Na onze klimtijdrit nemen we de lunch te Malaucène : de kaart vertoont geen spaghetti zodat we met zijn allen de Lasagne laten voorschotelen. De tweede beklimming vanuit Malaucène volgt nu... Er schuiven donkere wolken over de streek zodat we quasi onmiddellijk na de maaltijd vertrekken. Met enkelen bedenken we dat dit te snel is, toch zit iedereen (Peter blijft bij Luc & Marc) 5 min later effectief op de fiets.
We zitten hier eigenlijk al 1.5km op de beklimming zelf, zodat ik eerst naar de start fiets om de volledige klim op de gps te registreren. De overige 7 wielertoeristen fietsen in 2 groepjes naar de top, en hebben respectievelijk 7 en 10 minuten voorsprong.
Ook deze klim kent een geleidelijk aanloop en al is de tijd nu van geen tel, toch wil ik zo snel als mogelijk de collega's inhalen...
De eerste 2km gaan goed, maar bij de derde km stijgt mijn hartslag opnieuw richting overslag. Tja opnieuw 9% stijgingspercentage... dit is de evidentie, alleen... nu heb ik al snel ongelofelijke buikkrampen : de lasagne is helemaal niet verteerd, en de met ajuinen gekruide saus blijkt mijn darmen tot hogere activiteit aan te sporen...
Aan de kant van de weg zie ik drie collega's staan, ze roepen me toe dat ze de klim laten voor wat ze is, "geen goed idee die lasagne" hoor ik ze zeggen... en kan dit laatste alleen maar beamen ;-)
Verder fietsen, ik wil deze kale berg ook van deze zijde beklimmen, Pascal D vertelde me dat dit de mooiste van de 3 beklimmingen is en wil er dus echt wel voor gaan.
Gelukkig volgen er nu een vijftal kms met minder steile kilometers, en haal ik ook de overige fietsers in.
Jo en Nico volgen in mijn spoor... tot km 9. Vanaf hier gaat het stijgingspercentage opnieuw boven de 9%. Nico haakt af. Jo roept me toe om niet meer te versnellen... Ik bedenk bij me zelf dat ik dit ook niet van plan was, de buikkrampen worden heviger... en ik vraag me af of er toiletpapier in de Espace aanwezig is... Maar ja nu kunnen we maar iets verder stoempen... Tussen km 9,5 en km 13, 5 blijft de weg met meer dan 10% (tot 13%) stijgen... het is harken, ... ik haal nog nauwelijks 50 pedaalomwentelingen en zie bij momenten een snelheid ad 8 km/u verschijnen.
Ook Jo heeft het moeilijk, toch komt hij nu af en toe naast mij fietsen... Hm, geen teken van zwakte tonen : Telkens een half wiel voor hem uit fietsen dan maar. Het valt me zwaar en ik ben blij als hij voorstelt om op het terras enkele kms voor de top even te wachten op de overige fietsers. Marc & Luc zijn er ook.
De buikkrampen zijn nu echt hevig, ... ik plaats de fiets tegen een hekken, en ben blij om even in een ligzetel tot rust te komen... Plots zie ik Nico in de verte, ik zwaai naar hem, hij ontwaart ons doch duidt aan dat hij verkiest om in één keer verder te fietsen tot aan de top. Ik ga naar binnen, ... even later ben ik er opnieuw klaar voor, de buikkrampen zijn verdwenen. Ik stel Jo & Geert, die ons ook vervoegde, voor om opnieuw te vertrekken. Zij opteren evoor om op Hans & Kurt te wachten.
Dan ga ik er maar alleen van door, en vind het jammer dat ik het profiel van deze klim niet ken. Uiteindelijk volgden er enkel een zestal kms, met stijgingspercentages tussen de 5 en de 9%. In tegenstelling tot deze ochtend hadden we bij deze laatste loodjes de wind in de rug zodat dit goed meeviel.
Bovengekomen vallen inmiddels de eerste regendruppels zodat ik me aansluit bij de eerder aangekomen Nico en samen met hem onmiddellijk afdaal naar Sault. Net als de overige afdalingen van de Mont Ventoux is deze niet echt gevaarlijk zodat ik kan genieten van deze afdaling en ook wat meer oog (dan deze ochtend) heb voor het monument van Tom Simpson.
Na een verfrissende douche heffen we een uurtje later met zijn allen het glas op alweer een geslaagde dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten