zondag 15 juli 2012

La Marmotte 2012 - Hoe omgaan met kanker!

Inschrijving La Marmotte

La Marmotte : Als cyclosportieve behoort deze nog steeds tot de absolute top. Met een parcours over vier bekende Alpencols, Glandon – Télégraphe – Galibier & Alpe d’Huez, met 175km & 5000hoogtemeters, … deelnemers uit alle uithoeken van de wereld spreekt deze uiteraard tot de verbeelding!

Aanvankelijk leek 2011 mijn laatste deelname te worden… 5 maal reeds bracht ik deze cyclo tot een goed einde. Telkens verbeterde ik er mijn tijd : 9u20 (2004), 9u15 (2005), 8u20 (2007), 8u10 (2010) en uiteindelijk 8u01 (2011). Voor de fanaten : Dit is telkens de volledige rijtijd inclusief stops en afdaling glandon, deze volledige rijtijd geldt nog steeds als belangrijkste referentie! Zo verwierf ik er 2 zilveren en 3 gouden diploma’s.

La Marmotte heeft evenwel een dermate aantrekkeningskracht, naar het jaareinde toe wordt er zoveel over geschreven in de gespecialiseerde pers, op internetfora, … dat het in de herfst van 2011 opnieuw kriebelde om toch nog eens naar le Bourg d’Oisans af te zakken. Van zodra de inschrijvingen voor de editie 2012 open waren schreef ik me dan ook in. Ik herinner me het moment levendig : Het was donderdagavond 1 december!

Diagnose Kanker

De twee weken voordien waren nogal hectisch verlopen : bijzonder druk op het werk, en onderzoeken in het ziekenhuis naar aanleiding van wat op het eerste zicht een onschuldige klier leek… Op vrijdag 2 december kreeg ik het verdict van deze onderzoeken : schildklierkanker. Een week later volgde de operatie, eind december de behandeling in quarantaine en op 22 december hoor ik dat de kanker zich inmiddels via het bloed verspreidde. Voor mij een harde confrontatie met de eindigheid van ons bestaan, voor mijn directe omgeving zonder twijfel een even harde noot om kraken. Toch zorgden mijn gezin en familie voor een leuke Kerst- & Nieuwjaarsperiode. Ik genoot met volle teugen!

Tijdens de mallemolen van onderzoeken, operatie en behandelingen bouw je ook een band op met de behandelende artsen. Hen maakte ik steeds duidelijk dat voldoende levenskwaliteit een absolute vereiste is en voor mij vooral bestaat uit het kunnen opnemen van mijn normale werkritme en voldoende sporten. Ik ben hen dankbaar voor de luisterbereidheid, hun actief begrip voor deze wens.

Kon ik in januari 2012 nog nauwelijks 300m wandelen, slaagde ik er begin februari in om 10km te fietsen… en zo ging ik halverwege februari opnieuw voltijds werken. Een goed herstel kan voor mij immers via een snelle en goede integratie van mijn vertrouwde leven : dus werken en fietsen.

Trainingsarbeid

Het voorjaar van 2012 werd in mijn herinnering toch vooral gekenmerkt door bijzonder veel regen. Dit maakte er die eerste fietstrainingen niet plezanter op. Na drie maand inactiviteit, waarbij mijn lichaam bovendien ook compleet werd gesloopt was het keihard werken om trainingsafstanden te laten evolueren van 10 naar 50km. Ontzettend veel dankbaarheid gaat hierbij uit naar mijn zoon Michiel die mij voor die eerste fietstochten telkens in zijn zog meenam… terwijl ik continu riep ‘Trager, trager… ‘
Op karakter nam ik deel aan de toertocht Kuurne-Brussel-Kuurne. De volledige rit gleed ik mee in de wielen, maar voor het eerst haalde ik weer een snelheid van 30km/u. Ik vermoed dat ik nooit eerder met zo een gelukzalige glimlach thuiskwam.

In maart was er voorzichtig positief nieuws : De kankercellen zijn misschien nog aanwezig, maar alvast niet actief. Dit sterkte mij in mijn overtuiging dat ik op de ingeslagen weg diende verder te gaan : zorgen voor een goed evenwicht in werk – sport – gezin.

Qua sporten impliceerde dit verdere deelnames aan tochten in de Vlaamse Ardennen en de Ardennen zelf. Ik nam opnieuw deel aan de cyclo’s Steven Rooks Classic, en Trois Ballons.

Vriendschap

In moeilijke tijden kent mijn zijn vrienden! De quasi dagelijkse steun van collega Bart blijft hierbij in mijn geheugen gegrift.. , net zoals de bezoekjes van collega’s. Bijzonder veel begrip en steun kreeg ik tevens uit de fietsgemeenschap : Dank aan Cyclobenelux voor het mooie artikel op hun site, dank aan de diverse cyclorenners voor hun berichten. Ook meerdere leden van de Nieuwenhovespurters & MeRijenNieZere staken me herhaaldelijk een hart onder de riem : Thx!

De weken voorafgaand aan La Marmotte werd er ook herhaaldelijk met MRNZ getraind. Tijdens het weekend in de Vogezen werden de banden nog wat aangehaald zodat we begin juli in opperbeste stemming naar de Alpen trokken. Voor mijn Marmotte-verblijf opteerde ik immers net als de MRNZ-delegatie voor het Mercure Hotel op Les2Alpes.

Ontstressen voor La Marmotte

Nooit eerder was ik zo ontspannen voor mijn deelname aan La Marmotte. Dit heeft alles te maken met de fantastische invulling van 5 en 6 juli. Beide dagen was het gewoon ontzettend genieten met Jeroen, David, Erik, Dirk, Vincent, Maarten, Chris & Corine.


We supporterden als gekken voor de dames tijdens hun beklimming op de Alpe, … onze interviews tijdens de beklimming van Les2Alpes zijn nu reeds legendarisch.. en de strijdkreet ‘New Zealand’ heeft voor ons een bijzondere dimensie.

En of het nu voor Seedorf, of voor een lokale schone was, … ja ik speel graag voor tolk!

07/07/2012 : Mijn missie

Net zoals bij mijn vorige deelnames stond ik als één van de eersten in het voorziene startvak. In tegenstelling tot de voorziene 7000 deelnemers, blijkbaar 8500 ingeschrevenen! Deze organisatie barst echt uit zijn voegen.


Voor de start zijn er zo van die rituelen : één van die toffe rituelen is de babbel met Rob de Jong. Broer van de Kameel en reporter voor CycloBenelux, de referentie over het cyclogebeuren! Het was tijdens deze babbel dat ik me plots realiseerde geen doelstelling te hebben bij mijn 6e deelname. Vroeger was het duidelijk : telkens proberen uit te rijden en indien mogelijk mijn vroegere tijd verbeteren. En nu, vandaag… voor wat was ik hier… Lang was ik niet verzonken in mijn overpeinzingen. Nee mijn missie voor vandaag is duidelijk dacht ik bij mezelf : Een statement maken dat men als kankerpatiënt ook nog prestaties kan leveren, dat het leven niet ophoudt te bestaan… en dat kanker toch meer evolueert naar een chronische ziekte dan tot de onvermijdelijke onmiddellijke dood.

07/07/2012 : Glandon

Vijf minuten over 7 klonk het startschot… in het zog van de 400 bevoorrechte renners zette ik de gashendel open op de eerste strook naar de voet van de Glandon. De snelheid daalde nauwelijks onder de 40km/u… maar het ging goed, … Ondanks het feit dat ik niet op snelheid trainde had ik geen probleem met dit hoge aanvangstempo. Ik diende uiteraard vooral beducht te zijn voor het tweede deel van deze Marmotte… Gezien de onvoldoende basis en mindere trainingskilometers zou ik ongetwijfeld moeten harken om de finish te halen… Op dit moment wou ik daar niet veel aan denken : Dit is nu wellicht echt mijn laatste deelname en dus moet ik genieten, en toch op een behoorlijk tempo de top van deze eerste col halen.

Bij de eerste hellende stroken maak ik de overstap naar het binnenblad, en zie de hartslag tot op overslag-niveau evolueren. Goed zo,… nu dit tempo aanhouden, en warempel ik slaag erin om enkele van de bevoorrechte renners in te halen.
Dit heeft me moed en ik ga op dit elan verder… Het duurt iets langer dan ik dacht voor ik aan de verpozing op deze col kom : ergens halverwege is er een kleine afdaling. Tijd om even te drinken en te eten.

De eerste hoogtemeters die volgen zijn aan een hellingspercentage > 11% en zelfs dit blijkt redelijk te gaan. Ik word zowaar euforisch en haal de ene na de andere bevoorrechte renner in. In iedere bocht kijk ik wel even om waar Erik blijft. Ik schat hem als sterkste MRNZ-fietser in en verwacht hem ieder ogenblik.


Toch haal ik als eerste de top, … Jeroen staat er aan de zijkant van de weg, en net als bij de profs kan ik mijn drinkbus gewoon weggooien en geeft hij me een nieuwe aan. Heerlijke service!

Ik start de afdaling en zie in heel wat bochten gevallen renners… Ongelooflijk, nooit eerder zoveel valpartijen. Ik denk aan de dodelijke slachtoffers bij mijn vorige deelnames (2004 & 2005) en daal behoedzaam af. Erik en David halen me snel bij, en ik slaag er niet in om hun spoor te volgen…

Aan het einde van de afdaling gekomen ben ik in het gezelschap van een viertal renners. Ik maan hen aan om rond te draaien, en met ons vijftal naar de grote groep die zo een 500m voor ons uitfietst te rijden. Het duurt even, doch uiteindelijk kan ik hen overtuigen om zo snel als mogelijk aan te sluiten bij een peloton en we vinden na enkele kilometers de aansluiting.

Dit is een mooie groep, enkele collega’s van Cyclobenelux maar ook Gaul! & Veltec renners bevinden zich hier. Bovendien vind ik er ook Erik en David terug.

07/07/12 : Télégraphe

Bij de start van de tweede col van de dag laat ik onmiddellijk David & Erik gaan, ze rijden me te snel en ik kies voor mijn eigen tempo. Ik merk dat ik mooi tegen de overslagpols kan blijven fietsen en houd een gelijkmatig tempo aan. Het gaat me niet zo goed als in 2005, ik fietste toen als snelste uit de groep deze Télégraphe omhoog, maar toch weet ik dat een goede prestatie aan het leveren ben.

Inmiddels probeer ik te genieten en praat met enkele andere fietsers. Het gros van hen is afkomstig uit Denemarken, gelukkig begrijpen ze Engels… we keuvelen wat en zo heb ik nauwelijks door dat ik na amper 50min ook de tweede col boven ben.

Een kleine afdaling voor de start van de Galibier volgt.

07/07/2012 : Galibier

Bij de start van de Galibier zie ik David aan de bevoorrading bij de Leierenners. Ik put hier moed uit, blijbaar reed ik de Télégraphe dus toch voldoende snel omhoog. Toch dien ik David bij de eerste zwaardere stroken opnieuw te laten gaan… Inmiddels krijg ik het echt warm : er is nauwelijks wind en ik zweet me kapot… Veel drinken maar, ook neem ik opnieuw enkele W-Cup-gels in.

De garmin leert me inmiddels dat ik de hartslag nog nauwelijks de hoogte inkrijg, … mijn trapfrekwentie daalt, … o wat gaat het plots moeilijk : amper halverwege en ik krijg een ernstige klop van die bekende man met de hamer! O wat doet dat pijn…
Pijn… ben ik me niet te veel aan het pijnigen, dit kan toch geen kwaad voor mijn herstel? Heeft dit een invloed op de evolutie van mijn kanker? Vertwijfeld fiets ik verder… Enkele kms verder, nog ruim voor het befaamde bruggetje naar rechts, stop ik even. Dit gaat niet. Ik martel me zelf te veel… Nee, dit is het niet waard : ik geef op. Ik sta enkele minuten met mijn fiets in de hand links van de weg… Plots zie ik Niko Eeckhout afkomen. Vorig jaar reed ik nog met hem een deel van deze beklimming, … Tegen de kids zeg ik steeds nooit op te geven, dit is immers geen optie! Wou ik hier geen statement maken… en zei mijn sportarts niet dat ongeacht het on/gezonde karakter van cyclo-deelnames dit geen invloed zou hebben op de kanker. Dus : gaan en blijven gaan!

Ik nestel me in het spoor van Niko, kan er nauwelijks 10m inblijven, maar zit alvast weer op de fiets. Ik plaats de Garmin op een tweede scherm zodat ik geen hartslag, snelheid of trapfrekwentie meer zie… Ik heb nog één doel : deze top halen ongeacht het tempo, ongeacht de stijl en manier waarop. Dan maak ik alvast een statement : In nauwelijks vier maand tijd > van de canapé naar de galibier!

Harkend van de ene bocht naar de andere, hoe hoger ik kom ook beukend tegen de wind in… ik zie honderden renners mij inhalen… Tranen springen me in de ogen : denk aan de moeilijke maanden januari en februari… denk aan al die tijd dat ik medische studies op het internet zat uit te pluizen, aan mijn correspondentie en/of informatieuitwisseling met de universiteiten en patiënten uit Oregon, Maastricht, Utrecht, Leuven, Gent… ik denk aan die middag toen ik de begraafplaats te Desselgem opzocht, … en kijk rond, zie die prachtige natuur die een ongelooflijke sereniteit uitstraalt en prijs me gelukkig dat ik dit kan en mag beleven.


Zo haal ik uiteindelijk de top van de Galibier. Ik ben volledig kapot, en vind geen kracht om zelf naar de bevoorrading te gaan. Een militair ziet mijn staat van uitputting en vult mijn drinkbussen in mijn plaats.

07/07/2012 : Alpe d’Huez

Bij vorige edities poogde ik in de afdaling van Galibier, Lautaret nog wat tijd goed te maken door mij in een goed groepje te nestelen. In deze staat van uitputting laat ik mij gewoon naar beneden glijden, bijtrappen zit er niet echt bij. Pogingen om aansluiting te vinden bij een groepje laat ik aan mij voorbijgaan… Ik probeer rustig te fietsen, te herstellen… en neem vooral tijd om te eten en te drinken.
Straks volgt de beklimming van de Alpe en ik ben vastbesloten op de top en de finish te halen!

Bij de start van de beklimming van de Alpe komen plots Jeroen en David naast mij fietsen. Tiens, uiteindelijk heb ik nauwelijks achterstand op David opgelopen… Beiden manen me aan om echt wel door te zetten, ik moet deze rit uitrijden. Schitterend om twee vrienden te hebben die je zo aanmoedigen. Jeroen geeft me al rijdend nieuwe drinkbussen aan… en rijdt de eerste twee steile stroken aan mij zijde. Vervolgens gaat hij opnieuw naar de voet om ook Vincent & Maarten te bevoorraden. Erik & David zijn dus voor mij, Vincent & Maarten na mij… Verder rijden van bocht naar bocht. Ik ontwikkel opnieuw mijn eigen tempo en tel de bochten af… Ben bijzonder dankbaar voor de mensen die me water aanreiken… en geniet.


Ongelooflijk maar waar hoe verder ik kom op deze col hoe beter ik mij opnieuw voel, … de zekerheid de finish binnen bereik te hebben geeft me moed. Ik bewonder de schoonheid van deze col, natuur… en jawel ik bemerk zelfs opnieuw de mooie schaars geklede dames langs de kant van het parcours. Nooit eerder zag ik overigens zoveel supporters langs de kant van de weg!


De laatste km is dan ook een echte triomftocht voor mij. O wat ben ik trots om deze 6e Marmotte tot een goed einde te brengen. Ik vind nog de kracht om Chris & Corine te ontwaren en zwaai naar hen terwijl ze mijn finishfoto nemen. In exact 8u18 fiets ik over de finish (volledige rijtijd), en val quasi onmiddellijk in de armen van Rob… en enige tijd later van David & Erik!


Korte tijd later kan ik samen met hen supporteren voor Maarten en Vincent die in deze cyclo tevens een absolute tijd realiseren!

07/07/2012 : Statement

Mijn zesde deelname was ongetwijfeld mijn zwaarste, deze keer niet omwille van de weersomstandigheden (2010) maar vooral als een gevolg van te weinig trainingsbasis inherent aan de kankerdiagnose einde 2011.

Ze schenkt me evenwel de meeste voldoening omdat ik er de boodschap uitput om Nooit, maar dan ook nooit op te geven… en dat ook kankerpatiënten nog tot prestaties in staat zijn!

En nu?

Ik ben ervan overtuigd dat een sportief persoon sneller herstelt na ziekte/kankerbehandeling, of hoe we sporten in al zijn facetten meer dienen aan te moedigen! Ondermeer daarom nodigde ik mijn medewerkers uit om samen deel te nemen aan de Brussels Ekiden. Zo nemen we op 13 oktober met twee teams uit Zuid-West-Vlaanderen deel aan deze ‘aflossings’marathon.

Of hoe de koersschoenen even voor loopschoenen worden omgeruild.

En uiteraard hoop ik dat de check-up einde 2012 aantoont dat de kankercellen iet alleen niet meer actief zijn, doch ook verdwenen zijn. Daar ga ik nu reeds van uit, een andere optie is er niet!

Mijn Marmotte-Vakantie in 100 foto's :

woensdag 4 juli 2012

La Marmotte 2012

Als alles goed gaat neem ik zaterdag voor een zesde maal deel aan La Marmotte.

Om diverse redenen is de kans dat ik dit dit jaar tot een goede einde breng relatief klein. In tegenstelling tot mijn vorige deelnames zijn er daarom deze keer geen uitgebreide voorbeschouwingen.

Heb je evenwel toch interesse... Dan kan je zaterdag zien hoever ik kom via de nieuwe tracking-tool van sportcommunication : Mijn trackingpagina


Is het jouw eerste deelname, of wil je gewoon meer weten over La Marmotte, dan heb je wellicht iets aan mijn vorige verhalen :
- Editie 2004 (9u20) - geen link!
- Editie 2005 (9u10)
- Editie 2007 (8u20)
- Editie 2010 (8u10)
- Editie 2011 (8u01)

Zijn verhalen minder aan jou besteed? Dan is het hiernavolgende videofragment wellicht interessant : La Marmotte

Alvast succes aan alle deelnemers, ... En hou het veilig!