donderdag 17 mei 2012

Klimclassic 2012

La Magnifique beviel me vorige zaterdag zodanig dat de honger naar fietsen over geaccidenteerd parcours opnieuw toenam. Zou ik me dan toch maar inschrijven voor de Klimclassic, of was ik reeds te laat (sedert vorig jaar zijn daginschrijvingen niet meer toegestaan). De site gaf aan dat de voorinschrijvingen werden verlengd tot maandagavond.

Uiteindelijk schreef ik me maandagavond, na een zoveelste bezoekje aan Café Theatre te Gent, op de valreep (even voor middernacht) nog in.

De vorige jaren nam ik reeds een drietal maal deel aan de Steven Rooks Classic, voor 2012 herdoopt in de Klimclassic. Aanvankelijk omschreven als cyclosportieve, naderhand omwille van organisatie-issues gecatalogeerd onder de noemer 'cyclosportieve toertocht'. Hoedanook deze cyclo doorheen één van de prachtigste regio's in de Benelux geldt voor velen nog steeds als de eerste waardemeter van het cyclo-seizoen. Deze classic is ook al dusdanig opgenomen in het cyclobenelux-klassement.

Omstreeks half zeven kwam ik vanmorgen aan in Maastricht. Gewoontegetrouw stond ik als één van de eersten in het startvak. Een noodzaak want het enige plaatsje waar je de zon kon voelen, ... en dit was met amper 4° echt wel nodig. Vrij snel zag ik enkele leden van cycloteam.nl, alsook een Veltec-member en nog enkelen in Cyclobenelux-shirt.


Omdat er 2600 deelnemers waren voor het parcours van de 160km werd er in drie groepen gestart, telkens met 15min verschil, of in enige zin vergelijkbaar met La Marmotte.

Omstreeks 8u startte de eerste groep, ik draaide als één van de eersten het parcours op : zoals steeds zolang we op het Nederlandse grondgebied vertoefden op het fietspad. In tegenstelling tot mijn vorige deelnames waar er telkens profs (L. Ten Dam, M. Van Heeswijk, ...) het peloton menden voelde er zich niemand geroepen om snel het tempo de hoogte in te jagen. Even kwam ik in de voorste linies terecht doch liet me wijselijk uitzakken.

Eens de eerste hoogtemeters zich aandienden voelde ik het onmiddellijk : spierpijn verraadde dat mijn intensieve intervallen tijdens het lopen op de piste te Waregem nog niet verteerd waren.

Hoe positief ik vooraf ook was, hoeveel ik tijdens deze eerste 'cyclo' na mijn kankerdiagnose wou bewijzen... vandaag zou dit me niet lukken. Bergop haalde ik geen noemenswaardig tempo. Al vrij snel zag ik de shirts van cycloteam.nl en de Nederlandse schaatskampioenen mij voorbijsnellen. Me dan maar laten uitzakken tot het midden van het peloton, ... alleen als ik achterom keek bleek plots dat we met een peloton van een 60tal fietsers weg waren... Op de hellingen merkte ik geen achtervolgers binnen de 500m. Dan maar verstandig verder peddelen in deze kopgroep.

Meer dan 25km hield ik dit niet vol. Tja, met weinig trainingskilometers mag je uiteraard geen wonderen verwachten. Even drinken en wat eten en ik zou wel bijgehaald worden door een volgend groepje met een hopelijk lager tempo. Helaas, uit de achtergrond kwamen enkel nog snellere fietsers terug. Ik sloot opnieuw aan en kwam op die wijze ook weer in de voorste gelederen terug.

Inmiddels heb ik ook geleerd te genieten op de fiets, ... en dit kon ik deze keer voluit : aangenaam fietsweer, geen wolkje aan de lucht, en een schitterend landschap. De parcoursbouwer maakt er echt een fantastische tocht van!

Toch ging het snel vooruit, na welgeteld 1u45min had ik 60km en 800hm op de teller, 33km/u... dit kan ik niet volhouden besefte ik, opnieuw hoog tijd om me even te laten uitzakken. Ik was niet de enige die er zo over dacht, en uiteindelijk kwam ik met een groepje van een zestal aan La Redoute terecht.

Zoals tijdens de vorige edities besloot ik deze beklimming rustig aan te doen, ... samenblijven zou toch niet kunnen en in de afzink zou ik me opnieuw bevoorraden. Helaas volgde er na deze bevoorrading niemand, ik fietste kilometers alleen terwijl niemand uit de achtergrond terugkwam... de enige optie was om een gematigd tempo aan te houden teneinde me niet volledig op te blazen.

Zo kwam ik na enige tijd op het parcours van de 110km terecht waar ik opnieuw fietsers zag... het inhalen van andere wielertoeristen gaf me moed, en gelukkig kwamen er opnieuw wat snellere mannen aansluiten. Op die wijze kon ik zonder al te veel krachten te verspillen weer mee glippen.

Ook Rob de Jong zag ik op het parcours van de 110km. Even verder bleek er signalisatie weg... dan maar op onze stappen terugkeren... allen reden evenwel onze richting uit, zaten we dan toch juist, ... opnieuw keren en verder fietsen dus... Ik vloekte, met dit oponthoud zag ik mijn gemiddelde dalen tot 29km/u (stops worden immers niet verrekend noch op mijn garmin, noch in de uitslag van de Klimclassic).

Voordeel van deze stop was dat ik een goed groepje vond om de finale te fietsen... de toppers van dit groepje gingen er op de Halembaye vandoor... op eigen tempo dan maar richting Maastricht.

Bij het oprijden van de finish-straat voelde ik toch wat emoties opborrelen : mijn eerste cyclo na mijn diagnose bracht ik tot een goed einde... al had ik dit ook te danken aan de bereidwillige fietsers bij wie ik toch overwegend in het wiel terug te vinden was.

Het besluit van deze Klimclassic? Tevreden met mijn 46e plaats (op 2490 deelnemers) in een parcours die met 169km en 2400hm als zwaar is te omschrijven. Anderzijds is mijn conditie onvoldoende voor deelnames aan 3B of La Marmotte... of kan ik me toch nog tijdig klaarstomen? Wordt vervolgd...

Mijn videobeelden (kies linksboven onmiddellijk voor 'voet La Redoute')

Link naar het klassement




Geen opmerkingen:

Een reactie posten