Hoedanook voor deze derde dag van de fietstrip staat een, van TdF bekende, col op het programma : de Col de la Madeleine. We opteren voor de meest gelijkmatige beklimming, deze via de D213. De digits ogen zwaar : tijdens de 19.05km worden 1522 hoogtemeters overwonnen aan een gemiddelde stijging ad 8%. Qua zwaarte nestelt deze col zich hiermee op het niveau van een Galibier, Mont Ventoux.
Na het uitgebreide ontbijt verzamelen we omstreeks half tien op de parking. Nico en Jo mennen de groep naar La Chambre, het charmante dorp aan de voet van deze col. Na 12km schakelen we op het kleine verzet en verwerken we de eerste hoogtemeters. We fietsen met zijn allen breeduit over de weg. Ook bij mij is er enige aarzeling hoe ik deze, door mij nog niet eerder omhoog gefietste, col moet aanvatten... de twijfel over het herstel na de zware rit gisteren overheerst.
We zijn amper enkele honderden meters bezig aan de klim als een wielertoerist ons voorbijfietst... In een fractie van een seconde neem ik een beslissing > ik sluit aan want dit lijkt me wel het juiste tempo.
De eerste kilometers hebben slechts een gemiddelde stijging ad 7% en we halen probleemloos de kaap van de 15km/u. Dit gaat vlot, tijd om een praatje te maken met mijn Franse "compagnon de route". Hij blijkt van Grenoble afkomstig te zijn en geregeld een dag verlof te nemen om in zijn 'achtertuin' cols te beklimmen. Een ideale gezel want dit tempo bevalt me wel!
Eens de twee aanvangskilometers voorbij volgen enkele steilere stroken tot boven de 9% stijging. Ik kom ook voorbij onze begeleiders Marc en Luc ; ik roep ze toe dat alles goed gaat. Vooral bij de steilste stroken merk ik aan de ademhaling van onze Zuiderbuur dat hij het wat moeilijk krijgt... ik maak me de bedenking dat ik beter nog even in zijn gezelschap blijf en pas in de laatste kilometers de snelheid zal opdrijven.
Halverwege de col, zo rond km 11, is er dan plots de lastigste strook te verwerken : tot boven 11%... en onder het motto 'het kan verkeren' zie ik mijn fietsgezel wat afstand van mij nemen... Nog 9km te gaan, nee : nu moet ik echt wel in zijn spoor blijven!
Gelukkig volgt er een km aan 5.7% zodat ik de aansluiting opnieuw maak en ook even recupereer. Ik heb mijn les nu wel geleerd en ook de volgende kilometers (8% gemiddelde stijging) blijf ik in zijn spoor, nu toch vaker in zijn wiel dan naast hem fietstend.
Even vreesde ik de wind in de laatste passage, doch vandaag is de wind geen spelbreker, zodat ik uiteindelijk vlot de (volgens garmin) 1993m hoge top bereik.
Ik nestel me in één van de ligzetels en geniet! Boven op deze col is het echt heerlijk : geen wolkje aan de hemel, zomerse temperatuur! Hier kan ik mijn motto echt waarmaken : Carpe Diem!
Eén na één komen ook de overige collega's aan. Allen onder de indruk van het fantastische landschap.
Het initiatief van Hans om boven op deze bergpas, en onder een stralende zon, te lunchen konden we dan ook enkel toejuichen.
Vooraleer de afdaling te starten was het even stilstaan bij #108.
Na de afdaling ging het in één rechte lijn opnieuw naar Saint Jean de Maurienne. Deze maal was het mijn beurt voor het nodige kopwerk. Ik hield het tempo strak zodat we uiteindelijk op één lint ons hotel bereikten. Zoals gebruikelijk was de après overvloedig.... en tekenden we de eerste plannen voor de 5e editie. Ik zie er alvast naar uit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten