dinsdag 29 oktober 2013

Mijn planning voor 2014

Gisteren startte ik dus met mijn voorbereiding op het seizoen 2014.

Er is uiteraard geen voorbereiding zonder doel... en dus krijgt mijn agenda 2014 stilaan wat vorm :

Algemene voorbereiding : November & December

Dit wordt een periode waarbij ik het fietsen met de mtb afwissel met lopen, tacx en spinning.

Enkele data :
01/11 : MTB TT Ruiselede
11/11 : MTB TT Kruishoutem
16/11 : Spinningmarathon


Voorbereiding : Januari & Februari

Hopelijk laat het weer het maken van wat langere duurtrainingen mogelijk. Indien niet zal ook in deze periode tacx en de spinning zijn plaats krijgen. Voor deze duurtrainingen zal ik gewoontegetrouw aansluiten bij de A-groep van de Nieuwenhovespurters die in die periode ook de voorbereiding start.


Specifieke voorbereiding : Maart & April

Begin maart hoop ik op een ontspannen wijze toertochten van zo een 120km aan te kunnen. Om deze afstand alsook het tempo stelselmatig op te drijven zoek ik de langere toertochten op :

•01/03 Kuurne Brussel Kuurne
•15/03 Omloop van Vlaanderen, Merelbeke - Cycling Tour
•23/03 Ename Classic - Cycling Tour
•19/04 Peter Van Petegem Classic, Aalst - Cycling Tour
•26/04 Luik Bastenaken Luik - Classic

Zoveel als mogelijk sluit ik dan op zondag opnieuw aan bij de Nieuwenhovespurters.


Seizoen 2014 : Deel 1

Normaal ben ik nu klaar voor zowel tochten van zo een 180km alsook om deze aan een behoorlijke snelheid af te werken.

•03/05 Verada Follens Classic - Lange Munte Kortrijk
•10/05 Grinta! - Cycling Tour
•17/05 Tour du Namur - Cycling Tour
•24/05 La Chouffe - Cycling Tour
•29/05 Klimclassic
•31/05 Fleche de Wallonie - Cycling Tour
•08/06 Tilff Bastogne Tilff - Cycling Tour
•14/06 Les 3 Ballons - Cyclo Sportcommunication
•05/07 Marmotte - Cyclo Sportcommunication


Vakantie 2014 : Relatieve rustperiode

Tijdens het verlof blijf ik fietsen, maar dan toch overwegend kortere tochtjes... zorgen dat de conditie niet volledig zoek geraakt.


Seizoen 2014 : Deel 2


•30/08 Vélomediane
•06/09 Levensloop Kortrijk
•13/09 La Ronde Picarde - Cyclo Sportcommunication > Enkel indien de conditie nog voldoende goed is.

In deze periode fiets ik op zondag telkens mee met de Nieuwenhovespurters.


Fiets je zelf ook één van de geciteerde tochten? Wel dan kan je me spotten : fietsend in de Cyclo4Cancer-wieleruitrusting! Wens je ook deze wieleruitrusting aan te schaffen? Je kan deze passen en eventueel bestellen tgv de spinningmarathon op 16 november te Waregem! Voor meer info verwijs ik je graag door naar de website van cyclo4cancer waar je ook online kan inschrijven voor de spinning!

Voor vandaag staat een spinning op het programma. Samen met enkele Cyclo4Cancer-bestuursleden gaan we spinnen in Bike-Fun en de laatste voorbereidingen voor onze marathon treffen! Overigens... hopelijk helpt de spinning ook om mijn gewicht opnieuw wat naar beneden te krijgen. Vanmorgen verscheen er 68.9 op de weegschaal. Er mogen toch een 7tal kg af... dan weeg ik nog 5kg meer dan drie jaar terug op de Marmotte :-)

maandag 28 oktober 2013

Start voorbereiding seizoen 2014

Zowel La Vélomediane als de Innergetic Pijl gaven we me voor het eerst sedert lang een behoorlijk fietsgevoel. Voor mijn laatste doel van 2013, La Trek Ardenne Bleu, had ik dan ook wel wat verwachtingen.

Helaas werd deze cyclo omwille van moeilijkheden met lokale besturen afgelast.

Enerzijds een domper, doch anderzijds gaf me dit ook wat vroeger dan voorzien tijd om te focussen op mijn project Cyclo4Cancer, voor meer wetenschappelijk kankeronderzoek.

Eén van de doelstellingen van dit project is ook het inzamelen van geld voor de Stichting Tegen Kanker, en voor 16 november staat daarom een spinningmarathon geprogrammeerd.

De voorbije vijf weken focuste ik me dan ook op deze organisatie.

In die periode werd geen enkele fiets aangeraakt... wel poogde ik wekelijks een loopje te voorzien, dit met het oog op mijn engagement tov de collega's : Met 4 collega's, en tevens Cyclo4Cancer-sympathisant, zouden we deelnemen aan de bedrijvenchallenge in de marge van het "Omega Pharme Halve Marathon"-Event. Ieder van ons vijftal diende 10km te lopen, of samen 50km. Met ons ING-Cyclo4Cancer-team slaagden we er overigens in om de tweede plaats weg te kapen.


Hoedanook na vijf weken waar het sporten op een uiterst laag pitje stond, nam ik daags na mijn verjaardag het besluit om de voorbereiding van seizoen 2014 op te starten.

Met windkracht 6 was de keuze snel gemaakt : een uurtje op de tacx!

Ik gebruikte hiertoe mijn standaardschema :
01 - 05 min > Weerstand -4 > Trapfrekwentie 100 > Klein verzet
06 - 09 min > Weerstand -3 > Trapfrekwentie 100
10 - 12 min > Weerstand -2 > Trapfrekwentie 100
13 - 14 min > Weerstand -1 > Trapfrekwentie 100
15 - 15 min > Weerstand +0 > Trapfrekwentie 100
16 - 17 min > Weerstand +0 > Trapfrekwentie 080 > Groot verzet
18 - 25 min > Weerstand +0 > Trapfrekwentie 100 > Klein verzet
26 - 27 min > Weerstand +0 > Trapfrekwentie 080 > Groot verzet
28 - 35 min > Weerstand +0 > Trapfrekwentie 100 > Klein verzet
36 - 37 min > Weerstand +0 > Trapfrekwentie 080 > Groot verzet
38 - 45 min > Weerstand +0 > Trapfrekwentie 100 > Klein verzet
46 - 47 min > Weerstand +0 > Trapfrekwentie 080 > Groot verzet
48 - 48 min > Weerstand -1 > Trapfrekwentie 100 > Klein verzet
49 - 50 min > Weerstand -2 > Trapfrekwentie 100
50 - 53 min > Weerstand -3 > Trapfrekwentie 090
54 - 58 min > Weerstand -4 > Trapfrekwentie 080

Ik hield het - zeker met de muziek op de achtergrond - heel gemakkelijk vol.

Voor de komende tacx-sessies vond ik overigens leuke filmpjes op youtube! Er is ondermeer een 50-min filmpje van AlpedHuZes, ... en ook de uitzendingen van de TdF13-rit op de Alpe zijn op youtube terug te vinden.

De rest van de voorbereiding ziet er als volgt uit :
- 01 november : MTB TT te Ruiselede
- 11 november : MTB TT te Kruishoutem
- 16 november : Spinningmarathon Cyclo4Cancer tvv wetenschappelijk kankeronderzoek te Waregem (jeugdcentrum)

Wens je mee te fietsen met enkele Cyclo4Cancer-sympathisanten?
Volg dan cyclo4cancer op facebook en kijk welk uur we vertrekken! Eerst de Facebook-pagina van Cyclo4Cancer liken, vervolgens je aansluiten op de Facebook-groep van Cyclo4Cancer.

Wens je de fietsuitrusting van Cyclo4Cancer aan te schaffen?
Deze kan je passen en eventueel bestellen op zaterdag 16 november : Jeugdcentrum te Waregem

Wens je mee het wetenschappelijk kankeronderzoek te steunen?
Kom dan op 16 november naar Waregem en spin er één of meerdere uurtjes voor het goede doel! Je kan je hiertoe uitsluitend online inschrijven : Klik Hier


maandag 9 september 2013

Innergetic Pijl 2013

Vorig jaar nam ik voor het eerst deel aan de Innergetic Pijl.

Een rit georganiseerd door één van de sponsors van het OmegaPharma-QuickStep-team : Innergetic, één van de merknamen van de Latexco Groep. Latexco (Dhr Luc Maes) is reeds jarenlang één van de trouwe sponsors via Patrick Lefebvre, de manager van het team.

Aan mijn eerste deelname hield ik bijzonder goede herinneringen over, niet alleen omdat ik toen kon meefietsen met de OPQS-profs. Ook omdat het een rit was met bijzonder veel sfeer. De fietsvrienden bij deze rit sloten overigens zonder uitzondering aan bij het prille Cyclo4Cancer-Project. Dit begin 2013 opgestart project wil sensibiliseren voor de noodzaak tot, en geld ophalen voor, meer wetenschappelijk kankeronderzoek! Bij die herinneringen ook meerdere mooie foto's, waarvan ééntje uiteindelijk de affiche voor de editie 2013 haalde :


Deze toertocht stond daarom met stip aangeduid op de Cyclo4Cancer kalender van 2013.

Een 15 tal Cyclo4Cancer sympathisanten tekenden present.


Enkelen, Wouter - Michiel - Jonas, opteerden voor de 50km... lasten een extra lusje in en finishten met 80km op de teller.
De drie dames, Chris - Corine - Marleen, opteerden voor de 25km... wisten er ook een extra lusje aan te breien en kregen zo 48km voor de wielen geschoven.
Het gros opteerde evenwel voor de rit in het zog van de OPQS-profs. Traditiegetrouw starten zij rond 09u00. Met ondermeer Dries Devenyns, Iljo Keisse, Nikolas Maes, Alessandro Petacchi, Frantisek Rabon, Matteo Trentin, en Stijn Vandenbergh heel wat profs met naam en faam!


Deze editie werd opgedragen aan dhr Bekaert, de jonge financiëel directeur van Latexco en co-founder van de Innergetic Pijl, die begin juni overleed tijdens een fietsvakantie in de Jura. Bij de start hielden we een minuut stilte.

Rond kwart na negen trok het OPQS-team de sliert wielertoeristen op gang... Vanuit de 'Latexco Handling' terreinen werd de weg gedwarst om de eerste hoogtemeters van de rit, richting Poelberg, op te zoeken. Samen met David volgden we in het zog van de 7 profs en 2 van hun verzorgers. De eerste kilometers werd aan een gezapig tempo gefietst. Zo was er tijd om even met de verzorgers te babbelen. Ze gaven aan dat het gros van de profs de dag voordien de nieuwe klassieker te Brussel fietsten en voor maandag & dinsdag de koersen te Zwevegem & Desselgem op het programma staan hadden. Daarom stond voor deze dag eigenlijk slechts anderhalf uur losrijden op het programma... maar van deze 100km zouden ze heus geen slechtere benen hebben tijdens de koersen die volgden.

Al keuvelend kwamen we zo ter hoogte van Kruishoutem waar het door de profs opgelegde tempo voor een uitdunning van het peloton zorgde. Ik schat dat van de aanvankelijke meer 100 wielertoeristen slechts een 50tal het wiel kon houden. Voor mij en ook voor de overige aanwezige Cyclo4Cancer sympathisanten bleef het tempo evenwel bijzonder aanvaardbaar en toen de profs ter hoogte van Oudenaarde een plaspauze hielden werd op eigen tempo verder gefietst.

Plots zag ik Iljo Keisse ons peloton voorbij stormen... Ik begreep dat hij aan de boom ging schudden... sprong in zijn wiel en liet me in zijn zog meeglijden naar de kop van het peloton. Even twijfelde ik of hij opnieuw aan een egaal tempo zou verder fietsen... Helaas, ijdele hoop, ... hij stond enkele keren recht op de pedalen en nam telkens in no time een 20tal meter op ons. Met een 20tal wielertoeristen kropen we naar zijn wiel toe... hierbij geholpen door de andere OPQS profs die tevens hun koppositie opnieuw wilden innemen.

Helaas er kwam geen eind aan de aanvalsdrift van Iljo... In de regio Horebeke kregen we opnieuw wat hellingen te verwerken en telkens spurtte hij ze naar boven... Resultaat was dat slechts 6 wielertoeristen in het zog van de OPQS'ers de eerste bevoorrading bereikten. Drie daarvan in Cyclo4Cancer-tenue : Hans, Eric & ondergetekende.

De bevoorrading was uitgebreid en ruim voldoende met taartjes, diverse soorten drank... Prima in orde! Al moet het gezegd, Wilfried Peeters was nauwelijks met de volgwagen aangekomen of de profs vertrokken voor het tweede gedeelte van het parcours.

Een zelfde scenario herhaalde zich : gedurende enkele kilometers werd een egaal tempo aangehouden... Ter hoogte van de eerste helling, de Hotond werd even aan de boom geschud. Opnieuw bleven slechts een 30tal wielertoeristen in het zog van de profs. Van hieruit liep de snelheid op... we fietsten richting Vossenhol, de gekende helling te Tiegem. Tijd om zich vooraan te positioneren. Quasi alle Cyclo4Cancer sympathisanten sloten onmiddellijk na de profs aan en starten samen met hen voor het voorgeborgte van de klim : de weg naar de kerk toe. Het was trekken en sleuren maar ik slaagde er in om samen met Hans en de eerste profs de kerk te Tiegem te bereiken. Ik vermoedde het lastig te krijgen op de eigenlijke helling, het Vossenhol... en anticipeerde.... Ik reeds voor de profs uit... werd halverwege de klim, in de bocht bijgehaald... en kon zo vrij dicht op de profs de top bereiken. Helaas 4 OPQS-renners waren inmiddels gaan vliegen. Enige cyclo4cancer-wielertoerist in deze kopgroep : Hans. Ik zag het trio amper 100m voor mij uitrijden. Een afdaling verder waren het er 150m... En toen kwam nota bene Petacchi ons voorbij gestormd. Ik sloot samen met Eric & Tom aan. Nog enkele overige wielertoeristen maakten de sprong tot bij ons. Petacchi vloog over deze vlaamse wegen, 10 wielertoeristen in zijn wiel.. met drie Cyclo4Cancer-fietsers waren we opnieuw goed vertegenwoordigd.

Het werd uiteindelijk een kilometers lange achtervolging maar ter hoogte van Waregem vonden we de aansluiting met de kopgroep. En hier vonden we ook sympathisant Hans terug. Eigenaardig of niet... na deze samensmelting stokte het tempo en kwamen meer wielertoeristen aansluiten. Op de smalle kronkelende wegen zorgde dit voor heel wat gedrum.. Iedereen wou vooraan zitten om bij de volgende démarrage snel mee te glippen. Ik zag enkele keren andere fietsers maar net de dans van een valparij ontspringen. Voldoende signaal voor mij om uit dit geharrewar te komen. Samen met Hans fietste ik over de profs naar de kop van dit peloton. Aan een snelheid tussen 35 en 45km/u trokken we dit peloton, inclusief OPQS-team, over de laatste 10 km glooiende wegen richting Tielt. Moe, voldaan maar niet volledig uitgeput bereikten we de finish : 96km aan 34.8km/u gemiddeld.

Wederom een bijzonder geslaagde ervaring, en supertevreden met de grote aanwezigheid van de Cyclo4Cancer-sympathisanten!

En ook Tom Boonen zag dat het goed was :


De digits :






zondag 18 augustus 2013

Boeken, tijdschriften en internetfora... media voor de wielerliefhebber! Ook voor de kankerpatiënt?

Toen inmiddels bijna 2 jaar terug de diagnose kanker viel was één van mijn eerste reacties om zelf heel veel informatie op te zoeken... wellicht een logische reactie maar zeker niet de juiste. Op tal van internetfora wordt men naar diagnoses gestuurd, die als leek vrij moeilijk te interpreteren zijn. Het duurde een tijdje vooraleer ik enkele betrouwbare sites vond... en nog wat langer vooraleer ik ook deze relativeerde, om uiteindelijk meer vertrouwen aan de dokters te schenken. In die context prijs ik me gelukkig dat de diverse behandelende artsen steeds voldoende tijd hebben genomen om me alles goed toe te lichten.

Toen er vorige week woensdag opnieuw wat twijfels en onduidelijkheden waren liep ik al vrij snel in dezelfde val : aan de hand van enkele gewaarwordingen diagnoses zoeken op het internet... Gelukkig kan ik op die momenten terugvallen op Marleen die me dan weer tot rust weet te brengen.

Die rust vond ik de voorbije dagen als vanoud ook in het fietsen, maar ook in het doornemen van wat wielerlectuur.

En het moet gezegd, fietstijdschriften als Fiets, Grinta!, Cycling zijn niet alleen aangenaam om lezen, maar ze prikkelen mijn interesse naar fietsbestemmingen, nieuw materiaal, trainingstechnieken... steeds opnieuw. Heerlijk om als wielerliefhebber hiermee bezig te zijn.

Ook nam ik nog eens een boek door : het door Boudewijn Smid geschreven verhaal 'Op de helling'.
Dit verhaal handelt over vriendschap, competitie, jaloezie en het leven. En dit alles aan de hand van vijf vrienden die zich voobereiden op de Marmotte, ... en de rit uiteindelijk ook fietsen. Een mooi geschreven boek die ongetwijfeld ook door andere Marmotte-fietsers in de smaak zal vallen... zeker herkenbaar alhoewel ik hoop dat niet alles in de eigen ervaringswereld thuishoort.

En o ja, vanavond kreeg ik dan ook de ultieme resultaten van de onderzoeken van vorige week woensdag : all ok. Ik kan weer opgelucht ademhalen. Vooruitzien naar de Vélomediane van zaterdag, ... en met een gerust gemoed naar de semestriële check-up van eind september gaan.

zaterdag 17 augustus 2013

Circuit des Cimes Ardennaises

De Circuit des Cimes Ardennaises wordt op de website omschreven als één van de mooiste toertochten van België.

Voldoende om mijn nieuwsgierigheid te wekken, ... en gezien ik op zondag een familiefeestje heb is het ideaal om dit weekend op zaterdag een grote toertocht te fietsen.

De overige cyclo4cancer-sympathisanten schreven zich voor de Géant des Ardennes op zondag in. Vandaag sta ik er dus alleen voor, alhoewel alleen... bij een toertocht is dit eigenlijk nooit het geval.

Rond half acht kom ik aan in Marche-En-Famenne. Al snel zie ik enkele clubvrijwilligers die aanduiden waar ik de wagen kwijt kan. Quasi onmiddellijk valt het me op dat de wagen naast mij van het Kortrijkse is. Enige tijd later wisselen we enkele woorden, ... maar het is vooral de voorbereiding van Fabrice die me opvalt. Onmiddellijk uit de wagen is het wat eten, drinken, opnieuw wat eten... de benen worden ingewreven... een gedreven fietser, ik vraag of hij ook koerst : neen, maar wel deelnemer aan cyclo's. Meer specifiek nu in voorbereiding voor de Otztaler Radmarathon. Thuisgekomen zou ik zien dat hij met ondermeer top100-plaatsen in dolomietenmarathon een mooi cyclo-palmares heeft! Bij het inschrijven verliezen we elkaar evenwel uit het oog.

Ik ga dan maar alleen van start, twijfel nog over het parcours van de 165 of de 205km... maar dat zien we dan weer wel. Quasi onmiddellijk krijgen we enkele hellende stroken voor de wielen geschoven, ik haal enkele kleine groepjes in... geen enkel peloton met een naar mijn aanvoelen goed tempo... ik fiets dan maar door op eigen élan, en merk enige tijd later dat een wielertoerist uit Oudenaarde zich in mijn wiel nestelde : Henk, ook al iemand in voorbereiding op een cyclo, zij het dan de Vélomediane.

Met ongeveer 15km op de teller worden we bijgehaald door Fabrice, de man die zijn wagen naast de mijne parkeerde. Samen met Henk glijd ik zijn wiel... Fabrice brengt het tempo nog wat hoger, ... en we vliegen door deze prachtige regio. Helaas vliegen we wat te snel, want we blijken ons ergens vergist te hebben : na 45km staan we opnieuw aan de start. Dit was niet de bedoeling. Fabrice tokkelt wat op zijn garmin 800, en geeft aan : binnen 28km zijn we via de korste weg aan de eerste bevoorrading (die we na 48km dienden te hebben). Fabrice legt er de pees op, samen met Henk volgen we de glooiende wegen... hopend dat Fabrice ons inderdaad bij de eerste bevoorrading weet te brengen. Met dank aan Garmin lukt dit wonderwel. Een gemiddelde van ruim 31, met dus inmiddels een 75km op de teller.
Na de bevoorrading (voldoende drank en voeding (maar wel wat minder variatie dan we op gelijkaardige tochten in de Ardennen zagen)) wordt er aan de kop wel wat afgewisseld : Fabrice neemt nog steeds het leeuwedeel van het kopwerk voor zijn rekening, af en toe komen ik en Henk ook aan de beurt. Het is evenwel vooral bij iedere helling stoempen om in het wiel van Fabrice te blijven.

Met 100km op de teller geeft Henk aan het iets rustiger te willen aandoen. Samen met Fabrice fiets ik door naar de tweede bevoorrading. De drank en voeding zijn welgekomen, en ik speel voor alle zekerheid toch ook maar enkele gels naar binnen. Henk die hier net na ons aankwam laat ons evenwel alleen verder fietsen. Samen met Fabrice werd inmiddels beslist om het parcours van de 166km verder te volgen... met de extra kilometers die we maakten in de aanvangsfase levert dit immers toch nog een totaal van 190km op.
Over talrijke hellingen, evenwel meestal onbekend, vliegen we met ons tweetal doorheen deze prachtige streek : telkens flirtend met de provinciegrens van Luxemburg. Op de eigen Garmin merk ik dat de hoogtemeters in ijltempo cumuleren... Dit wordt een mooie training!

De volgende bevoorrading situeert zich in La Roche, deels volgen we hier het parcours van de Vélomediane... dit zijn ook de wegen van van het vorige Belgisch Kampioenschap die hier plaatsvond.

Vanuit La Roche volgt de 7.5km lange klim, Côte de Samrée. We leggen er behoorlijk de pees op, dit blijkt naderhand uit de strava-digits : 24e plaats op 223 all. Rekening houdend dat we inmiddels ruim 150km op de teller hadden ben ik wel tevreden met deze prestatie.

En nog zijn alle hoogtemeters niet verwerkt : de terugweg brengt ons over Rendeux en Hotton waar we telkens nog wat kuitenbijters op het parcours aantreffen.

Deze mooie tocht bracht ons uiteindelijk over 191 mooie kilometers Ardennenlandschap. Een echte aanrader!! En dank je wel aan Fabrice & Henk voor het gezelschap/kopwerk!

De Strava-digits :







woensdag 14 augustus 2013

Winter of zomer... de kanker laat je niet los!

Ik herinner me een moment, eind juli, in Toscane :

In de voormiddag een onwaarschijnlijk mooie tocht gefietst, en in de namiddag gelukzalig relaxen aan het zwembad.

Wat doe je zoal aan het zwembad bij 35° : af en toe een lengte zwemmen om af te koelen, wat praten... ook wel wat mensen kijken, ... en ja wat lectuur doornemen. Bij wijlen is dat dan een tijdschrift. Die dag was het de Libelle die bovenaan de stapel lag, ... al snel belandde ik op een artikel waar een man beschrijft hoe hij samen met zijn zieke echtgenote streed tegen haar kanker. Ervaringen die hij inmiddels bundelde in een boek... even later lees ik zijn omgaan met het overlijden van zijn echtgenote.

Bijzonder ontroerend, maar ook projecteer je dergelijke verhalen als kankerpatiënt makkelijk op jezelf... En hop, daar is de twijfel weer : de kanker die als een aapje op je schouder lange tijd roerloos zit maar plots zich toch laat horen. In september heb ik mijn volgende semestriële controle... en plots duiken daar zovele 'Wat Als'-vragen op.

Even had ik toen een moeilijk moment. Evenwel, in deze zonovergoten omgeving, en met het volledige gezin bij mij maakte dit al snel plaats voor het overvloedige genieten. De kanker, het figuurlijke aapje op de schouder, had ik met dank aan zon en omgeving weer stil gekregen.

Vandaag dook het aapje opnieuw op :

Deze ochtend plots bijzonder hevige pijnen... voor dag en dauw dan maar de huisarts laten komen. Gezien de medische historiek onmiddellijk doorverwijzing naar het ziekenhuis met een hele resem van onderzoeken... Wachten op een afdeling radiologie... het is voor een buitenstaander ongetwijfeld een boeiende plaats om mensen te observeren. Als je er zelf deel van uitmaakt daarentegen... dan voel je een verbondenheid met zij rond jou... Ik vraag me af wie er nog kankerpatiënt zou zijn... Alle 'Wat Als'-vragen duiken weer op, en het figuurlijke aapje voel ik plots als een zware last op mijn schouder.

Deze middag volgde reeds een nabespreking van de eerste resultaten met de behandelende arts ; 'voorlopig alles ok'. Het blijft evenwel afwachten op de resultaten die ten vroegste maandag beschikbaar zullen zijn.

Het besef is er meteen ook dat de kanker me nooit of te nimmer meer zal loslaten. Hoedanook ik probeer de sombere gedachten te verdringen, en me inmiddels weer te concentreren op het werk, het fietsen... en opnieuw samen met het gezin plannen te maken. De beste methodiek om het figuurlijke kanker aapje stil te krijgen. Maandag zien we dan wel weer.

dinsdag 13 augustus 2013

Mandeldalroute na kantoortijd

Na een heerlijk verlof, en dus met opgeladen batterijen, gisteren opnieuw aan de slag gegaan. Het wordt een druk najaar, en dus zal het sporten er misschien een beetje moeten aan inboeten... of ik moet me zelf nog beter kunnen organiseren ;-)

Hoedanook vandaag slaagde ik er in om reeds om 18u00 thuis te zijn, dus zo toch nog even kunnen fietsen.

Voor korte ritjes opteer ik heel vaak voor een uitgestippelde route die quasi aan de eigen woning voorbijkomt : de Mandeldalroute.

Deze route brengt me vanuit Desselgem richting Oostrozebeke en vervolgens naar de Tieltse regio... en de enige helling die deze regio rijk is : De Poelberg. Op deze helling staat niet alleen een klooster maar ook een molen,


en er is ook, onder het motto 'Iedereen Flandrien', de gelegenheid om je hartslag te testen.


Voor mij betekent dit vooral het punt waarna kronkelende wegen doorheen de landbouwgemeenten tussen Tielt en Deinze volgen.

De laatste passage situeert zich dan aan de Leieboorden, ... steeds goed om nog even de gemiddelde snelheid omhoog te krikken :-)

zaterdag 10 augustus 2013

Omloop Mandel Leie Schelde

Vandaag verzamelden we met een 7tal Cyclo4Cancer sympathisanten voor de toertocht 'Omloop Mandel Leie Scheld' vanuit Meulebeke.

Een toertocht die ik voor het eerst reed maar best wel kon waarderen. Vooral de pittige lus doorheen de Vlaamse Ardennen waarbij enkele bekende kuitenbijters eens vanuit een andere zijde werden aangesneden vond ik tof.

Tijdens deze 120km slaagde ik erin om enkele persoonlijke strava-records op te tekenen, en toch was ik op ettelijke hellingen de mindere van het gezelschap. Ik ga er dus vanuit dat de overige Cyclo4Cancer-sympathisanten gewoon in goede doen zijn ;-)

Wat foto's van aan de bevoorrading :



De digits :



Een uitgebreider verhaal volgt op http://www.cyclo4cancer.be

donderdag 8 augustus 2013

Programma Najaar

Bij het thuiskomen van een langere gezinsvakantie ben ik toch ook wat nieuwsgierig...

Het privé-mailverkeer lees ik - met dank aan wifi - onderweg wel, ... van de actualiteit blijf ik ook wel op de hoogte... maar steeds ben ik benieuwd naar wat de post de afgelopen tijd bracht. Begrijp me niet verkeerd : brieven met venstertjes die synoniem staan voor betalingen daar hou ook ik niet van, maar een leuke aankondiging of uitnodiging of een berichtje vind ik dan weer wel leuk.

Dit jaar bij aankomst geen uitnodigingen voor baby-borrels of huwelijksrecepties maar wel onderstaande :


Hoedanook voldoende motivatie om ook de komende weken te blijven fietsen, al zie ik de Vélomediane toch vooral als voorbereiding op de Trek Ardenne Bleu die medio september doorgaat.

Deze ochtend dan maar de daad bij het woord gevoegd, en nog even gefietst :



De agenda voor het najaar wordt dus als volgt ingevuld :

10 08 2013 : Leie-Mandel-Schelde, Meulebeke
17 08 2013 : Circuit des Cimes Ardennaises, Marche-en-Famenne
24 08 2013 : Vélomediane, La Roche-en-Ardenne
08 09 2013 : Innergetic Pijl, Tielt
15 09 2013 : La Trek Ardenne Bleu, Verviers
20 10 2013 : Omega Pharma Bedrijvencompetitie : 10km lopen
16 11 2013 : Spinningmarathon Cyclo4Cancer

maandag 5 augustus 2013

1e Trainingsritje na de Toscane-Reis

Gisterenavond voor het eerst in 17 dagen weer eens in het eigen bed geslapen. Wakker worden in Toscane had meer charme... toch was het bij dit mooie zomerweer ook hier wel leuk ontwaken.

Eerst nog even op de social media meedelen dat we weer in het land zijn... ondanks de free-wifi op onze vakantiebestemming onthield ik me immers bewust van e-mail en facebook-toestanden.

En dan maar snel die fiets op, weer eens de Scott Foil in plaats van de CR1.

Ik opteerde voor een klassiek parcours : Over Tiegem naar Kwaremont & Hotond... om van hieruit de glooiende weg richting te Schorisse te volgen. De beklimming van Berg Stene verliep erg soepel, en ik nam me voor om bij afloop toch eens deze strava-digits door te nemen. Van hieruit naar Brakel om vervolgens La Houpe nog eens te beklimmen. Het klimt in de Vlaamse Ardennen wel wat minder dan in Toscane, doch hoedanook ben ik opnieuw op weg om wat hoogtemeters te verzamelen. Daarom neem ik de Holstraat te Anzegem en de klim te Kruishoutem ook nog op in het parcours.

Uiteindelijk haspel ik de 100tal km aan een gemiddelde snelheid van 30km/u af.

Tevreden, maar ook wel met zere benen want de laatste kms was het echt stoempen tegen de op de middag harder opkomende wind.

Hieronder vind je de ridewithgps digits :



En o ja, op strava bleek dat ik inderdaad goede benen had : zowel op de passage Kwaremont-Hotond als op de Berg Stene zette ik een persoonlijk record neer.

Dus supertevreden, en gemotiveerd om er nog iets van te maken op de cyclo in september : La Trek Ardenne Bleu.

Als voorbereiding hierop fiets ik ook nog de Vélomediane.

donderdag 1 augustus 2013

2e Rondje Toscane met Michiel

Sedert zaterdag kwam ik niet meer aan fietsen toe.

De tijd werd met enkele dagvullende uitstappen uitstekend ingevuld, ... en bij momenten was het ook wat te heet om te fietsen.

Vandaag donderdag is het opnieuw bijzonder warm maar Michiel wil voor afreis toch nog even een tweede tochtje fietsen.

Omwille van de hitte vertrekken we wat vroeger dan gewoonlijk.


We kiezen net als vorige week voor het rondje Gambassi Terme - Certaldo.

Opnieuw valt het me op hoe sterk Michiel klimt. Mocht hij wat meer trainen dan zou hij in cyclo's ongetwijfeld tot mooie prestaties in staat zijn. Hoedanook het samen fietsen is echt plezant. Hier zal ik de komende maanden ongetwijfeld nog vaak aan terug denken!

Net als vorige week nemen we opnieuw de tijd voor een drankstop. Dit is wel het voordeel aan Toscane, in ieder gehucht van amper enkele huisjes groot tref je een klein winkeltje. En steeds is er een frigo met verfrissende dranken!

Na amper twee uur is ook dit laatste Toscane-fietstochtje een feit.

Fietsen in Toscane : gewoonweg heerlijk!

zaterdag 27 juli 2013

Mijn Koninginnenrit Toscane-Reis 2013

Bij de vorige Italië-reizen stond de zaterdag als verhuisdag aangemerkt. Telkens 'verhuisden' we toen naar de regio Veneto. Dit jaar verblijven we evenwel twee weken in Toscane zodat deze dag wat vrijer kan besteed worden. Toch planden we geen stadsbezoeken in omdat het op de autoweg wellicht wat drukker verkeer is... vandaar dat ik mijn koninginnenrit voor vandaag voorzag.

Ruim 38°, ideaal fietsweer is dat misschien niet maar hoedanook ik heb er zin in en plan de steden Volterra en San Gimignano op mijn route in.

Na een heerlijk ontbijt met zicht op de wijngaarden vertrek ik rond half elf. Eerst richting Montespertoli om vervolgens de dalende weg richting Castelfiorentina te volgen. Vanuit dit stadje gaat het zoals voorheen naar Gambassi Terme. Opnieuw is er de lastige klim naar het kuuroord maar ik verteer hem goed. En ik rijd hem zelfs helemaal tot over het centrum zodat ik langsheen het restaurant 'The Three Cave' voorbijkom. Dit restaurant is een ideale plaats om de Toscaanse keuken te ontdekken. Evenwel geen tijd om te lunchen... een mooie afdaling richting Volterra wordt me voorgeschoteld.

Aan het zwembad las ik de voorbije dagen het mooie boek 'De Kunst van het dalen', en ik breng alvast wat tips in de praktijk.

Met ongeveer 40km op de teller zie ik heel hoog het dorpje Volterra pronken.

Hoog tijd om naar het binnenblad te schakelen, en al snel wordt ook achteraarn de 27 gevonden. Het is een mooie gelijkmatige klim met quasi continu 6 à 7% stijgingspercentage. Af en toe vind ik ook wat schaduw met dank aan de overhellende bomen. De klim blijkt uiteindelijk zo een 10km lang te zijn.

Bovengekomen vul ik de drinkbussen aan en laat ik me door een toerist fotograferen :


Na deze stop maak ik de duik naar het dal. In tegenstelling tot de westzijde geen 10km lange afdaling maar slechts 4km voor de afzink.

Nu volg ik de pijlen richting San Gimignano. Het dorpje met de vele torentjes doemt al snel in de verte op. Toch verdwijnt het van de continu draaiende wegen geregeld opnieuw uit het gezichtsveld. Eerder dan verwacht bereik ik de toegangspoort van dit oude stadje dat jaarlijks gigangisch veel bezoekers trekt, en dat de wereldkampioen ijsmaken (2007 - 2010) huisvest.

Bij een drankwinkeltje vul ik de drinkbussen nog eens bij en ga dan over prachtige wegen naar Certaldo.


In dit stadje aangekomen bevind ik me op inmiddels gekend parcours. De drie hellingen naar Fiano volgen.

Aangekomen in Montespertoli heb ik uiteindelijk een 120tal km op de teller en quasi 2000hm.





donderdag 25 juli 2013

Firenze!

Woensdag werd even een rustdag ingelast, maar voor vandaag staat er opnieuw een fietstocht op de agenda.

Het parcours van het wk te Firenze ken ik niet, maar ik wil wel eens naar deze prachtige stad fietsen.

Net als bij de voorbije ritten is het voor de volle 100% genieten : prachtig glooiende wegen, af en toe een steile klim en dito afdaling... Maar echt heerlijk fietsen. Overigens wordt het autoverkeer slechts echt druk als ik bijna in Firenze ben. Tot dan zie ik slechts sporadisch een auto, nogal wat toeristen trouwens.

Te Firenze ga ik naar het plein van Michelangelo van waar je een mooi uitzicht op de stad hebt,


en vervolgens fiets ik nog even door naar de beroemde Ponto Vecchio.

Opnieuw naar Montespertoli fietsend neem ik opnieuw wat hellingen mee zodat ik uiteindelijk op ruim 1000 hoogtemeters strandt voor amper 65km.

dinsdag 23 juli 2013

Rondje Toscane met Michiel

Zoals eerder al aangegeven stond voor vandaag dinsdag een fietstochtje met Michiel op het programma.


We zwaaiden de dames uit voor hun wandeling naar de markt en vertrokken zelf al fietsend voor het parcours dat ik op zondag verkende.

Eerst door het centrum van Montespertoli dus... en daar liep het al mis. Een vrachtwagen remde - ik zag alvast geen stoplichten - en had de keuze, ofwel bruusk remmen maar dan lag Michiel die op mijn wiel reed op mij, of uitwijken op het voetpad en hopen dat het goed kwam... Kon ik me nog enkele meters rechtop houden, even later lag ik toch op de grond : een zwaar bloedende knie en schaafwonden op de armen... maar gelukkig niet op de vrachtwagen, en Michiel bleef recht. Een snelle check leerde me dat het enkel schaafwonden waren dus niet getreurd maar snel verder fietsen. Al prees ik me gelukkig dat het zo afliep!

In de afdaling naar Castelfiorintino leidde ik opnieuw, maar toen ik de klim naar Gambassi zag opdoemen gaf ik Michiel aan dat hij gerust eens zijn duivels mocht ontbinden... wel rekening houdend dat het een lange klim is. Michiel hoefde het geen twee maal gezegd, hij fietste me zo uit het wiel, ik gaf alles maar hij fietste zo een 50% sneller dan mij. Even twijfel over mijn conditie... maar nee, dit was onterecht ik kon gewoon trots zijn op de goede fietsprestatie van Michiel. Net voor de top kwam ik opnieuw bij hem en zag dat hij zijn explosieve start nu wel wat bekloeg. Dan maar even rusten.


Vanuit Gambassi reden we rustig naar Certaldo om vervolgens de drie klimmen naar Fiano aan te vatten.

We bleven nu mooi aan elkaars zijde en zagen het zweet van elkaars gezicht druppen... net voor Fiano kwamen we een authentiek winkeltje tegen en we kochten er al snel enkele flesjes verkoelend water.

Vervolgens fietsten we naar de Borgo Filicardo in Montespertoli waar we de dames gepakt en gezakt van de markt zagen toekomen.

maandag 22 juli 2013

Vlak ritje in Toscane?

Het fietsen is me gisteren bijzonder goed bevallen, zodat ik onder het goedkeurende oog van het gezin, vanochtend nog even kon vertrekken.


De rit gisteren realiseerde nogal wat hoogtemeters. Daarom hoop ik vandaag een wat vlakker parcours te vinden. Ik vermoed ik daarvoor het beste richting de autoweg FIPILI fiets. Dit is de weg die Firenze met Pisa en de havenstad Livorno verbindt. Firenze bezochten we gisteren (een jaarlijkse traditie) opnieuw, Pisa en Livorno laten we dit jaar eens links liggen. Het stadje dat zeker op die route ligt is Empoli vandaar dat ik al snel koers naar daar zet.

Net zoals het voorbije weekend heb ik op deze maandag opnieuw prachtig weer en is het zweten... maar zo hoort het te zijn in de zomer :-) Ik blijf in bewondering voor de mooie landschappen want zelfs Empoli die dan toch eerder een industriestadje is ligt in het midden van een prachtige omgeving. Ik zie de pijlen naar Vinci, het geboortedorp van Leonarda da Vinci, en beslis dat dorpje deze week nog eens te bezoeken. Nu blijf ik mij baseren op de stand van de zon om de richting richting Montespertoli terug te vinden, en kom zo over Montelupo opnieuw op de zelfde weg als de heenrit terecht.

Klimmen dus ;-)

Voor nog geen 50km opnieuw een 350hm, vlakke stukken zijn in de regio Firenze nu eenmaal niet te vinden... en bedenk dat Carlo Bomans moeilijke keuzes zal moeten maken voor het wk.

Hoedanook ook dit was opnieuw een mooi ritje. Tevreden!

zondag 21 juli 2013

Verkenningsrit Toscane

Na een stop in Lombardije gisteren aangekomen in Montespertoli, Toscane.

Twee jaar terug verbleven we reeds eens op deze bestemming.

Vorig jaar konden we - omwille van de kanker-onzekerheden - onze reis pas laat boeken en was er in dit autenthieke Italiaanse dorp geen verblijf naar onze gading meer beschikbaar. Dit jaar had ik reeds in januari het verlossende doktersconsult (pas in september hoef ik terug op controle) wat het mogelijk maakte om in 2013 opnieuw tijdig - en dus succesvol - te reserveren.

Zo verblijven we voor de komende twee weken in Borgo Filicardo : een Toscaanse residentie van een lokale wijnboer, en dus temidden de wijngaarden.


Bij vorige gezinsvakanties liet ik de fiets telkens thuis, dit jaar toch maar eens een fietsrek aangeschaft. Zo kon niet alleen mijn fiets (de vorige Scott CR1) maar ook de fiets van Michiel (mijn eerdere Merckx) mee.

Omdat de dames dinsdag de markt bezoeken staat er dan een fietstocht met Michiel ingepland. Vandaag dan maar eens een ritje verkennen :-)


Eerst naar het centrum van Montespertoli. Ik zie tal van wandelaars en herinner me dat deze weg door de lokale inwoners gebruikt wordt als hun calorie-wandeling of loop... Ik fiets verder en eenmaal bovengekomen kan ik kiezen tussen drie afdalingen. Het voordeel van de ligging op een heuvelrug. Ik opteer voor de afdaling naar Castelfiorintino, even niet meer bijtrappen en voluit rond mij kijken... en genieten van het prachtige Toscaanse landschap.


Na 17 km ben ik Castelfiorintino voorbij en kan ik starten met de klim naar Gambassi Terme. In dit kuuroord verbleven we bij ons eerste Toscane-reis. Ik weet dat de klim lang is, doch verwachtte me niet echt aan zes km. In deze hitte is het extra lastig en bovendien speelt de knie ook weer op. De idee om vorige week met looptrainingen te starten was dus niet zo goed. Ik wacht even, schakel naar de kleinste versnelling en hoop dat de kniepijn achterwege blijft.

In de afdaling naar Certaldo blijf ik soepel meetrappen en voel dat de kniepijn verdwijnt. Oef!

Al snel worden me immers opnieuw wat hoogtemeters voor de wielen geschoven. Richting Fiano zijn er een drietal klimmen van telkens 1 à 2km lang. Ze kennen telkens enkele steilere passages zodat het echt wel zwoegen is.

Ik beloofde aan Marleen om na twee uur terug te zijn, en met een goede 50km op de teller kan ik deze belofte nakomen.

Een mooi ritje... ik beschrijf het parcours aan Michiel en meteen staat vast dat we dinsdag ditzelfde parcours voor onze rekening nemen.

Hieronder bezorg ik nog even de digits :

zaterdag 6 juli 2013

La Marmotte 2013

Mijn Marmotte verhaal 2012 werd veel gelezen, niet alleen door sportievelingen maar ook door lotgenoten. Dit blijkt niet alleen uit de pageviews op deze blog maar ook uit de 1150 lezers en de 60tal reacties op de publicatie ervan op wielertoerist.be.

Ondermeer daardoor vond ik einde 2012 opnieuw de moed om me ook voor de editie 2013 in te schrijven. Ik kondigde het als mijn 7e maar wellicht ook laatste editie aan zodat mijn echtgenote Marleen voor het eerst besloot mee te gaan.

De voorbereiding lag in de lijn van de vorige edities : relatief veel deelnames aan toertochten van de Belgische Cycling Tour, met ondermeer de LBL-Challenge en de Grinta! als mooie uitschieters. Snelheid en klimritme werd dan weer geoefend tijdens de Klimclassic en Trois Ballons... Enige nieuwkomer in het trainingsprogramma werd de driedaagse in de Dolomieten met een mooie tijdrit op de Stelvio als bekroning. Deze laatste gaf me met een 61e plaats op 2500 deelnemers voldoende moed om er ook tijdens La Marmotte wat van te maken.

Die moed had ik wel nodig want na een goede Klimclassic was er toch wat verval in de prestatie bij het fietsen. Het voor sportcommunication verplichte medische attest werd voor mij gezien mijn medische voorgeschiedenis ook pas afgeleverd na een grondige check-up. Hieruit onthield ik vooral het doktersadvies dat door tal van factoren (operatie – behandeling – medicijnen – mentale ‘aanslag’ op het lichaam tgv het verdict ‘kanker’ - ouder worden …) ik nog mocht starten aan dergelijke avonturen, doch met enkel het doel ‘uitrijden’ voor ogen… te hevige inspanningen zou ik telkens cash bekopen.

Bij mijn deelname aan Trois Ballons was dit ‘cash bekopen’ na een snelle start alvast gebleken… een serieuze inzinking in de tweede wedstrijdhelft. Toch riep ik daar ook het excuus van de ‘eerste hevige warmte’ en ‘verkeerde sportdrank’ voor in. Hoedanook de Stelvio-trip met een mooie toertocht over Gavia & Mortirolo en zoals reeds gezegd een leuke prestatie op de Stelvio zelf hadden me opnieuw voldoende moed gegeven.

Ook de laatste voorbereidingsrit met de Cyclo4Cancer Sympathisanten Maarten, Vincent en Hans viel mee.

Op donderdagmiddag kwamen we aan op de Alpe. Zoals bij de voorbije edities een lange rij wachten voor de afhaling van de “Numéro Dossard”. Zo konden we in het zonnetje wat keuvelen met andere deelnemers. Toen reeds bleek dat er dit jaar opvallend veel deelnemers uit Engeland waren : wellicht het Sky-effect. Omdat het uiteindelijk ook een kleine wereld is werd ik al vrij snel aangesproken door enkele bekenden uit België. Supertof!!


Zoals afgesproken met Vincent reden we die donderdagmiddag ook nog een laatste voorbereidingsritje. Hiertoe kozen we de beklimming van LesDeuxAlpes uit. Een mooie, vrij egale klim : niet te lang, niet te lastig… maar bij die warme temperaturen toch met voldoende zweetdruppels als gevolg.


Op vrijdag opteerden we voor het gebruikelijke flaneren in Le Bourg d’Oisans. Even snuisteren in de grote fietsenzaak in het centrum… en toch even mijmeren bij het buitenkomen : het terrasje er rechtover daar dronken we bij de editie 2005 een cola : Hans, Pascal, ondergetekende en Geert. Helaas overleed Geert veel te vroeg. We vergeten Geert niet!! Nadien was het verkennen en genieten geblazen op de Lautaret. Onderweg trof ik nieuwe Cyclo4Cancer sympathisant Hans met het volledige gezin. Ook hij had er reeds wat losrijden opzitten en was nu met vrouw & kids aan het wandelen in de gezellige bergdorpjes. Mooi weer en dus ideaal om in deze prachtige omgeving even uit te rusten… voor wat komen zou. Inmiddels was ik ook volop bezig aan het opbouwen van een voldoende vochtreserve : de ganse dag door hield ik een fles water in de aanslag.

Vrijdagmorgen was er in het Mercure Hotel op Les2Alpes waar zoals steeds veel West-& Oost-Vlaamse fietsers verbleven reeds ontbijt vanaf 04u00. Drie kwartier later schoof ik aan : een copieus ontbijt met opnieuw voldoende aandacht voor de vochtbalans. Korte tijd later de fiets in de Renault Scenic geschoven en weg naar de start. Zoals steeds stond ik als één van de eersten aan in het startvak na de prioritairen. Korte tijd later sloten ook Vincent & Hans aan. Even voor 7u00 kwamen onze twee supporters : Chris en Marleen ons wat laatste woorden van moed toespreken. Toch even verpinken en een extra stimulans om het vandaag veilig te houden.


Rond 07u00 begon de muziek te spelen, de barrière tussen het vak met de prioritairen verdween en we sloten vlot bij hen aan… Eens over de startmat was er nog een oponthoud omdat men dacht dat de nummers > 400 nog niet door mochten… We overtuigden de betrokken dame van de organisatie dat we wel degelijk dienden te starten en weg waren we… al snel mee opgenomen in de lange sliert naar de voet van de Glandon.

Zoals steeds aan een meer dan pittig tempo, de blik ging al snel op de garmin want één ding stond vast : vandaag zou ik niet te snel starten en genieten. Deze ‘to do’ had ik nog doorgesms-t gekregen van David, vriend en Cyclo4Cancer sympathisant van de allereerste minuut en nu volop meewerkend aan dit project. Ik hield me mooi uit de lichte wind en volgde het tempo dat ik haalbaar vond. Opdraaiend op de Glandon was er toch weer wat kippenvel : de vele toeschouwers die al van bij de start applaudisseren : het doet je toch iets!

Veel tijd om daarbij stil te staan heb je evenwel niet : je dient je eigen tempo te zoeken om zo in een goed ritme deze eerste col te verwerken. Wonderwel lukte ik daar deze keer uitstekend in : het verzet 34-25 was perfect… en ik gleed mee vooruit, zag lange tijd de kop van de koers gewoon voor me uitrijden en dit zonder in overdrive te gaan. Een uitstekend gevoel. Superkrak Hans haalde me in maar ik liet hem wijselijk gaan… het is een voordeel als je de andere renners kunt inschatten, zo weet je bij wie je in het spoor kan blijven, en bij wie niet… Hans behoort tot deze tweede categorie.

Tijdens de relatieve herstelpassage halverwege de col voorafgaand aan de afdaling ging ik in tegenstelling tot de voorbije jaren niet versnellen wel nam ik de tijd voor een ‘klapke’ en ledigde ik een halve bidon. De tweede etappe van deze col start met een steile strook, klimmend tot boven de 10%, maar het ging wonderwel… en zelfs met de top in zicht bleef ik tot mijn eigen grote verwondering geen problemen hebben met de vele hoogtemeters. Ondanks het feit dat ik bewust wat minder snel klom kwam ik amper drie minuten trager aan de top van de Glandon. Hier stonden de Torhoutse kennissen van de vrijdagavond mij op te wachten : zij zorgden voor een snelle bidon-wissel, waarvoor dank!


De afdaling nam ik zoals steeds behoedzaam… maar blijkbaar helpt de nieuwe Scott Foil me beter te dalen want ik had voor het eerst een uitstekend gevoel en vond een goede lijn : voor het eerst haalde ik zelf renners in tijdens deze afdaling. Werd ik de voorbije jaren nog door honderden renners ingehaald in de afdaling van de Glandon, dan bleef dit nu beperkt tot een 30tal. Zo kwam ik na de afdaling in een groepje terecht met ondermeer het koppel Christophe Impens – Golazo – en Anja Buysse – Wereldkampioene bij de UCI in haar leeftijdscategorie. Een goed groepje waar naarmate we Saint Jean de Maurienne naderden meer groepjes bij aansloten. Supersnel ging het dus niet, doch wel een mooi egaal tempo wat me toeliet om goed aan de Télégraphe te starten.

Hier zag ik quasi onmiddellijk Anja en Christophe uit mijn beeld verdwijnen. Opnieuw in eigen tempo verder dus. Ook hier behield ik het goede gevoel van de Glandon : steeds op een soepele tred omhoog fietsend… een eigen gelijkmatig tempo waarbij ik gevoelsmatig nooit de rode zone benaderde. En dit met meer aandacht voor het bijvullen van de vochtreserve dan de voorbije jaren. Ook wisselde ik vandaag het eten van stukjes repen (vlakke stukken) met de W-Cup-gels (beklimmingen) af.

Op de top van de Télégraphe veel volk en ook een waterbevoorrading. De bidons werden snel bijgevuld zodat ik kon beginnen aan wat ik in het verleden als de moeilijkste passage ervaarde : de vervelende weg naar de Galibier met een wegdek waar je fietsbanden lijken vast te kleven.

Regelmatig werd ik hier bijgehaald, sporadisch haalde ik zelf nog een fietser in… en toch bleef het een aangename ervaring : het klimmen bleef redelijk gaan, hier en daar kon ik zelfs nog wat groter schakelen en ook bij het opdraaien naar de sliert haardspelbochten na een 7tal km vergat ik het genieten niet. De woorden van David indachtig : wat praten met de medefietsers, wat uitkijken naar de sliert fietsers achter jou… bewonderend de prachtige natuur op en rond de Galibier bekijken en inmiddels op een egaal tempo verder fietsen…. Dichter en dichter kwam ik zo bij de top : iets minder volk op de Galibier dan de voorbije jaren (dit werd overigens gecompenseerd op de Alpe), dat wel.

Het blijft uiteraard stoempen op die fiets, grote snelheden haalde ik niet, en jawel ik startte ook met afwisselend op de trappers te staan om zo rug en zitvlak wat te ontzien…. En toch nooit voorheen had ik zo een goed gevoel op de beklimming van de Galibier. Ik ging geen enkele keer in het rood tijdens deze col, dit was ooit echt wel anders!


Aan de top liet ik beide bidons opnieuw bijvullen door de sympathieke leden van het Franse leger. Dit ging bijzonder efficiënt, ik nam er nog de tijd voor een sanitaire stop, at en dronk wat extra en liet me dan vallen in de afdaling. Deze afdaling is immers niet echt technisch en je kan er echt wel mooie snelheden – zonder risico’s te nemen – halen.


Het goede gevoel maakte stilaan plaats voor een super-ervaring : tijdens de afdaling naar le Bourg d’oisans zijn er immers ook nog enkele steile stroken, en daar waar ik voorheen de groep diende te lossen, of te harken om er bij te blijven… kon ik nu zelfs mee het tempo bepalen. Ik draaide warempel mee rond aan de kop om zo snel als mogelijk de voet van de Alpe te bereiken.

Nooit eerder bereikte ik de voet van de Alpe zo snel : amper na 6u40 fietsen (inclusief de afdaling Glandon voor de ingewijden). Dit vond ik super… en dus zag ik een nieuwe besttijd wel zitten. Deze stond tot nu op 8u01min (opnieuw incl Glandon-afdaling). Beneden de 8u00 zou super zijn… en inwendig begon de rekenmachine te draaien : hoe snel moet ik dan in bocht 14 zijn, hoe snel in bocht 7… Ik nam dus ook geen tijd voor een nieuwe waterbevoorrading (en wat rust) aan de voet van de Alpe maar gleed onmiddellijk mee naar de eerste steile kilometers van deze Nederlandse berg.

O wat een fout maakte ik daar… gingen de passages naar bocht 21, 20, 19 nog super…

Dan was het in bocht 18 plots over… het werd licht in mijn hoofd… ik voelde plots die verzengende hitte op mij, o wat was het warm… waarom nam ik daarnet geen water, en geen extra 5minuutjes rust… o neen… dan maar gewoon langs de kant van de weg : ik zie daar wat schaduw : ja daar ga ik even halt houden. Ik ga langs de kant van de weg, voel me niet goed… moet braken, draai me naar links . Nee slechte locatie : hier zit een gezin te pic-nicken. De andere kant dan maar, ik hang over de houten ballustrade en voel me barslecht. Plots zie ik nog een renner naast me staan : Een CycloBenelux-renner staat naast me, hij blijkt me via de social media te kennen en geeft aan het niet meer te zien zitten. Neen Cyclo4cancer staat voor altijd maar doorgaan ook als het moeilijk gaat. Dus ik ga door, en ik overtuig Gerri, zo blijkt later, om ook door te zetten. Gezamenlijk zwalpen we de Alpe omhoog… zwalpen dit is echt de enige juiste omschrijving voor een fietser die aan amper 6km/u naar boven stoempt.

Bocht 15 : Vincent komt me voorbijgefietst… Hij roept dat ook hij het moeilijk heeft, bedenk dat zijn tred toch wel wat gezwinder is dan de mijne… en heb nog net de tijd om hem verder succes toe te roepen.

Bocht 12 : Nen het gaat niet : dus maar weer aan de kant… want hier is opnieuw wat schaduw. En warempel : Ook Gerri staat opnieuw bij mij. Ik geef hem mijn fiets, want o nu speelt mijn maag volledig op : braken en nog eens braken… ik kan niet meer recht staan en ga gewoon languit op het warme asfalt… Boven geraak ik dus niet meer, … En net nu Marleen daar boven op mij staat te wachten. Wat een uilskuiken was ik om me opnieuw in te schrijven, waarom kon ik genieten tot over de Galiber en ben ik dan net voor de Alpe toch weer over mijn toeren gegaan, was het nodig om het laatste stuk mee rond te draaien? Zou ik als 46 jarige me zelf niet beter horen te kennen, … moet ik als kankerpatiënt nog wel dergelijke inspanningen leveren… waarom doe ik mezelf dit aan? Neen, ik ben hier niet alleen voor mezelf, ik wil ook Cyclo4Cancer mee op de foto plaatsen : dit deed ik door aan de start door op de eerste rij te staan, en nu moet ik dit shirt aan de finish showen! Marleen staat aan die eindmeet en dus moet en wil ik die ‘Alpe’kelk tot de bodem ledigen.


Ik trek me samen met Gerri opnieuw op gang en sleur me naar boven… In bocht 7 zie ik Hans VKB staan. Hij komt aangelopen met een bidon waarmee hij me wil afkoelen… ik interpreteer het anders en neem die drinkbus gewoon aan als extra bevoorrading… later zou Hans VKB meedelen dat hij zelden een dergelijk ‘lijk’ de Alpe naar boven zag trappen… Hoedanook ik geef niet op en nader de finish bocht na bocht. Nog even mijn best doen voor de fotografen in bochten 4 en 2… en ik zie Gerri nu op zijn beurt me opwachten op samen naar de finish te rijden. Het lukt me bijzonder moeizaam…

Maar uiteindelijk zien we beiden de finish, ik hoor het geroep van Marleen, Chris en Vincent die zo een 20minuten voor mij toekwam. Ik slaak – bij het overschrijden van de eindmeet - een zucht van opluchting dat ik het haalde.


Ik realiseerde uiteindelijk een bruto-tijd van 8u30min. Een goede tijd al zat er dus wellicht wat meer in. Toch ben ik tevreden : van de 175km kon ik 166km genieten en reed ik een 150km verstandig. Het trotse gevoel dat ik inmiddels 7 maal deze cyclo op mijn palmares schreef, dat ook deze editie met een gouden diploma werd bekroond, overheerst.

Na de finish is het wat bekomen… maar al snel wordt er overgegaan tot het gebruikelijke ritueel na deze cyclo : cola’tje drinken, bijpraten… de verhalen worden heroïscher met de minuut… en nog wat spectaculairder onder het nodige gerstenat.


Ik fietste een mooie maar zware tocht uit… ook Marleen vond het super, we hadden met Vincent en Chris een schitterend gezelschap!

De tijden van de drie cyclo4cancer-fietsers :
•Hans : 7u37 (374e )
•Vincent : 8u10 (903e)
•Johan : 8u30 (1427e)

Er waren 6288 finishers, en schijnbaar toch een kleine 8000 starters.

Eerstdaags vind je een foto-reportage in de betreffende rubriek terug.

Besluit

Was dit nu mijn laatste editie?

Marleen vond het super, dus zegt geen neen tegen een volgende Alpentrip… ik kreeg reeds enkele smsjes dat ik nu moet doorzetten tot ik 10 edities op mijn naam schreef, … ik besef dat een tijd van net geen 8u00 bij gelijkaardige weersomstandigheden (misschien wel iets minder warm) tot de mogelijkheden hoort… Talrijke argumenten om toch opnieuw te gaan.

Anderzijds zijn er nog zovele mooie cyclo’s in Italië en andere regio’s in Frankrijk waar ik nog nooit startte…

Dus nog even afwachten tot december vooraleer een beslissing te nemen. Deze wordt hoedanook beïnvloed door de vraag waar we Cyclo4Cancer – en diens missie, het oproepen tot snel nog meer wetenschappelijk kankeronderzoek - het beste in beeld kunnen brengen!



Tot slot

Cyclo’s rijden blijft een gevaarlijke onderneming.

Ik vernam op maandag dat een collega die bij de afdaling van de Glandon een klapband (vooraan) kreeg en zwaar viel werd opgenomen in het ziekenhuis te Grenoble.

Ik wens Jan een snel en volledig herstel toe!

woensdag 3 juli 2013

La Marmotte 2013 : Voorbeschouwing

Binnen het cyclo-gebeuren zijn er tal van uitstekende en bekende cyclo's... Toch blijft La Marmotte voor velen deze met de grootste uitstraling. Komende zaterdag worden er dan ook weer ruim 7000 starters van uit alle windstreken verwacht.

Voor de 7e maal zal ik er van de partij zijn. Tijd om even te mijmeren bij de vorige edities :

Editie 2004

Einde 2003 was het toen men me op een clubfeest, heel laat op de avond, deed tekenen op een blad voor deelname aan een mij onbekende toertocht 'La Marmotte'. Dat deze in Frankrijk plaatsvond was bijzaak... dat er cols te bedwingen waren toen nog onbekend. Naarmate de cyclo naderde kwam het ontzag groter en groter, en ook de schrik voor de afdalingen. Uiteindelijk vielen ook deze mee en realiseerde ik met een tijd van 9u20 (na amper 2000 trainingskms) een mooie prestatie. Toch is het vooral de kameraadschap onder de Nieuwenhovespurters (toen met 14 deelnemers) die me bijblijft!

Editie 2005

Mijn schoonbroer Pascal kon in 2004 niet meegaan zodat ik samen met hem en twee vrienden (Geert & Hans) ook in 2005 richting Le Bourg d'Oisans trok. Het werd een super weekend, en ik wist reeds goed wat me te wachten stond. Ik fietste de tocht op deze ervaring en slaagde er zo in om mijn tijd met 5 minuten te verbeteren : 9u15. Terugblikkend op deze editie is er vooral het gemis van Geert die inmiddels overleden is.

Editie 2007

In 2006 stonden er andere doelen op het programma zodat 2007 mijn derde deelname werd. Opnieuw met Nieuwenhovespurters werd er richting Alpe d'Huez getrokken. Supertevreden omdat ik deze keer een gouden brevet behaalde. Ik verbeterde mijn tijd met quasi een uur : 8u20.

Editie 2010
Ook in 2010 trokken we met Nieuwenhovespurters naar de Alpe. En opnieuw slaagde ik erin om mijn tijd te verbeteren : 8u15. Van deze editie onthoud ik evenwel vooral de kameraadschap. Door meer aan cyclo's deel te nemen, en zo frekwent dezelfde deelnemers terug te zien leerde ik meer cyclorenners kennen.

Editie 2011
2011 werd het jaar waarbij ik alleen naar de Alpe trok. Echt alleen ben je er natuurlijk nooit... ik vertoefde er vooral in het gezelschap van de MRNZ-delegatie. Bij deze vijfde deelname realiseerde ik mijn best-tijd : 8u01.

Editie 2012
Werd ik eind 2011 geconfronteerd met kanker dan was de editie in 2012 het bewijs dat ook kankerpatiënten opnieuw aan sporten toekomen. Ik leverde in 2012 het zwaarste gevecht, met de ziekte... maar ook met deze cyclo... en was dan ook superblij met mijn tijd 8u20.

Editie 2013
Na een moeilijke fietswinter realiseerde ik met quasi 6000 trainingskms, deelnames aan Trois Ballons & Stelvio-event een mooie voorbereiding. Alleen liet ik het de voorbije twee weken wat 'hangen' : te druk op het werk... te veel feestjes en gastronomische diners... zodat er sedert Trois Ballons opnieuw drie kg bijkwamen... en te weinig traingingskms in deze laatste rechte lijn naar La Marmotte. Opnieuw vraagtekens dus. Vooral omdat ik merk dat het me moeilijker en moeilijker wordt om inspanningen langdurig vol te houden, overigens ook rekening houdend met de negatieve ervaringen op Trois Ballons. Hoedanook ik zie uit naar het weekend, en ze verspellen mooi weer :-)

Succes aan alle deelnemers!!

zaterdag 15 juni 2013

Passo Dello Stelvio 2013

Enkele maanden terug kondigde onze werkgever aan om mee het initiatief van Golazo tvv de Vlaamse Diabetici Vereniging te ondersteunen. Dit door het aanbieden van een interessante formule voor het "Passo Dello Stelvio"-evenement. Bij dit gebeuren wordt al fietsend geld ingezameld voor ondermeer wetenschappelijk onderzoek voor diabetes.

Een mooi initiatief van Golazo, een goed doel, een aantrekkelijk aanbod en een regio (Dolomieten) waar ik altijd al wou fietsen.

De beslissing was voor mezelf snel genomen, en ook het thuisfront was akkoord dat ik tussen Vogezen (begin juni) en Alpen (begin juli) door ook nog eens in Italië zou fietsen.

Om me na Trois Ballons niet al te veel te vermoeien... sedert de kankerdiagnose is voldoende slaap net nog wat belangrijker voor mij... besliste ik om samen met Herbert reeds op woensdagavond te vertrekken. Vervolgens uitslapen voor de Zwiterse grens zodat we op donderdagmiddag reeds konden aankomen en fietsen. Onder de overige collega's ook enkele Cyclo4Cancer-sympathisanten : ondermeer Geert, Jurgen, Dieter, David, Hans en uiteraard Nico. Zij zouden net als het gros van de andere collega's op donderdagavond aansluiten.

Na een bijzonder mooie autorit doorheen Zwitersland, ondermeer langs Zurich, Davos en met een halte in Livigno, bereikten we over drie Alpencols onze eindbestemming : Santa Caterina, een gehucht halverwege de Gavia-col.

Een foto van de tussenstop :

De coördinerende collega had voor ons een schitterend hotel met dito service gereserveerd. Prachtige locatie, lekker eten zou 's avonds reeds blijken, nogal wat faciliteiten... en bijzonder ruime verzorgde kamers!

Donderdagmiddag

Voor de eerste rit trokken ik en Herbert er alleen op uit. We daalden de Gavia af tot in het centrum van Bormio en fietsten door naar de voet van de Stelvio... Deze beklimming catalogeerden we niet onder de noemer 'opwarmer', zodat onze keuze uiteindelijk op de Cancuna viel die wel dit etiket meekreeg. Ook Golazo omschreef hem zo : Deze schitterende klim begint met 3 haarspeldbochten en loopt dan een tijdje langs de wand omhoog. Plotseling zie je voor je nog eens 17 prachtige haarspeldbochten liggen die je naar de top brengen. Zie het als een kleine broer van Alpe d'Huez, met dat verschil dat het hier een stuk rustiger is en het zicht vanaf de top schitterend is over alle haarspeldbochten. Echt waar een schitterende col!! Dit blijkt overigens uit de foto's hieronder.


Vrijdag

Voor vrijdag stond een uitdagende toertocht op het programma : 110km, ruim 3000 hoogtemeters met beklimmingen van Mortirolo en Gavia. Deze tocht werd door vele collega's gefietst... quasi allen opteerden om eerst de Mortirolo en Gavia voor hun rekening te nemen, enkelen kozen voor de omgekeerde volgorde. Anderen verkozen voor een lichter programma om zo voldoende krachten over te houden voor de tijdrit op de Stelvio van zaterdag.

Samen met ondermeer de cyclo4cancer-sympathisanten, Herbert en Peter vertrokken we rond half negen voor deze goed uitgepijlde tocht. Was er aanvankelijk nog wat spielerei met ondermeer Nico, Dieter en Geert... wachten we na enkele kilometers elkaar op voor de algemene groepering zodat we in grupetto de Mortirolo voor onze rekening konden nemen.

Deze col die je tot op 1852m brengt is 15km lang, stijgt gemiddeld 8.3% en kent enkele pieken van 14%. Wat ik vooral moeilijk ervaarde aan deze beklimming is de sterke onregelmatigheid : sommige lange stroken van 12, 13, 14% om nadien behoorlijk af te zwakken en dan weer honderden meters lang à 14%. Bijzonder zwaar, en ik was dan ook behoorlijk tevreden dat we deze col nog met frisse benen konden aanvatten.

Boven op de top was er een quasi volledige hergroepering, de obligate foto's volgden...
Een bevoorrading liet ons bij om weer op krachten te komen en de afdaling werd aangevat. Beneden even wachten voor de gehele samensmelting. Wat volgde was een behoorlijk lange passage door het dal, maar met toch licht oplopende wegen. Al snel bleek dat iedereen hier zijn eigen tempo zocht.

Met de Gavia volgde een van de hoogste paswegen van Europa. De weg voert dwars door het ongerepte Nationaal Park Stelvio. De weg is aangelegd in de Eerste Wereldoorlog voor de bevoorrading van Italiaanse soldaten die vochten in het Italiaans-Oostenrijks grensgebied. Wij dienden op ons carbonnen ros een ander gevecht te leveren : over 26km dienden we vanuit het dal de top op 2652m hoogte te bereiken. Was de weg aanvankelijk nog gelijkmatig... dan werden we naarmate deze beklimming vorderde verwend met enkele extra steile stroken... ééntje in een tunnel. Hoedanook de beloning was enorm : de laatste kilometers brachten ons doorheen een prachtig stukje natuur... die gezien de strenge winter nog van een behoorlijk dikke sneeuwlaag voorzien was.


Op de top was het nog even verbroederen met enkele andere deelnemers, doch te koud om daar te wachten op de algemene hergroepering zodat iedereen op eigen tempo het hotel op de afdaling van de Gavia opzocht.

Zaterdag

Voor vandaag stond de klimtijdrit op de Stelvio op het programma. Nog steeds niet voldoende hersteld van de zware inspanningen op Trois Ballons, en ook wel met zware benen van de Mortirolo en Gavia, maakte ik me geen begoocheling. Een echt scherpe tijd zou ik niet neerzetten... En toch, éénmaal over de mat van de tijdsregistratie probeerde ik alles uit de kast te halen : met het grote verzet nam ik de eerste honderden meters voor mijn rekening. Om al snel te beseffen - na een blik op de garmin - dat een goede tijd er echt niet in zat. Dan maar overgeschakeld op een tempo die ik zeker voor de volledige klim aankon en op cruise control naar boven gefietst. Inmiddels ook wel genoten van het landschap... want echt een prachtige col. Een col overigens die me ook wel ligt, want erg regelmatig zonder ooit te steil te worden.

Na anderhalf uur bereikte ik dan ook de top. Uiteindelijk voldoende voor een 61e plaats op ruim 2500 deelnemers. Een plaats waar ik best wel tevreden mee ben.

's avonds was er nog een bijzonder fijn feestje, aanvankelijk in het centrum van Bormio, ... evenwel eindigend in het Passo Dello Selvio met een optreden van ondermeer Sergio.

Besluit

Dit was een schitterende trip! Met dank aan de prachtige omgeving, de toffe collega's, de mooie beklimmingen en de uitstekende organisatie (zowel van Golazo als van de werkgever)!!

zaterdag 8 juni 2013

Trois Ballons 2013

Begin 2013 werd Cyclo4Cancer boven de doopvont gehouden.

Doelstelling hierbij was om
- de noodzaak aan nog meer wetenschappelijk kankeronderzoek nog duidelijker te maken
- een platform te creëren waar zowel sporters als lotgenoten hun sportieve ervaringen (van welke orde ook) kunnen uitwisselen
- geld in te zamelen via specifieke initiatieven (waarvan al snel duidelijk werd dat we starten met een spinningmarathon : november 2013).

Even snel bleek dat ieder initiatief ook wat publiciteit nodig heeft. De link naar het fietsen was voor mij als initiatiefnemer evident... de creatie van wielerkledij een logisch gevolg. Dat al snel een 50tal sympathisanten zich - via het dragen van het shirt - aansloten bij dit initiatief was onverhoopt maar vergrootte alleen mijn enthousiasme!

Enthousiasme dat blijkbaar aanstekelijk werkte want ondermeer David, Nico & Pascal werden bereid gevonden om dit project mee nog meer vorm te geven.

Dit vorm geven gebeurt uiteraard via de organisatie van de spinningmarathon - waarover binnenkort meer informatie verschijnt - maar ook via het bekend maken van Cyclo4Cancer in de Cyclo-Community. Dat dit het beste kan via deelname aan één van de bekendste cyclo's, Trois Ballons, is evident... dat we uiteindelijk met 10 Cyclo4Cancer-sympathisanten, ondersteund door 4 Cyclo4Cancer-begeleiders, aan de start zouden verschijnen maakte me vooral blij!

Daarom ook was de editie Trois Ballons 2013 voor mij bijzonder! In tegenstelling tot mijn vorige deelnames was er ook geen stress : met 10 cyclo4cancer-starters was mijn editie reeds geslaagd. Toen men me vroeg hoe ik deze tocht zag was ik dan ook eerlijk in mijn antwoord : Op basis van het recente advies van de dokters was een gezond uitrijden de enige doelstelling, en ik vond dat dit diende te kunnen in een 'gouden' tijd, of met andere woorden binnen de 9u40. En neen, in tegenstelling tot al mijn vorige edities zou ik niet op de eerste startrij verschijnen, zodat ik me niet zou laten overhalen tot teveel spielerei in de eerste wedstrijdhelft.

De verschillende cyclo4cancer-sympathisanten logeerden voor deze editie verspreid over de diverse hotels in de ruime omgeving van Luxeuil-Les-Bains, de startplaats van deze cyclo. Enkelen kwamen dan ook met de wagen naar de start, zij die dicht bij de start logeerden verzamelden aan het Mercure hotel waar ook het Grinta-Team en het Leierenners-Cyclo-Team verbleven.


Van hieruit ging het naar de start waar we toch wel geïmponeerd werden door de grote aantrekkingskracht van deze cyclo : ruim 4300 deelnemers, waarvan ongeveer 75% voor de langste afstand. Meteen ook een deelnemersrecord voor deze cyclo! Samen met het grootste gedeelte van de cyclo4cancer-sympathisanten sloten we aan in het tweede startvak : van nummer 400 tot nr 1000. Aanvankelijk dan toch op zowat de derde of vierde rij gepositioneerd zag ik al snel Christine... Ze herkende me van bij de vorige cyclo's en wou wat foto's nemen... Tja dan toch opschuiven naar de eerste rij hé. Deze keer geen sympathieke Rob van CycloBenelux als fotograaf, wel de sympathieke Christine die net als Rob op heel veel cyclo's aanwezig is en telkens behoorlijk wat foto's neemt. Doet Rob dit samen met zijn broer Paul, dan doet Christine dit voor haar echtgenoot : Michel Aubriot, een cyclo-renner die steeds in de prioritaire box mag starten en dus over uitstekende papieren, lees benen, beschikt!


Overigens zag ik op deze startrij nogal wat bekend volk : ondermeer Geert64 en Suma van wielertoerist.be. Leuk is dat je bij meerdere deelnames aan cyclo's ook de medewerkers van Sportcommunication begint te kennen. Veel tijd om met hen te praten was er evenwel niet. Zij hadden meer dan hun handen vol om de fietsers met een hoog rugnummer er van te weerhouden in de prioritaire box plaats te nemen.

Iets voor half acht werd het startschot gegeven... en dan... dan is het als of er een toverstokje boven mijn hoofd wordt gehouden : al mijn voornemens om deze tocht op een verstandige wijze te fietsen verdwijnen. Ik waan me plots weer die renner en baan me al wringend tussen de prioritairen zo snel mogelijk een weg naar de startboog. Ik overschrijd de mat van de tijdsregistratie, klik me in de pedalen en neem een vliegensvlugge start.

De eerste kilometers van deze editie (die voor het eerst in Luxeuil-Les-Bains start) zijn relatief vlak en de snelheid schiet dus al snel de hoogte in : ik zie dat er al van bij de start een tweetal pelotons werden gevormd en wil nu zo snel mogelijk dit tweede peloton inhalen. Uiteraard ben ik niet de enige, en er vormen zich al snel enkele slierten van renners die telkens aan een tempo van 40à45km/u van groepje naar groepje fietsen. Ik bevind me in één van die slierten en merk dat ook Eric en David zich bij mij bevinden.

Na enkele kilometers slagen we er in om het eerste peloton bij te halen, en van dan aan wordt het een continue hectische opeenvolging van optrekken en remmen : iedere geparkeerde auto, verkeersdrempel, rond punt geeft aanleiding tot het massaal in de remmen gaan, en opnieuw op de pedalen staan om het grote verzet snel genoeg opnieuw rond te draaien... Eric zie ik quasi continu enkele posities voor mij uitrijden en ik doe mijn beste om zelf geen posities te verliezen. Het is chaotisch, gevaarlijk fietsen ook... maar ik amuseer me als een klein kind : ik voel dat ik superbenen heb, het is mooi weer en ik ben in uitstekend gezelschap. Dit wordt mijn superdag!

De richtlijnen van de dokters ben ik al helemaal vergeten, ... de hartslag neigt continu naar mijn maximum... en toch heb ik een schitterend gevoel... ik fiets op adrenaline! Wanneer de eerste kleine helling eraan komt is het wel even harken om in het spoor van Eric te blijven maar ik slaag er in en ben tevreden. David liet een gaatje zodat ik nu samen met Eric in de kop van de wedstrijd terechtkwam. Dit gaat gewoon super. Verlies ik tijdens de afdaling die volgt Eric uit het oog... kom ik bij de start van de eerste col, Col des Chévres, opnieuw in zijn wiel.

Deze col werd vooraf op internetfora aangekondigd als een bijzonder lange Stockeu, Redoute... En jawel dit is echt een beest : de 34x25 wordt op de macht rondgedraaid. Hoedanook ik behoud mijn positie... bij de start van de afdaling zie ik onmiddellijk een waarschuwingsbord : "19%" en even later zie ik twee gevallen renners. Voldoende om opnieuw bij mijn positieven te komen en te beseffen dat ik hier geen koers moet van maken : voorzichtigheid primeert! Ik neem deze afdaling behoedzaam en David komt voorbijgesneld. Ik vloek dat ik nu opnieuw geïsoleerd zit : zowel Eric als David rijden nu voor me uit. Dan maar tempo maken, ... ik probeer het met een andere Westvlaming. Beurtelings ronddraaiend rijden we richting de Ballon d'Alsace.

Ter hoogte van deze col zie ik David een twee tal bochten voor me uitrijden... ik versnel op deze gelijkmatige col en kom al snel in zijn wiel te zitten. Ik geef hem een teken van aanwezigheid en hij stoomt door naar de top. Een meer dan behoorlijk tempo maar ik voel me goed en blijf mooi in het wiel. Aan de top wachten de verzorgers... David zal er een bevoorrading nemen denk ik bij mezelf, ik dan maar niet. Zo kan ik wat voorsprong nemen in de afdaling en wellicht slaag ik er in om samen met hem het vlakke stuk naar de Grand Ballon te verteren.


Het gebeurt zoals verwacht... alleen word ik reeds in het begin van de afdaling door David ingehaald. Tja hij is nu eenmaal een uitstekende daler. Voor mij wordt dit opnieuw op eigen tempo naar de volgende Ballon doorfietsen. Toch kan het me niet deren. Ik heb echt super benen! Inmiddels staan er zo een 80 kilometers op de teller en ik blijf woekeren met mijn krachten. Ook wanneer ik bij een grotere groep terecht kom blijf ik samen met een viertal renners de koppositie innemen en ronddraaien. Ik geniet op de fiets, het weer is super... en weet me nog steeds in de eerste regionen van deze wedstrijd. Ik schat zowat in 150e positie.

Na een vier tal uur fietsen kan ik starten aan de Grand Ballon. De langste col van de dag, een 18km klimmen. Langere klimmen moet ik absoluut op eigen tempo naar boven fietsen. Ik kies voor mijn kleinste verzet, 34*25, en slaag er in om deze vlot rond te draaien. Toch zie ik de rest van mijn fietsgezellen steeds verder voor me uit rijden. Ik val alleen en plots heb ik de tijd om na te denken... Na ruim vier uur in een roes te hebben gefietst overvalt de realiteit me. Wat is het warm! Was die snelle start wel nodig, laat staan verstandig? En waarom nam ik geen drinken aan op de bevoorradingen van de organisatie en ook al niet van de Cyclo4Cancer-begeleiders? Hoe idioot ben ik bezig? Neen, zo kom ik straks nog in de problemen. Ik neem me voor om rustiger te fietsen, met mijn snelle start zit een goede klassering er hoedanook nog in, en voortaan zal ik aan iedere bevoorrading wat drinken aannemen.

O wat gaan deze kilometers traag voorbij... ik merk dat mijn snelheid daalt. Merde, ik heb drank nodig... er is toch een bevoorrading aan de top? Ik word bijgehaald door enkele bekenden : ondermeer Arnito van wt.be die me meedeelt dat er een bevoorrading van wt.be boven is waar ik kan aanschuiven. Ook Bruno Martin, mijn gezel van tijdens de klimclassic komt me voorbij. Hij vraagt hoe het met me is... ik buig het hoofd, neen het gaat echt niet goed : deze klim is echt veel te lang! En o wat is het warm, ... Heet is het! 33° Voor het eerst dit jaar is het zo warm en ik heb er echt last van. Bruno merkt dat ik het moeilijk heb, en plaatst zich voor mij... ik slaag erin om een kilometer in zijn spoor te blijven maar gebaar uiteindelijk dat hij verder dient te rijden... op eigen tempo verder fietsen is wellicht de enige juiste oplossing.

Even voor de top word ik bijgehaald door Andy, een Nieuwenhovespurter en Elite Zonder Contract. Ik merk dat bij velen het echt niet echt vlot gaat en besef dat iedereen wellicht wat moeite heeft met dit warme weer. Aan de top ben ik uiteindelijk een tiental minuten trager dan David. Al bij al valt dit nog mee. Wat drinken aannemen en dan weer verder. Ik geef mijn drinkbussen. Een grote tobbe met een geel soort water staat op de grond, mijn drinkbus werpen ze erin en eenmaal gevuld wordt ze opnieuw aan mij bezorgd. OK ik ben klaar voor de afdaling.

Echt snel gaat het niet, een supertijd zal ik toch niet meer realiseren : gewoon een goed tempo onderhouden voor deze laatste 90km dan maar. Alleen die gele drank die me werd aangeboden, wat is dat? Mijn maag verteert dat niet, quasi onmiddellijk moet ik kokhalzen, ligt het aan die drank, of is het de uitputting? Neen dit laatste kan toch niet : ik ben voldoende getraind... straks gewoon wat water bedelen, of een cola... Zo kom ik er wel weer door.

Dat de wedstrijd verder gaat merk ik aan de ruim honderd renners die me in de afdaling voorbij snellen. Neen die goede prestatie die komt er vandaag niet! Och een probleem is dit niet : de grootste realisatie is toch met zo een ruime cyclo4cancer-delegatie aanwezig zijn. En uitrijden dat is de evidentie, ik heb al voldoende cyclo's gereden en kan dit dus op eigen ervaring uitfietsen.

Het zwaarste is achter de rug : er komen nog twee kleinere cols, en dan is er nog één steile helling van zo een anderhalve kilometer lang, liet ik me vertellen. Bovendien zijn de laatste 30km één grote afdaling. Ok, mijn moed opnieuw bij elkaar rapen en goed verder fietsen. Top 300 behoort wellicht nog tot de mogelijkheden.

Ik fiets in mijn eigen tempo de twee volgende cols naar boven : de Col d'Oderen (6km) en de Col des Croix (4km). Het gaat moeilijk maar de extra bevoorrading van Dirk & Sarah van cyclo4cancer deed deugd... dit laat me hopelijk toe te herstellen voor de laatste passage...

En dan gebeurt het onvermijdelijke, na de Col des Croix, op het ogenblik dat ik weet dat er slechts nog anderhalve km moet geklommen worden val ik plots helemaal stil : het draait me in mijn hoofd, ... ik moet braken... ik ben niet goed... ik voel me licht in mijn hoofd, o wat is het warm... neen ik moet stoppen. Dit gaat niet meer. Ik dwars de weg en ga aan de overkant stilstaan. Waar is er hier schaduw : nergens, o merde, heb ik een zonneslag. Neen... ik kan toch niet stoppen : Bij de eerste cyclo in Cyclo4Cancer-tenue. Mijn motto is toch dat opgeven geen optie is! Komaan verman je en fiets verder! Ik lever een strijd tegen mezelf en fiets uiteindelijk een km aan de linkerzijde van de weg aan zo een 10km/u (op een vlak stuk weg). Rechts van de weg zie ik de ene groep na de andere voorbij fietsen... Even verder draait de weg rechts op : de drietrapsbeklimming van de Côte de Beulotte start. Het is harken om boven te komen, Bernarke van de Nieuwenhovespurters haalt me in, en even later ook Jonas van MRNZ. En o ja, ook Vincent en Maarten van Cyclo4Cancer staken me reeds voorbij... Honderden renners rijden me voorbij... 6km/u zie ik op mijn garmin. Nooit, nee nooit eerder zag ik zo af!

Ik kom in de zone van La Petite Finlande : een mooie regio van meren en helaas ook glooiende wegen. De hoogtemeters blijven elkaar opvolgen, ik blijf harken... en zie plots een bordje van nog 20km als ik overtuigd ben in de laatste 10km te zijn. Neen... dit is de druppel die er teveel aan is. Ik rijd deze cyclo niet uit! Dit is niet meer gezond! Ik ga in de schaduw tussen de bomen staan en zie groepen renners voorbij komen. De schaduw doet me deugd. Misschien als ik een cola drink geraak ik toch nog aan de finish. Even verder fietsen... aan de linkerzijde van de weg zie ik een oudere dame die haar huis binnengaat. Ik klop aan, de oudere dame vraagt me wat er is. 'Vous n'avez pas un coca pour moi? svp?' 'Ici on ne boit pas de coca' is het antwoord en de deur gaat dicht... Tja dan toch maar verder fietsen... Maar neen dit gaat niet meer, ik ben echt kapot, voel me niet goed. Ik heb veel te warm en dronk natuurlijk veel te weinig! Ik neem mijn gsm uit het hoesje, tja wat moet ik nu doen, naar wie moet ik nu bellen? Neen!!! Ik kan dit niet maken. Opgeven is geen optie. Ik moet dit uitrijden. Eerst even uitrusten. Ik plaats me op de grond en zie honderden renners voorbij komen... De rustpauze doet me goed.

Ik kruip weer op mijn fiets en ga voor de laatste 10km. Aan amper 15km/u fiets ik deze dalende weg verder. Meerdere groepen van telkens een 15tal fietsers halen me in, ik doe geen moeite om aan te pikken. Als ik de finish maar haal!

Het enige waar ik nu nog aan denk is hoe idioot ik kon zijn om me naast Trois Ballons ook in te schrijven voor de Stelvio (volgende week reeds) en voor La Marmotte. Voor de eerste uitdaging geraak ik nooit tijdig hersteld, en voor het tweede lijkt finishen op basis van de huidige ervaring quasi onhaalbaar... Hoedanook niet te veel nadenken, en fietsen om die eindmeet te bereiken!

Uiteindelijk overschrijd ik na 8u53 de finish.

Deze editie werd een echte lijdensweg. Mijn eigen fout : een te intensieve start, onvoldoende drinken, onbekende dranken aannemen als boosdoeners. Het echt wel warme weer als externe factor. Anderzijds slaagde ik er in om de finish te bereiken met de slagzin 'Opgeven Is Geen Optie'. En dat is toch waar het met Cyclo4Cancer om draait!

Overigens was ik net op tijd om aan te schuiven voor de fotografen :


Achteraf bleek dat nogal wat fietsers zich verkeken op de lastigheidsgraad van deze tocht, en gezien het warme weer waren er meerderen met dezelfde moeilijkheden op het tweede deel van het parcours.

Missie hoedanook geslaagd want Cyclo4Cancer kwam mooi in beeld : David bereikte in een tijd net boven de 8u de finish (of 441e van het totale pak), al snel gevolgd door Eric, Vincent en Maarten. Zelf bolde ik als 5e (of 957e van het totale pak) over de meet. Na mij volgden Pascal, Nico, Geert en Dieter. 5 Gouden brevetten, 3 Zilveren brevetten en 1 bronzen brevetten : een supergeslaagde start voor Cyclo4Cancer!!

Proficiat aan iedereen die deelnam aan deze tocht, en een dikke merci aan Sarah, Dirk, Chris & Corinne voor de begeleiding!