Aanvankelijk stond voor dit weekend de Tour de Namur op de agenda. Ik liet deze toertocht van de cyclingtour uiteindelijk aan mij voorbijgaan en opteerde dan maar om aan mijn 2e cyclo in 4 dagen tijd deel te nemen : de GF Ardennaise.
Zo stond de wekker voor de tweede maal in dit verlengde weekend reeds om 3u30 ingesteld. Iets na 4u00 kon ik uit de wagen twitteren dat ik onderweg was met 'Destination Hamoir'. Een autorit van 2u30. Een lange poos autorijden terwijl de twijfels door mijn hoofd spookten :
- Idioot om me zo snel na de Steven Rooks Classic, waar ik me de uitputting nabij fietste, opnieuw aan een cyclo te wagen?
- Als wielertoerist voel ik me weinig comfortabel in een groep, laat staan als cyclorenner in een peloton op een wellicht nat parcours met behoorlijk wat afdalingen... Verantwoord?
- Wat als de weersvoorspellingen 'hagel en onweer' uitkomen? De laatste keer dat ik in dergelijk weer fietste was tijdens de Waalse Pijl van 2005, toen lag ik twee weken later met een longontsteking in het hospitaal...
Aangekomen in Hamoir parkeer ik me, en zie in de wagens naast mij enkele fietsers hun ontbijt nuttigen. Tussen de hevige buien door ga ik een praatje met hen maken... 'Dit is een echt mooie tocht, hier nemen veel renners, aangesloten bij nationale - en neven-bonden aan deel...' De moed zinkt me in de schoenen : dit is geen cyclo als de andere waar ook veel wielertoeristen op afkomen... neen hier komen toch vooral specialisten op af. Of geen spek voor mijn bek ;-)
Met een klein hartje ga ik me tussen de regenbuien door mijn inschrijvingspakket afhalen. Voor mij werd nr 120 voorbehouden. Uiteindelijk zouden 349 renners zich inschrijven.
Als ik opnieuw aan de wagen kom stopt het met regenen. Ik laad de fiets uit de wagen en kies voor de Castelli-outfit. Omstreeks 7u50 fiets ik naar de start. Drie renners van Gaul.nl staan reeds op de eerste rij. Vrij snel komen andere fietsers aansluiten : een ruime delegatie van Veltec, alle cyclo-renners van het Grinta-Team... Ik sta in heel goed gezelschap. Tijd om met een aantal renners kennis te maken, ook Paul van Cyclobenelux tref ik aan. Een tiental minuutjes voor de start komen de organisatoren. Een minuut stilte voor Wouter Weylandt die vorig jaar nog deelnam aan deze Gran Fondo.
Omstreeks half negen verschijnt zowaar de zon door de bewolkte hemel, we kunnen starten!
De start is heftig : De Côte Xhoris brengt ons over 5km van 139m naar 246m boven de zeespiegel. Stond ik bij de start nog vooraan, dan fiets ik aan de top zowat in honderdste positie... wat voelt die linker quadriceps hard, pijnlijk aan... Dit klimmen gaat helemaal niet, totaal niet hersteld! Foert dan fiets ik deze rit maar als toertocht. Ik laat me in de afdaling meeglijden met het peloton... doch stel vooral vast dat ik zowel links als rechts door tientallen renners wordt ingehaald.
Quasi 20km afgelegd, nu moeten we dicht bij de Chambralles zijn... de gemiddelde snelheid situeert zich op 34.5km/u, en dit ondanks de hoogtemeters in de start! Oeps, iedereen draait rechtsaf, ja hier is de Chambralles... alleen dit lijkt de Molenberg wel in de RVV. Ik zit inmiddels in zowat 250e positie en we moeten met zijn allen in de bocht voet aan de grond plaatsen. Vooruit maar snel klein schakelen en opnieuw wat plaatsen proberen te winnen... o wat gaat dat goed, ik klim veel sneller dan allen rondom mij... doorbijten... ook die pijn aan de linker quadriceps verbijten... Dit komt nog goed!
Op de top van de Chambralles zie ik Rob van Cyclobenelux staan, ik roep hem toe en zet inmiddels verbeten door. Na deze moeilijke klim vormen zich enkele pelotons : ik merk een grote groep (80? man sterk), gevolgd door een peloton van een 50?tal renners. Samen met een tiental anderen poog ik aan te sluiten bij dit tweede peloton. Helaas, daar is de volgende helling reeds : de Niaster. Nu is het twijfelen : alles geven om alleen bij dit tweede peloton te geraken en me opblazen of toch rustig in dit groepje van een tiental blijven zitten. De pijn aan mijn linkerbeen doet me kiezen voor het laatste. Met deze groep beklim ik ook de Cote Warmonfosse, Xhierfomont en de Ancienne Barrière. Telkens toch behoorlijk lange klimmen waarbij ik voor het kleinste verzet opteer... en zowaar de pijn verdwijnt.
Net voorbij de bevoorrading krijgen we de Cte Daisomont voor de wielen geschoven, ... ik voel dat ik eigenlijk harder kan dan de rest van het groepje. De schrik voor de Stockeu weerhoudt me evenwel om hier weg te gaan, overigens zijn er nog 100km te fietsen! Dan maar de Stockeu afwachten. Uiteindelijk komt deze zware helling onverwacht. Daar waar ik gewoon ben om voor deze klim linksop te moeten draaien, kom ik nu uit de andere richting. Snel klein schakelen. Inmiddels kom ik in het spoor van een Duits drietal : twee heren, één dame. Deze dame, Hernold Katja, zou uiteindelijk later worden gehuldigd als eerste dame in haar leeftijdscategorie. In de afdaling komt dit drietal opnieuw bij mij. Ik slaag erin om in hun spoor te blijven, net als een vijftal andere fietsers.
Met dit achttal gaan we voor het vervolg van deze zware cyclo : De Logbièrme, Les Quartiers en de Cte de Werbomont overwinnen we in groep.
Ter hoogte van de Trou de Ferrières is er een nieuwe bevoorrading en krijgen we een extra energie-gel aangereikt. Absoluut nodig want deze Trou de Ferrières is een lastige Ardennenhelling. Inmiddels stel ik vast dat ik me beter en beter voel, dat de voorspelde regen volledig achterwege blijft en dat ik in de afdalingen minder en minder tijd verlies. Ik voel me meer en meer in mijn sas.
Niet euforisch worden, rustig blijven meefietsen met deze groep, dan zit een gouden tijd er wel in! De laatste vijftig kilometer blijft overigens behoorlijk zwaar : nogmaals vier hellingen worden ons voor de wielen geschoven, bovendien is het ook iets meer opboksen tegen de wind. Met ons achttal halen we diverse groepjes in... velen proberen bij ons opnieuw aan te pikken doch het gros houdt dit niet lang vol.
De laatste 5 km zijn een ware triomftocht : ik voel me zeker van de gouden tijd en uiteindelijk spurten we met ons achten nog naar de finish, of hoe de snelheid in deze laatste kms opnieuw boven de 35km/u uitstijgt.
Ik kom als 118e over de meet, en dit in een eindtijd van 5u37, 33e in mijn categorie. Apetrots dat ik ook deze opdracht tot een goed einde bracht. Quasi 3000 hoogtemeters over 170km overwonnen, en dit alles tegen een gemiddelde snelheid van 30.19. Link naar het klassement van de GF Ardennaise 2011
Ik neem de cola light van de promo-girls graag aan, sla een praatje met enkele andere renners : Ondermeer een toffe kennismaking met Paul & Rob van Cyclobenelux, alsook een goede babbel met Wouter van drw.be.
Hier draait het cyclo-gebeuren rond : niet alleen de prestatie, maar ook de mogelijkheid om eens in een andere streek te fietsen, om met andere gepassioneerde fietsers een praatje te slaan!
Na het nakaarten en de uitreiking van de prijzen vertrek ik huiswaarts : nu wel in hevige regen en onweer! Ter hoogte van Luik staan de tunnels inmiddels onder water zodat het uiteindelijk een autorit van 4 uur wordt. Of hoe ik uiteindelijk langer in de wagen dan op de fiets zat ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten