dinsdag 25 december 2012

Cyclo4Cancer

Opnieuw een jaar voorbij… dus goed om even terug te blikken en vooruit te zien naar 2013!

Werden de eindejaarsfeesten 2011 nog in quarantaine doorgebracht… al snel kon ik me mentaal opladen aan de positieve ondersteuning van het doktersteam, de nog intensere band met het gezin die me opnieuw op een hoger niveau bracht, … en jawel de stelselmatig langere fietsritjes met een eerste voldaan sportief gevoel tijdens de Kuurne-Brussel-Kuurne toertocht.

Hieruit werd voldoende moed geput om de nog in goed gezonde toestand in 2011 ingeplande fietsafspraken ‘Marmotte’ & ‘Trois Ballons’ na te komen. Ik bracht deze, dankzij opbouwende trainingen met de Nieuwenhovespurters, tot een goed einde. Ik herinner me evenwel vooral de ontspannen en plezante sfeer waarvoor dank aan het MRNZ-team & collega’s Jo & Nico.

Tijdens de zomer was het in Italië intens genieten met het gezin, en werd de fiets toch deels aan de haak gehangen.

In plaats hiervan werden de loopschoenen aangetrokken en maakte ik me op voor de trainingen voor de Ekiden.

Deze loopwedstrijd met een 11tal collega’s kunnen lopen in een supertoffe sfeer, en dit ondanks de helse weersomstandigheden, was een eerste sportief hoogtepunt in het lopen. Omdat het nu eenmaal de aard van het beestje is volgden ook andere loopwedstrijden : Deinze & Nazareth passeerden de revue.

2012 gaat ook de geschiedenis in als het jaar dat ik de passie van het sporten kon overbrengen op mijn partner. De begeestering van mijn fitnessavonden sloeg immers over, en dankzij de fantastische begeleiding van personal coach Nele werd ook Marleen een fitness-addict.

Dat het niet alleen in de fiets-community heerlijk toeven is ervaarde ik na een loopje met Chris en de ‘Rode Lopers’. Van hieruit werd koers gezet naar enkele langere lopen. Zo werden de Kerstloop te Brugge & de Kerstcorrida te Deerlijk aangevat.
Dat het bij lopen uiteindelijk ook wel uitkijken is voor blessures mocht ook ik ondervinden… gelukkig staat mijn dokter ook nu weer voor mij klaar, en blijf ik de leuze ‘opgeven is geen optie’ trouw.

Bij de Kerstcorrida was er na afloop een mooie fles Duchesse de Bourgogne voor alle 40plussers… dat men twijfelde of ik wel tot die categorie behoorde sterkt me dan weer dat ik nog niet versleten ben, en ook in 2013 enkele sportieve doelen mag stellen.
Het eerste semester staat opnieuw voluit in het teken van fietsen. Met mijn nieuwe project ‘Cyclo4Cancer’ wens ik tijdens cyclo’s de noodzaak voor meer wetenschappelijk kankeronderzoek onder de aandacht te brengen. In die context situeren zich ook mijn deelnames aan 3Ballons & Marmotte 2013. Wellicht voeg ik hier nog enkele cyclo’s aan toe, tevens hoop ik met een Cyclo4Cancer-Team aan de klimclassic te Maastricht deel te nemen.

Na de zomer volgen hopelijk goede medische check-ups, dan trek ik wellicht opnieuw de loopschoenen aan om ook in deze discipline verdere doelstellingen te realiseren.

Prettige Kerstdagen!!

Johan

dinsdag 16 oktober 2012

Geen leven zonder doelen...

Na het positieve verdicht bij de dokters blik ik reeds vol enthousiasme vooruit op wat het jaar 2013 op sportief vlak brengen kan.

Hierbij start ik alvast met een inventarisatie van de belangrijkste toertochten en cyclo's, ... alsook van de loopevenementen in het najaar van 2013.

Maart
Zaterdag 16 maart: Ename Classic - Zottegem
Zaterdag 23 maart: Omloop van Vlaanderen - Gent
Zaterdag 30 maart: Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen - Brugge/Oudenaarde

April
Zondag 7 april: Gran Fondo Golfe de Saint Tropez
Zaterdag 13 april: Peter van Petegem Classic - Aalst
Zaterdag 20 april: Liège-Bastogne-Liège Challenge
Zondag 28 april: La Philippe Gilbert - Aywaille

Mei
Zaterdag 4 mei: Grinta! Challenge - Doornik
Donderdag 9 mei: Klimclassic - Maastricht
Zaterdag 11 mei: Flèche de Wallonie - Spa
Zondag 19 mei: Tilff-Bastogne-Tilff
Zondag 26 mei: Gran Fondo Eddy Merckx

Juni
Zaterdag 1 juni: La Chouffe Classic - Houffalize
Zaterdag 1 juni: La Ventoux
Zaterdag 8 juni: Les Trois Ballons
Zaterdag 8 juni: Tour de Namur Cyclo
Zaterdag 15 juni: Passo dello Stelvio - Bormio (Italië)
Zaterdag 22 juni: Cyclo Sprint Classic - Tongeren
Zaterdag 29 juni: Decathlon Classic - Leuven

Juli
Zaterdag 6 juli: La Marmotte

Augustus
Zaterdag 17 augustus: Géants des Ardennes - Luik

September
Zaterdag 14 september: La Ronde Picarde

Oktober
Zondag 6 oktober : Marathon Brussel
Zaterdag 12 oktober : Ekiden Brussel

Doelen stellen, en er planmatig naar toe werken : het zit me echt in de genen!

maandag 15 oktober 2012

Over statistieken, de Ekiden en palmaressen

Statistieken

Sedert maart stond eind september met stip in de agenda genoteerd. Dan volgde immers het belangrijke follow-up-gesprek met mijn behandelende artsen.

Naarmate deze dag naderde kwamen alle herinneringen terug : de onderzoeken, diagnoses, operatie, behandeling..., het gesprek over de uitzaaiingen... Meteen lagen ook alle statistitische gegevens over mijn overlevingskansen weer helder in mijn geheugen. De studies daterend uit de jaren '90 uit de VS gaven me 70% kans, en daar waar de Europese studies mijn 5jaar-overlevingskans beperkten tot 40%... bleek ik dixit de recentste studie van Nederlandse universiteitsstudenten in 2011 slechts 5% overlevingskans over 5 jaar te hebben.

Die vrijdagochtend eind september was ik dan ook behoorlijk stressy! De dag voordien gaf ik nog een meeting voor mijn medewerkers zodat de boog gespannen was gebleven... maar in de wachtzaal, niets om handen (want geen wifi)... en alleen maar wachten kwam ik gek van ongeduld.

Toen de behandelende arts mij quasi onmiddellijk na het betreden van haar kabinet verzekerde dat er helemaal geen sporen van kanker meer terug te vinden waren kon ik het wel uitschreeuwen van plezier, dankbaarheid, ... euforie! Helemaal te gek werd het na de mededeling dat mijn eerstvolgende controle pas eind september 2013 wordt voorzien.

Ik blijf uiteraard realistisch, morgen kan de kanker harder dan voorheen toeslaan, maar voorlopig is mijn vervaldag alvast met 12 maand opgeschoven. Zou ik dan toch Mr 5% worden? ;-)

Ik blijf het hopen!

Ekiden

Medio oktober stond dan de Ekiden op het programma! Voor deze grootste aflossingsmarathon ter wereld schreef ik twee teams in. Beide teams vormden een mix van mannelijke en vrouwelijke collega's, collega's die in het verleden al eens de loopschoenen aantrokken, en collega's die naar aanleiding van de Ekiden voor het eerst participeerden aan start to run. Nog voor het startschot zaterdag werd gegeven was onze Ekiden dan ook reeds geslaagd : collega's kwamen dankzij dit initiatief aan sporten toe, andere collega's vielen zelfs enkele kilo's af. Een betere bmi, en meer lichaamsbeweging : twee belangrijke factoren om kanker te vermijden!

Zaterdag zelf zat het weer helemaal niet mee, en toch waren we met 12 enthousiastelingen aanwezig te Brussel! Een uitstekende sfeer, een werkgever die ons echt in de watten legde (tent - gratis drank & bbq), en 12 lopers die zich één voor één overtroffen. Het was super! Beide teams plaatsten zich uiteindelijk in de top 650 à 700 van de 1260 deelnemende teams! Schitterend!!

Palmares


De trainingen voorafgaand aan de Ekiden leerden me dat ik ook deze sport heerlijk vind. Dit brengt me meteen tot het dilemma van hoe ik mijn sportief palmares verder wil opfleuren... verder inzetten op het fietsen en aan nog meer cyclo's deelnemen... of ga ik dan toch maar voor die marathon. Of probeer ik toch beide te combineren?
Dit is een bijzonder lastige keuze! Ik gun me nu enige tijd om ook hier een beslissing in te nemen, ... jullie vernemen het via een volgende blogupdate :-)

woensdag 22 augustus 2012

Living Strong... Making Plans... About cycling and running

Reeds geruime tijd ben ik actief op zowel oude als nieuwe social media : twitter, facebook, linkedin, strava, nikeplus, blogger... ik beschouw me telkens als een early adept.

Ik hou er nu eenmaal van om de visie van mensen met gemeenschappelijke hobby's, interesses te volgen... en met hen ervaringen uit te wisselen.

Aanvankelijk gebruikte ik de social media quasi uitsluitend fiets-gerelateerd. Sedert de kankerdiagnose in december 2011 ook frekwent voor het uitwisselen van (behandelings)ervaringen met lotgenoten.

Reacties op quotes, updates, blogposts, ... bevestigen het nut van aanwezigheid op social media.

De vele reacties op de vorige update zijn dan ook hartverwarmend. Het verslag kende op wielertoerist.be quasi 1000 lezers, en een 60tal reacties. Ook op deze blog werden heel wat hits genoteerd. De reacties, vaak via mail en/of internetfora, doen deugd... in het bijzonder die reacties van andere sporters met gelijkaardige aandoeningen die moed putten uit mijn verhaal.

Zoals aangekondigd in deze recentste blogupdate wordt, met het oog op de Brussels Ekiden van 13 oktober, de fiets nu ingeruild voor de loopschoenen.

Na La Marmotte volgde een prachtig verlof doorheen Italië (Lago Maggiore - Toscane - Veneto)... en dit zonder fiets.

Na vier weken hernam ik dan rustig de fietstrainingen alsook werden de eerste rustige looptrainignen afgewerkt. De eerste trainingsweek in de opbouw naar de Ekiden bestond uit drie duurtrainingen : 5km, 7km & 10km. Deze werden telkens in hartslagzone 130 à 150 afgewerkt. Om toch wat van de fietsconditie te behouden combineerde ik dit met twee fietstochten van respectievelijk 100 en 50km.

De komende periode hoop ik deze frekwentie van 5 trainingen/week aan te houden. Dit zou moeten volstaan voor een voldoende prestatie in de Ekiden, en een voldoende basis om straks het MTB-seizoen aan te vatten.

Morgen staat overigens een nieuw bezoek aan het ziekenhuis op het programma. Men wil eind september de goede onderzoeksresultaten van maart bevestigd zien. Hiertoe is er morgen een eerste bloedafname, later volgen echo... met einde september een bespreking van de resultaten.

Hopelijk krijg ik eind september zo de bevestiging dat de kanker nog steeds niet actief is, dan volgt einde 2012 een volledige scan om na te zien of er überhaupt nog kankercellen aanwezig zijn.

Net als ikzelf blijft iedereen positief op de goede afloop, doch nu deze testen en straks de bespreking dichterbij komt steekt de angst af en toe de kop op. De 'Wat als'vraag wil ik me niet te veel stellen, en daarom blijf ik plannen maken.

Zolang we plannen maken, kijken we vooruit... leven we!

Begin september dan toch nog even er op uit trekken, wellicht wel... In oktober de Brussels Ekiden, jawel... In november enkele mtb-tochten, ongetwijfeld... In december mij inschrijven voor enkele cyclo's van sportcommunication : hm... Het kriebelt!! In 2013 trainen voor een halve marathon : dit lijkt me een mooie uitdaging...

Maar eerst moet ik dus die volgende horde nemen : goede medische resultaten!

Ik dank alvast mijn directe omgeving voor de positieve ondersteuning in de voorbije periode. Even meefietsen, een glas samen drinken, ... samen lunchen of dineren... uitbundig of stil genieten... het zijn telkens momenten waaruit voor mij blijkt hoe mooi het leven is!

Viva la vida!

zondag 15 juli 2012

La Marmotte 2012 - Hoe omgaan met kanker!

Inschrijving La Marmotte

La Marmotte : Als cyclosportieve behoort deze nog steeds tot de absolute top. Met een parcours over vier bekende Alpencols, Glandon – Télégraphe – Galibier & Alpe d’Huez, met 175km & 5000hoogtemeters, … deelnemers uit alle uithoeken van de wereld spreekt deze uiteraard tot de verbeelding!

Aanvankelijk leek 2011 mijn laatste deelname te worden… 5 maal reeds bracht ik deze cyclo tot een goed einde. Telkens verbeterde ik er mijn tijd : 9u20 (2004), 9u15 (2005), 8u20 (2007), 8u10 (2010) en uiteindelijk 8u01 (2011). Voor de fanaten : Dit is telkens de volledige rijtijd inclusief stops en afdaling glandon, deze volledige rijtijd geldt nog steeds als belangrijkste referentie! Zo verwierf ik er 2 zilveren en 3 gouden diploma’s.

La Marmotte heeft evenwel een dermate aantrekkeningskracht, naar het jaareinde toe wordt er zoveel over geschreven in de gespecialiseerde pers, op internetfora, … dat het in de herfst van 2011 opnieuw kriebelde om toch nog eens naar le Bourg d’Oisans af te zakken. Van zodra de inschrijvingen voor de editie 2012 open waren schreef ik me dan ook in. Ik herinner me het moment levendig : Het was donderdagavond 1 december!

Diagnose Kanker

De twee weken voordien waren nogal hectisch verlopen : bijzonder druk op het werk, en onderzoeken in het ziekenhuis naar aanleiding van wat op het eerste zicht een onschuldige klier leek… Op vrijdag 2 december kreeg ik het verdict van deze onderzoeken : schildklierkanker. Een week later volgde de operatie, eind december de behandeling in quarantaine en op 22 december hoor ik dat de kanker zich inmiddels via het bloed verspreidde. Voor mij een harde confrontatie met de eindigheid van ons bestaan, voor mijn directe omgeving zonder twijfel een even harde noot om kraken. Toch zorgden mijn gezin en familie voor een leuke Kerst- & Nieuwjaarsperiode. Ik genoot met volle teugen!

Tijdens de mallemolen van onderzoeken, operatie en behandelingen bouw je ook een band op met de behandelende artsen. Hen maakte ik steeds duidelijk dat voldoende levenskwaliteit een absolute vereiste is en voor mij vooral bestaat uit het kunnen opnemen van mijn normale werkritme en voldoende sporten. Ik ben hen dankbaar voor de luisterbereidheid, hun actief begrip voor deze wens.

Kon ik in januari 2012 nog nauwelijks 300m wandelen, slaagde ik er begin februari in om 10km te fietsen… en zo ging ik halverwege februari opnieuw voltijds werken. Een goed herstel kan voor mij immers via een snelle en goede integratie van mijn vertrouwde leven : dus werken en fietsen.

Trainingsarbeid

Het voorjaar van 2012 werd in mijn herinnering toch vooral gekenmerkt door bijzonder veel regen. Dit maakte er die eerste fietstrainingen niet plezanter op. Na drie maand inactiviteit, waarbij mijn lichaam bovendien ook compleet werd gesloopt was het keihard werken om trainingsafstanden te laten evolueren van 10 naar 50km. Ontzettend veel dankbaarheid gaat hierbij uit naar mijn zoon Michiel die mij voor die eerste fietstochten telkens in zijn zog meenam… terwijl ik continu riep ‘Trager, trager… ‘
Op karakter nam ik deel aan de toertocht Kuurne-Brussel-Kuurne. De volledige rit gleed ik mee in de wielen, maar voor het eerst haalde ik weer een snelheid van 30km/u. Ik vermoed dat ik nooit eerder met zo een gelukzalige glimlach thuiskwam.

In maart was er voorzichtig positief nieuws : De kankercellen zijn misschien nog aanwezig, maar alvast niet actief. Dit sterkte mij in mijn overtuiging dat ik op de ingeslagen weg diende verder te gaan : zorgen voor een goed evenwicht in werk – sport – gezin.

Qua sporten impliceerde dit verdere deelnames aan tochten in de Vlaamse Ardennen en de Ardennen zelf. Ik nam opnieuw deel aan de cyclo’s Steven Rooks Classic, en Trois Ballons.

Vriendschap

In moeilijke tijden kent mijn zijn vrienden! De quasi dagelijkse steun van collega Bart blijft hierbij in mijn geheugen gegrift.. , net zoals de bezoekjes van collega’s. Bijzonder veel begrip en steun kreeg ik tevens uit de fietsgemeenschap : Dank aan Cyclobenelux voor het mooie artikel op hun site, dank aan de diverse cyclorenners voor hun berichten. Ook meerdere leden van de Nieuwenhovespurters & MeRijenNieZere staken me herhaaldelijk een hart onder de riem : Thx!

De weken voorafgaand aan La Marmotte werd er ook herhaaldelijk met MRNZ getraind. Tijdens het weekend in de Vogezen werden de banden nog wat aangehaald zodat we begin juli in opperbeste stemming naar de Alpen trokken. Voor mijn Marmotte-verblijf opteerde ik immers net als de MRNZ-delegatie voor het Mercure Hotel op Les2Alpes.

Ontstressen voor La Marmotte

Nooit eerder was ik zo ontspannen voor mijn deelname aan La Marmotte. Dit heeft alles te maken met de fantastische invulling van 5 en 6 juli. Beide dagen was het gewoon ontzettend genieten met Jeroen, David, Erik, Dirk, Vincent, Maarten, Chris & Corine.


We supporterden als gekken voor de dames tijdens hun beklimming op de Alpe, … onze interviews tijdens de beklimming van Les2Alpes zijn nu reeds legendarisch.. en de strijdkreet ‘New Zealand’ heeft voor ons een bijzondere dimensie.

En of het nu voor Seedorf, of voor een lokale schone was, … ja ik speel graag voor tolk!

07/07/2012 : Mijn missie

Net zoals bij mijn vorige deelnames stond ik als één van de eersten in het voorziene startvak. In tegenstelling tot de voorziene 7000 deelnemers, blijkbaar 8500 ingeschrevenen! Deze organisatie barst echt uit zijn voegen.


Voor de start zijn er zo van die rituelen : één van die toffe rituelen is de babbel met Rob de Jong. Broer van de Kameel en reporter voor CycloBenelux, de referentie over het cyclogebeuren! Het was tijdens deze babbel dat ik me plots realiseerde geen doelstelling te hebben bij mijn 6e deelname. Vroeger was het duidelijk : telkens proberen uit te rijden en indien mogelijk mijn vroegere tijd verbeteren. En nu, vandaag… voor wat was ik hier… Lang was ik niet verzonken in mijn overpeinzingen. Nee mijn missie voor vandaag is duidelijk dacht ik bij mezelf : Een statement maken dat men als kankerpatiënt ook nog prestaties kan leveren, dat het leven niet ophoudt te bestaan… en dat kanker toch meer evolueert naar een chronische ziekte dan tot de onvermijdelijke onmiddellijke dood.

07/07/2012 : Glandon

Vijf minuten over 7 klonk het startschot… in het zog van de 400 bevoorrechte renners zette ik de gashendel open op de eerste strook naar de voet van de Glandon. De snelheid daalde nauwelijks onder de 40km/u… maar het ging goed, … Ondanks het feit dat ik niet op snelheid trainde had ik geen probleem met dit hoge aanvangstempo. Ik diende uiteraard vooral beducht te zijn voor het tweede deel van deze Marmotte… Gezien de onvoldoende basis en mindere trainingskilometers zou ik ongetwijfeld moeten harken om de finish te halen… Op dit moment wou ik daar niet veel aan denken : Dit is nu wellicht echt mijn laatste deelname en dus moet ik genieten, en toch op een behoorlijk tempo de top van deze eerste col halen.

Bij de eerste hellende stroken maak ik de overstap naar het binnenblad, en zie de hartslag tot op overslag-niveau evolueren. Goed zo,… nu dit tempo aanhouden, en warempel ik slaag erin om enkele van de bevoorrechte renners in te halen.
Dit heeft me moed en ik ga op dit elan verder… Het duurt iets langer dan ik dacht voor ik aan de verpozing op deze col kom : ergens halverwege is er een kleine afdaling. Tijd om even te drinken en te eten.

De eerste hoogtemeters die volgen zijn aan een hellingspercentage > 11% en zelfs dit blijkt redelijk te gaan. Ik word zowaar euforisch en haal de ene na de andere bevoorrechte renner in. In iedere bocht kijk ik wel even om waar Erik blijft. Ik schat hem als sterkste MRNZ-fietser in en verwacht hem ieder ogenblik.


Toch haal ik als eerste de top, … Jeroen staat er aan de zijkant van de weg, en net als bij de profs kan ik mijn drinkbus gewoon weggooien en geeft hij me een nieuwe aan. Heerlijke service!

Ik start de afdaling en zie in heel wat bochten gevallen renners… Ongelooflijk, nooit eerder zoveel valpartijen. Ik denk aan de dodelijke slachtoffers bij mijn vorige deelnames (2004 & 2005) en daal behoedzaam af. Erik en David halen me snel bij, en ik slaag er niet in om hun spoor te volgen…

Aan het einde van de afdaling gekomen ben ik in het gezelschap van een viertal renners. Ik maan hen aan om rond te draaien, en met ons vijftal naar de grote groep die zo een 500m voor ons uitfietst te rijden. Het duurt even, doch uiteindelijk kan ik hen overtuigen om zo snel als mogelijk aan te sluiten bij een peloton en we vinden na enkele kilometers de aansluiting.

Dit is een mooie groep, enkele collega’s van Cyclobenelux maar ook Gaul! & Veltec renners bevinden zich hier. Bovendien vind ik er ook Erik en David terug.

07/07/12 : Télégraphe

Bij de start van de tweede col van de dag laat ik onmiddellijk David & Erik gaan, ze rijden me te snel en ik kies voor mijn eigen tempo. Ik merk dat ik mooi tegen de overslagpols kan blijven fietsen en houd een gelijkmatig tempo aan. Het gaat me niet zo goed als in 2005, ik fietste toen als snelste uit de groep deze Télégraphe omhoog, maar toch weet ik dat een goede prestatie aan het leveren ben.

Inmiddels probeer ik te genieten en praat met enkele andere fietsers. Het gros van hen is afkomstig uit Denemarken, gelukkig begrijpen ze Engels… we keuvelen wat en zo heb ik nauwelijks door dat ik na amper 50min ook de tweede col boven ben.

Een kleine afdaling voor de start van de Galibier volgt.

07/07/2012 : Galibier

Bij de start van de Galibier zie ik David aan de bevoorrading bij de Leierenners. Ik put hier moed uit, blijbaar reed ik de Télégraphe dus toch voldoende snel omhoog. Toch dien ik David bij de eerste zwaardere stroken opnieuw te laten gaan… Inmiddels krijg ik het echt warm : er is nauwelijks wind en ik zweet me kapot… Veel drinken maar, ook neem ik opnieuw enkele W-Cup-gels in.

De garmin leert me inmiddels dat ik de hartslag nog nauwelijks de hoogte inkrijg, … mijn trapfrekwentie daalt, … o wat gaat het plots moeilijk : amper halverwege en ik krijg een ernstige klop van die bekende man met de hamer! O wat doet dat pijn…
Pijn… ben ik me niet te veel aan het pijnigen, dit kan toch geen kwaad voor mijn herstel? Heeft dit een invloed op de evolutie van mijn kanker? Vertwijfeld fiets ik verder… Enkele kms verder, nog ruim voor het befaamde bruggetje naar rechts, stop ik even. Dit gaat niet. Ik martel me zelf te veel… Nee, dit is het niet waard : ik geef op. Ik sta enkele minuten met mijn fiets in de hand links van de weg… Plots zie ik Niko Eeckhout afkomen. Vorig jaar reed ik nog met hem een deel van deze beklimming, … Tegen de kids zeg ik steeds nooit op te geven, dit is immers geen optie! Wou ik hier geen statement maken… en zei mijn sportarts niet dat ongeacht het on/gezonde karakter van cyclo-deelnames dit geen invloed zou hebben op de kanker. Dus : gaan en blijven gaan!

Ik nestel me in het spoor van Niko, kan er nauwelijks 10m inblijven, maar zit alvast weer op de fiets. Ik plaats de Garmin op een tweede scherm zodat ik geen hartslag, snelheid of trapfrekwentie meer zie… Ik heb nog één doel : deze top halen ongeacht het tempo, ongeacht de stijl en manier waarop. Dan maak ik alvast een statement : In nauwelijks vier maand tijd > van de canapé naar de galibier!

Harkend van de ene bocht naar de andere, hoe hoger ik kom ook beukend tegen de wind in… ik zie honderden renners mij inhalen… Tranen springen me in de ogen : denk aan de moeilijke maanden januari en februari… denk aan al die tijd dat ik medische studies op het internet zat uit te pluizen, aan mijn correspondentie en/of informatieuitwisseling met de universiteiten en patiënten uit Oregon, Maastricht, Utrecht, Leuven, Gent… ik denk aan die middag toen ik de begraafplaats te Desselgem opzocht, … en kijk rond, zie die prachtige natuur die een ongelooflijke sereniteit uitstraalt en prijs me gelukkig dat ik dit kan en mag beleven.


Zo haal ik uiteindelijk de top van de Galibier. Ik ben volledig kapot, en vind geen kracht om zelf naar de bevoorrading te gaan. Een militair ziet mijn staat van uitputting en vult mijn drinkbussen in mijn plaats.

07/07/2012 : Alpe d’Huez

Bij vorige edities poogde ik in de afdaling van Galibier, Lautaret nog wat tijd goed te maken door mij in een goed groepje te nestelen. In deze staat van uitputting laat ik mij gewoon naar beneden glijden, bijtrappen zit er niet echt bij. Pogingen om aansluiting te vinden bij een groepje laat ik aan mij voorbijgaan… Ik probeer rustig te fietsen, te herstellen… en neem vooral tijd om te eten en te drinken.
Straks volgt de beklimming van de Alpe en ik ben vastbesloten op de top en de finish te halen!

Bij de start van de beklimming van de Alpe komen plots Jeroen en David naast mij fietsen. Tiens, uiteindelijk heb ik nauwelijks achterstand op David opgelopen… Beiden manen me aan om echt wel door te zetten, ik moet deze rit uitrijden. Schitterend om twee vrienden te hebben die je zo aanmoedigen. Jeroen geeft me al rijdend nieuwe drinkbussen aan… en rijdt de eerste twee steile stroken aan mij zijde. Vervolgens gaat hij opnieuw naar de voet om ook Vincent & Maarten te bevoorraden. Erik & David zijn dus voor mij, Vincent & Maarten na mij… Verder rijden van bocht naar bocht. Ik ontwikkel opnieuw mijn eigen tempo en tel de bochten af… Ben bijzonder dankbaar voor de mensen die me water aanreiken… en geniet.


Ongelooflijk maar waar hoe verder ik kom op deze col hoe beter ik mij opnieuw voel, … de zekerheid de finish binnen bereik te hebben geeft me moed. Ik bewonder de schoonheid van deze col, natuur… en jawel ik bemerk zelfs opnieuw de mooie schaars geklede dames langs de kant van het parcours. Nooit eerder zag ik overigens zoveel supporters langs de kant van de weg!


De laatste km is dan ook een echte triomftocht voor mij. O wat ben ik trots om deze 6e Marmotte tot een goed einde te brengen. Ik vind nog de kracht om Chris & Corine te ontwaren en zwaai naar hen terwijl ze mijn finishfoto nemen. In exact 8u18 fiets ik over de finish (volledige rijtijd), en val quasi onmiddellijk in de armen van Rob… en enige tijd later van David & Erik!


Korte tijd later kan ik samen met hen supporteren voor Maarten en Vincent die in deze cyclo tevens een absolute tijd realiseren!

07/07/2012 : Statement

Mijn zesde deelname was ongetwijfeld mijn zwaarste, deze keer niet omwille van de weersomstandigheden (2010) maar vooral als een gevolg van te weinig trainingsbasis inherent aan de kankerdiagnose einde 2011.

Ze schenkt me evenwel de meeste voldoening omdat ik er de boodschap uitput om Nooit, maar dan ook nooit op te geven… en dat ook kankerpatiënten nog tot prestaties in staat zijn!

En nu?

Ik ben ervan overtuigd dat een sportief persoon sneller herstelt na ziekte/kankerbehandeling, of hoe we sporten in al zijn facetten meer dienen aan te moedigen! Ondermeer daarom nodigde ik mijn medewerkers uit om samen deel te nemen aan de Brussels Ekiden. Zo nemen we op 13 oktober met twee teams uit Zuid-West-Vlaanderen deel aan deze ‘aflossings’marathon.

Of hoe de koersschoenen even voor loopschoenen worden omgeruild.

En uiteraard hoop ik dat de check-up einde 2012 aantoont dat de kankercellen iet alleen niet meer actief zijn, doch ook verdwenen zijn. Daar ga ik nu reeds van uit, een andere optie is er niet!

Mijn Marmotte-Vakantie in 100 foto's :

woensdag 4 juli 2012

La Marmotte 2012

Als alles goed gaat neem ik zaterdag voor een zesde maal deel aan La Marmotte.

Om diverse redenen is de kans dat ik dit dit jaar tot een goede einde breng relatief klein. In tegenstelling tot mijn vorige deelnames zijn er daarom deze keer geen uitgebreide voorbeschouwingen.

Heb je evenwel toch interesse... Dan kan je zaterdag zien hoever ik kom via de nieuwe tracking-tool van sportcommunication : Mijn trackingpagina


Is het jouw eerste deelname, of wil je gewoon meer weten over La Marmotte, dan heb je wellicht iets aan mijn vorige verhalen :
- Editie 2004 (9u20) - geen link!
- Editie 2005 (9u10)
- Editie 2007 (8u20)
- Editie 2010 (8u10)
- Editie 2011 (8u01)

Zijn verhalen minder aan jou besteed? Dan is het hiernavolgende videofragment wellicht interessant : La Marmotte

Alvast succes aan alle deelnemers, ... En hou het veilig!

zondag 10 juni 2012

Trois Ballons 2012 : Een bijzondere ervaring!

Vrijdag 8 juni


Net zoals bij mijn eerste deelname opteerde ik ook nu weer om op vrijdag af te reizen naar Champagney. Deze keer evenwel niet met schoonbroer Pascal, doch met collega & tevens Nieuwenhovespurter Nico. Reeds om 8u volledig klaar... bekijk ik, in afwachting van de komst van Nico bij mij thuis, nog even de documentaire 'De Laatste Bocht'. Deze documentaire vertelt de laatste 4 levensjaren van Bas Mulder, één van de iconen van Alpe d'Huzes. Deze organisatie zamelt jaarlijks geld in voor de stichting tegen kanker. Bas Mulder inspireerde velen met zijn levenslust en doorzettingsvermogen. Hij overleed op 24jarige leeftijd aan klierkanker. Toch blijft hij via het initiatief Alpe d'Huzes zijn stempel drukken : dit jaar werd er 28 miljoen euro opgehaald! Schitterend!!

De documentaire was hoedanook beklijvend en aanvankelijk zal ik wel wat stil geweest zijn in de wagen. Hoedanook naarmate we onze bestemming naderen verhoogt de temperatuur, en kom ik echt op dreef. Finaal rijden we Champagney binnen, luidop dollend op zowaar schlagermuziek!

We vervullen de inschrijvingsformaliteiten, en vernemen dat er nooit eerder een zo hoog deelnemersaantal voor deze cyclosportieve was. 4.000 deelnemers zo waar! De touraankomst (op 7 juli) in dit stadje, op La Planche des Belles Filles zal daar wel voor iets tussen zitten.







Korte tijd later treffen we ook collega Jo en 2 van zijn clubleden. Samen overleggen we over de mogelijke hotelaccomodaties voor ons verblijf in september. De Vogezen zijn immers ook onze bestemming voor de jaarlijkse fietstrip met collega's in september.

Veel tijd hebben we evenwel niet : Jo wenst nog enkele cols met de wagen te verkennen, samen met Nico wil ik toch nog even losfietsen.

Snel naar het hotel in Danjoutin dus. Hier tref ik onmiddellijk de delegatie van MeRijenNieZere aan. Het is een hartelijk weerzien, en op de parking nog word ik tevens aangesproken door een voor mij onbekende wielertoerist, doch iemand die mijn blog leest en me een hart onder de riem steekt. Tof! Altijd leuk om met nieuwe wielertoeristen kennis te maken. Overigens blijken nog andere collega's voor dit IBIS-hotel gekozen te hebben. Of hoe de voertaal heel duidelijk Vlaams is.

Samen met Nico ga ik voor een rondje losrijden... Ik herinner me het parcours dat Manfred & Pascal W hiertoe kozen in 2010 en volg ditzelfde traject langs het kanaaltje.



's Avonds is het een echt gezellig samenzijn, bijzonder lekker eten... en de ballons al enkele keren woordelijk beklimmen ;-) Men polst me naar mijn verwachtingen : in alle eerlijkheid deel ik mee gewoon blij te zijn om er toch opnieuw te kunnen bij zijn, dat tijd geen rol speelt... en dat ik vooral hoop dat mijn 'late' beslissing om toch het volledige parcours te fietsen me niet zuur zal opbreken.

Zaterdag 9 juni

Omstreeks half zeven komen we aan in Champagney. Voor de organisatoren is het wat improviseren. Gezien het grote deelnemersaantal dient men de deelnemers in vakken in te delen (cfr Marmotte) en worden in tegenstelling tot de vorige edities niet 1 maar 2 straten ingepalmd. Samen met Nico positioneer ik me vooraan het 2e startvak, onmiddellijk na de prioritairen dus.



Terwijl ik hier sta te wachten zie ik enkele bekenden, oa Paul van Cyclobenelux,... doch word ik tevens aangeklampt door enkele bloglezers, en fietsers die me op twitter volgen. Inmiddels stijgt de spanning en de fysieke druk van de duizenden fietsers achter ons... Kwart na 7 weerklinkt het verlossende startschot. Twee minuutjes later overschrijden ook wij de matten van de tijdsregistratie.

Mijn temperament drijft me voort... ik wil zo snel als mogelijk die twee minuten tijd goed maken op de eersten, en fiets als een bezetene over de groepjes voor mij heen... De snelheidsmeter evoluuert naar de 50km/u. Als ik dit merk besef ik dat dit gekkenwerk is, mijn hartslag situeert zich quasi onmiddellijk boven de overslagpols. Hoedanook ik wens in een goede positie aan de eerste klim van de dag, de Ballon de Servance, te starten. Dit lukt me ook. Halverwege de klim kom ik zelfs naast Paul de Jong te fietsen die als één van de eersten in het prioritaire vak stond. Naast hem zie ik nog een tweetal fietsers in cyclobenelux-tenue. Ik probeer gelijke tred met hen te houden en hou vol tot op de top, 1200m hoog.

De afdaling die volgt is de meest technische van de dag, hier en daar zijn wat putten... en ik neem ze zoals steeds bijzonder voorzichtig... te voorzichtig... Ik tel 78 fietsers die me inhalen. Soit... ik maak me er niet druk om, schreef ik op de internetfora niet dat ik vooral kwam om te genieten? Daar mag ik dan wel dringend mee starten.

En zo waar dit lukt me : op de cols die volgen, du Ménil (621) & d'Oderen (884) fiets ik op een goed tempo in een groep van zo een dertig man naar boven... Ik kijk rond me, praat met enkele Nederlanders & Belgen... en geniet van het fietsen en het landschap. Zo worden ook de Col de Bramont & du Herrenberg bedwongen. Inmiddels tref ik ook het supportersteam van MeRijenNieZere langs de kant van de weg : super!!

In de passage die voorafgaat aan Le Grand Ballon is er gedeeltelijke zijwind, een schitterend uitzicht is ons deel... maar veel tijd om dit te bewonderen is me niet gegund. De groep waar ik in terecht kwam legt een hoog tempo op, en vraagt continu om rond te draaien... Aanvankelijk weiger ik, doch besef dat ik toch ook enkele beurten voor mijn rekening moet nemen... Het gaat goed en ik amuseer me echt!

En dan net voor de top van Le Grand Ballon (1325) is er nog een steile passage... en ik voel dat ik de pedalen niet meer vlot rondkrijg... Vermoedelijk enerzijds het gevolg van de snelle overschakeling van het grote verzet naar de 39-30, doch anderzijds ongetwijfeld het gebrek aan voldoende 'basis'... We hebben inmiddels 100km op de teller.

De bevoorrading boven is dan ook welgekomen. Ik weet dat de afdaling die nu volgt niet gevaarlijk is en probeer de snelheid de hoogte in te jagen. Helaas zorgen mijn beperkte daalkunsten ervoor dat ik de groep opnieuw moet laten rijden. Zo kom ik in de passage tot de Col du Hundsruck alleen te zitten. Ik wacht een fietser op en nestel me in zijn wiel. Als hij aandringt om over te nemen maak ik hem duidelijk dat dit nu echt niet kan. Ik ben er nu van overtuigd dat ik toch beter voor het kleine parcours gekozen had... Dit komt niet goed, de finish halen doe ik nooit... De moed zinkt me in de schoenen, ... Ik denk evenwel terug aan het motto van Bas Mulder : Opgeven is geen optie, en zet door!

Op de Ballon d'Alsace fiets ik opnieuw even naast Paul de Jong. We wisselen enkele woorden, maar ik moet hem al snel laten gaan... Nu is het echt naar boven kruipen. Ik ben volledig kapot, uitgeput, ik haal geen 10km/u meer... Dit is afzien... Tja, fietsen is een eerlijke sport : als je te weinig trainde, minder basis hebt... dan betaal je dat cash!

Bovengekomen moedigt Michael (wt.be) me aan, hij schiet enkele foto's (dit moeten echt beelden van een 'stervende fietser' zijn)... de aanmoedigingen geven me courage. Ik nestel me opnieuw in het wiel van een fietser en zet door. In de afdaling die volgt slaag ik er in om geen posities meer te verliezen.

Samen met een 15tal fietsers zet ik koers naar Champagney. Er wordt een stevig tempo op na gehouden, doch in deze groep vind ik beschutting tegen de wind, en ik slaag erin te herstellen.

Broodnodig! Het toetje van deze rit, La Planche des Belles Filles, is immers een echte verschrikking : 5km lang, en gemiddeld zo een 9 à 10%.

Ik sla aan het rekenen en weet dat ik zonder ongelukken binnen de acht uur zal binnen komen. Ik kan nauwelijks geloven dat ik, ondanks het slechte gevoel, hier zal in slagen... Ik denk terug op de diverse aanmoedigingen, de gesprekken met fietsers waaruit bleek dat mijn blog echt wel veel gelezen wordt... En ik word zowaar emotioneel! Eigenaardig doch dit helpt me die 5 zware kilometers door.

De laatste 500meter schakel ik op de 53/15 en ik kom spurtend in een eindtijd van 7u48 boven volgens het electronische bord. Gezien ik 2 minuten later startte is mijn officiële tijd 7u46. Supertevreden!! Boven realiseerde ik een 502e plaats op een uitermate sterk deelnemersveld (4000).

Korte tijd later zie ik mijn reisgezellen Jo & Nico, alsook Nieuwenhovespurter Steven, aankomen. Ook andere collega's, waaronder David, reden een sterke Trois Ballons... idem overigens voor het MeRijenNieZere team die niet alleen individueel maar ook collectief een heel sterke prestatie neerzette! Stadsgenoot Christ Himpe met wie ik enkele kms fietste realiseerde tevens een bijzonder sterke tijd. Proficiat aan alle deelnemers!!

Op het podium twee vertrouwde namen : David Motte (Grinta) & Michel Snel (Veltec). Het bovenste schavotje was evenwel voorbehouden voor Hornetz.

Trois Ballons 2012 samengevat : een ideale mix van
- toffe sfeer waarvoor ik mijn 4 reisgezellen dank
- positieve fietsersspirit met dank aan aan de wielertoeristen van ondermeer MeRijenNieZere, de CycloBenelux-shirtdragers, Christ Himpe, Ward De Bock, en zovele anderen
- de vele aanmoedigingen van ondermeer de supporters van MeRijenNieZere, Michael (wt.be), ...
- het lekkere eten in Champagney & Danjoutin
- tevredenheid van het volbrengen van de opdracht, waarmee ik misschien ook voor andere kankerpatiënten een statement maakte.
maar vooral en niet in het minst bleef het toch ook een zwaar emotioneel beladen ervaring.

Later volgen meer foto's.

donderdag 7 juni 2012

Ballonnenkoorts

Ergens medio december was het... in het kabinet van mijn huisdokter : Een diepgaand gesprek over verleden en toekomst, ... om uiteindelijk te besluiten met mijn lijfspreuk 'Carpe Diem', of hoe de arts het verwoordde : Leef iedere dag zoals het jouw laatste is... Gezien het medische verdict enerzijds luguber, anderzijds bijzonder juist.

Uit mijn recentste posts op deze blog kon je reeds vernemen hoe ik bewust koos voor een actief genezings- en verwerkingsproces : Zo snel mogelijk opnieuw voltijds aan de slag, asap de hobby's - en dus het fietsen - opnemen als voorheen. Na 3 maand afwezigheid startte ik halverwege februari met de eerste fietstrainingen.

Aanvankelijk moeilijk, maar vooral met dank aan mijn zoon die me tijdens die eerste tripjes begeleidde... verliep dit vlotter en vlotter. Einde maart kreeg ik bovendien een eerste positief signaal : de kankercellen zijn momenteel niet actief, einde 2012 weten we of ze überhaupt nog aanwezig zijn in mijn lijf.

Onmiddellijk het signaal om er nog harder tegen aan te gaan : ik nam opnieuw deel aan enkele clubritten en op de eerste fietstochten van de cycling tour tekende ik present.

En toen haperde het fietsen even : het nog intensere genieten van het leven, de quasi dagelijkse restaurantbezoekjes, de veelvuldige afspraken in het Gentse Café Théatre, of in de Waregemse horeca... leverden 8kg overgewicht op. Plezant, maar niet echt bevorderend voor het fietsen.

Na het fietsen van la Magnifique kreeg het fietsen opnieuw een boost, en ik putte moed uit mijn prestatie in de Klimclassic.

Op basis hiervan werd een intensieve trainingsweek ingelast met als hoogtepunt het Brevet Ardennais du Randonneur : 210km uit Bastogne. Een heerlijke tocht!!

De ontlading volgde in een week met vertier...

Straks worden die 8kg overgewicht 12kg... dit wil ik absoluut niet, en ik moet me dus opnieuw doelen stellen. Bij een volgend consult bij de sportarts kreeg ik het medische attest voor sportcommunication.

Hiermee ligt de weg voor een 6e deelname aan La Marmotte open. Mijn inschrijving, alsook de hotelreservering, werd immers net voor het kanker-verdict geboekt.

Dat mijn 6e deelname aan La Marmotte een kippenvel-moment wordt, daar ben ik nu reeds van overtuigd. Dit uiteraard gezien de context, maar ik wil er toch ook zonder al te veel uitputting aan deelnemen, dus volgen er vier gedisciplineerde trainingsweken.

In deze eerste trainingsweek staat mijn 2e deelname aan Trois Ballons met stip vermeld.

2 jaar na mijn 1e deelname (ik eindigde toen op een 229e plaats in een tijd van 7u38min) sta ik er opnieuw aan de start. Deze keer niet met cyclokoorts... ongetwijfeld wel met kippenvel om de vele fietsvrienden die ik er zal aantreffen, ... omwille van het besef dat ik amper 6 maand na het kankerverdict, de operatie en behandeling die erop volgden... toch weer bij ben.

Aanvankelijk overtuigd dat ik zou opteren voor het kleine parcours, ... sla ik nu toch aan het twijfelen : misschien toch maar voor de grote editie gaan.

Inmiddels merk ik dat de ballonnenkoorts bij velen toeneemt : het verhaal over mijn vorige deelname wordt weer veel gelezen, de mailbox wordt weer overstelpt met vragen naar tips.... en ook op de internetfora staat de 3B-rubriek bovenaan in de hitlijsten.

Aan de fietsers besmet met het ballonnenkoorts-virus : Vergeet niet te genieten, de Vogezen blijven een mooie fietsstreek... en uiteindelijk hebben we allen maar één doel : behouden en niet kapot aankomen bij de mooie meisjes!

Tot op La Planche des Belles Filles!

Johan

donderdag 17 mei 2012

Klimclassic 2012

La Magnifique beviel me vorige zaterdag zodanig dat de honger naar fietsen over geaccidenteerd parcours opnieuw toenam. Zou ik me dan toch maar inschrijven voor de Klimclassic, of was ik reeds te laat (sedert vorig jaar zijn daginschrijvingen niet meer toegestaan). De site gaf aan dat de voorinschrijvingen werden verlengd tot maandagavond.

Uiteindelijk schreef ik me maandagavond, na een zoveelste bezoekje aan Café Theatre te Gent, op de valreep (even voor middernacht) nog in.

De vorige jaren nam ik reeds een drietal maal deel aan de Steven Rooks Classic, voor 2012 herdoopt in de Klimclassic. Aanvankelijk omschreven als cyclosportieve, naderhand omwille van organisatie-issues gecatalogeerd onder de noemer 'cyclosportieve toertocht'. Hoedanook deze cyclo doorheen één van de prachtigste regio's in de Benelux geldt voor velen nog steeds als de eerste waardemeter van het cyclo-seizoen. Deze classic is ook al dusdanig opgenomen in het cyclobenelux-klassement.

Omstreeks half zeven kwam ik vanmorgen aan in Maastricht. Gewoontegetrouw stond ik als één van de eersten in het startvak. Een noodzaak want het enige plaatsje waar je de zon kon voelen, ... en dit was met amper 4° echt wel nodig. Vrij snel zag ik enkele leden van cycloteam.nl, alsook een Veltec-member en nog enkelen in Cyclobenelux-shirt.


Omdat er 2600 deelnemers waren voor het parcours van de 160km werd er in drie groepen gestart, telkens met 15min verschil, of in enige zin vergelijkbaar met La Marmotte.

Omstreeks 8u startte de eerste groep, ik draaide als één van de eersten het parcours op : zoals steeds zolang we op het Nederlandse grondgebied vertoefden op het fietspad. In tegenstelling tot mijn vorige deelnames waar er telkens profs (L. Ten Dam, M. Van Heeswijk, ...) het peloton menden voelde er zich niemand geroepen om snel het tempo de hoogte in te jagen. Even kwam ik in de voorste linies terecht doch liet me wijselijk uitzakken.

Eens de eerste hoogtemeters zich aandienden voelde ik het onmiddellijk : spierpijn verraadde dat mijn intensieve intervallen tijdens het lopen op de piste te Waregem nog niet verteerd waren.

Hoe positief ik vooraf ook was, hoeveel ik tijdens deze eerste 'cyclo' na mijn kankerdiagnose wou bewijzen... vandaag zou dit me niet lukken. Bergop haalde ik geen noemenswaardig tempo. Al vrij snel zag ik de shirts van cycloteam.nl en de Nederlandse schaatskampioenen mij voorbijsnellen. Me dan maar laten uitzakken tot het midden van het peloton, ... alleen als ik achterom keek bleek plots dat we met een peloton van een 60tal fietsers weg waren... Op de hellingen merkte ik geen achtervolgers binnen de 500m. Dan maar verstandig verder peddelen in deze kopgroep.

Meer dan 25km hield ik dit niet vol. Tja, met weinig trainingskilometers mag je uiteraard geen wonderen verwachten. Even drinken en wat eten en ik zou wel bijgehaald worden door een volgend groepje met een hopelijk lager tempo. Helaas, uit de achtergrond kwamen enkel nog snellere fietsers terug. Ik sloot opnieuw aan en kwam op die wijze ook weer in de voorste gelederen terug.

Inmiddels heb ik ook geleerd te genieten op de fiets, ... en dit kon ik deze keer voluit : aangenaam fietsweer, geen wolkje aan de lucht, en een schitterend landschap. De parcoursbouwer maakt er echt een fantastische tocht van!

Toch ging het snel vooruit, na welgeteld 1u45min had ik 60km en 800hm op de teller, 33km/u... dit kan ik niet volhouden besefte ik, opnieuw hoog tijd om me even te laten uitzakken. Ik was niet de enige die er zo over dacht, en uiteindelijk kwam ik met een groepje van een zestal aan La Redoute terecht.

Zoals tijdens de vorige edities besloot ik deze beklimming rustig aan te doen, ... samenblijven zou toch niet kunnen en in de afzink zou ik me opnieuw bevoorraden. Helaas volgde er na deze bevoorrading niemand, ik fietste kilometers alleen terwijl niemand uit de achtergrond terugkwam... de enige optie was om een gematigd tempo aan te houden teneinde me niet volledig op te blazen.

Zo kwam ik na enige tijd op het parcours van de 110km terecht waar ik opnieuw fietsers zag... het inhalen van andere wielertoeristen gaf me moed, en gelukkig kwamen er opnieuw wat snellere mannen aansluiten. Op die wijze kon ik zonder al te veel krachten te verspillen weer mee glippen.

Ook Rob de Jong zag ik op het parcours van de 110km. Even verder bleek er signalisatie weg... dan maar op onze stappen terugkeren... allen reden evenwel onze richting uit, zaten we dan toch juist, ... opnieuw keren en verder fietsen dus... Ik vloekte, met dit oponthoud zag ik mijn gemiddelde dalen tot 29km/u (stops worden immers niet verrekend noch op mijn garmin, noch in de uitslag van de Klimclassic).

Voordeel van deze stop was dat ik een goed groepje vond om de finale te fietsen... de toppers van dit groepje gingen er op de Halembaye vandoor... op eigen tempo dan maar richting Maastricht.

Bij het oprijden van de finish-straat voelde ik toch wat emoties opborrelen : mijn eerste cyclo na mijn diagnose bracht ik tot een goed einde... al had ik dit ook te danken aan de bereidwillige fietsers bij wie ik toch overwegend in het wiel terug te vinden was.

Het besluit van deze Klimclassic? Tevreden met mijn 46e plaats (op 2490 deelnemers) in een parcours die met 169km en 2400hm als zwaar is te omschrijven. Anderzijds is mijn conditie onvoldoende voor deelnames aan 3B of La Marmotte... of kan ik me toch nog tijdig klaarstomen? Wordt vervolgd...

Mijn videobeelden (kies linksboven onmiddellijk voor 'voet La Redoute')

Link naar het klassement




zaterdag 12 mei 2012

La Magnifique 2012 : Mijn mentaal gevecht tegen kanker

Begin december waren er de eerste indicaties van kanker. Ieder van de behandelende artsen stelde ik de vraag : Hoe sterk zal ik inboeten op mijn levenskwaliteit. Uit hun mimiek bleek telkens verrassing. Wellicht heeft het gros van de patiënten vooral interesse in de overlevingskansen. Telkens maakte ik duidelijk hoeveel belang ik hecht aan kwalitatief overleven, of hoe ik à rato van 100% wou blijven genieten... en sporten dus!

Zowel mijn huisarts en endicronologe sporten zelf meerdere malen per week en ontweken daarom deze dialoog geenszins. Toch bleef ik met veel vragen zitten. Tik op google 'sporten en kanker' in en je merkt dat vele kankerpatiënten zich afvragen of ze ooit nog aan actief/intensief sporten zullen toekomen. Ook nationale kankersites en -fora bieden hier geen antwoord. Deze sites beperken zich veelal tot een korte aanzet naar rustig wandelen, zwemmen. Ere wie ere toekomt : de livestrong organisatie van Lance Armstrong is de enige die structureel op sporten inzet!

Omdat iedere kanker anders is, omdat behandelingsmethodes variëren, we het verwerkingsproces anders ervaren... is het uiteraard veelal een individuele ervaring.

Ik dank Rob De Jong voor zijn mooie beschrijving van mijn ervaring op de cyclobenelux-site : Onzekerheid voorlopig voorbij, Johan is weer vrij

De eerste positieve diagnose einde maart was het sein om in mijn 'Carpe Diem'-motto een versnelling hoger te schakelen : nog vaker op restaurant en heel wat bezoekjes aan de gezellige kroegen te Gent, Waregem en Kortrijk. Ook professioneel plaatste ik een tandje bij : na 2.5 maand afwezigheid wou ik aan iedereen tonen er weer vol voor te gaan. Dit alles samen resulteerde uiteindelijk in wat minder sporten, en, jawel het aankomen van 8kg.

Blijkbaar mijn methode om de kanker mentaal te overwinnen. Helaas kwam hiermee mijn initiële bezorgdheid/doelstelling - blijven actief sporten - op een tweede plan terecht.

Omdat het hoog tijd was om daar verandering in te brengen fietste ik vorige week nog eens een intensieve fietstocht : La Magnifique.



Een schitterende tocht die mij opnieuw moed geeft om naast het harde werken, het intense genieten ook weer voluit voor het fietsen te gaan!

vrijdag 23 maart 2012

Wat als....

"Wat als..."

De voorbije 48 uur was iedere belevenis, bedenking aanleiding om mijn hersenen te pijnigen met de vraag hoe ik zou reageren als de medische resultaten niet het verhoopte resultaat zouden opleveren... Hou zou ik het opnieuw vertellen aan kids, familie, vrienden... collega's, ... en werkgever. Hoe zou ik daar zelf mee omgaan... Ik wou me niet voorbereiden op slecht nieuws, en toch was die mogelijks harde realiteit nooit uit mijn gedachten te bannen.

De voorbije weken nam ik à rato van 100% het normale leven weer op :
- op het werk volgden meetings, gesprekken met medewerkers en workshops elkaar snel op, de mailbox flirt opnieuw met zijn limieten.
- op sportief vlak was er een mooie afwisseling van trainingstochten, ontspannen toertochten... tot een intensievere deelname aan de Ename Classic toe.
Werkdagen overschrijden opnieuw de traditionele werkuren, en ook de trainingskms/week lopen weeral richting 300km/week.

Dit alles zorgde vooral voor veel rust in mijn hoofd... resulteerde tevens in een betere gemoedsrust van mijn directe omgeving. Fietsmakkers en collega's kregen de overtuiging dat de kanker helemaal verdwenen was...

Helaas, nog geen enkel medisch resultaat bevestigde dit en net die gedachte doolde de voorbije 48 uur continu in mijn hersenmassa.

Woensdagmiddag nam ik vrij om al fietsend die gedachten te bannen. Gisteren nam een collega me mee uit eten... en ook op dat terras in de zon kwam ik even op adem.

Deze morgen was er dan de consultatie met de behandelende arts.

De bloedafname gebeurde halverwege maart zodat ik enkel nog via de dienst radiologie voor een bijkomende echo langs moest. Na het doornemen van mijn medisch dossier zuchtte de dokter 'amai' om me vervolgens gedurende een kwart uur te onderzoeken : pijnlijk lang!

Hierna met echt trillende benen Marleen ophalen om samen naar de endocrinologe op consultatie te gaan.

Bij haar begroeting volgen meteen de woorden 't ziet er allemaal prima uit... de tumormarker is totaal onzichtbaar (typisch aan deze kankercellen is dat zij 'in activiteit' een te detecteren eiwit produceren, de zogenaamde tumormerker... dit eiwit was dus niet aanwezig wat een uitstekend teken is) : of er zijn dus geen actieve kankercellen!

De eerste horde is hiermee genomen. De tweede horde 'zijn er nog cellen aanwezig? kan enkel gedetecteerd worden na een nieuwe 'total body scan'. Om de stralingshoeveelheid in de tijd te beperken voorziet men die pas naar het jaareinde toe.

Alvast heel goed nieuws. Die tweede horde dient natuurlijk nog te worden genomen, doch ook de per toeval geziene dr 'Nucleaire radiologie' heeft er alle vertrouwen in dat de behandeling zijn werk deed en dat ook dit dus goed komt.

Ongelooflijk hoeveel druk er van de schouders valt, ... ook nu ik weet dat mijn eerstvolgende controle zich pas in september situeert.

Een bezoekje aan ouders en schoonouders, nogal wat mail- & sms-verkeer naar vrienden en collega's volgden om uiteindelijk in Hulste van een heerlijke lunch te genieten.

Tijdens deze lunch kreeg de "Wat als..." een nieuwe betekenis... Wat als ik nu toch eens deelnam aan 3Ballons, La Marmotte...

Wordt vervolgd!

maandag 27 februari 2012

Altijd maar doorgaan...

Doorheen de maand januari was ik uiteindelijk vaak in het ziekenhuis. De aanvankelijk door mij 'klein' ingeschatte complicaties gaven me immers meer hinder... Toch was het vooral uitzien naar eind januari. Tijdens het dan ingeplande doktersconsult zou men het verdere verloop van opvolging & behandeling toelichten. Meteen zou men me ook aangeven wanneer ik het normale 'leven' kon opnemen.

Voor mij staat het 'normale' leven synoniem met En werken En fietsen, genieten... of hoe ik overtuigd ben dat ontspanning slechts plezant is na de inspanning.

Begin januari was het antwoord immers negatief geweest. Overtuigd dat ik sneller recupereerde dan het doktersteam dacht startte ik toen met een wandeling, ... al was het maar om mijn echtgenote te overtuigen. Uiteindelijk diende ik deze poging na 300m totaal vermoeid en uitgeput te staken...

Gelukkig besloot het doktersteam eind januari dat ik per 13 februari opnieuw aan de slag mocht, ... en dat ik in het vooruitzicht hiervan best wat mocht bewegen.

Bewegen, da's fietsen voor mij... dus enkele uren later was ik de mountainbike op in het gezelschap van mijn zoon. Met een snelheid onder de 20km/u, en een km-aantal waarvoor ik anders de deur niet uitkom... Doch dixit mijn echtgenote sprak mijn glimlach bij het thuiskomen boekdelen. Ik was supertevreden!! Na weken stilzitten en liggen, eindelijk eens het gevoel om buiten te zijn, om te kunnen fietsen... tja zo kreeg ik toch opnieuw het gevoel van grip op mijn leven te hebben.

Op 13 februari startte ik opnieuw op het werk. Full-time, onmiddellijk "business as usual" ;-)

Vanaf dat weekend werd ook de vrieskou het land uitgedreven zodat ik opnieuw gestructureerd aan fietsen toe kwam. Met dank aan zoon Michiel & vaste trainingsmaat Pascal om me de eerste ritjes te vergezellen! Dit gaf me moed om te blijven doorgaan!

Zo haalde ik zelfs mijn initiële trainingskalender van 2012 opnieuw boven. De eerste ingeplande toertocht was Kuurne Brussel Kuurne op zaterdag : 85km met ondermeer hoogtemeters op en rond de Kwaremont.

Zo kreeg ik opnieuw een doel.

Concrete doelstellingen geven me - ook zonder Redbull - vleugels : Zo werden er in de week ook 's avonds trainingsritjes (jawel in het donker dus) ingelast.

Zaterdag was dan D-Day : Kuurne-Brussel-Kuurne. Een perfect onthaal bij de start, goede uitpijling, prachtig parcours, ... en schitterend weer. Het was echt drie uur ongelooflijk genieten.


Al is alle kracht (geen spiermassa meer) verdwenen, en is het dus verschrikkelijk afzien op iedere brug, bij iedere helling... toch is het o zo mooi om opnieuw te fietsen.

Voorlopig blijf ik dus fietsen, werken, genieten, fietsen, werken, genieten... want er is nu éénmaal geen alternatief : geloven dat het goedkomt, geloven dat ik kan en mag doorgaan.

Einde maart krijg ik de eerste indicaties over hoe de behandeling de metastases aanpakte... of hoe de harde realiteit altijd op de achtergrond aanwezig blijft.

woensdag 11 januari 2012

1000km en Alpe d'HuZes

Al vormde het verdict einde 2011 geen ideale voedingsbodem voor zorgeloos feestgedruis met Kerst en Oudejaar... toch kon ik deze feestdagen in familiekring doorbrengen. De naweeën van de operatie (8 december) en de erop volgende behandeling in quarantaine (19 december) hinderden me niet al te veel, ... met dank aan de goede zorgen van het thuisfront en het wit-gele-kruis.

Omwille van de grote vermoeidheid rest er me weinig tijd om de dagen zinvol door te brengen. Die tijd heb ik in de voorbije weken hoofdzakelijk benut in eigen studies rond mijn ziekte (zeldzame variant). Dit met dank aan internet en google! Al vrij snel werden alle Nederlandstalige sites doorworsteld om mij uiteindelijk te verdiepen in de medische literatuur die wordt aangeleverd door de betreffende ziekenhuizen van New York, Los Angeles, Oregon... Daarnaast werden de betreffende nieuwsgroepen geconsulteerd, de betreffende cursussen van de UGent gedownload, ... ja straks slaag ik nog in de toelatingsproef geneeskunde ;-)

Dit alles om de consultaties bij de behandelende artsen zo goed mogelijk voor te bereiden en de juiste vragen te stellen. Op dit vlak ben ik bijzonder tevreden over de goede communicatie met deze artsen uit het ziekenhuis te Waregem!

Inmiddels weet ik ook dat inzake frekwentie dit de snelst groeiende kanker is in de VS (cijfers dd 2007), alsook in België (de Vlaamse overheid beval hiertoe einde 2010 een specifieke studie). Oorzaak situeert zich in straling (Radio-actieve straling, bvb als gevolg van Tsjernobil - Onvoorzichtige aanpak "rontgenfoto's" in de halsstreek (tandartsen) - ...). Gevolgen zijn slechts decennia later merkbaar.

Tevens ben ik op zoek gegaan naar lotgenoten : patiënten die ook een blog hebben. Schokkend hierbij is dat je meestal op de vaakst gelezen blogupdate terechtkomt, ... indien je dan naar de recentste pagina surft word je veel te vaak geconfronteerd met het overlijdensbericht!

Hiermee kom ik tot de essentie : 1 op 3 krijgt kanker! Gezond leven helpt doch sluit kanker niet uit! Externe factoren liggen voor 20% van de kankers aan de basis. Overlevingskansen (5 jaar na diagnose) blijven (veel te) laag! Of waarom meer onderzoek nodig is.

Vandaar dat ik in deze blog, die toch in hoofdzaak door fietsers wordt gelezen, graag verwijs naar 2 prachtige initiatieven :
- De 1000km van Kom op tegen Kanker
- Alpe d'HuZes
Misschien iets voor jou?

Helaas moet ikzelf de fiets de komende periode aan de haak laten.

Inmiddels blijf ik hopen op gunstig nieuws. Dit kan ten vroegste einde maart. Positief is dat er een uitstekende fles champagne (gewonnen met een wedstrijd van Cavavino) voor dit moment klaar staat! :-)




Viva la vida!