vrijdag 23 maart 2012

Wat als....

"Wat als..."

De voorbije 48 uur was iedere belevenis, bedenking aanleiding om mijn hersenen te pijnigen met de vraag hoe ik zou reageren als de medische resultaten niet het verhoopte resultaat zouden opleveren... Hou zou ik het opnieuw vertellen aan kids, familie, vrienden... collega's, ... en werkgever. Hoe zou ik daar zelf mee omgaan... Ik wou me niet voorbereiden op slecht nieuws, en toch was die mogelijks harde realiteit nooit uit mijn gedachten te bannen.

De voorbije weken nam ik à rato van 100% het normale leven weer op :
- op het werk volgden meetings, gesprekken met medewerkers en workshops elkaar snel op, de mailbox flirt opnieuw met zijn limieten.
- op sportief vlak was er een mooie afwisseling van trainingstochten, ontspannen toertochten... tot een intensievere deelname aan de Ename Classic toe.
Werkdagen overschrijden opnieuw de traditionele werkuren, en ook de trainingskms/week lopen weeral richting 300km/week.

Dit alles zorgde vooral voor veel rust in mijn hoofd... resulteerde tevens in een betere gemoedsrust van mijn directe omgeving. Fietsmakkers en collega's kregen de overtuiging dat de kanker helemaal verdwenen was...

Helaas, nog geen enkel medisch resultaat bevestigde dit en net die gedachte doolde de voorbije 48 uur continu in mijn hersenmassa.

Woensdagmiddag nam ik vrij om al fietsend die gedachten te bannen. Gisteren nam een collega me mee uit eten... en ook op dat terras in de zon kwam ik even op adem.

Deze morgen was er dan de consultatie met de behandelende arts.

De bloedafname gebeurde halverwege maart zodat ik enkel nog via de dienst radiologie voor een bijkomende echo langs moest. Na het doornemen van mijn medisch dossier zuchtte de dokter 'amai' om me vervolgens gedurende een kwart uur te onderzoeken : pijnlijk lang!

Hierna met echt trillende benen Marleen ophalen om samen naar de endocrinologe op consultatie te gaan.

Bij haar begroeting volgen meteen de woorden 't ziet er allemaal prima uit... de tumormarker is totaal onzichtbaar (typisch aan deze kankercellen is dat zij 'in activiteit' een te detecteren eiwit produceren, de zogenaamde tumormerker... dit eiwit was dus niet aanwezig wat een uitstekend teken is) : of er zijn dus geen actieve kankercellen!

De eerste horde is hiermee genomen. De tweede horde 'zijn er nog cellen aanwezig? kan enkel gedetecteerd worden na een nieuwe 'total body scan'. Om de stralingshoeveelheid in de tijd te beperken voorziet men die pas naar het jaareinde toe.

Alvast heel goed nieuws. Die tweede horde dient natuurlijk nog te worden genomen, doch ook de per toeval geziene dr 'Nucleaire radiologie' heeft er alle vertrouwen in dat de behandeling zijn werk deed en dat ook dit dus goed komt.

Ongelooflijk hoeveel druk er van de schouders valt, ... ook nu ik weet dat mijn eerstvolgende controle zich pas in september situeert.

Een bezoekje aan ouders en schoonouders, nogal wat mail- & sms-verkeer naar vrienden en collega's volgden om uiteindelijk in Hulste van een heerlijke lunch te genieten.

Tijdens deze lunch kreeg de "Wat als..." een nieuwe betekenis... Wat als ik nu toch eens deelnam aan 3Ballons, La Marmotte...

Wordt vervolgd!