maandag 27 februari 2012

Altijd maar doorgaan...

Doorheen de maand januari was ik uiteindelijk vaak in het ziekenhuis. De aanvankelijk door mij 'klein' ingeschatte complicaties gaven me immers meer hinder... Toch was het vooral uitzien naar eind januari. Tijdens het dan ingeplande doktersconsult zou men het verdere verloop van opvolging & behandeling toelichten. Meteen zou men me ook aangeven wanneer ik het normale 'leven' kon opnemen.

Voor mij staat het 'normale' leven synoniem met En werken En fietsen, genieten... of hoe ik overtuigd ben dat ontspanning slechts plezant is na de inspanning.

Begin januari was het antwoord immers negatief geweest. Overtuigd dat ik sneller recupereerde dan het doktersteam dacht startte ik toen met een wandeling, ... al was het maar om mijn echtgenote te overtuigen. Uiteindelijk diende ik deze poging na 300m totaal vermoeid en uitgeput te staken...

Gelukkig besloot het doktersteam eind januari dat ik per 13 februari opnieuw aan de slag mocht, ... en dat ik in het vooruitzicht hiervan best wat mocht bewegen.

Bewegen, da's fietsen voor mij... dus enkele uren later was ik de mountainbike op in het gezelschap van mijn zoon. Met een snelheid onder de 20km/u, en een km-aantal waarvoor ik anders de deur niet uitkom... Doch dixit mijn echtgenote sprak mijn glimlach bij het thuiskomen boekdelen. Ik was supertevreden!! Na weken stilzitten en liggen, eindelijk eens het gevoel om buiten te zijn, om te kunnen fietsen... tja zo kreeg ik toch opnieuw het gevoel van grip op mijn leven te hebben.

Op 13 februari startte ik opnieuw op het werk. Full-time, onmiddellijk "business as usual" ;-)

Vanaf dat weekend werd ook de vrieskou het land uitgedreven zodat ik opnieuw gestructureerd aan fietsen toe kwam. Met dank aan zoon Michiel & vaste trainingsmaat Pascal om me de eerste ritjes te vergezellen! Dit gaf me moed om te blijven doorgaan!

Zo haalde ik zelfs mijn initiële trainingskalender van 2012 opnieuw boven. De eerste ingeplande toertocht was Kuurne Brussel Kuurne op zaterdag : 85km met ondermeer hoogtemeters op en rond de Kwaremont.

Zo kreeg ik opnieuw een doel.

Concrete doelstellingen geven me - ook zonder Redbull - vleugels : Zo werden er in de week ook 's avonds trainingsritjes (jawel in het donker dus) ingelast.

Zaterdag was dan D-Day : Kuurne-Brussel-Kuurne. Een perfect onthaal bij de start, goede uitpijling, prachtig parcours, ... en schitterend weer. Het was echt drie uur ongelooflijk genieten.


Al is alle kracht (geen spiermassa meer) verdwenen, en is het dus verschrikkelijk afzien op iedere brug, bij iedere helling... toch is het o zo mooi om opnieuw te fietsen.

Voorlopig blijf ik dus fietsen, werken, genieten, fietsen, werken, genieten... want er is nu éénmaal geen alternatief : geloven dat het goedkomt, geloven dat ik kan en mag doorgaan.

Einde maart krijg ik de eerste indicaties over hoe de behandeling de metastases aanpakte... of hoe de harde realiteit altijd op de achtergrond aanwezig blijft.