maandag 19 juli 2010

Impressie van een fietsweekend

Zoals elk jaar organiseerde de club ook dit jaar een fietsweekend.

Dit jaar was Givet de bestemming. Organisatoren van dienst, Pascal D & Manfred A, loodsten ons perfect door dit ruim 400km zware maar mooie parcours! Traditiegetrouw zullen we ook van dit weekend enkele anekdotes onthouden : de loslopende hond, de taxirit naar het restaurant... De diavoorstelling hieronder ter aanvulling!



Dank aan bestuur & organisatoren!

zondag 4 juli 2010

La Marmotte 2010 (in woord en beeld)

Grootspraak versus stress


Reeds in januari besliste ik tot een vierde deelname aan La Marmotte. In tegenstelling tot de voorgaande edities (2004, 2005 & 2007) reisde ik deze maal alleen af naar de Franse Alpen. De deelnemerslimiet (7000) werd dit jaar zo snel bereikt dat andere clubleden, oa Patrick V, noodgedwongen forfait gaven.

Donderdagmorgen 1 juli, na het geven van de 14 verjaardagszoenen aan de jongste dochter, vertrok ik omstreeks 4u30 richting Bourg d'Oisans. 10 uur later rijd ik met de wagen de Alpe boven, ... en onmiddellijk is er opnieuw het ontzag voor deze col, ... de bedenking dat mijn gekozen verzet (39*28) toch te zwaar zal zijn... Bovengekomen vervul ik de administratieve formaliteiten : afhalen van nummer & chip en loop ik wat rond in het promo-dorp.

Twee uurtjes later zet ik koers naar mijn hotel (Mercure) op Les Deux Alpes. Onderweg zie ik het Merijenmarmotte-team uit O-Vlaanderen. Na wat heen en weer getwitter tijd voor een face2face babbel : altijd leuker, vooral omdat zij blijk geven van de goede spirit : teamgeest en uitrijden is belangrijker dan de koers.

In het hotel maak ik kennis met andere deelnemers : groepen uit Meulebeke, Erpe-Mere, Limburg ... logeren er ook. Voor enkelen de eerste deelname, voor anderen reeds sedert jaren tachtig een vaste datum in de agenda.

Op donderdag- en vrijdagavond hang ik wat rond in de bar. Telkens één gespreksonderwerp : La Marmotte... welk weer wordt het... Hoe later op de avond, hoe zekerder men wordt van een topprestatie! De grootspraak blijft onder het nodige gerstenat niet uit... toch voel je ook wel wat twijfel, een gezonde portie stress is bij éénieder aanwezig.

Op de vooravond van La Marmotte leg ik alles klaar voor de volgende dag : ondanks de voorspelde 30 graden - maar met 60% kans op een regenbui - kies ik voor 2 (lichte) truitjes. Om alles op te bergen heb ik nu éénmaal voldoende zakken nodig. Dit verdwijnt in de truitjes :

  • 3 binnenbanden
  • 5 CO2-patronen
  • 2 CO2-adaptors
  • 7 W-Cups Energy Drink
  • 3 W-Cups Energy Booster
  • 1 regenjasje

Op zaterdag 3 juli, omstreeks 4u, na 6u30min slapen, gaat de wekker. Bananen en muesli worden binnengespeeld, een litertje water spoelt alles door. Voldoende drinken wordt ongetwijfeld de sleutel tot succes voor vandaag, ik startte hier overigens op vrijdag mee met alvast 4 liter sportdrank te drinken.

Euforie

De auto kon ik parkeren aan de voet van de Alpe, na een laatste check van oa bandendruk & remmen fiets ik richting de start. Omstreeks 6u ben ik één van de eersten om in het 2e startvak (vanaf nr 400) plaats te nemen. Ik ontmoet er enkele wt.be-leden. Ook Suma neemt opnieuw aan de grootste van alle cyclo's deel. Een half uurtje later worden we niet alleen door de organisatie gefilmd, maar komt ook Fons Moors, voormalig winnaar van La Marmotte, ons filmen. Hij wenst ons succes, op onze beurt wensen we hem het beste voor de Mi-Marmotte (het 'kleine' broertje van La Marmotte).

Zoals bij alle organisaties van sportcommunication wordt ook nu weer iets te laat het startschot gegeven : om tien na zeven vertrekken de renners, wij van het tweede vak sluiten vrij vlot aan. We horen het gepiep van onze tijdchips bij het overschrijden van de startmatten en spurten weg.
De eerste kilometers brengen ons richting de eerste col van de dag : de Glandon. Zoals steeds staan langs de kant van de weg vele familieleden en vrienden van de deelnemers. Enthousiast moedigen ze ons aan, ... de adrenaline stijgt ten top, de eerste tien km gaat de snelheid niet onder de 45km/u.

Eens we rechtsaf, richting Glandon, draaien vormen er zich twee groepen : zij die voor de eerste kms van deze col toch nog voor het grote verzet kiezen & die fietsers die onmiddellijk voor de souplesse kiezen.

Het is een indrukwekkend zicht om de honderden wielertoeristen voor mij de col te zien beklimmen, ook na mij is het een sliert van duizenden fietsers. Overweldigend zicht! Veel tijd voor rondkijken is er niet, doelstelling is om deze eerste col goed door te komen. Ik stelde mezelf tot doel om na 1u45 à 2u00 op de 1924m hoge top te zijn.

Dit impliceert bij deze vooral het vlot ronddraaien van de 39*25. Dit lukt me goed, ik haal behoorlijk wat fietsers in... Voordien was ik behoorlijk gestresst dat de te zware inspanningen bij de diverse toertochten waar ik voluit ging (Ronde Van Vlaanderen, Steven Rooks Classic, Trois Ballons zijn slechts enkele) me vandaag zuur zouden opbreken... Zou het dan toch lukken vandaag... ik heb werkelijk een goed gevoel in de benen en blijf de pedalen soepel rond draaien. In de laatste kms voor de top zie ik de fotografen staan, vol overmoed steek ik de duim omhoog...

Aan de top van de Glandon is het echt een gezellige drukte, het is er heerlijk weer en de vele toeschouwers zorgen voor een mini-Tour de France-gevoel. Bij het overschrijden van de tijdsmat op de top zie ik dat ik mijn doelstelling van 1u45 met 2 minuten verbeterde. Een euforisch gevoel maakt zich van me meester. In tegenstelling tot een rustpauze aan de top kies ik daarom onmiddellijk voor de afdaling.

Angst

De afdaling van de Glandon werd geneutraliseerd. Dit betekent dat men de tijd voor de afdaling in mindering zou brengen van de bruto-fiets-tijd. Ik, zoals vele andere wielertoeristen, hou er evenwel aan om te vergelijken met de voorgaande edities zodat ik hier geen rekening mee hou. Voor mij telt immers niet het klassement, wel mijn prestatie in vergelijking met mijn eerdere tijden.

Toch hou ik het veilig tijdens deze afdaling... ik ben zonder twijfel één van de minst behendige dalers hier aan de start en hou dan ook continu rechts aan. Hiertoe worden we overigens massaal aangemaand : niet alleen door de organisatie, maar ook door de gendarmes die talrijk aanwezig zijn.

Amper in bocht twee zie ik het toch misgaan, een fietser glijdt uit en valt... twee bochten later zie ik een renner met een gebroken wiel langs de kant van de weg... Bocht 5 : twee fietsers langs de kant... Mijn gedachten zijn plots ver weg : ik denk aan de editie 2007, het dodelijke ongeval... de angst overvalt me... de euforie is verwenen...

Ik laat me door de overige fietsers één voor één inhalen, en ben blij als deze afdaling achter de rug is.

Groepsgevoel

Nu volgt een vlak stuk weg tot aan de tweede col van de dag. Van bij de eerdere edities weet ik dat hier spontaan een gruppetto wordt gevormd. Alleen vandaag is het echt spurten om in het juiste groepje te zitten. Ik sluit aan bij een achttal fietsers die een groep van zo een 20 andere deelnemers voor zich ziet uitrijden. Het is enkele kms knallen, maar dan is er eindelijk tijd om in het zog van deze groep tot rust te komen. Tijd ook voor de 2e W-Cup, ... ik drink wat en dan is het tijd voor wat rondkijken... Wie zit er allemaal in deze groep : nogal wat Nederlanders (oa Veltec & Gaul.nl zijn vertegenwoordigd), maar ook enkele deelnemers uit Noorwegen, Denemarken, Italië, Spanje & Engeland. Toch wordt er niet veel gepraat. Iedereen weet dat we nu afstevenen op het zwaarste deel : Télégraphe & Galibier.

Realiteitszin

Met zo een dertig fietsers starten we de beklimming van de Télégraphe. In 2007 reed ik hier in een fantastisch tempo omhoog, ... ik werd er door niemand bijgehaald, ... integendeel ik slaagde erin om nogal wat plaatsen te winnen op deze col. Helaas is dit me vandaag niet gegund, of ik heb mindere benen, of de deelnemers rond mij zijn sterker. Ik maak me zelf wijs dat het het ongetwijfeld het tweede is. Ik poog met in het zog van fietsers met een zelfde klimritme te nestelen, doch vind niet echt het juiste tempo. Dan maar mijn eigen weg gaan, ik probeer geen rekening meer te houden met de overige deelnemers... en klim op de 39*25 naar boven. Hoe hoger ik kom hoe meer ik er in slaag om opnieuw wat renners bij te halen, dit bezorgt me opnieuw moed... tot ik ter hoogte van de wegwerkzaamheden door de politie wordt aangemaand om te stoppen bij het rode licht. Daar gaan mijn virtuele minuutjes voorsprong... Doch niet getreurd we zijn bijna boven, en we hebben deze col dus ook al goed verwerkt. Alleen ik begin nu wel heel erg te zweten... en ik besef de warmte wordt moordend vandaag!

Genieten?

Bij de bevoorrading in Valloire neem ik de tijd voor het vullen van de drinkbussen, er is keuze tussen twee soorten drank... Ik kies voor de energiedrank, een erg zoete smaak... tja de bevoorradingen zijn niet van de kwaliteit als de cyclingtour in België.

De passage die nu volgt is er één over slecht lopende wegen, ... echt vervelende klimkilometers waar geen einde schijnt aan te komen... Uit ervaring weet ik dat dit slechts het voorgeborgte is van de echte hel : De Galibier!

Deze col is qua natuur één van de mooiste cols om omhoog te fietsen... hij lokt gewoon bewondering uit met zijn met sneeuw bedekte toppen... maar voor het fietsen is het een echt 'zwart beest'.

Na het overschrijden van Plan Lachat kies ik voor mijn kleinste verzet : 39*28. Ik weet dat het nu gewoon harken is naar boven, ik heb veel te warm, één drinkbus is inmiddels opnieuw leeg zodat ik de tweede drinkbus wat dien te sparen... De twee truitjes worden volledig opengeritst en ik kies voor mijn eigen tempo omhoog. Mentaal krijg ik het moeilijk als ik drie kilometers voor de top mijn tempo zie dalen onder de 10km/u en ik door nogal wat renners wordt bijgehaald. Ik weet dat dit de lastigste stroken zijn en begin me af te vragen of ik deze rit wel zal uitrijden... mijn wagen staat aan de voet van Alpe d'Huez, drie cols zijn ook mooi... hoef ik wel zoveel af te zien... Ik geraak nauwelijks nog vooruit... in tegenstelling tot vorige edities, ook weinig volk hier om u naar boven te roepen... Waarom ben ik toch een vierde maal naar hier afgezakt! Plots zie ik warempel een tandem voor mij, ... tja als zij dit kunnen dan moet dit toch ook voor mij lukken! Volhouden, grinta tonen!

Na 5u30min sta ik boven op de Galibier, ik vul beide drinkbussen opnieuw, en kies onmiddellijk voor de afdaling... Oeps ik vergat de ritsen opnieuw dicht te trekken, ... de bochten liggen er gevaarlijk bij : het smeltwater loopt over de weg heen en maakt het toch wel glad. Ik stop in een bocht breng me vestimentair in orde... en daal dan behoedzaam verder af. De Lautaret volgt al snel, nu wordt het een plezante afdaling : hier is het minder steil, er is een goede zichtbaarheid... ook ik laat me hier gaan... en realiseer een snelheid van 68km/u.

Na de passage van enkele tunnels kom ik aan de voet van Les Deux Alpes... nu volgen enkele golvende kilometers... ik zit in een groepje... maar het gaat me te snel... Ik wens niet leeggereden aan Alpe d'Huez te beginnen zodat ik hier mijn eigen tempo zoek en de tijd nemen om W-Cups 4 & 5 naar binnen te spelen... en opnieuw wordt er een drinkbus geledigd... Ik heb het ontzettend warm... een fietser die bij mij komt aansluiten schudt het zweet van zich af en wijst naar zijn pro-fietscomputer : die geeft 39° (in de zon uiteraard) aan!

Lijdensweg in drie bedrijven

Aan de voet van de Alpe gekomen zie ik de wagen staan, ik wil me niet laten kennen en kies er voor om ook deze vierde col toch te beklimmen.

De eerste kms zijn de zwaarste, kennen het hoogste stijgingspercentage : tot boven de 10%. Ik schakel onmiddellijk naar de 39*28 en weet me gesterkt door het massale publiek langs de kant van de weg! Ze roepen ons werkelijk vooruit... dit geeft me kracht, ... alleen ik heb dorst... helemaal geen drinken meer! Was dan toch beter gestopt voor extra drank aan mijn auto... Merde, ik roep naar de Vlamingen langs de kant van de weg : water! "Binnen 2km" roepen ze me terug... Merde... dit lukt me niet, ik heb nu drinken nodig... niet aan denken... vooruit fietsen... bocht per bocht wordt genomen... ik haal nu nog amper 7km/u! 10 jaar dat ik fiets, nog nooit heb ik zo afgezien! De warmte is verstikkend... ik haal gewoon weg geen adem meer... in trance fiets ik verder... Twee kilometers lijken uren te duren en eindelijk is er de waterstop in La Garde, het dorpje na 1/3e van de klim. Ik vraag voor het bijvullen van beide drinkbussen en drink ondertussen enkele bekertjes. De bevoorraders van dienst zien dat ik er compleet door zit... ze vragen of ze me dienen af te koelen, ik knik en ze maken mijn truien nat... Enkele minuten later duwen ze me opnieuw op de fiets...

Mentaal heb ik deze col inmiddels in drie op gedeeld : nu volgt het tweede passage tot Huez. In dit dorpje op de Alpe, binnen 4km, is er opnieuw een waterstop! De kms zijn nu iets minder steil, en het drinken deed me deugd, ik krijg wat moed en fiets aan een tempo van 11km/u verder... Helaas deze opflakkering is van korte duur... De fietscomputers geven inmiddels 41° aan! Ik ben mezelf aan het uitputten... hoever kan en mag ik hier mee doorgaan... is dit nog verantwoord? Ik zwalp op de Alpe, fietsers die mij inhalen moeten in een boogje om me heen fietsen, sorry hiervoor... maar ik zit stikkapot... Ik ben niet alleen... in diverse bochten van de Alpe zie ik renners uitgeteld liggen... benen omhoog... verkrampt... anderen dompelen zich in volledige rennerstenue in de kleine watervalletjes langs de kant van de Alpe...

In La Garde staat het leger om iedereen met een watergordijn te verfrissen... Mijn twee drinkbussen dronk ik op amper 4km leeg... Beiden worden opnieuw bijgevuld!

Laatste passage van de Alpe, nog 4km... Laatste deel van mijn lijdensweg! Bocht na bocht krijg ik opnieuw moed, ... ik waag het zelfs om opnieuw op mijn uurwerk te kijken... Eigenaardig.... ondanks deze formidabele inzinking kan ik er toch nog in slagen een besttijd neer te zetten... Vanaf bocht twee ga ik in een trance op de pedalen dansen... ik wil er werkelijk nog alles uitpersen om mijn vorige besttijd van 8u20min te verbeteren. Eénmaal ik de huizen langs de kant van de weg ontwaar slaag ik er zelfs in om opnieuw snelheid te maken.... En zo in uiteindelijk 8u15min over de mat van de tijdsregistratie te fietsen!

Metaalkoorts

Het thuisfront wordt gebeld en enkele clubleden worden op de hoogte gebracht : Ook bij mijn vierde deelname slaagde ik erin om de eindmeet te bereiken. Om een gouden brevet te halen was een tijd van 9u15min nodig. Ik verbeterde die tijd met exact 1 uur zodat dit brevet 'binnen' is.

De organisatie maakte twee klassementen op : één met, één zonder afdaling van de Glandon. Uiteraard telt voor mij deze met de afdaling : en dus 8u15 (niet 7u46). Dit is overigens ook het enige vergelijkingspunt met mijn vorige edities :

  • 2004 : 9U20
  • 2005 : 9U15
  • 2007 : 8u20

Gekkenwerk

Opnieuw maakt de euforie zich van mij meester, ... ik vind dat ik een prachtprestatie heb neergezet!
Mijn kleren zijn nat van het zweet, en de vele bekertjes water die over me werden uitgegoten tijdens de klim... ik leg me in de zon te drogen... Na een twintigtal minuutjes sta ik recht, eens kijken of ik geen bekenden tegen kom...

Het komt me volledig zwart voor de ogen... Oei dit gaat compleet fout!

Ik slaag er nog in om iemand van de organisatie aan te spreken, en breng enkel nog de woorden 'Croix Rouge' uit... Een minuutje later komen drie hulpverleners op me afgelopen. Twee ondersteunen me, de derde neemt mijn fiets... Ze brengen me naar hun 'hospitaal' in de sporthal... Er gaat van alles door me heen... Voor het eerst ben ik hier zonder kameraden... Alleen La Marmotte fietsen krijgt nu plots een akelige dimensie...

De hulpverleners brengen me naar een brancard en beginnen met de gebruikelijke checks : hartslag, ademhaling, bloeddruk... De friste in de sporthal doet me deugd, ik ben blij te kunnen liggen... diverse vragen worden me gesteld... en geleidelijk aan kom ik opnieuw bij volle bewustzijn...

Ik kijk om me heen, en zie nog diverse andere fietsers binnenkomen : verschillende met dezelfde symptomen als mij 'uitputting', anderen voor de verzorging van hun gehavende lichaam na de valparijen... ik blijf een half uurtje liggen, en wanneer bij de derde controle blijkt dat mijn hartslag tot onder de 60 is gedraaid mag ik de Rode Kruis dienst verlaten... alleen blijkt dat ze mijn talenkennis nog kunnen gebruiken... ik vertaal nog wat voor andere renners en ga dan op mijn gemak naar het hotel aan de overkant. Nee geen Leffe, wel twee cola's... Dit om opnieuw op krachten te komen voor de afdaling van de Alpe.

Op het terras praat ik met enkele fietsers : één woord hebben we voor deze editie : gekkenwerk! In de ruime omgeving wordt de maximumsnelheid met 20km/u naar beneden gebracht omwille van de ozon-concentraties, continu wordt er aangemaand om binnen te blijven om geen zware inspanningen te leveren... en wij vergen in deze omstandigheden het uiterste van ons lichaam : Verantwoord!?

Eerbetoon

Iets na 17u neem ik de afdaling van de Alpe. Ik fiets traag... niet uit angst... wel omdat ik stomverbaasd ben van de aanblik van de vele fietsers die naar boven komen... Sommigen al fietsend, anderen zwalpend zoals ik deed... Maar ook veel te voet! Ongelofelijk moedig om volledig uitgeput toch nog deze Alpe te voet omhoog te komen... Ik zie fietsers schoenen en kousen aan het stuur, te voet hun bike naar boven duwend... Dit vanaf bocht 17!!

Velen hebben afgezien! Dit blijkt ook 's avonds in het hotel : van de 21 deelnemende hotelgasten bereikten slechts 9 de finish.

Eén verdient toch een bijzondere vermelding : op 61jarige leeftijd realiseerde hij een toptijd van 6u45min! Ongelooflijk, respect!

Dankwoord

Dank aan iedereen die me hetzij via telefoon, sms, twitter, mail, ... aanmoedigde! Zeker wanneer je alleen dergelijke uitdaging aangaat ben je blij dat er nu zoveel communicatiemogelijkheden zijn!! Aan de deelnemende hotelgasten van hotel Mercure : Het was mede dankzij jullie een tof verblijf!!

Vooruitblik

Of ik ooit terugkom naar La Marmotte : zeg nooit nooit... toch vermoed ik dat ik dit liever eens als toeschouwer dan als deelnemer zou meemaken... dit lijkt me ook gezonder ;-)

Beeldmateriaal

zaterdag 3 juli 2010

La Marmotte... Vandaag!


Deze ochtend kwam ik wakker met volgende vragen :

Waarom heb ik me voor een vierde maal ingeschreven voor deze tocht? Waarom wil ik me vandaag weer pijnigen, ... tot de uitputting toe fietsen..., Waarom komt men van alle windstreken naar deze toertocht, waarom zijn 34 verschillende nationaliteiten hier aanwezig? Waarom opteerde ik als kleinste tandwiel voor de 27 ipv de 30 (cfr mijn drie vorige edities)... Hier krijg ik bij de laatste kms van de Galibier ongetwijfeld spijt van!

Vandaag voldoende tijd om hier enkele antwoorden op te bedenken ;-)

O ja, vandaag is er ook Le Grand Départ te Rotterdam.... Om 16u15 om precies te zijn, ... Nu zal ik toch even in mijn kaarten laten kijken : deze timing is mijn doelstelling voor vandaag... want als ik tegen die tijd binnen ben realiseer ik opnieuw een gouden diploma!

Zijn jullie nieuwsgierig naar La Marmotte 2010 : Kijk dan vandaag op La Marmotte 2010 live N° Dossard = 644

vrijdag 2 juli 2010

La Marmotte.... Nog 1 dag...

De dag voor La Marmotte....

Tijd voor rust... en waarom niet mijn verhaal van 2007 nog even na te lezen :

In tegenstelling tot de twee voorgaande jaren waar ik van de Marmotte telkens het belangrijkste objectief van het seizoen maakte had ik in 2006 geen specifiek streefdoel. Toch slaagde ik er dat jaar voor het eerst in om behoorlijk wat trainingskilometers af te malen : zo een 9000km op jaarbasis. Deze bredere trainingsopbouw resulteerde in een beter gevoel bij mijn deelnames aan wielerklassiekers zoals Ronde Van Vlaanderen en Tilff Bastogne Tilff.

Dit viel blijkbaar ook op bij de collega’s van de wielertoeristenclub, De Nieuwenhovespurters. Enkele leden maakten er mij attent op dat ik met deze conditie er wellicht zou in slagen om mijn Marmotte-tijd, zowel in ’04 als in ’05 grootte-orde van 9u10, met een 20tal minuten te verbeteren. Deze opmerking bleef me bij en toen tijdens het najaar van ’06 Pascal D me vertelde dat hij in 2007 opnieuw naar de Franse Alpen, voor zijn tweede Marmotte, zou afreizen was mijn beslissing snel genomen : Ik vergezel Pascal D!

In het voorjaar van 2007 troffen we de verdere voorbereidingen en sloten zich ook Dieter & Patrick aan. De bevestiging van onze inschrijving op www.sportcommunication.com volgde snel en ook het appartement in de residentie van Pierre & Vacances werd vlot geboekt.

Tijdens de eerste jaarhelft werden in opbouw naar de Marmotte naast de gebruikelijke clubritten van de Nieuwenhovespurters ook enkele wielerklassiekers voor onze wielen geschoven. Bij iedere deelname van E3-Prijs, Ronde Van Vlaanderen, Van Peteghem-Classic, Davitamon-Classic, Rit van de Gouverneur, Freddy Maertens Classic, Waalse Pijl, Gent Wevelgem werd gekozen voor de langste afstand en schuwden we de inspanningen niet. Dit resulteerde vooral in een geruststellend gevoel : we maalden voldoende kilometers, en viel de Marmotte om welke reden dan ook tegen, dan hadden we toch al lekker gefietst in 2007…

Bovendien leverde ook onze deelname aan de West-Vlaamse cyclo-sportieve Freddy Maertens Classic ons wat zelfvertrouwen op : Op 74 finishers behaalden we elk een gouden brevet en dit met een behoorlijke plaats & tijd >

4e op 3 min van de winnaar : Dieter (gemiddelde ‘diploma’snelheid 35.08)
5e op 3 min van de winnaar : Johan D (gemiddelde ‘diploma’snelheid 35.08)
14e op 11 min van de winnaar : Pascal D (gemiddelde ‘diploma’snelheid 34.30)

Bij de afreis naar Alpe D’Huez hadden we met zijn allen bovendien een behoorlijk aantal trainingskilometers op de teller getoverd : Pascal D (7500km), Johan D (8000km), en ook voor Dieter & Patrick zou dit zich in die grootte-orde situeren. Reden te over om vol zelfvertrouwen aan de cyclosportieve met de grootste uitstraling ter wereld, La Marmotte, te starten…

En toch hadden we aan de vooravond van 07-07-07 voldoende twijfels : door het vele intensieve fietsen was onze conditie-top reeds lang voorbij, de laatste dagen kwamen we omwille van het barre weer onvoldoende aan fietsen toe, de maand juni was om tal van redenen te stresserend geweest, … en tot overmaat van ramp zou de temperatuur op de 7e juli de 30° overschrijden, en dit zelfs op de Alpentoppen… Bovendien was ik opnieuw dermate onder de indruk van de lastigheid van de cols dat ik mijn ambitie van het evenaren van mijn tijd in 2005 & 2006, de 9u10, inmiddels bijstelde tot het uitrijden van deze monstertocht, of zoals de tocht omschreven wordt op het forum van wielertoerist.be : het wereldkampioenschap van wielertoeristen.

Op de magische datum 07-07-07 porden de scherpe tonen van mijn Nokia me omstreeks 4u15 aan om op te staan : daar waar Dieter een uitgebreid ontbijt, pasta & brood, zichzelf voorschotelde, hield ik het traditiegetrouw bij mijn muesli. Toch nuttigde ik net als Pascal D & Patrick reeds zo vroeg in de ochtend voldoende sportdrank en namen toch we wat meer koolhydraten dan anders in.

De deur van ons appartement op Alpe d’Huez werd dichtgetrokken, de fietsen ingeladen in de bestelwagen, en we kozen richting Bourg d’Oisans. Hier aangekomen stonden langs beide kanten van de weg fietsers zich klaar te maken : insmeren van de benen, vullen van de fietsshirts met sportvoeding, hier en daar met kleefband nog een pompje aan de fietskader kleven… laatste check van de wielen & banden. We keken naar de diverse deelname-nummers en zagen nogal wat deelnemers uit het selecte ‘400’-groepje : de best geklasseerden uit 2006 krijgen immers een bevoorrecht nummer < 400 en mogen vanuit die context in de eerste startbox plaatsnemen. Hoedanook wij konden ons gezien onze vroege aankomst vooraan in de tweede box positioneren.

Inmiddels 6u10 voelde ik de spanning toenemen, ik checkte mijn polar en zag tot mijn verbazing een hartslag, zo een 30-tal tellen hoger dan normaal verschijnen. Enfin enige vorm van adrenaline zal wel nodig zijn, pompte ik mezelf moed in. Tijdens het afwachten zag ik enkele overige deelnemers van www.wielertoerist.be , Reumong & zijn vader, Trekkie en ik ging ze even groeten. Verder kon ik enkel vaststellen dat net als voorheen onze Noorderburen voor de grootste afvaardiging hadden gezorgd : Nederland zou 14 uur later 1221 finishers tellen.

Nog een 33 andere nationaliteiten tekenden present aan de start : Mexico (1 finisher), Israël (1 finisher), Brazilië (2 finishers), Zuid-Afrika (2 finishers), Japan (6 finishers), Canada (7 finishers), Polen (15 finishers), Australië (18 finishers), Denemarken (216 finishers), Engeland (354 finishers), … Wij behoorden tot de 700-koppige delegatie uit België. Deze smeltkroes van nationaliteiten, de diverse talen door elkaar… Het beeld van 7000 fietsers na elkaar in een klein dorpje als Bourg d’Oisans : dit is reeds een bezienswaardigheid op zich! De talrijk opgekomen familieleden en supporters van de deelnemers aarzelden dan ook niet en schoten nogal wat plaatjes van de start van La Marmotte.

Even voor 7 uur wakkerde de lokale omroeper de sfeer nog wat aan : zijn geroep doorheen de micro overstijgde nu overal het geroezemoes van de fietsers, … we wensten elkaar allen snel alle succes toe, en klikten onze schoenen reeds in de pedalen… even later weerklonk de muziek ‘C’est partie, c’est partie…’ … we overschreden de mat waar onze tijdschip zich diende te registreren… en een adrenaline-stoot later waren we op weg…

“OK, ik ben goed weggekomen, nu in deze mensenzee veilig verder fietsen, zorgen dat ik niet val” ging er door mijn hoofd… de kmteller wees inmiddels 40km/uur aan… Ik zocht Dieter, Patrick & Pascal D. Ik zag geen van allen… plots ontwaar ik aan de kop van een peloton van zo een 40tal renners Dieter… “Tja hij gaat er volledig voor… hoedanook…” ik wil de eerste kilometers bij de vrienden blijven en ik smijt mijn fiets links van het groepje waar ik in zit en haal groepje per groepje in tot ik kan aansluiten in het peloton van Dieter & Patrick, … even later vindt ook Pascal D aansluiting.

Samen met Pascal D beslis ik om geen al te snelle start te nemen en ik laat Dieter na het indraaien van de eerste bocht verder fietsen, ook Patrick verliezen we hier reeds uit het gezichtsveld. De eerste stijgende kilometers van de Col du Glandon volgen al snel… ik verifiëer mijn hartslag en wens hem zoals vooropgesteld enkele tellen onder de overslagpols te houden. Ik slaag hierin, krijg een goed gevoel en dat geeft me zelfvertrouwen… ik fiets in eigen cadans verder. Beetje bij beetje haal ik overige fietsers in, ook Patrick wordt bijgehaald. Enkele kilometers verder naderen we een klein gehucht waar het iets vlakker wordt. Ik neem de tijd voor het nuttigen van wat sportdrank en een reep en vervolg via de afdaling. Dit is niet mijn sterkste punt, maar bij deze korte afdaling komt nog niet veel stuurmanskunst bij kijken… slechts een beperkt aantal fietsers halen me hier opnieuw in. Wat volgt zijn opnieuw enkele kms met een gemiddelde stijgingspercentage van 10%. Dan maar opnieuw opteren voor de 39x27 als verzet. De laatste kilometers neemt dit stijgingspercentage wat af, ik schakel bij tot 39x24 en bemerk dat ik de top na 1u45 zal bereiken. Dit is een 15 minuten sneller dan tijdens mijn vorige edities. Positief nieuws, minder aangenaam is het gevoel dat ik heb op de achterband : enkele steentjes blijken zich vast te pinnen in de band en bij iedere omwenteling hoor ik het getik. Op de top van de Glandon verifiëer ik één en ander, ik verwijder het steentje en ga voluit voor de afdaling…

Al van bij de eerste bocht zie ik enkele veiligheidsmensen met aanduidingen ‘gevaarlijke bocht’, ‘gevaarlijke afdaling’, … even verder ligt een rouwkrans… als slechte daler voldoende signalen om me tot de orde te roepen : en ik ga in de remmen… ik haal nog een snelheid van 25km/u. Na vier bochten word ik reeds bijgehaald door Patrick… ik kijk naar hem en hij verdwijnt in geen tijd uit mijn gezichtsveld… Ik denk bij mezelf : dat belooft… daar gaat mijn goede tijd… maar heelhuids aankomen is belangrijk, ik denk aan mijn gezin en beslis me niets meer aan te trekken van welke richttijd dan ook… Ik wil het ook veilig houden voor de overige fietsers en kies resoluut voor de rechterzijde van de weg. Ik tel wel nog het aantal deelnemers die me tot aan de voet zal inhalen : uiteindelijk een 87tal in totaal (vanaf bocht 6).

Na de aankomst beneden wens ik zo snel mogelijk aansluiting te vinden met een ‘snelle’ groep, zaak om toch wat verloren tijd goed te maken… Een groepje van een 20-tal fietsers vormt zich, doch we zijn slechts met een 4tal die bereid zijn om rond te draaien en tegen de wind in te beuken… Korte tijd later komt Pascal D, die inmiddels aansluiting vond bij deze groep, op mijn schouder tikken : Het is niet aan ons om hier kopwerk te doen, roept hij, … dit zijn allen beter fietsers dan ons, deze groep gaat hier voor richttijden van 8 uur… Ok, dan maar, en ik plaats me samen met hem in de buik van dit peloton.

Van de voorbije edities heb ik één iets geleerd : continu blijven eten en drinken is een must. Eén nadeel levert dit me op : ik heb dringend een plaspauze nodig, aan de voet van de Télégraphe gekomen verwittig ik Pascal D van deze stop. Hij rijdt door en we spreken af om elkaar wellicht in Valloir opnieuw aan te treffen.

Een blik op de polar leert me dat mijn sanitaire stop me welgeteld 110 seconden pauze kostte. Inmiddels rijdt een volgende groepje over de spoorweg, en start met de Télégraphe. Ik sluit me bij hen aan, en constateer dat ik nog steeds een goed klimgevoel heb… Ik haal de één na de andere in, en na 5 kilometers kom ik opnieuw bij Pascal D. We wisselen enkele woorden, ik rits mijn truitje & windvest helemaal open en ga verder op dit élan door. De snelheid poog ik op de 13km/u te houden, en weet iedereen bij te benen. Dit wordt mijn snelste beklimming ooit… Aan de top van de Télégraphe zoek ik een drank-stop, maar vind enkel een rode-kruis-hulppost terug… Dan maar doorrijden naar Valloir. De afdaling die hieraan voorafgaat gaat uiterst vlot… dit kan niet gezegd worden aan de eerste kilometer bergop die vervolgens volgt. Blijkbaar heeft de inspanning op de Télégraphe me teveel krachten gekost, … dit loopt helemaal niet meer, … ik geraak met moeite vooruit, .. zelfs indien ik kleiner schakel… ik maan me zelf aan rustig te blijven en neem enkele w-cups uit de achterzak. Even later zie ik rechts de bevoorradingspost : ik laat beide bidons bijvullen met extran, beslis om dan toch geen stokbrood aan te nemen, dank de vriendelijke mensen van de bevoorrading, en fiets door…

De warmte begint zijn tol te eisen… Ik vraag me af of ik mijn windvest beter niet uitdoe, wegwerp… Uiteindelijk vind ik het belangrijker om mijn voeding die ik erin kon opbergen, mijn reserve-materiaal, bij te houden en blijf aldus te warm gekleed… Het zweet parelt me uit, ik spreek met enkele Fransen, Italianen, Nederlanders & Belgen… Het gezamenlijke afzien sterkt me om door te doen… Toch zinkt me bij het naderen van het brugje halverwege de Galibier me de moed in de schoenen : ik zie de lange sliert fietsers zich de weg omhoog zoeken en panikeer. Hier geraak ik niet meer boven… Toch is er slechts één oplossing : rustig verder fietsen… alhoewel de wind speelt hier beurtelings in het nadeel… en dit wordt uiteindelijk mijn redding : de hitte wordt dankzij het zalige windje aanvaardbaar…

Tijdens de laatste vijf kilometers zie ik langs beide zijden van de weg fietsers die afstappen, ik zie iemand braken, … en blijf me zelf moed in pompen. Toch krijg ik stilaan een uitgeput gevoel… Drie kilometer voor de top zie ik dan een volledige delegatie Nederlanders de wave uitvoeren bij iedere fietser die voorbijkomt… Ze zien dat ik het moeilijk heb, roepen me aanmoedigingen toe, … ik vraag me af waarom ik hier een derde maal naar toe kwam, welke reden me zover kon brengen, waar dit afzien voor nodig is… ik voel me uitgeput, een traan rolt over mijn wang. Een fotograaf weet dit beeld vast te leggen, … nog een andere fotograaf van www.photobreton.com komt naast mij lopen en schiet enkele plaatjes… tja drama… is het dit wat men wil zien… Nog twee kilometer naar de top, ik schakel op mijn kleinste verzet : 39x30 en put hier opnieuw wat kracht uit : ik kom boven op de top en stel vast dat ik nog steeds geruime tijd voor ben op mijn vorige tijdsschema’s.

Ik schuif aan bij de mensen van het Franse leger en ben hen dankbaar voor de Isostar. Ik rust even uit en neem vervolgens, in alle voorzichtigheid, de afdaling tot de Lautaret voor mijn rekening. Zoals tijdens de afdaling van de Glandon rijden de ene na de andere fietser me voorbij, maar ik maak me er niet verder druk in. Zonder ongelukken ben ik ervan overtuigd dat ik mijn tijd zal verbeteren, en dit is een voldoende prestatie. Ik fixeer me nu op de 9 uur. Aan de voet van de Lautaret gekomen ben ik helemaal alleen, en ik fiets verder naar Bourg d’Oisans. Enkel op het einde komen een 7-tal fietsers, waaronder één wt.be-lid, aansluiten.

De laatste col van de dag is het enige wat me nog rest : Alpe d’Huez. Een kleine 15 kilometer klimmen, ik zit inmiddels 7 uur in het zadel. De eerste kilometers zijn normaal gezien de lastigste, toch neem ik deze eerste horde met een uitstekend gevoel : de 39x27 wordt snel rondgedraaid, en ik voel me euforisch worden. En, dan plots… is er toch die man met de hamer… een hongergevoel maakt zich van me meester, ik geraak nauwelijks nog vooruit : de snelheid daalt tot amper 7km/u… Ik eet een w-cup en ledig mijn bidons…. Gelukkig is er na een 5-tal kilometer een drankstop, daar zal ik één en ander weer aanvullen en hopelijk gaat het dan wat beter… De mensen langs de kant van de weg zien me de Alpe naar boven kruipen… Dit gaat echt niet meer… Die 1.5 kilometer lijkt me een eeuwigheid te duren, … in de eerstvolgende bocht naar links zie ik ze dan toch staan : enkele mensen geven water-bekertjes aan : ik drink er 6 na elkaar, vul beide bidons opnieuw bij, en vertrek opnieuw… Tiens, dit heeft deugd gedaan : ik vind opnieuw mijn tempo, en rijd verder… de hitte is niet meer te harden, ik zoek na iedere bocht of er in de volgende strook ergens wat schaduw te rapen valt : nergens, nergens, … de supporters langs de kant van de weg roepen inmiddels naar éénieder aanmoedigingen, dit drijft me voort, ik dank hen en ben blij als enkele kinderen met flessen bronwater komen aangelopen, … ik neem er ééntje aan en giet ze à la Landis uit over armen en rug… Brrr, ijskoud is dit bronwater, het beneemt me mijn adem, maar ach : alles beter dan die verzengende hitte… Inmiddels kom ik aan bij de volgende drankstop : de plaatselijke mensen van het rode kruis monsteren iedere fietser en oordelen blijkbaar dat ik geen verzorging nodig heb, … maar goed zo… ik drink opnieuw een 5tal bekertjes water en stap opnieuw op de fiets. De volgende bocht krijg ik een 5tal Basken langs de kant van de weg in het vizier : Met blijkbaar een voldoende hoog alcochol-percentage in het bloed zingen zij ons toe… Zij weten er in ieder geval een feest van te maken. Voor mijn feestgedruis hoef ik nog een 4tal kilometers te klimmen : dit lukt me wel, ik zie het nu helemaal zitten, schakel opnieuw naar de 39x27 en haal nu de éne na de andere fietser in. De laatste kilometers staan er nogal wat toeschouwers, ik beslis er nog voluit voor te gaan, en neem de laatste kilometer aan een snelheid van 30km/u… plots is er een Fransman in de roze giro-trui die me nog wenst bij te halen : voor de ogen van Dieter die inmiddels aangekomen is (in een fantastische tijd van 7u39) en als toeschouwer langs de kant van de weg staat pers ik er een spurtje uit, ik schakel bij naar de 14 en win het prestige-spurtje. Het levert me applaus van het publiek op.

Enkele meters verder rijd ik over de mat, ik check de polar en bemerk een gereden tijd van 8u20. Mijn tijd van 2004&2005 wist ik met een 50tal minuten te verbeteren. Fier als een gieter ben ik, ik neem mijn gsm en bel het gezin op, vol trots vertel ik mijn wedervaren!

Uiteindelijk bleek ik Patrick bijgehaald te hebben in Valoir. Hij eindigt een 25tal minuten na mij, en ook Pascal D wist zijn tijd met welgeteld 59 minuten te verbeteren en eindigde zo in 9u42. Voldoende reden tot feesten zodat het hoogst gelegen restaurant van de Alpe opnieuw werd opgezocht.

Na dit lange verhaal toch nog enkele slotbemerkingen :

Voor deze editie kan men m.i. zeker spreken over een perfecte organisatie : voldoende kwalitatieve bevoorradingen, enorme veiligheidsvoorzieningen, en uiteindelijk dan ook – voor zover mij bekend – geen enkel ongeval!
Iets meer dan 7000 deelnemers startten deze tocht, 4003 reden de tocht uit
De laatste deelnemer deed er 13u52min over en was hiermee 7u51min trager dan de winnaar 'Andrea Ciavatti'
Uitstekende tips en informatie over de Marmotte is terug te vinden op de internetfora van wielertoerist.be, wielertoerist.nl & fiets.nl
En voor hen die deze tocht ook ooit willen ondernemen : Eén raad > Start hier enkel mee als je echt wenst te weten wat ‘sterven’ op de fiets impliceert… ;-)


Dat het nu gewoon maar snel morgen is > Op een rit zonder pech, en valpartijen!

donderdag 1 juli 2010

La Marmotte.... Nog 2 dagen....

Nog 2 dagen te gaan voor La Marmotte...

Quasi alle deelnemers zijn inmiddels aanwezig in de regio van Bourg d'Oisans. Hotels & appartementen zowel in Bourg d'Oisans als op Alpe d'Huez, Les 2 Alpes... Alle accomodaties zijn volgeboekt!

Ook dit is een belangrijk aspect van La Marmotte : Op economisch vlak brengt het in de ruime regio heel wat teweeg. Vooral wanneer de Tour De France, zoals dit jaar, geen passage op de Alpe voorziet is deze organisatie de publiekstrekker van de zomer!

Nogal wat deelnemers zijn bovendien vergezeld door vrouw en kinderen, ... sommigen hebben familie, vrienden mee...

Binnen 2 dagen komt dan ook een grote karavaan op gang : familieleden positioneren zich op de toppen van de cols, reikhalzend uitkijkend naar hun renner van één dag om hem/haar in de best mogelijke omstandigheden te voorzien van drank, voeding... en waar mogelijk extra kleding te geven, of terug te nemen.

Voor hen wordt het vermoedelijk nog het meest stressy... want in dergelijke omstandigheden kan wachten - langs de kant van de cols - lang duren... Toch één bemerking aan alle toeschouwers langs de kant van de weg : Jullie aanmoedigingen zijn meer dan welkom! ;-)