zondag 10 juni 2012

Trois Ballons 2012 : Een bijzondere ervaring!

Vrijdag 8 juni


Net zoals bij mijn eerste deelname opteerde ik ook nu weer om op vrijdag af te reizen naar Champagney. Deze keer evenwel niet met schoonbroer Pascal, doch met collega & tevens Nieuwenhovespurter Nico. Reeds om 8u volledig klaar... bekijk ik, in afwachting van de komst van Nico bij mij thuis, nog even de documentaire 'De Laatste Bocht'. Deze documentaire vertelt de laatste 4 levensjaren van Bas Mulder, één van de iconen van Alpe d'Huzes. Deze organisatie zamelt jaarlijks geld in voor de stichting tegen kanker. Bas Mulder inspireerde velen met zijn levenslust en doorzettingsvermogen. Hij overleed op 24jarige leeftijd aan klierkanker. Toch blijft hij via het initiatief Alpe d'Huzes zijn stempel drukken : dit jaar werd er 28 miljoen euro opgehaald! Schitterend!!

De documentaire was hoedanook beklijvend en aanvankelijk zal ik wel wat stil geweest zijn in de wagen. Hoedanook naarmate we onze bestemming naderen verhoogt de temperatuur, en kom ik echt op dreef. Finaal rijden we Champagney binnen, luidop dollend op zowaar schlagermuziek!

We vervullen de inschrijvingsformaliteiten, en vernemen dat er nooit eerder een zo hoog deelnemersaantal voor deze cyclosportieve was. 4.000 deelnemers zo waar! De touraankomst (op 7 juli) in dit stadje, op La Planche des Belles Filles zal daar wel voor iets tussen zitten.







Korte tijd later treffen we ook collega Jo en 2 van zijn clubleden. Samen overleggen we over de mogelijke hotelaccomodaties voor ons verblijf in september. De Vogezen zijn immers ook onze bestemming voor de jaarlijkse fietstrip met collega's in september.

Veel tijd hebben we evenwel niet : Jo wenst nog enkele cols met de wagen te verkennen, samen met Nico wil ik toch nog even losfietsen.

Snel naar het hotel in Danjoutin dus. Hier tref ik onmiddellijk de delegatie van MeRijenNieZere aan. Het is een hartelijk weerzien, en op de parking nog word ik tevens aangesproken door een voor mij onbekende wielertoerist, doch iemand die mijn blog leest en me een hart onder de riem steekt. Tof! Altijd leuk om met nieuwe wielertoeristen kennis te maken. Overigens blijken nog andere collega's voor dit IBIS-hotel gekozen te hebben. Of hoe de voertaal heel duidelijk Vlaams is.

Samen met Nico ga ik voor een rondje losrijden... Ik herinner me het parcours dat Manfred & Pascal W hiertoe kozen in 2010 en volg ditzelfde traject langs het kanaaltje.



's Avonds is het een echt gezellig samenzijn, bijzonder lekker eten... en de ballons al enkele keren woordelijk beklimmen ;-) Men polst me naar mijn verwachtingen : in alle eerlijkheid deel ik mee gewoon blij te zijn om er toch opnieuw te kunnen bij zijn, dat tijd geen rol speelt... en dat ik vooral hoop dat mijn 'late' beslissing om toch het volledige parcours te fietsen me niet zuur zal opbreken.

Zaterdag 9 juni

Omstreeks half zeven komen we aan in Champagney. Voor de organisatoren is het wat improviseren. Gezien het grote deelnemersaantal dient men de deelnemers in vakken in te delen (cfr Marmotte) en worden in tegenstelling tot de vorige edities niet 1 maar 2 straten ingepalmd. Samen met Nico positioneer ik me vooraan het 2e startvak, onmiddellijk na de prioritairen dus.



Terwijl ik hier sta te wachten zie ik enkele bekenden, oa Paul van Cyclobenelux,... doch word ik tevens aangeklampt door enkele bloglezers, en fietsers die me op twitter volgen. Inmiddels stijgt de spanning en de fysieke druk van de duizenden fietsers achter ons... Kwart na 7 weerklinkt het verlossende startschot. Twee minuutjes later overschrijden ook wij de matten van de tijdsregistratie.

Mijn temperament drijft me voort... ik wil zo snel als mogelijk die twee minuten tijd goed maken op de eersten, en fiets als een bezetene over de groepjes voor mij heen... De snelheidsmeter evoluuert naar de 50km/u. Als ik dit merk besef ik dat dit gekkenwerk is, mijn hartslag situeert zich quasi onmiddellijk boven de overslagpols. Hoedanook ik wens in een goede positie aan de eerste klim van de dag, de Ballon de Servance, te starten. Dit lukt me ook. Halverwege de klim kom ik zelfs naast Paul de Jong te fietsen die als één van de eersten in het prioritaire vak stond. Naast hem zie ik nog een tweetal fietsers in cyclobenelux-tenue. Ik probeer gelijke tred met hen te houden en hou vol tot op de top, 1200m hoog.

De afdaling die volgt is de meest technische van de dag, hier en daar zijn wat putten... en ik neem ze zoals steeds bijzonder voorzichtig... te voorzichtig... Ik tel 78 fietsers die me inhalen. Soit... ik maak me er niet druk om, schreef ik op de internetfora niet dat ik vooral kwam om te genieten? Daar mag ik dan wel dringend mee starten.

En zo waar dit lukt me : op de cols die volgen, du Ménil (621) & d'Oderen (884) fiets ik op een goed tempo in een groep van zo een dertig man naar boven... Ik kijk rond me, praat met enkele Nederlanders & Belgen... en geniet van het fietsen en het landschap. Zo worden ook de Col de Bramont & du Herrenberg bedwongen. Inmiddels tref ik ook het supportersteam van MeRijenNieZere langs de kant van de weg : super!!

In de passage die voorafgaat aan Le Grand Ballon is er gedeeltelijke zijwind, een schitterend uitzicht is ons deel... maar veel tijd om dit te bewonderen is me niet gegund. De groep waar ik in terecht kwam legt een hoog tempo op, en vraagt continu om rond te draaien... Aanvankelijk weiger ik, doch besef dat ik toch ook enkele beurten voor mijn rekening moet nemen... Het gaat goed en ik amuseer me echt!

En dan net voor de top van Le Grand Ballon (1325) is er nog een steile passage... en ik voel dat ik de pedalen niet meer vlot rondkrijg... Vermoedelijk enerzijds het gevolg van de snelle overschakeling van het grote verzet naar de 39-30, doch anderzijds ongetwijfeld het gebrek aan voldoende 'basis'... We hebben inmiddels 100km op de teller.

De bevoorrading boven is dan ook welgekomen. Ik weet dat de afdaling die nu volgt niet gevaarlijk is en probeer de snelheid de hoogte in te jagen. Helaas zorgen mijn beperkte daalkunsten ervoor dat ik de groep opnieuw moet laten rijden. Zo kom ik in de passage tot de Col du Hundsruck alleen te zitten. Ik wacht een fietser op en nestel me in zijn wiel. Als hij aandringt om over te nemen maak ik hem duidelijk dat dit nu echt niet kan. Ik ben er nu van overtuigd dat ik toch beter voor het kleine parcours gekozen had... Dit komt niet goed, de finish halen doe ik nooit... De moed zinkt me in de schoenen, ... Ik denk evenwel terug aan het motto van Bas Mulder : Opgeven is geen optie, en zet door!

Op de Ballon d'Alsace fiets ik opnieuw even naast Paul de Jong. We wisselen enkele woorden, maar ik moet hem al snel laten gaan... Nu is het echt naar boven kruipen. Ik ben volledig kapot, uitgeput, ik haal geen 10km/u meer... Dit is afzien... Tja, fietsen is een eerlijke sport : als je te weinig trainde, minder basis hebt... dan betaal je dat cash!

Bovengekomen moedigt Michael (wt.be) me aan, hij schiet enkele foto's (dit moeten echt beelden van een 'stervende fietser' zijn)... de aanmoedigingen geven me courage. Ik nestel me opnieuw in het wiel van een fietser en zet door. In de afdaling die volgt slaag ik er in om geen posities meer te verliezen.

Samen met een 15tal fietsers zet ik koers naar Champagney. Er wordt een stevig tempo op na gehouden, doch in deze groep vind ik beschutting tegen de wind, en ik slaag erin te herstellen.

Broodnodig! Het toetje van deze rit, La Planche des Belles Filles, is immers een echte verschrikking : 5km lang, en gemiddeld zo een 9 à 10%.

Ik sla aan het rekenen en weet dat ik zonder ongelukken binnen de acht uur zal binnen komen. Ik kan nauwelijks geloven dat ik, ondanks het slechte gevoel, hier zal in slagen... Ik denk terug op de diverse aanmoedigingen, de gesprekken met fietsers waaruit bleek dat mijn blog echt wel veel gelezen wordt... En ik word zowaar emotioneel! Eigenaardig doch dit helpt me die 5 zware kilometers door.

De laatste 500meter schakel ik op de 53/15 en ik kom spurtend in een eindtijd van 7u48 boven volgens het electronische bord. Gezien ik 2 minuten later startte is mijn officiële tijd 7u46. Supertevreden!! Boven realiseerde ik een 502e plaats op een uitermate sterk deelnemersveld (4000).

Korte tijd later zie ik mijn reisgezellen Jo & Nico, alsook Nieuwenhovespurter Steven, aankomen. Ook andere collega's, waaronder David, reden een sterke Trois Ballons... idem overigens voor het MeRijenNieZere team die niet alleen individueel maar ook collectief een heel sterke prestatie neerzette! Stadsgenoot Christ Himpe met wie ik enkele kms fietste realiseerde tevens een bijzonder sterke tijd. Proficiat aan alle deelnemers!!

Op het podium twee vertrouwde namen : David Motte (Grinta) & Michel Snel (Veltec). Het bovenste schavotje was evenwel voorbehouden voor Hornetz.

Trois Ballons 2012 samengevat : een ideale mix van
- toffe sfeer waarvoor ik mijn 4 reisgezellen dank
- positieve fietsersspirit met dank aan aan de wielertoeristen van ondermeer MeRijenNieZere, de CycloBenelux-shirtdragers, Christ Himpe, Ward De Bock, en zovele anderen
- de vele aanmoedigingen van ondermeer de supporters van MeRijenNieZere, Michael (wt.be), ...
- het lekkere eten in Champagney & Danjoutin
- tevredenheid van het volbrengen van de opdracht, waarmee ik misschien ook voor andere kankerpatiënten een statement maakte.
maar vooral en niet in het minst bleef het toch ook een zwaar emotioneel beladen ervaring.

Later volgen meer foto's.

donderdag 7 juni 2012

Ballonnenkoorts

Ergens medio december was het... in het kabinet van mijn huisdokter : Een diepgaand gesprek over verleden en toekomst, ... om uiteindelijk te besluiten met mijn lijfspreuk 'Carpe Diem', of hoe de arts het verwoordde : Leef iedere dag zoals het jouw laatste is... Gezien het medische verdict enerzijds luguber, anderzijds bijzonder juist.

Uit mijn recentste posts op deze blog kon je reeds vernemen hoe ik bewust koos voor een actief genezings- en verwerkingsproces : Zo snel mogelijk opnieuw voltijds aan de slag, asap de hobby's - en dus het fietsen - opnemen als voorheen. Na 3 maand afwezigheid startte ik halverwege februari met de eerste fietstrainingen.

Aanvankelijk moeilijk, maar vooral met dank aan mijn zoon die me tijdens die eerste tripjes begeleidde... verliep dit vlotter en vlotter. Einde maart kreeg ik bovendien een eerste positief signaal : de kankercellen zijn momenteel niet actief, einde 2012 weten we of ze überhaupt nog aanwezig zijn in mijn lijf.

Onmiddellijk het signaal om er nog harder tegen aan te gaan : ik nam opnieuw deel aan enkele clubritten en op de eerste fietstochten van de cycling tour tekende ik present.

En toen haperde het fietsen even : het nog intensere genieten van het leven, de quasi dagelijkse restaurantbezoekjes, de veelvuldige afspraken in het Gentse Café Théatre, of in de Waregemse horeca... leverden 8kg overgewicht op. Plezant, maar niet echt bevorderend voor het fietsen.

Na het fietsen van la Magnifique kreeg het fietsen opnieuw een boost, en ik putte moed uit mijn prestatie in de Klimclassic.

Op basis hiervan werd een intensieve trainingsweek ingelast met als hoogtepunt het Brevet Ardennais du Randonneur : 210km uit Bastogne. Een heerlijke tocht!!

De ontlading volgde in een week met vertier...

Straks worden die 8kg overgewicht 12kg... dit wil ik absoluut niet, en ik moet me dus opnieuw doelen stellen. Bij een volgend consult bij de sportarts kreeg ik het medische attest voor sportcommunication.

Hiermee ligt de weg voor een 6e deelname aan La Marmotte open. Mijn inschrijving, alsook de hotelreservering, werd immers net voor het kanker-verdict geboekt.

Dat mijn 6e deelname aan La Marmotte een kippenvel-moment wordt, daar ben ik nu reeds van overtuigd. Dit uiteraard gezien de context, maar ik wil er toch ook zonder al te veel uitputting aan deelnemen, dus volgen er vier gedisciplineerde trainingsweken.

In deze eerste trainingsweek staat mijn 2e deelname aan Trois Ballons met stip vermeld.

2 jaar na mijn 1e deelname (ik eindigde toen op een 229e plaats in een tijd van 7u38min) sta ik er opnieuw aan de start. Deze keer niet met cyclokoorts... ongetwijfeld wel met kippenvel om de vele fietsvrienden die ik er zal aantreffen, ... omwille van het besef dat ik amper 6 maand na het kankerverdict, de operatie en behandeling die erop volgden... toch weer bij ben.

Aanvankelijk overtuigd dat ik zou opteren voor het kleine parcours, ... sla ik nu toch aan het twijfelen : misschien toch maar voor de grote editie gaan.

Inmiddels merk ik dat de ballonnenkoorts bij velen toeneemt : het verhaal over mijn vorige deelname wordt weer veel gelezen, de mailbox wordt weer overstelpt met vragen naar tips.... en ook op de internetfora staat de 3B-rubriek bovenaan in de hitlijsten.

Aan de fietsers besmet met het ballonnenkoorts-virus : Vergeet niet te genieten, de Vogezen blijven een mooie fietsstreek... en uiteindelijk hebben we allen maar één doel : behouden en niet kapot aankomen bij de mooie meisjes!

Tot op La Planche des Belles Filles!

Johan