zondag 18 september 2011

La Christophe Brandt 2011

De referentie voor het cyclo-gebeuren is reeds geruime tijd de site cyclobenelux van de twee sympathieke broers De Jong. Bij het lezen van hun lovende commentaar over de cyclo 'La Christophe Brandt' hoefde ik dus niet te twijfelen : ik consulteerde de site van deze cyclo en schreef me voor amper 15€ in.

In augustus volgden enkele duurtrainingen als voorbereiding op deze cyclo. Zo reed ik ondermeer de Tom Simpson Memorial. Het was tijdens de après van deze toertocht dat ook David en Jeroen van club Merijenniezere zich engageerden tot deelname aan deze laatste cyclo van het jaar.

Even na 8u00 schreven zij zich deze ochtend ook in, ... inmiddels trof ik enkele bekenden aan : Rob, Paul, Bob, Bruno, ... Of hoe nogal wat fietsers die ik ook aantrof op GF Ardennaise, GF Eddy Merckx, La Marmotte, ... in deze cyclo opnieuw wilden presteren.


Overigens was het deelnemersveld toch van een echt hoog niveau : elite zonder contract, nevenbonders, ... slechts een beperktere groep 'gewone' wielertoeristen...

Na de gebruikelijke toespraken volgde omstreeks 9u00 de start. Amper 100m verder en ik hoorde een gulle schaterlach achter mij : David maakte er mij attent op dat één fietser reeds de verkeerde richting uitreed... veel tijd voor spielerei werd ons niet gegund... de volledige groep reed onder een hoog tempo door de straten van Verviers. Hierbij was het vooral aandachtig zijn voor de paaltjes, de inderhaast aan de kant geparkeerde wagens...

Na zowat 5km fietsen, bij het verlaten van Pepinster, kregen we de Côte de Tancrémont voorgeschoteld : over 4km overbrug je er zo een 200m hoogteverschil. Een behoorlijk lange en toch wel lastige klim dus... en dit zeker bij een snelheid van 30km/u! Stond ik bij de start vooraan goed gepositioneerd, dan was deze goede uitgangspositie bij de start van de klim naar de vaantjes... bij deze klim dus zeker geen plaatsen verder verliezen om toch bij een goede groep te kunnen aansluiten... Zo was het 4km lang echt op de tanden bijten.


Uiteindelijk kwamen we met een 7tal op de top. Eén onder ons moedigde iedereen aan om mee rond te draaien om zo bij de grotere groep van 25 renners voor ons aan te sluiten. Met zijn allen zagen we hier het belang van in zodat we vlot rond draaiden. Na enkele kms was de aansluiting een feit... tijd om in het zog van deze ruimere groep wat uit te rusten. Ik speelde de eerste WCup binnen.

Na een kleine 20km volgde de klim van Gomzé-Andoumont naar les Hornais. Ik voelde dat ik beter kon dat het groepstempo, zag evenwel geen groep voor, noch achter ons... en met alle wind die er was oordeelde ik dat het beter was om in dit gezelschap verder te fietsen. Nog één fietser in cyclobenelux-outfit bevond zich in onze groep, tijd om even een praatje te maken... en te peilen naar waar Paul zich zou bevinden : voor, of achter ons. Vermoedelijk fietste hij in een achtervolgende groep, net als David en Jeroen.

Uiteindelijk nam ik genoegen met de situatie : ik zat in een groep die er een mooi, maar geen supertempo op nahield... of hoe ik deze keer in de finale misschien nog wat extra krachten zou hebben. Zo fietste ik op het vlakke mooi midden in de groep, en op de hellingen eerder met de rem op... De lastigste passages waren, vooral gezien het halfnatte wegdek, de afdalingen. Ik wou geen risico nemen en daalde als steeds als traagste van de groep zodat het nadien telkens spurten was om aan te sluiten.

Na zowat 95km volgde dan de 6km lange zijkant van La Redoute : tijd om de benen te testen! Een geslaagde test want we fietsten met een drietal voorop. De wind bleef in alle hevigheid blazen zodat we het tempo milderden waardoor opnieuw een 15tal aansloot. Hoedanook de groep was zo gehalveerd.

In groep onderhielden we nu een hoog tempo, de snelheid daalde nauwelijks onder de 40km/u. Ook de volgende helling werd gezwind genomen, eenzelfde scenario volgde : met een zestal voorop om in de afzink opnieuw te worden ingelopen. Op de vlakke stroken reden uiteindelijk drie renners op kousevoeten weg. Een Waalse renner zag mijn aarzeling doch gaf geruststellend aan : geen extra krachten verspillen, we halen ze op de laatste klim wel bij.

We kwamen tot op een 15tal meter... maar de aansluiting konden we toch niet maken. Wel reduceerden we de kopgroep verder... We bleven nog met een 8tal renners over. In de afzink werd het tempo verschroeiend hoog gehouden. Slechts enkelen slaagden er in om terug te komen... voor mij was het, inmiddels in de straten van Verviers, na ieder rond punt, tot het uiterste gaan om in de groep te blijven.

Voor ik het besefte zag ik de finishboog voor mij : ik perste er nog éénmaal alles uit en zag mijn hoogste hartslagwaarde van de dag op de garmin verschijnen.


95e op 300 deelnemers, 130km, 1850hm, 32.06avs : best tevreden!

Onmiddellijk na afloop was het even kennismaken met Arno Van Helvoort en bijpraten met Rob.

Paul stopte in de aanvangsfase bij een valpartij en had dus vooral een inhaalrace achter de rug. Hij eindigde een kwartiertje later als 128e.

Kort na hem overschreden ook David & Jeroen de finish.


Na de verkwikkende douche in de plaatselijke sporthal schoven we aan voor de pasta en de braadworsten, er heerste een heerlijke sfeer! Of een ideale seizoensafsluiter!!

Met dank aan Rob voor de foto's!

vrijdag 9 september 2011

Standplaats : Saint Jean de Maurienne > Col de la Madeleine

Deze morgen wakker geworden met zware benen... kan het ook anders na de gisteren toch intens gefietste Marmotton (= Marmotte zonder Alpe d'Huez)!

Hoedanook voor deze derde dag van de fietstrip staat een, van TdF bekende, col op het programma : de Col de la Madeleine. We opteren voor de meest gelijkmatige beklimming, deze via de D213. De digits ogen zwaar : tijdens de 19.05km worden 1522 hoogtemeters overwonnen aan een gemiddelde stijging ad 8%. Qua zwaarte nestelt deze col zich hiermee op het niveau van een Galibier, Mont Ventoux.

Na het uitgebreide ontbijt verzamelen we omstreeks half tien op de parking. Nico en Jo mennen de groep naar La Chambre, het charmante dorp aan de voet van deze col. Na 12km schakelen we op het kleine verzet en verwerken we de eerste hoogtemeters. We fietsen met zijn allen breeduit over de weg. Ook bij mij is er enige aarzeling hoe ik deze, door mij nog niet eerder omhoog gefietste, col moet aanvatten... de twijfel over het herstel na de zware rit gisteren overheerst.

We zijn amper enkele honderden meters bezig aan de klim als een wielertoerist ons voorbijfietst... In een fractie van een seconde neem ik een beslissing > ik sluit aan want dit lijkt me wel het juiste tempo.

De eerste kilometers hebben slechts een gemiddelde stijging ad 7% en we halen probleemloos de kaap van de 15km/u. Dit gaat vlot, tijd om een praatje te maken met mijn Franse "compagnon de route". Hij blijkt van Grenoble afkomstig te zijn en geregeld een dag verlof te nemen om in zijn 'achtertuin' cols te beklimmen. Een ideale gezel want dit tempo bevalt me wel!

Eens de twee aanvangskilometers voorbij volgen enkele steilere stroken tot boven de 9% stijging. Ik kom ook voorbij onze begeleiders Marc en Luc ; ik roep ze toe dat alles goed gaat. Vooral bij de steilste stroken merk ik aan de ademhaling van onze Zuiderbuur dat hij het wat moeilijk krijgt... ik maak me de bedenking dat ik beter nog even in zijn gezelschap blijf en pas in de laatste kilometers de snelheid zal opdrijven.

Halverwege de col, zo rond km 11, is er dan plots de lastigste strook te verwerken : tot boven 11%... en onder het motto 'het kan verkeren' zie ik mijn fietsgezel wat afstand van mij nemen... Nog 9km te gaan, nee : nu moet ik echt wel in zijn spoor blijven!

Gelukkig volgt er een km aan 5.7% zodat ik de aansluiting opnieuw maak en ook even recupereer. Ik heb mijn les nu wel geleerd en ook de volgende kilometers (8% gemiddelde stijging) blijf ik in zijn spoor, nu toch vaker in zijn wiel dan naast hem fietstend.

Even vreesde ik de wind in de laatste passage, doch vandaag is de wind geen spelbreker, zodat ik uiteindelijk vlot de (volgens garmin) 1993m hoge top bereik.

Ik nestel me in één van de ligzetels en geniet! Boven op deze col is het echt heerlijk : geen wolkje aan de hemel, zomerse temperatuur! Hier kan ik mijn motto echt waarmaken : Carpe Diem!

Eén na één komen ook de overige collega's aan. Allen onder de indruk van het fantastische landschap.


Het initiatief van Hans om boven op deze bergpas, en onder een stralende zon, te lunchen konden we dan ook enkel toejuichen.

Vooraleer de afdaling te starten was het even stilstaan bij #108.


Na de afdaling ging het in één rechte lijn opnieuw naar Saint Jean de Maurienne. Deze maal was het mijn beurt voor het nodige kopwerk. Ik hield het tempo strak zodat we uiteindelijk op één lint ons hotel bereikten. Zoals gebruikelijk was de après overvloedig.... en tekenden we de eerste plannen voor de 5e editie. Ik zie er alvast naar uit!

donderdag 8 september 2011

Standplaats : Saint Jean de Maurienne > Marmotton

De zon die de hotelkamer binnenvalt... heerlijk wakker worden was het deze ochtend in Saint Jean de Maurienne.

Traditioneel wordt ons op dag 2 van de jaarlijkse fietstrip een copieuze schotel voorgeschoteld. Dit jaar is dit niet anders : Met Télégraphe, Galibier en Croix de Fer krijgen we een 4000 hoogtemeters te verwerken. Omdat enige vorm van prestatiedrang ons niet vreemd is besluiten we het tweeluik 'Télégraphe - Galibier' als 'tijdrit' te fietsen. De startorde wordt zo opgemaakt dat de wachttijden op de top beperkt zijn.

Omstreeks 9u35 vertrekt Jo als voorlaatste aan de voet van de Télégraphe. Een kwartiertje later geef ik het signaal aan de begeleiders Marc en Luc dat het mijn beurt is. Ik fiets opnieuw naar de lichten en draai vandaar de brug op. Aan het 'Télégraphe'-bord duw ik Flightdeck en Garmin af, de tijd loopt nu. Tijdens de Marmotte van dit jaar fietste ik de combinatie Télégraphe-Galibier in 2u28. Vandaag wil ik even goed doen. Onder het motto 'goed begonnen is half gewonnen' opteer ik voor een snelle start en schakel onmiddellijk naar de 53/19. Ik slaag er even in om de snelheid boven de 20km/u houden, .... wanneer mijn trapfrekwentie al snel daalt onder de 80 omwentelingen schakel ik kleiner... ik vind evenwel een goed ritme en ga voluit.

Een aanmoediging tijdens het klimmen doet steeds deugd... dus dank je wel Luc en Marc voor de peptalk bij het voorbijrijden met de wagen! Op die wijze slaag ik erin me te blijven motiveren, na de eerste steilere kilometers volgt een lichtere strook... tijd om opnieuw bij te schakelen. Zo slaag ik er na 19min fietsen opnieuw in de kaap van de 20km/u te overschrijden. Tijdens het klimmen houd ik de focus op de klok : Bij mijn indeling van de klim hield ik rekening met 50min voor de 12km lange Télégraphe.

Niettegenstaande ik deze col van eerste categorie inmiddels voor de 6e keer beklim blijft het steeds uitkijken naar de top : ik verwacht deze top toch telkens een bocht eerder! Uiteindelijk kom ik na exact 44 minuten aan op de top. Ik knik naar Marc en Luc en ga voluit in de afdaling naar Valloire.

Bij het dwarsen van het ronde punt in Valloire bedenk ik dat er deze keer geen camera mijn passage zal filmen (in de Marmotte was dit wel het geval). Dit weerhoudt me niet om ook op deze stroken het grote verzet aan te houden... Dit heeft als gevolg dat ik te laat bemerk dat ik enkele collega's inhaal. Ik roep hen kort toe maar probeer toch vooral verder het volle pond te geven.

Wat nu volgt zijn een tiental kilometer slecht lopende weg. Gelukkig is er af en toe een stukje weg dat minder steil omhoog loopt. Hoedanook de volledige beklimming blijft het zwoegen!

Halverwege de klim van de Galibier is er het bruggetje aan Plan Lachat. Dit bruggetje vormt als het ware het onderscheid tussen het eerste minder steile gedeelte, en het tweede zware gedeelte met stijgingspercentages boven de 8%. Ongetwijfeld zullen ook de collega's bij een volgende Tour de France dit 'beroemde' bruggetje nu herkennen en weten te situeren!

Net voor het opdraaien van deze brug haal ik Patrick in, Kurt en Jo zie ik inmiddels op de steilere stroken. Ik focus me op mijn tijd en realiseer me dat een tijd binnen de 2u20 mogelijk moet zijn. Inmiddels op de 39x27 sleur ik me naar boven. Het helpt me dat ik fietsers voor mij zie... Dit geeft me een doel, om bocht na bocht, dichter te komen. De Renault Espace komt naast me rijden : nee drank heb ik niet nodig... ik red me wel! De wagen rijdt verder, het lijkt of ik stilsta! Dit blijft toch echt wel een beest van een col! Op 4km van de col vind ik aansluiting bij Jo. Hij geeft aan op eigen tempo verder te rijden zodat ik mijn tijdrit verderzet. De moeilijkste kilometers beginnen, en net als bij de Télégraphe is het opnieuw uitkijken naar die top! Een ontmoedigend beeld, dan maar even achterom kijken en zien hoe veel kilometers ik al geklommen heb. Toch vind ik mijn grootste motivatie bij de blik op het uurwerk. Wellicht is een tijd onder de 2u15 speelbaar.

De laatste 2km is het echt afzien. Ik kijk hoe lang ik fiets over 500 meter, en het is me te lang. De snelheid opdrijven gaat evenwel niet. Ik fiets inmiddels ruim 2u à bloc! Ook de laatste kilometer blijft het zwoegen... tot ik Marc aan de top ontwaar! Ik pers er nog een virtueel sprintje uit en hij roept me toe : 2u12! De flight deck geeft 2u12min10sec als exacte tijd aan. Top, hier ben ik zeer tevreden mee!

Nu is het supporteren voor de overige collega's die al snel de top bereiken. Jo realiseert met 2u31 de tweede tijd. Deze tijd zou bij deelname aan Climbing for life garant gestaan hebben voor top 50 (op 1320 geregistreerde tijden). Ook Peter, Nico, Hans, Herbert, Patrick en Kurt zetten een topprestatie neer bij de beklimming van deze 2641m hoge col!


Na de fotoshoot op de top zetten we met zijn allen de afdaling in : we fietsen behendig tussen loslopende koeien en schapen en bereiken behouden het hotel aan de Lautaret. Hier stoppen we voor een snelle broodjeslunch.


Wat nu volgt is één lange afdaling. Ook deze starten we gezwind... De ruim 60km naar de voet van de Croix de Fer leggen we in sneltreinvaart af. Zeker Jo en Nico zijn in topvorm en verteerden de eerdere beklimmingen uitstekend. Samen met hen bereik ik Bourg d'Oisans. Terwijl Jo en Nico doorfietsen naar onze derde col van de dag blijf ik hier even wachten op Herbert en Peter die minder vertrouwd zijn met deze streek.

Ik ben hun gids tijdens de laatste kilometers naar de voet van de Croix de Fer. De overige collega's wachtten ons daar op.

We beslissen deze derde col in groep naar boven te fietsen... alleen blijk ik dit moeilijk te verteren. Het is echt harken naar boven.

Na de kleine afdaling halverwege probeer ik mijn eigen ritme terug te vinden. Samen met Jo en Nico slaag ik hierin... alleen ik voel dat dit Jo beter afgaat dan mij. Het is echt zwoegen om in zijn spoor te blijven. Stoïcijns blijf ik naast hem fietsen... tot ik het uiteindelijk welletjes vind. Ik roep hem toe dat het voor mij wat te snel gaat, en dat hij gerust op eigen ritme verder mag. Al snel wordt mijn achterstand 10, 20, 50, 100, 150m. Zo fietsen we enkele kilometers verder. Ik continu op enige afstand.... uiteindelijk merk ik dat ook hij het iets minder vlot voor me kaar krijgt en ik maak wat van mijn achterstand goed. Dit geeft me opnieuw vertrouwen en ik fiets tot in zijn wiel. Dit blijf ik volhouden tot aan de afslag voor de Col du Glandon. Daar staat ook de volgauto. Jo gaat even zien waar de top van de Glandon zich situeert (150m linksaf) en komt vervolgens terug. Hij roept me onmiddellijk toe : démarrage! Tja, bij mij ontbreekt daar nu wel de kracht voor. Hij realiseert onmiddellijk een 'gat' van een 150 meter die ik in de 1e km niet onmiddellijk weet te overbruggen... Ik smijt me nog eens in de laatste honderden meters naar de top van de Croix de Fer en slaag er in de kloof te verkleinen, maar niet om deze volledig weg te werken. Zo realiseert Jo de 1e plaats op de Croix de Fer.

Vrij kort na ons sluiten ook de collega's aan, tijd voor een welverdiende pauze aan de berghut op deze top!


Hierna volgt de afdaling naar Saint Jean de Maurienne. En opnieuw kunnen we het niet laten : met alles wat rest in ons krachtenarsenaal gaan we er nog eens helemaal voor.

Voordeel van een dergelijke uitputtingsslag is dat dit heroïsche verhalen oplevert. En daar vormen zowel bar als restaurant van het Hotel St Georges het ideale kader voor, of hoe we deze tweede avond in Saint Jean de Maurienne eerder laat aan slapen toe kwamen!

woensdag 7 september 2011

Standplaats : Saint Jean de Maurienne > Col de Chaussy

Begin september ; voor velen synoniem met het, na de vakantie, opnieuw vervallen in de dagdagelijkse beslommeringen. Voor mezelf en 9 collega's daarentegen is dit de timing van onze jaarlijkse wielertrip!

Na eerdere uitstappen naar Bourg d'Oisans, Barcelonnette & Sault viel dit jaar de keuze op Saint Jean de Maurienne!

Op de middag waren we met zijn allen aanwezig in hotel St Georges. Een goed hotel met eigen parking en afgesloten fietsgarages!

Tijdens de lichte lunch op het terras bespraken we het fietsprogramma. Hieruit bleek dat voor deze middag de voor mij onbekende Col de Chaussy op het programma stond. Een 15tal km en ruim 1000 hm, ... of hoe de digits deze col op het niveau van een Alpe d'Huez plaatsen. Dit deed mij en ook de anderen al snel naar de fiets grijpen, even voor 15u vertrokken we in het zog van organisator Pat naar Montpascal, de voet van deze col. Onze twee begeleiders volgden in de Renault Espace.

Na nauwelijks 7 km mochten we aan de col beginnen. Vrij snel bleek deze weg een pure opeenvolging van haarspeldbochten. Evenzeer staat deze col synoniem voor een mooie afwisseling van stijgingspercentages : 6 à 13%. Hoedanook deze toch wel heavy start zorgde voor een aarzelend begin... zonder het te willen reed ik al snel even voor de groep uit, even wachten dan maar : Hans kwam naast mij fietsen, even later gevolgd door Jo. Inmiddels riepen de begeleiders ons wat aanmoedigingen toe, ... een tweede keer riepen ze 'Laat je maar eens gaan'... Tja meer dan dat hoefde ik niet te horen : in het zog van de Renault er een spurtje uitpersen dat was met de frisse benen geen moeilijke opgave.... Alleen : ik zat daar nu alleen te fietsen, en er volgden nog tien zware kilometers. Omdat ik opnieuw bijgehaald worden niet echt een leuke optie vond onderhield ik het hoge tempo.

Na 18 haarspeldbochten kwam ik aan in Montvernier. In dit gehucht was het links opdraaien en koers zetten naar de hogere regionen van deze col. Nu was het vooral een recht stuk weg met nauwelijks bochten. Dit impliceerde evenwel geen lager stijgingspercentage : nog steeds zag ik de percentages op de garmin rond de 10% fluctueren. Ik keek met enig ongeduld naar boven : waar bleef dit einde van deze col... Tja, als opwarmer onderschatte ik deze col toch. Meer en meer was het op karakter dat ik het tempo onderhield, en vroeg me af of deze inspanning geen te negatieve impact zou hebben op wat donderdag en vrijdag komen zou.

Eenmaal de top van 1533m in zicht kwam fietste ik doorheen een kudde schapen... en ontwaarde ik op een bank onze twee begeleiders. Exact 1u03 over de 15km & 1060hm : rekening houdend met de trage aanvangskilometers, was ik best tevreden. Na een kwartiertje bereikten ook de overige fietsers één voor één de top.

Tijd om de drinkbussen opnieuw bij te vullen :



In de afdaling kozen we voor de route over Hermillon ipv Montpascal... hier werd er nog even gekoerst. Ondermeer Kurt ontbond zijn duivels. Voor mij was het zwoegen om opnieuw in het spoor van de koplopers te komen, wat mij overigens enkel lukte op de hellende strook naar het centrum van Saint Jean de Maurienne. Hier vind je overigens ook de enige fietsenmaker van dit stadje : een absolute vakman!

Ook nu werden de troeven van het hotel uitgespeeld : nakaarten op het terras > een ideale afsluiter van een mooie eerste fietstocht!