Sedertdien heb ik een voorliefde voor deze regio : vlot bereikbaar vanuit België, voldoende aanbod aan accommodaties, goede zon-kansen... en vooral een mooie waaier aan cols!
Dit alles maakt dat ik jaar na jaar graag terugkom voor deelname aan La Marmotte. Dit jaar inmiddels voor de 9e keer.
Deze 9e deelname zou evenwel nogal wat verschillen in vergelijking met de vorige :
- Ander parcours - want helaas geen Galibier (tgv werken aan de tunnel op Lautaret)
- Geen Mercure of hotelservice op Les2Alpes wel een vakantiewoning in Venosc
- Mijn echtgenote kon helaas niet aansluiten, dus geen persoonlijke verzorgster ;-)
- Beduidend mindere voorbereiding zoals bij de vorige edities
Toch zag ik bijzonder uit naar deze trip. Even ontspannen, en de drukte van de professionele en vrijwilligerswerk bezigheden achterlaten... daar had ik echt nood aan!
De eerste dag was onmiddellijk een schot in de roos : puur genieten!! Samen met Jonas, Gunther & Tom opteerde ik voor een bezoekje aan het Lac du Besson.
Na de sight-seeing was het tijd voor een heerlijke lunch in het nabijgelegen restaurant :
De rugnummers voor La Marmotte kan men telkens hetzij op donderdagnamiddag, hetzij op vrijdag afhalen. Net zoals voorheen opteerde ik om nu we toch op de Alpe waren om meteen deze formaliteiten te vervullen. Dit biedt het voordeel dat je op vrijdag dan volledige vrije keuze qua invulling hebt.
Voor Tom, Gunther en Jonas was het hun eerste deelname zodat ze ruim de tijd namen voor het rond slenteren in het promo dorp.
In de vooravond namen we onze intrek in de vakantiewoning te Venosc. Daar ontmoetten we tevens de andere Cyclo4Cancer-teamleden : Eric, Vincent, David en de verzorgers van dienst Dirk, Corine & Chris.
Snikheet, maar toch opteerden we om even te fietsen
De vrijdag werd al even traditioneel ingevuld met het klaarmaken van de fiets, wat in te kopen in Le Bourg d'Oisans, en 's avonds een gemeenschappelijke pasta maaltijd.
Voor het eerst in 9 deelnames zou ik met de fiets naar de start gaan, en droeg ik slechts 1 truitje. Er werd voor la Marmotte een ware hitte voorspeld... 38° in de schaduw volgens het weerbericht op Antenne 2.
Een groepsfoto aan de chalet werd door verzorgster Chris genomen :
Je herkent van links naar rechts Jonas - Tom - Gunther - Eric - Johan - David - Vincent. Naast hen sloten ook nog Hans, Nico, David, Geert & Dieter aan.
Omdat dit jaar enkel genieten voorop stond, was er geen ambitie... en dus voor het eerst ook niet op de eerste rij aan de start. Wel allen met een brede smile... want geef toe : in prachtig weer door een schitterende omgeving fietsen... #MeerMoetDatNietZijn
Even na 7u klonk het startschot en fietsten we over de mat van de tijdsregistratie naar de eerste col van de dag : de Glandon. Dit traject ken ik inmiddels vrij goed, ... ik koos in tegenstelling tot anders niet voor de vlucht naar voor... maar liet me meeglijden in enkele groepjes tot de beklimming begon. Van bij de start van de klim zat ik alleen, al zag ik lange tijd Vincent een 100tal meter voor mij uitrijden.
Het continu rijden op hartslag was me in Trois Ballons goed bevallen zodat ik ook nu een continue blik op de garmin 810 hield : continu even onder de overslag fietsen... en vooral voldoende drinken! Zo halverwege de col is er een klein stukje vlak gevolgd door een afdaling.... Een eerste drinkbidon was al leeg en ik besloot toch al een halve reep op te eten. Dit alles maakte dat ik na deze afdaling en de steile klim-km die erop volgde Vincent aan de horizon zag verdwijnen. Ok, geen cyclo4cancer-truitjes in de omgeving meer... verder verstandig blijven fietsen en het eigen tempo onderhouden. Zo kwam ik vrij fris aan de top waar Corinne en Dirk me twee nieuwe drinkbussen gaven. Een 10tal minuutjes trager dan bij vorige edities, maar slechts drie minuten na Vincent, Eric en David volgens de verzorgers.
De afdaling nam ik behoedzaam. Bij de eerdere deelnames zag ik hier reeds twee fietsongevallen met dodelijke afloop... en ook collega Jan leerde na een valpartij op deze col de afdeling intensieve zorgen van Grenoble te goed kennen.
Vanaf nu volgde een nieuw parcours : de lacets de Montvernier werden ons voorgeschoteld : een prachtig stukje natuur en een opeenvolging van haarspeldbochten. Deze lacets kende ik nog van de fietsvakantie in St Jean de Maurienne. Inmiddels bleef ik geregeld wat eten, maar toch vooral veel drinken.
De col de Mollard was de volgende uitdaging op de menu. Vanaf hier totaal nieuw parcours... en al was het hard fietsen... ik nam de tijd om toch af en toe eens naar de prachtige vergezichten te kijken. Echt wondermooi! Dit in tegenstelling tot het fietsen in de hitte. Ik bleef evenwel vrij helder denken, en zorgde ervoor dat de drinkbussen tegen iedere volgende bevoorrading uit waren, ... hield continu de hartslag onder de overslagpols.
Vervolgens was de Col de Croix de Fer aan de beurt : een mooie col met niet al te steile fietskilometers... maar toch was het na al dat klimmen vrij uitputtend. Gelukkig waren er voldoende bevoorradingen zodat we telkens opnieuw even op adem konden komen.
Superblij was ik bij de aankomst op de top. Nu volgde enkel nog de afdaling van de Glandon, die ik reeds enkele keren fietsten, en opnieuw de Alpe op. Tijd om de hartslag even te laten dalen... en te recupereren...
Alleen van zodra ik de afdaling startte voelde ik de temperatuur stijgen, ... de warmte gaf een bijzonder beklemmend gevoel... ik werd misselijk en draaierig in het hoofd... het enige waar ik kon aan denken was een vermoedelijke zonneslag... rustig naar beneden fietsen... het was een afdaling maar ik kwam nauwelijks vooruit, uit de vrees te vallen door het lichte gevoel in mijn hoofd. Uiteindelijk stopte ik enkele keren langs de kant van de weg... Jonas kwam me voorbij gevlogen... en de verzorgers van de Leierenners vroegen of ze me mee moesten nemen... Neen, dit komt niet goed maar opgeven doe ik niet... Al haal ik dan geen brevet van de Marmotte, ik moet wel de Marmotton (tot aan de voet) realiseren.
Uiteindelijk werd de afdaling een ware lijdensweg... bij de bevoorrading van Sybille kon ik nog even uitrusten, en frisse drinkbussen aannemen... maar hoe zeer het hart me vertelde om verder te fietsen... mijn hoofd vertelde me dat de Marmotton dit jaar het hoogst haalbare was.
Aan de voet van de Alpe, waar het inmiddels 42° was, kwam ik tot rust en plaatste me een kwartiertje in de schaduw met een 1.5l fles cola. Ik belde naar het thuisfront en hakte de knoop door : Marmotton had ik gehaald en daar bleef het bij.
Ik fietste nog wat verder tot bij verzorgster Corine en drukte de garmin uit. Net geen 8u.
Uiteindelijk vond ik dit een supermooie editie : aanvankelijk ontgoocheld dat men diende af te wijken van het vaste parcours wist men ons echt wel een heel mooi alternatief voor te schotelen! Het klimmen zelf ervaarde ik niet als zwaarder... wel waren er minder recuperatiemomenten, momenten waar je je even in groep kon verschuilen. De hitte, en ik beken ik heb dit nog altijd liever dan regen of wind, was voor mij evenwel te versmachtend.... maar toch tevreden want ik had een mooie dag en haalde er uit wat mogelijk was.
Toch is er op dergelijke momenten, wanneer het lichaam in vergelijking met andere periodes anders reageert... steeds wat twijfel : het zal toch niet de kanker zijn die opnieuw actief is, en mijn inspanningsvermogen aantast? Daarom volgde er kort na mijn aankomst in België een afspraak bij de behandelende arts. Deze gaf aan dat mijn medicatie als gevolg heeft moeilijker met hitte te kunnen omgaan... Of hoe ik in het najaar maar eens op zoek ga naar een nog betere afstemming... Het lot van een schildklierkanker patiënt.
Belangrijkste is evenwel dat alle cyclo4cancer renners er een mooie dag van maakten. Naast mij opteerden ook Geert, Dieter en Tom voor de Marmotton... Hans (primus) en Eric zetten er de kroon op een prachtige Trophée de l'Oisans (weekje met vier cyclo's), en ook Jonas, Vincent, David, Gunther & Nico realiseerden een mooie Marmotte!
Voldoende reden om gezellig na te praten, en vooruit te kijken naar een volgende editie!
Mijn 9 deelnames aan La Marmotte resulteerden tot op heden dus in 6 gouden diploma's, 2 zilveren diploma's en 1 Marmotton. Tevens was dit de tweede parcourswijziging waardoor ik nu 3 types parcours voor de wielen kreeg geschoven... vooral benieuwd wat mijn 10e deelname brengt... al valt de datum voor 2016 niet zo gelegen. Toekomst wijst uit wanneer, maar de 10e deelname volgt zeker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten