Ergens medio december was het... in het kabinet van mijn huisdokter : Een diepgaand gesprek over verleden en toekomst, ... om uiteindelijk te besluiten met mijn lijfspreuk 'Carpe Diem', of hoe de arts het verwoordde : Leef iedere dag zoals het jouw laatste is... Gezien het medische verdict enerzijds luguber, anderzijds bijzonder juist.
Uit mijn recentste posts op deze blog kon je reeds vernemen hoe ik bewust koos voor een actief genezings- en verwerkingsproces : Zo snel mogelijk opnieuw voltijds aan de slag, asap de hobby's - en dus het fietsen - opnemen als voorheen. Na 3 maand afwezigheid startte ik halverwege februari met de eerste fietstrainingen.
Aanvankelijk moeilijk, maar vooral met dank aan mijn zoon die me tijdens die eerste tripjes begeleidde... verliep dit vlotter en vlotter. Einde maart kreeg ik bovendien een eerste positief signaal : de kankercellen zijn momenteel niet actief, einde 2012 weten we of ze überhaupt nog aanwezig zijn in mijn lijf.
Onmiddellijk het signaal om er nog harder tegen aan te gaan : ik nam opnieuw deel aan enkele clubritten en op de eerste fietstochten van de cycling tour tekende ik present.
En toen haperde het fietsen even : het nog intensere genieten van het leven, de quasi dagelijkse restaurantbezoekjes, de veelvuldige afspraken in het Gentse Café Théatre, of in de Waregemse horeca... leverden 8kg overgewicht op. Plezant, maar niet echt bevorderend voor het fietsen.
Na het fietsen van la Magnifique kreeg het fietsen opnieuw een boost, en ik putte moed uit mijn prestatie in de Klimclassic.
Op basis hiervan werd een intensieve trainingsweek ingelast met als hoogtepunt het Brevet Ardennais du Randonneur : 210km uit Bastogne. Een heerlijke tocht!!
De ontlading volgde in een week met vertier...
Straks worden die 8kg overgewicht 12kg... dit wil ik absoluut niet, en ik moet me dus opnieuw doelen stellen. Bij een volgend consult bij de sportarts kreeg ik het medische attest voor sportcommunication.
Hiermee ligt de weg voor een 6e deelname aan La Marmotte open. Mijn inschrijving, alsook de hotelreservering, werd immers net voor het kanker-verdict geboekt.
Dat mijn 6e deelname aan La Marmotte een kippenvel-moment wordt, daar ben ik nu reeds van overtuigd. Dit uiteraard gezien de context, maar ik wil er toch ook zonder al te veel uitputting aan deelnemen, dus volgen er vier gedisciplineerde trainingsweken.
In deze eerste trainingsweek staat mijn 2e deelname aan Trois Ballons met stip vermeld.
2 jaar na mijn 1e deelname (ik eindigde toen op een 229e plaats in een tijd van 7u38min) sta ik er opnieuw aan de start. Deze keer niet met cyclokoorts... ongetwijfeld wel met kippenvel om de vele fietsvrienden die ik er zal aantreffen, ... omwille van het besef dat ik amper 6 maand na het kankerverdict, de operatie en behandeling die erop volgden... toch weer bij ben.
Aanvankelijk overtuigd dat ik zou opteren voor het kleine parcours, ... sla ik nu toch aan het twijfelen : misschien toch maar voor de grote editie gaan.
Inmiddels merk ik dat de ballonnenkoorts bij velen toeneemt : het verhaal over mijn vorige deelname wordt weer veel gelezen, de mailbox wordt weer overstelpt met vragen naar tips.... en ook op de internetfora staat de 3B-rubriek bovenaan in de hitlijsten.
Aan de fietsers besmet met het ballonnenkoorts-virus : Vergeet niet te genieten, de Vogezen blijven een mooie fietsstreek... en uiteindelijk hebben we allen maar één doel : behouden en niet kapot aankomen bij de mooie meisjes!
Tot op La Planche des Belles Filles!
Johan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten