Traditioneel wordt ons op dag 2 van de jaarlijkse fietstrip een copieuze schotel voorgeschoteld. Dit jaar is dit niet anders : Met Télégraphe, Galibier en Croix de Fer krijgen we een 4000 hoogtemeters te verwerken. Omdat enige vorm van prestatiedrang ons niet vreemd is besluiten we het tweeluik 'Télégraphe - Galibier' als 'tijdrit' te fietsen. De startorde wordt zo opgemaakt dat de wachttijden op de top beperkt zijn.
Omstreeks 9u35 vertrekt Jo als voorlaatste aan de voet van de Télégraphe. Een kwartiertje later geef ik het signaal aan de begeleiders Marc en Luc dat het mijn beurt is. Ik fiets opnieuw naar de lichten en draai vandaar de brug op. Aan het 'Télégraphe'-bord duw ik Flightdeck en Garmin af, de tijd loopt nu. Tijdens de Marmotte van dit jaar fietste ik de combinatie Télégraphe-Galibier in 2u28. Vandaag wil ik even goed doen. Onder het motto 'goed begonnen is half gewonnen' opteer ik voor een snelle start en schakel onmiddellijk naar de 53/19. Ik slaag er even in om de snelheid boven de 20km/u houden, .... wanneer mijn trapfrekwentie al snel daalt onder de 80 omwentelingen schakel ik kleiner... ik vind evenwel een goed ritme en ga voluit.
Een aanmoediging tijdens het klimmen doet steeds deugd... dus dank je wel Luc en Marc voor de peptalk bij het voorbijrijden met de wagen! Op die wijze slaag ik erin me te blijven motiveren, na de eerste steilere kilometers volgt een lichtere strook... tijd om opnieuw bij te schakelen. Zo slaag ik er na 19min fietsen opnieuw in de kaap van de 20km/u te overschrijden. Tijdens het klimmen houd ik de focus op de klok : Bij mijn indeling van de klim hield ik rekening met 50min voor de 12km lange Télégraphe.
Niettegenstaande ik deze col van eerste categorie inmiddels voor de 6e keer beklim blijft het steeds uitkijken naar de top : ik verwacht deze top toch telkens een bocht eerder! Uiteindelijk kom ik na exact 44 minuten aan op de top. Ik knik naar Marc en Luc en ga voluit in de afdaling naar Valloire.
Bij het dwarsen van het ronde punt in Valloire bedenk ik dat er deze keer geen camera mijn passage zal filmen (in de Marmotte was dit wel het geval). Dit weerhoudt me niet om ook op deze stroken het grote verzet aan te houden... Dit heeft als gevolg dat ik te laat bemerk dat ik enkele collega's inhaal. Ik roep hen kort toe maar probeer toch vooral verder het volle pond te geven.
Wat nu volgt zijn een tiental kilometer slecht lopende weg. Gelukkig is er af en toe een stukje weg dat minder steil omhoog loopt. Hoedanook de volledige beklimming blijft het zwoegen!
Halverwege de klim van de Galibier is er het bruggetje aan Plan Lachat. Dit bruggetje vormt als het ware het onderscheid tussen het eerste minder steile gedeelte, en het tweede zware gedeelte met stijgingspercentages boven de 8%. Ongetwijfeld zullen ook de collega's bij een volgende Tour de France dit 'beroemde' bruggetje nu herkennen en weten te situeren!
Net voor het opdraaien van deze brug haal ik Patrick in, Kurt en Jo zie ik inmiddels op de steilere stroken. Ik focus me op mijn tijd en realiseer me dat een tijd binnen de 2u20 mogelijk moet zijn. Inmiddels op de 39x27 sleur ik me naar boven. Het helpt me dat ik fietsers voor mij zie... Dit geeft me een doel, om bocht na bocht, dichter te komen. De Renault Espace komt naast me rijden : nee drank heb ik niet nodig... ik red me wel! De wagen rijdt verder, het lijkt of ik stilsta! Dit blijft toch echt wel een beest van een col! Op 4km van de col vind ik aansluiting bij Jo. Hij geeft aan op eigen tempo verder te rijden zodat ik mijn tijdrit verderzet. De moeilijkste kilometers beginnen, en net als bij de Télégraphe is het opnieuw uitkijken naar die top! Een ontmoedigend beeld, dan maar even achterom kijken en zien hoe veel kilometers ik al geklommen heb. Toch vind ik mijn grootste motivatie bij de blik op het uurwerk. Wellicht is een tijd onder de 2u15 speelbaar.
De laatste 2km is het echt afzien. Ik kijk hoe lang ik fiets over 500 meter, en het is me te lang. De snelheid opdrijven gaat evenwel niet. Ik fiets inmiddels ruim 2u à bloc! Ook de laatste kilometer blijft het zwoegen... tot ik Marc aan de top ontwaar! Ik pers er nog een virtueel sprintje uit en hij roept me toe : 2u12! De flight deck geeft 2u12min10sec als exacte tijd aan. Top, hier ben ik zeer tevreden mee!
Nu is het supporteren voor de overige collega's die al snel de top bereiken. Jo realiseert met 2u31 de tweede tijd. Deze tijd zou bij deelname aan Climbing for life garant gestaan hebben voor top 50 (op 1320 geregistreerde tijden). Ook Peter, Nico, Hans, Herbert, Patrick en Kurt zetten een topprestatie neer bij de beklimming van deze 2641m hoge col!
Na de fotoshoot op de top zetten we met zijn allen de afdaling in : we fietsen behendig tussen loslopende koeien en schapen en bereiken behouden het hotel aan de Lautaret. Hier stoppen we voor een snelle broodjeslunch.
Wat nu volgt is één lange afdaling. Ook deze starten we gezwind... De ruim 60km naar de voet van de Croix de Fer leggen we in sneltreinvaart af. Zeker Jo en Nico zijn in topvorm en verteerden de eerdere beklimmingen uitstekend. Samen met hen bereik ik Bourg d'Oisans. Terwijl Jo en Nico doorfietsen naar onze derde col van de dag blijf ik hier even wachten op Herbert en Peter die minder vertrouwd zijn met deze streek.
Ik ben hun gids tijdens de laatste kilometers naar de voet van de Croix de Fer. De overige collega's wachtten ons daar op.
We beslissen deze derde col in groep naar boven te fietsen... alleen blijk ik dit moeilijk te verteren. Het is echt harken naar boven.
Na de kleine afdaling halverwege probeer ik mijn eigen ritme terug te vinden. Samen met Jo en Nico slaag ik hierin... alleen ik voel dat dit Jo beter afgaat dan mij. Het is echt zwoegen om in zijn spoor te blijven. Stoïcijns blijf ik naast hem fietsen... tot ik het uiteindelijk welletjes vind. Ik roep hem toe dat het voor mij wat te snel gaat, en dat hij gerust op eigen ritme verder mag. Al snel wordt mijn achterstand 10, 20, 50, 100, 150m. Zo fietsen we enkele kilometers verder. Ik continu op enige afstand.... uiteindelijk merk ik dat ook hij het iets minder vlot voor me kaar krijgt en ik maak wat van mijn achterstand goed. Dit geeft me opnieuw vertrouwen en ik fiets tot in zijn wiel. Dit blijf ik volhouden tot aan de afslag voor de Col du Glandon. Daar staat ook de volgauto. Jo gaat even zien waar de top van de Glandon zich situeert (150m linksaf) en komt vervolgens terug. Hij roept me onmiddellijk toe : démarrage! Tja, bij mij ontbreekt daar nu wel de kracht voor. Hij realiseert onmiddellijk een 'gat' van een 150 meter die ik in de 1e km niet onmiddellijk weet te overbruggen... Ik smijt me nog eens in de laatste honderden meters naar de top van de Croix de Fer en slaag er in de kloof te verkleinen, maar niet om deze volledig weg te werken. Zo realiseert Jo de 1e plaats op de Croix de Fer.
Vrij kort na ons sluiten ook de collega's aan, tijd voor een welverdiende pauze aan de berghut op deze top!
Hierna volgt de afdaling naar Saint Jean de Maurienne. En opnieuw kunnen we het niet laten : met alles wat rest in ons krachtenarsenaal gaan we er nog eens helemaal voor.
Voordeel van een dergelijke uitputtingsslag is dat dit heroïsche verhalen oplevert. En daar vormen zowel bar als restaurant van het Hotel St Georges het ideale kader voor, of hoe we deze tweede avond in Saint Jean de Maurienne eerder laat aan slapen toe kwamen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten