Ik herinner me een moment, eind juli, in Toscane :
In de voormiddag een onwaarschijnlijk mooie tocht gefietst, en in de namiddag gelukzalig relaxen aan het zwembad.
Wat doe je zoal aan het zwembad bij 35° : af en toe een lengte zwemmen om af te koelen, wat praten... ook wel wat mensen kijken, ... en ja wat lectuur doornemen. Bij wijlen is dat dan een tijdschrift. Die dag was het de Libelle die bovenaan de stapel lag, ... al snel belandde ik op een artikel waar een man beschrijft hoe hij samen met zijn zieke echtgenote streed tegen haar kanker. Ervaringen die hij inmiddels bundelde in een boek... even later lees ik zijn omgaan met het overlijden van zijn echtgenote.
Bijzonder ontroerend, maar ook projecteer je dergelijke verhalen als kankerpatiënt makkelijk op jezelf... En hop, daar is de twijfel weer : de kanker die als een aapje op je schouder lange tijd roerloos zit maar plots zich toch laat horen. In september heb ik mijn volgende semestriële controle... en plots duiken daar zovele 'Wat Als'-vragen op.
Even had ik toen een moeilijk moment. Evenwel, in deze zonovergoten omgeving, en met het volledige gezin bij mij maakte dit al snel plaats voor het overvloedige genieten. De kanker, het figuurlijke aapje op de schouder, had ik met dank aan zon en omgeving weer stil gekregen.
Vandaag dook het aapje opnieuw op :
Deze ochtend plots bijzonder hevige pijnen... voor dag en dauw dan maar de huisarts laten komen. Gezien de medische historiek onmiddellijk doorverwijzing naar het ziekenhuis met een hele resem van onderzoeken... Wachten op een afdeling radiologie... het is voor een buitenstaander ongetwijfeld een boeiende plaats om mensen te observeren. Als je er zelf deel van uitmaakt daarentegen... dan voel je een verbondenheid met zij rond jou... Ik vraag me af wie er nog kankerpatiënt zou zijn... Alle 'Wat Als'-vragen duiken weer op, en het figuurlijke aapje voel ik plots als een zware last op mijn schouder.
Deze middag volgde reeds een nabespreking van de eerste resultaten met de behandelende arts ; 'voorlopig alles ok'. Het blijft evenwel afwachten op de resultaten die ten vroegste maandag beschikbaar zullen zijn.
Het besef is er meteen ook dat de kanker me nooit of te nimmer meer zal loslaten. Hoedanook ik probeer de sombere gedachten te verdringen, en me inmiddels weer te concentreren op het werk, het fietsen... en opnieuw samen met het gezin plannen te maken. De beste methodiek om het figuurlijke kanker aapje stil te krijgen. Maandag zien we dan wel weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten