement van Pierre & Vacances wordt het kwartet wakker. Nieuwsgierig zijn we naar de weersomstandigheden, de voorbije dagen was het op de Alpe koud en guur weer. In het dal daarentegen scheen de zon. Welke kledij aangetrokken? Hoeveel voeding meenemen? … We grabbelen snel nog naar de extra-spullen (Enérgie, Prévention de crampes… vermelden ze) die we de voorbije dagen kochten op de fiets-standen aan de sporthal van de Alpe. Bij de Renault Traffic gekomen bemerken we een bevroren voorruit… Gelukkig laten we onze stemming niet beïnvloeden door de gevoelstemperatuur, onder het vriespunt.
Om 6u30 staan we vooraan klaar in ons startvak, en bemerken nog enkele Vlamingen. Pascal luistert aandachtig naar het verhaal van een veteraan die bij zijn vorige deelname te snel startte, op de Galibier medische zorgen werd toegediend om toch nog de voet van de Alpe te bereiken. Maar er zijn ook optimisten aanwezig, Karl uit Zuid-West-Vlaanderen ziet het helemaal zitten en gaat met bitter weinig training voor het klassement!
Een uurtje later schuiven we over de beruchte mat voor de tijdsregistratie, we kijken nog eens naar de chip, hopen dat hij registreerde en stuiven vooruit. De adrenaline ten top en twee kilometer verder zie ik enkel Pascal nog, de flightdeck toont me 46km/u. Intomen roep ik, oppassen voor te snelle start schreeuw ik naar Pascal. In de eerste bocht naar rechts, richting voet van de Glandon kijk ik nog even achterom, van Hans & Geert geen spoor. Die halen ons op de beklimming wel in…
Bij de beklimming verlies ik Pascal uit het oog en ben nu niet meer zeker of hij voor of achter mij fietst, ik twijfel… net harder gaan rijden of eventjes wachten… tja uiteindelijk besluit ik mijn tempo te rijden. Dit impliceert in deze vooral het ronddraaien van de 39x25. Halverwege deze eerste col is er een kleine afdaling. Als slechte daler hou ik mijn hart vast, de eerste bochten bepalen de wijze waarop ik de overige bochten zal aansnijden. Een fietser in de Nike-Yellow-Jersey steekt me voorbij en ik nestel me in zijn spoor… Oef dat valt mee…
Om 9u30 bereik ik in de mist de top van de Glandon, de toeschouwers langs de kant staan er verkleumd bij, ik start met de afdaling… Vanaf de 3e bocht zie ik diverse gevallen fietsers. Medische teams zijn ter plaatse en ik stel me geen vragen (later verneem ik dat er een dodelijk slachtoffer te betreuren is). Enige kms verder zit ik in een peloton richting Télégraphe. Ik laat me verleiden tot de koppositie en ben hier pas blij om als ik na een kwartier hoor dat er een valpartij in het peloton gebeurde. Nu ben ik tenminste heelhuids over de spoorweg aan de voet van de Télégraphe kunnen rijden.
Van de vorige editie herinner ik me dat de Télégraphe slechts een voorproefje is voor de Galibier, en besluit hem rustig omhoog te rijden. De tijd van het fietsen is ook een tijd van het denken, mijn overpeinzingen gaan vooral uit naar de maten, waar zijn Pascal, Hans & Geert, ik check mijn gsm om zeker te zijn dat ze nog op de fiets zitten (de afspraak was dat we elkaar bij pech sms stuurden). Ok ‘geen berichten’, dan maar verder fietsen. In Valloir neem ik een uitgebreide pauze. Ik weet niet waar ik heen moet met mijn winterkledij (’s morgens aangewezen maar inmiddels heb ik veel te warm). Aanhouden is het beste alternatief!
Na Valloir heb je enkel kms op slecht bollende banen. Ik erger me aan de weg, de te warme kledij, ... en uiteindelijk het uitzicht op de te hoge Galibier-top die nog zo ver weg lijkt…. Mijn moed zinkt me in de schoenen, ben ik te weinig getraind? Zal ik me dit jaar moeten beperken tot de Marmotton? Ik besluit om niet meer omhoog te kijken en gewoon van bocht naar bocht te fietsen. En ja … drinken moet ik doen, ik dronk tot nu slechts 0.50 liter extran… ik moet drinken en eten (w-cup), dan komen de krachten wel weer…
Met herwonnen krachten haal ik de top van de Galibier. Niettegenstaande een temperatuur rond het vriespunt blijf ik er geruime tijd genieten van de warme thee. De uitputting zien bij de anderen sterkt me in de overtuiging dat ik al bij al niet slecht rijd.
De passage van de Galibier, Lautaret tot aan de voet van de Alpe is lang en ik nestel me in een groepje om mijn krachten te sparen.
Ik check nogmaals mijn gsm en bemerk geen berichten. De collega’s zullen dan wellicht aan de beklimming van de Galibier bezig zijn, tenzij Pascal dan toch voorop was, bedenk ik.
Mijn te warme kledij wordt nu wel echt overdreven, aan de voet van de Alpe bemerk ik de toeschouwers in zomers tenue, de snelle temperatuurschommelingen in de Alpen zijn bij deze nogmaals bewezen. De dames in bikini aan de zijde van de weg kunnen me niet bekoren, hoe lieftallig ze ook supporteren, mijn blik is nu gericht op de 1800m grens, Alpe d’Huez!
Ik tel de bochten af, zie deelnemers die reeds de finish bereikten met hun diploma opnieuw naar beneden fietsen, maar zie ook enkele renners die uiteindelijk in bocht 17 beslissen om terug te rijden en tevreden te zijn met het Marmotton-brevet.
Vanaf bocht 5 ben ik het zeker! Ook dit jaar rijd ik deze mooie cyclosportieve uit. Ik kijk op mijn uurwerk en zie dat ik er nog kan in slagen mijn tijd van vorig jaar te verbeteren. Een eindtijd van 9u04minuten is het resultaat.
9 juli 2005 20u00
We eindigen ons week-end in het restaurantje aan het meer boven op Alpe d’Huez. Het lekkere eten, de vlotte bediening, en een pak overpeinzingen zijn ons deel : Geert diende wegens medische redenen de tocht in Valloir te staken. Hans & Pascal bereikten kort na mij de eindstreep maar deelden één visie : ‘Nooit meer!’
10 juli 2005 19u00
Na een moeilijke terugreis, pech met de Renault Traffic, komen we uiteindelijk in een Ford Mondeo thuis. De familie verwelkomt ons als winnaars van de Tour de France, de kinderen zijn dolenthousiast en wij apetrots op onze prestatie. De overtuiging groeit dat we misschien toch nog eens gaan deelnemen. Drie maal is scheepsrecht!
14 juli 2005 19u00
De fietsen en onze bagage die we in Frankrijk, tgv pech met de Renault Traffic, achterlieten kunnen we afhalen. Vanaf nu kunnen we opnieuw trainen voor ons volgende doel : samen rijden Pascal, Hans & Johan in 2006 alvast de Ronde Van Vlaanderen!
