zaterdag 27 juli 2013

Mijn Koninginnenrit Toscane-Reis 2013

Bij de vorige Italië-reizen stond de zaterdag als verhuisdag aangemerkt. Telkens 'verhuisden' we toen naar de regio Veneto. Dit jaar verblijven we evenwel twee weken in Toscane zodat deze dag wat vrijer kan besteed worden. Toch planden we geen stadsbezoeken in omdat het op de autoweg wellicht wat drukker verkeer is... vandaar dat ik mijn koninginnenrit voor vandaag voorzag.

Ruim 38°, ideaal fietsweer is dat misschien niet maar hoedanook ik heb er zin in en plan de steden Volterra en San Gimignano op mijn route in.

Na een heerlijk ontbijt met zicht op de wijngaarden vertrek ik rond half elf. Eerst richting Montespertoli om vervolgens de dalende weg richting Castelfiorentina te volgen. Vanuit dit stadje gaat het zoals voorheen naar Gambassi Terme. Opnieuw is er de lastige klim naar het kuuroord maar ik verteer hem goed. En ik rijd hem zelfs helemaal tot over het centrum zodat ik langsheen het restaurant 'The Three Cave' voorbijkom. Dit restaurant is een ideale plaats om de Toscaanse keuken te ontdekken. Evenwel geen tijd om te lunchen... een mooie afdaling richting Volterra wordt me voorgeschoteld.

Aan het zwembad las ik de voorbije dagen het mooie boek 'De Kunst van het dalen', en ik breng alvast wat tips in de praktijk.

Met ongeveer 40km op de teller zie ik heel hoog het dorpje Volterra pronken.

Hoog tijd om naar het binnenblad te schakelen, en al snel wordt ook achteraarn de 27 gevonden. Het is een mooie gelijkmatige klim met quasi continu 6 à 7% stijgingspercentage. Af en toe vind ik ook wat schaduw met dank aan de overhellende bomen. De klim blijkt uiteindelijk zo een 10km lang te zijn.

Bovengekomen vul ik de drinkbussen aan en laat ik me door een toerist fotograferen :


Na deze stop maak ik de duik naar het dal. In tegenstelling tot de westzijde geen 10km lange afdaling maar slechts 4km voor de afzink.

Nu volg ik de pijlen richting San Gimignano. Het dorpje met de vele torentjes doemt al snel in de verte op. Toch verdwijnt het van de continu draaiende wegen geregeld opnieuw uit het gezichtsveld. Eerder dan verwacht bereik ik de toegangspoort van dit oude stadje dat jaarlijks gigangisch veel bezoekers trekt, en dat de wereldkampioen ijsmaken (2007 - 2010) huisvest.

Bij een drankwinkeltje vul ik de drinkbussen nog eens bij en ga dan over prachtige wegen naar Certaldo.


In dit stadje aangekomen bevind ik me op inmiddels gekend parcours. De drie hellingen naar Fiano volgen.

Aangekomen in Montespertoli heb ik uiteindelijk een 120tal km op de teller en quasi 2000hm.





donderdag 25 juli 2013

Firenze!

Woensdag werd even een rustdag ingelast, maar voor vandaag staat er opnieuw een fietstocht op de agenda.

Het parcours van het wk te Firenze ken ik niet, maar ik wil wel eens naar deze prachtige stad fietsen.

Net als bij de voorbije ritten is het voor de volle 100% genieten : prachtig glooiende wegen, af en toe een steile klim en dito afdaling... Maar echt heerlijk fietsen. Overigens wordt het autoverkeer slechts echt druk als ik bijna in Firenze ben. Tot dan zie ik slechts sporadisch een auto, nogal wat toeristen trouwens.

Te Firenze ga ik naar het plein van Michelangelo van waar je een mooi uitzicht op de stad hebt,


en vervolgens fiets ik nog even door naar de beroemde Ponto Vecchio.

Opnieuw naar Montespertoli fietsend neem ik opnieuw wat hellingen mee zodat ik uiteindelijk op ruim 1000 hoogtemeters strandt voor amper 65km.

dinsdag 23 juli 2013

Rondje Toscane met Michiel

Zoals eerder al aangegeven stond voor vandaag dinsdag een fietstochtje met Michiel op het programma.


We zwaaiden de dames uit voor hun wandeling naar de markt en vertrokken zelf al fietsend voor het parcours dat ik op zondag verkende.

Eerst door het centrum van Montespertoli dus... en daar liep het al mis. Een vrachtwagen remde - ik zag alvast geen stoplichten - en had de keuze, ofwel bruusk remmen maar dan lag Michiel die op mijn wiel reed op mij, of uitwijken op het voetpad en hopen dat het goed kwam... Kon ik me nog enkele meters rechtop houden, even later lag ik toch op de grond : een zwaar bloedende knie en schaafwonden op de armen... maar gelukkig niet op de vrachtwagen, en Michiel bleef recht. Een snelle check leerde me dat het enkel schaafwonden waren dus niet getreurd maar snel verder fietsen. Al prees ik me gelukkig dat het zo afliep!

In de afdaling naar Castelfiorintino leidde ik opnieuw, maar toen ik de klim naar Gambassi zag opdoemen gaf ik Michiel aan dat hij gerust eens zijn duivels mocht ontbinden... wel rekening houdend dat het een lange klim is. Michiel hoefde het geen twee maal gezegd, hij fietste me zo uit het wiel, ik gaf alles maar hij fietste zo een 50% sneller dan mij. Even twijfel over mijn conditie... maar nee, dit was onterecht ik kon gewoon trots zijn op de goede fietsprestatie van Michiel. Net voor de top kwam ik opnieuw bij hem en zag dat hij zijn explosieve start nu wel wat bekloeg. Dan maar even rusten.


Vanuit Gambassi reden we rustig naar Certaldo om vervolgens de drie klimmen naar Fiano aan te vatten.

We bleven nu mooi aan elkaars zijde en zagen het zweet van elkaars gezicht druppen... net voor Fiano kwamen we een authentiek winkeltje tegen en we kochten er al snel enkele flesjes verkoelend water.

Vervolgens fietsten we naar de Borgo Filicardo in Montespertoli waar we de dames gepakt en gezakt van de markt zagen toekomen.

maandag 22 juli 2013

Vlak ritje in Toscane?

Het fietsen is me gisteren bijzonder goed bevallen, zodat ik onder het goedkeurende oog van het gezin, vanochtend nog even kon vertrekken.


De rit gisteren realiseerde nogal wat hoogtemeters. Daarom hoop ik vandaag een wat vlakker parcours te vinden. Ik vermoed ik daarvoor het beste richting de autoweg FIPILI fiets. Dit is de weg die Firenze met Pisa en de havenstad Livorno verbindt. Firenze bezochten we gisteren (een jaarlijkse traditie) opnieuw, Pisa en Livorno laten we dit jaar eens links liggen. Het stadje dat zeker op die route ligt is Empoli vandaar dat ik al snel koers naar daar zet.

Net zoals het voorbije weekend heb ik op deze maandag opnieuw prachtig weer en is het zweten... maar zo hoort het te zijn in de zomer :-) Ik blijf in bewondering voor de mooie landschappen want zelfs Empoli die dan toch eerder een industriestadje is ligt in het midden van een prachtige omgeving. Ik zie de pijlen naar Vinci, het geboortedorp van Leonarda da Vinci, en beslis dat dorpje deze week nog eens te bezoeken. Nu blijf ik mij baseren op de stand van de zon om de richting richting Montespertoli terug te vinden, en kom zo over Montelupo opnieuw op de zelfde weg als de heenrit terecht.

Klimmen dus ;-)

Voor nog geen 50km opnieuw een 350hm, vlakke stukken zijn in de regio Firenze nu eenmaal niet te vinden... en bedenk dat Carlo Bomans moeilijke keuzes zal moeten maken voor het wk.

Hoedanook ook dit was opnieuw een mooi ritje. Tevreden!

zondag 21 juli 2013

Verkenningsrit Toscane

Na een stop in Lombardije gisteren aangekomen in Montespertoli, Toscane.

Twee jaar terug verbleven we reeds eens op deze bestemming.

Vorig jaar konden we - omwille van de kanker-onzekerheden - onze reis pas laat boeken en was er in dit autenthieke Italiaanse dorp geen verblijf naar onze gading meer beschikbaar. Dit jaar had ik reeds in januari het verlossende doktersconsult (pas in september hoef ik terug op controle) wat het mogelijk maakte om in 2013 opnieuw tijdig - en dus succesvol - te reserveren.

Zo verblijven we voor de komende twee weken in Borgo Filicardo : een Toscaanse residentie van een lokale wijnboer, en dus temidden de wijngaarden.


Bij vorige gezinsvakanties liet ik de fiets telkens thuis, dit jaar toch maar eens een fietsrek aangeschaft. Zo kon niet alleen mijn fiets (de vorige Scott CR1) maar ook de fiets van Michiel (mijn eerdere Merckx) mee.

Omdat de dames dinsdag de markt bezoeken staat er dan een fietstocht met Michiel ingepland. Vandaag dan maar eens een ritje verkennen :-)


Eerst naar het centrum van Montespertoli. Ik zie tal van wandelaars en herinner me dat deze weg door de lokale inwoners gebruikt wordt als hun calorie-wandeling of loop... Ik fiets verder en eenmaal bovengekomen kan ik kiezen tussen drie afdalingen. Het voordeel van de ligging op een heuvelrug. Ik opteer voor de afdaling naar Castelfiorintino, even niet meer bijtrappen en voluit rond mij kijken... en genieten van het prachtige Toscaanse landschap.


Na 17 km ben ik Castelfiorintino voorbij en kan ik starten met de klim naar Gambassi Terme. In dit kuuroord verbleven we bij ons eerste Toscane-reis. Ik weet dat de klim lang is, doch verwachtte me niet echt aan zes km. In deze hitte is het extra lastig en bovendien speelt de knie ook weer op. De idee om vorige week met looptrainingen te starten was dus niet zo goed. Ik wacht even, schakel naar de kleinste versnelling en hoop dat de kniepijn achterwege blijft.

In de afdaling naar Certaldo blijf ik soepel meetrappen en voel dat de kniepijn verdwijnt. Oef!

Al snel worden me immers opnieuw wat hoogtemeters voor de wielen geschoven. Richting Fiano zijn er een drietal klimmen van telkens 1 à 2km lang. Ze kennen telkens enkele steilere passages zodat het echt wel zwoegen is.

Ik beloofde aan Marleen om na twee uur terug te zijn, en met een goede 50km op de teller kan ik deze belofte nakomen.

Een mooi ritje... ik beschrijf het parcours aan Michiel en meteen staat vast dat we dinsdag ditzelfde parcours voor onze rekening nemen.

Hieronder bezorg ik nog even de digits :

zaterdag 6 juli 2013

La Marmotte 2013

Mijn Marmotte verhaal 2012 werd veel gelezen, niet alleen door sportievelingen maar ook door lotgenoten. Dit blijkt niet alleen uit de pageviews op deze blog maar ook uit de 1150 lezers en de 60tal reacties op de publicatie ervan op wielertoerist.be.

Ondermeer daardoor vond ik einde 2012 opnieuw de moed om me ook voor de editie 2013 in te schrijven. Ik kondigde het als mijn 7e maar wellicht ook laatste editie aan zodat mijn echtgenote Marleen voor het eerst besloot mee te gaan.

De voorbereiding lag in de lijn van de vorige edities : relatief veel deelnames aan toertochten van de Belgische Cycling Tour, met ondermeer de LBL-Challenge en de Grinta! als mooie uitschieters. Snelheid en klimritme werd dan weer geoefend tijdens de Klimclassic en Trois Ballons... Enige nieuwkomer in het trainingsprogramma werd de driedaagse in de Dolomieten met een mooie tijdrit op de Stelvio als bekroning. Deze laatste gaf me met een 61e plaats op 2500 deelnemers voldoende moed om er ook tijdens La Marmotte wat van te maken.

Die moed had ik wel nodig want na een goede Klimclassic was er toch wat verval in de prestatie bij het fietsen. Het voor sportcommunication verplichte medische attest werd voor mij gezien mijn medische voorgeschiedenis ook pas afgeleverd na een grondige check-up. Hieruit onthield ik vooral het doktersadvies dat door tal van factoren (operatie – behandeling – medicijnen – mentale ‘aanslag’ op het lichaam tgv het verdict ‘kanker’ - ouder worden …) ik nog mocht starten aan dergelijke avonturen, doch met enkel het doel ‘uitrijden’ voor ogen… te hevige inspanningen zou ik telkens cash bekopen.

Bij mijn deelname aan Trois Ballons was dit ‘cash bekopen’ na een snelle start alvast gebleken… een serieuze inzinking in de tweede wedstrijdhelft. Toch riep ik daar ook het excuus van de ‘eerste hevige warmte’ en ‘verkeerde sportdrank’ voor in. Hoedanook de Stelvio-trip met een mooie toertocht over Gavia & Mortirolo en zoals reeds gezegd een leuke prestatie op de Stelvio zelf hadden me opnieuw voldoende moed gegeven.

Ook de laatste voorbereidingsrit met de Cyclo4Cancer Sympathisanten Maarten, Vincent en Hans viel mee.

Op donderdagmiddag kwamen we aan op de Alpe. Zoals bij de voorbije edities een lange rij wachten voor de afhaling van de “Numéro Dossard”. Zo konden we in het zonnetje wat keuvelen met andere deelnemers. Toen reeds bleek dat er dit jaar opvallend veel deelnemers uit Engeland waren : wellicht het Sky-effect. Omdat het uiteindelijk ook een kleine wereld is werd ik al vrij snel aangesproken door enkele bekenden uit België. Supertof!!


Zoals afgesproken met Vincent reden we die donderdagmiddag ook nog een laatste voorbereidingsritje. Hiertoe kozen we de beklimming van LesDeuxAlpes uit. Een mooie, vrij egale klim : niet te lang, niet te lastig… maar bij die warme temperaturen toch met voldoende zweetdruppels als gevolg.


Op vrijdag opteerden we voor het gebruikelijke flaneren in Le Bourg d’Oisans. Even snuisteren in de grote fietsenzaak in het centrum… en toch even mijmeren bij het buitenkomen : het terrasje er rechtover daar dronken we bij de editie 2005 een cola : Hans, Pascal, ondergetekende en Geert. Helaas overleed Geert veel te vroeg. We vergeten Geert niet!! Nadien was het verkennen en genieten geblazen op de Lautaret. Onderweg trof ik nieuwe Cyclo4Cancer sympathisant Hans met het volledige gezin. Ook hij had er reeds wat losrijden opzitten en was nu met vrouw & kids aan het wandelen in de gezellige bergdorpjes. Mooi weer en dus ideaal om in deze prachtige omgeving even uit te rusten… voor wat komen zou. Inmiddels was ik ook volop bezig aan het opbouwen van een voldoende vochtreserve : de ganse dag door hield ik een fles water in de aanslag.

Vrijdagmorgen was er in het Mercure Hotel op Les2Alpes waar zoals steeds veel West-& Oost-Vlaamse fietsers verbleven reeds ontbijt vanaf 04u00. Drie kwartier later schoof ik aan : een copieus ontbijt met opnieuw voldoende aandacht voor de vochtbalans. Korte tijd later de fiets in de Renault Scenic geschoven en weg naar de start. Zoals steeds stond ik als één van de eersten aan in het startvak na de prioritairen. Korte tijd later sloten ook Vincent & Hans aan. Even voor 7u00 kwamen onze twee supporters : Chris en Marleen ons wat laatste woorden van moed toespreken. Toch even verpinken en een extra stimulans om het vandaag veilig te houden.


Rond 07u00 begon de muziek te spelen, de barrière tussen het vak met de prioritairen verdween en we sloten vlot bij hen aan… Eens over de startmat was er nog een oponthoud omdat men dacht dat de nummers > 400 nog niet door mochten… We overtuigden de betrokken dame van de organisatie dat we wel degelijk dienden te starten en weg waren we… al snel mee opgenomen in de lange sliert naar de voet van de Glandon.

Zoals steeds aan een meer dan pittig tempo, de blik ging al snel op de garmin want één ding stond vast : vandaag zou ik niet te snel starten en genieten. Deze ‘to do’ had ik nog doorgesms-t gekregen van David, vriend en Cyclo4Cancer sympathisant van de allereerste minuut en nu volop meewerkend aan dit project. Ik hield me mooi uit de lichte wind en volgde het tempo dat ik haalbaar vond. Opdraaiend op de Glandon was er toch weer wat kippenvel : de vele toeschouwers die al van bij de start applaudisseren : het doet je toch iets!

Veel tijd om daarbij stil te staan heb je evenwel niet : je dient je eigen tempo te zoeken om zo in een goed ritme deze eerste col te verwerken. Wonderwel lukte ik daar deze keer uitstekend in : het verzet 34-25 was perfect… en ik gleed mee vooruit, zag lange tijd de kop van de koers gewoon voor me uitrijden en dit zonder in overdrive te gaan. Een uitstekend gevoel. Superkrak Hans haalde me in maar ik liet hem wijselijk gaan… het is een voordeel als je de andere renners kunt inschatten, zo weet je bij wie je in het spoor kan blijven, en bij wie niet… Hans behoort tot deze tweede categorie.

Tijdens de relatieve herstelpassage halverwege de col voorafgaand aan de afdaling ging ik in tegenstelling tot de voorbije jaren niet versnellen wel nam ik de tijd voor een ‘klapke’ en ledigde ik een halve bidon. De tweede etappe van deze col start met een steile strook, klimmend tot boven de 10%, maar het ging wonderwel… en zelfs met de top in zicht bleef ik tot mijn eigen grote verwondering geen problemen hebben met de vele hoogtemeters. Ondanks het feit dat ik bewust wat minder snel klom kwam ik amper drie minuten trager aan de top van de Glandon. Hier stonden de Torhoutse kennissen van de vrijdagavond mij op te wachten : zij zorgden voor een snelle bidon-wissel, waarvoor dank!


De afdaling nam ik zoals steeds behoedzaam… maar blijkbaar helpt de nieuwe Scott Foil me beter te dalen want ik had voor het eerst een uitstekend gevoel en vond een goede lijn : voor het eerst haalde ik zelf renners in tijdens deze afdaling. Werd ik de voorbije jaren nog door honderden renners ingehaald in de afdaling van de Glandon, dan bleef dit nu beperkt tot een 30tal. Zo kwam ik na de afdaling in een groepje terecht met ondermeer het koppel Christophe Impens – Golazo – en Anja Buysse – Wereldkampioene bij de UCI in haar leeftijdscategorie. Een goed groepje waar naarmate we Saint Jean de Maurienne naderden meer groepjes bij aansloten. Supersnel ging het dus niet, doch wel een mooi egaal tempo wat me toeliet om goed aan de Télégraphe te starten.

Hier zag ik quasi onmiddellijk Anja en Christophe uit mijn beeld verdwijnen. Opnieuw in eigen tempo verder dus. Ook hier behield ik het goede gevoel van de Glandon : steeds op een soepele tred omhoog fietsend… een eigen gelijkmatig tempo waarbij ik gevoelsmatig nooit de rode zone benaderde. En dit met meer aandacht voor het bijvullen van de vochtreserve dan de voorbije jaren. Ook wisselde ik vandaag het eten van stukjes repen (vlakke stukken) met de W-Cup-gels (beklimmingen) af.

Op de top van de Télégraphe veel volk en ook een waterbevoorrading. De bidons werden snel bijgevuld zodat ik kon beginnen aan wat ik in het verleden als de moeilijkste passage ervaarde : de vervelende weg naar de Galibier met een wegdek waar je fietsbanden lijken vast te kleven.

Regelmatig werd ik hier bijgehaald, sporadisch haalde ik zelf nog een fietser in… en toch bleef het een aangename ervaring : het klimmen bleef redelijk gaan, hier en daar kon ik zelfs nog wat groter schakelen en ook bij het opdraaien naar de sliert haardspelbochten na een 7tal km vergat ik het genieten niet. De woorden van David indachtig : wat praten met de medefietsers, wat uitkijken naar de sliert fietsers achter jou… bewonderend de prachtige natuur op en rond de Galibier bekijken en inmiddels op een egaal tempo verder fietsen…. Dichter en dichter kwam ik zo bij de top : iets minder volk op de Galibier dan de voorbije jaren (dit werd overigens gecompenseerd op de Alpe), dat wel.

Het blijft uiteraard stoempen op die fiets, grote snelheden haalde ik niet, en jawel ik startte ook met afwisselend op de trappers te staan om zo rug en zitvlak wat te ontzien…. En toch nooit voorheen had ik zo een goed gevoel op de beklimming van de Galibier. Ik ging geen enkele keer in het rood tijdens deze col, dit was ooit echt wel anders!


Aan de top liet ik beide bidons opnieuw bijvullen door de sympathieke leden van het Franse leger. Dit ging bijzonder efficiënt, ik nam er nog de tijd voor een sanitaire stop, at en dronk wat extra en liet me dan vallen in de afdaling. Deze afdaling is immers niet echt technisch en je kan er echt wel mooie snelheden – zonder risico’s te nemen – halen.


Het goede gevoel maakte stilaan plaats voor een super-ervaring : tijdens de afdaling naar le Bourg d’oisans zijn er immers ook nog enkele steile stroken, en daar waar ik voorheen de groep diende te lossen, of te harken om er bij te blijven… kon ik nu zelfs mee het tempo bepalen. Ik draaide warempel mee rond aan de kop om zo snel als mogelijk de voet van de Alpe te bereiken.

Nooit eerder bereikte ik de voet van de Alpe zo snel : amper na 6u40 fietsen (inclusief de afdaling Glandon voor de ingewijden). Dit vond ik super… en dus zag ik een nieuwe besttijd wel zitten. Deze stond tot nu op 8u01min (opnieuw incl Glandon-afdaling). Beneden de 8u00 zou super zijn… en inwendig begon de rekenmachine te draaien : hoe snel moet ik dan in bocht 14 zijn, hoe snel in bocht 7… Ik nam dus ook geen tijd voor een nieuwe waterbevoorrading (en wat rust) aan de voet van de Alpe maar gleed onmiddellijk mee naar de eerste steile kilometers van deze Nederlandse berg.

O wat een fout maakte ik daar… gingen de passages naar bocht 21, 20, 19 nog super…

Dan was het in bocht 18 plots over… het werd licht in mijn hoofd… ik voelde plots die verzengende hitte op mij, o wat was het warm… waarom nam ik daarnet geen water, en geen extra 5minuutjes rust… o neen… dan maar gewoon langs de kant van de weg : ik zie daar wat schaduw : ja daar ga ik even halt houden. Ik ga langs de kant van de weg, voel me niet goed… moet braken, draai me naar links . Nee slechte locatie : hier zit een gezin te pic-nicken. De andere kant dan maar, ik hang over de houten ballustrade en voel me barslecht. Plots zie ik nog een renner naast me staan : Een CycloBenelux-renner staat naast me, hij blijkt me via de social media te kennen en geeft aan het niet meer te zien zitten. Neen Cyclo4cancer staat voor altijd maar doorgaan ook als het moeilijk gaat. Dus ik ga door, en ik overtuig Gerri, zo blijkt later, om ook door te zetten. Gezamenlijk zwalpen we de Alpe omhoog… zwalpen dit is echt de enige juiste omschrijving voor een fietser die aan amper 6km/u naar boven stoempt.

Bocht 15 : Vincent komt me voorbijgefietst… Hij roept dat ook hij het moeilijk heeft, bedenk dat zijn tred toch wel wat gezwinder is dan de mijne… en heb nog net de tijd om hem verder succes toe te roepen.

Bocht 12 : Nen het gaat niet : dus maar weer aan de kant… want hier is opnieuw wat schaduw. En warempel : Ook Gerri staat opnieuw bij mij. Ik geef hem mijn fiets, want o nu speelt mijn maag volledig op : braken en nog eens braken… ik kan niet meer recht staan en ga gewoon languit op het warme asfalt… Boven geraak ik dus niet meer, … En net nu Marleen daar boven op mij staat te wachten. Wat een uilskuiken was ik om me opnieuw in te schrijven, waarom kon ik genieten tot over de Galiber en ben ik dan net voor de Alpe toch weer over mijn toeren gegaan, was het nodig om het laatste stuk mee rond te draaien? Zou ik als 46 jarige me zelf niet beter horen te kennen, … moet ik als kankerpatiënt nog wel dergelijke inspanningen leveren… waarom doe ik mezelf dit aan? Neen, ik ben hier niet alleen voor mezelf, ik wil ook Cyclo4Cancer mee op de foto plaatsen : dit deed ik door aan de start door op de eerste rij te staan, en nu moet ik dit shirt aan de finish showen! Marleen staat aan die eindmeet en dus moet en wil ik die ‘Alpe’kelk tot de bodem ledigen.


Ik trek me samen met Gerri opnieuw op gang en sleur me naar boven… In bocht 7 zie ik Hans VKB staan. Hij komt aangelopen met een bidon waarmee hij me wil afkoelen… ik interpreteer het anders en neem die drinkbus gewoon aan als extra bevoorrading… later zou Hans VKB meedelen dat hij zelden een dergelijk ‘lijk’ de Alpe naar boven zag trappen… Hoedanook ik geef niet op en nader de finish bocht na bocht. Nog even mijn best doen voor de fotografen in bochten 4 en 2… en ik zie Gerri nu op zijn beurt me opwachten op samen naar de finish te rijden. Het lukt me bijzonder moeizaam…

Maar uiteindelijk zien we beiden de finish, ik hoor het geroep van Marleen, Chris en Vincent die zo een 20minuten voor mij toekwam. Ik slaak – bij het overschrijden van de eindmeet - een zucht van opluchting dat ik het haalde.


Ik realiseerde uiteindelijk een bruto-tijd van 8u30min. Een goede tijd al zat er dus wellicht wat meer in. Toch ben ik tevreden : van de 175km kon ik 166km genieten en reed ik een 150km verstandig. Het trotse gevoel dat ik inmiddels 7 maal deze cyclo op mijn palmares schreef, dat ook deze editie met een gouden diploma werd bekroond, overheerst.

Na de finish is het wat bekomen… maar al snel wordt er overgegaan tot het gebruikelijke ritueel na deze cyclo : cola’tje drinken, bijpraten… de verhalen worden heroïscher met de minuut… en nog wat spectaculairder onder het nodige gerstenat.


Ik fietste een mooie maar zware tocht uit… ook Marleen vond het super, we hadden met Vincent en Chris een schitterend gezelschap!

De tijden van de drie cyclo4cancer-fietsers :
•Hans : 7u37 (374e )
•Vincent : 8u10 (903e)
•Johan : 8u30 (1427e)

Er waren 6288 finishers, en schijnbaar toch een kleine 8000 starters.

Eerstdaags vind je een foto-reportage in de betreffende rubriek terug.

Besluit

Was dit nu mijn laatste editie?

Marleen vond het super, dus zegt geen neen tegen een volgende Alpentrip… ik kreeg reeds enkele smsjes dat ik nu moet doorzetten tot ik 10 edities op mijn naam schreef, … ik besef dat een tijd van net geen 8u00 bij gelijkaardige weersomstandigheden (misschien wel iets minder warm) tot de mogelijkheden hoort… Talrijke argumenten om toch opnieuw te gaan.

Anderzijds zijn er nog zovele mooie cyclo’s in Italië en andere regio’s in Frankrijk waar ik nog nooit startte…

Dus nog even afwachten tot december vooraleer een beslissing te nemen. Deze wordt hoedanook beïnvloed door de vraag waar we Cyclo4Cancer – en diens missie, het oproepen tot snel nog meer wetenschappelijk kankeronderzoek - het beste in beeld kunnen brengen!



Tot slot

Cyclo’s rijden blijft een gevaarlijke onderneming.

Ik vernam op maandag dat een collega die bij de afdaling van de Glandon een klapband (vooraan) kreeg en zwaar viel werd opgenomen in het ziekenhuis te Grenoble.

Ik wens Jan een snel en volledig herstel toe!

woensdag 3 juli 2013

La Marmotte 2013 : Voorbeschouwing

Binnen het cyclo-gebeuren zijn er tal van uitstekende en bekende cyclo's... Toch blijft La Marmotte voor velen deze met de grootste uitstraling. Komende zaterdag worden er dan ook weer ruim 7000 starters van uit alle windstreken verwacht.

Voor de 7e maal zal ik er van de partij zijn. Tijd om even te mijmeren bij de vorige edities :

Editie 2004

Einde 2003 was het toen men me op een clubfeest, heel laat op de avond, deed tekenen op een blad voor deelname aan een mij onbekende toertocht 'La Marmotte'. Dat deze in Frankrijk plaatsvond was bijzaak... dat er cols te bedwingen waren toen nog onbekend. Naarmate de cyclo naderde kwam het ontzag groter en groter, en ook de schrik voor de afdalingen. Uiteindelijk vielen ook deze mee en realiseerde ik met een tijd van 9u20 (na amper 2000 trainingskms) een mooie prestatie. Toch is het vooral de kameraadschap onder de Nieuwenhovespurters (toen met 14 deelnemers) die me bijblijft!

Editie 2005

Mijn schoonbroer Pascal kon in 2004 niet meegaan zodat ik samen met hem en twee vrienden (Geert & Hans) ook in 2005 richting Le Bourg d'Oisans trok. Het werd een super weekend, en ik wist reeds goed wat me te wachten stond. Ik fietste de tocht op deze ervaring en slaagde er zo in om mijn tijd met 5 minuten te verbeteren : 9u15. Terugblikkend op deze editie is er vooral het gemis van Geert die inmiddels overleden is.

Editie 2007

In 2006 stonden er andere doelen op het programma zodat 2007 mijn derde deelname werd. Opnieuw met Nieuwenhovespurters werd er richting Alpe d'Huez getrokken. Supertevreden omdat ik deze keer een gouden brevet behaalde. Ik verbeterde mijn tijd met quasi een uur : 8u20.

Editie 2010
Ook in 2010 trokken we met Nieuwenhovespurters naar de Alpe. En opnieuw slaagde ik erin om mijn tijd te verbeteren : 8u15. Van deze editie onthoud ik evenwel vooral de kameraadschap. Door meer aan cyclo's deel te nemen, en zo frekwent dezelfde deelnemers terug te zien leerde ik meer cyclorenners kennen.

Editie 2011
2011 werd het jaar waarbij ik alleen naar de Alpe trok. Echt alleen ben je er natuurlijk nooit... ik vertoefde er vooral in het gezelschap van de MRNZ-delegatie. Bij deze vijfde deelname realiseerde ik mijn best-tijd : 8u01.

Editie 2012
Werd ik eind 2011 geconfronteerd met kanker dan was de editie in 2012 het bewijs dat ook kankerpatiënten opnieuw aan sporten toekomen. Ik leverde in 2012 het zwaarste gevecht, met de ziekte... maar ook met deze cyclo... en was dan ook superblij met mijn tijd 8u20.

Editie 2013
Na een moeilijke fietswinter realiseerde ik met quasi 6000 trainingskms, deelnames aan Trois Ballons & Stelvio-event een mooie voorbereiding. Alleen liet ik het de voorbije twee weken wat 'hangen' : te druk op het werk... te veel feestjes en gastronomische diners... zodat er sedert Trois Ballons opnieuw drie kg bijkwamen... en te weinig traingingskms in deze laatste rechte lijn naar La Marmotte. Opnieuw vraagtekens dus. Vooral omdat ik merk dat het me moeilijker en moeilijker wordt om inspanningen langdurig vol te houden, overigens ook rekening houdend met de negatieve ervaringen op Trois Ballons. Hoedanook ik zie uit naar het weekend, en ze verspellen mooi weer :-)

Succes aan alle deelnemers!!