zondag 13 juni 2010

Trois Ballons - This is it!


Bij het ontwaken zie ik '04:20 zaterdag 12 juni' op mijn IPhone, of... jawel 3B-Day! Een goed half uur later schuiven we, samen met andere Vlaamse wielertoeristen, in rennerstenue aan bij het ontbijtbuffet. Gisteren wist ik Rémy van het Ibishotel te overtuigen om dit buffet reeds om 5u00 's ochtends te openen. Alvast een welgemeende merci aan deze hotelmedewerker(s) hiervoor! Toch is de sfeer aan tafel bedrukt : de regen blijft hard kletteren tegen de ruiten, ... wacht er ons echt een flandrien-editie van deze 3Ballons? Nee toch!?

Een uurtje later zijn de fietsen in de wagens ingeladen en rijden we de 20km naar Champagney. Bjorn vindt een goede parkeerplaats dicht bij de start. Stefaan parkeert net als ikzelf zijn wagen in dezelfde straat. Alles wordt nog eens gecheckt : bandendruk, voldoende voeding bij, regenvest... Jawel, alles ok... de buien zijn overigens even weg... We begeven ons naar de start. Na de recordopkomst in 2009 (2300 deelnemers) wordt een nieuw record aantal wielertoeristen genoteerd : 2500 waarvan 60% uit de Benelux.

Ik sta als enige Nieuwenhovespurter in het eerste startvak, de anderen sluiten aan in het tweede vak. Nog een half uur te gaan voor het startschot en de stress slaat toe : ik heb te veel in mijn fietsshirt opgeborgen (vier bandjes, teveel bommetjes, en die 8 WCups zijn wellicht ook wat te veel van het goede), ik pruts aan mijn hartslagmeter die maar geen slagen registreert, ... kortom gespannen afwachten... Ik zie de voltallige Veltec-ploeg vooraan plaatsnemen, ... ook andere cyclorijders met reputatie (top 10 in andere Europese Cyclo's) sluiten aan... Net als in andere cyclo's kan ik alleen maar vaststellen dat ik hier als gewone wielertoerist niet echt op mijn plaats sta...

Om 7u20 wordt er vertrokken : De honderden wielertoeristen zetten zich in beweging... De Veltec renners positioneren zich op de eerste rij... Echt koersen is er nog niet bij : de auto's milderen het tempo... Ondertussen is het hypergeconcentreerd fietsen : de renners van het tweede vak wensen zo snel als mogelijk vooraan post te vatten zodat het een continu geharrewar is, als we enkele ronde punten dwarsen is het hek helemaal van de dam, en valt de eerste valpartij te betreuren... Tot drie maal toe klik ik me uit de pedalen... en stel vast dat ik na een start op een 50e plaats 7 km verder teruggedrongen ben tot wellicht een 200e plaats. Tja ook behendigheid is een vereiste!

Inmiddels versmalt de weg en starten we met de eerste col : Le Ballon de Servance. Ik herinner me mijn stelling van gisteren : een rustige afdaling kan enkel na een sterke klim. Ik probeer op deze smalle weg omhoog opnieuw plaatsen te winnen.... Dit lukt me wonderwel, op een relatief groot verzet klim ik omhoog... Enkele kms verder krijg ik de Veltec-tenues opnieuw in het vizier... Alleen hoe lang duurt deze klim eigenlijk, dit begint wel krachten te kosten... De polar toont al continu een hartslag die zo een 15 tellen boven mijn overslagpols situeert.... Dit blijf ik niet volhouden, ik schakel kleiner en poog op basis van een hogere trapfrekwentie nog dichter bij de toppers te komen... Alleen de weg wordt nu ook wel steiler. Ik kijk om me heen en kan enkel vaststellen dat iedereen op deze eerste klim behoorlijk (te) diep gaat. Volharden dus! In de laatste km voor de top kijk ik even achterom : pas een 15tal meter na mij situeert zich de eerste volger. Voor mij nog zo een 60tal renners. Zij duiken de afdaling in, ik ga onmiddellijk uiterst rechts fietsen, wil niemand hinderen en daal op een rustig tempo. In de afdaling halen een honderdtal andere fietsers mij in. De weg blijkt uiteindelijk er minder erg aan toe te zijn : waar zijn al die putten, al dat grind uit de verhalen.... In het tweede deel van de afdaling ga ook ik nu wat sneller fietsen... probeer af en toe te volgen in het wiel van andere renners.

Beneden gekomen wordt er verzameld : al snel vormen we een peloton van ruim 100 renners. Ook Stefaan komt hier aansluiten. Hij geeft me het signaal om niet achteraan te blijven zitten maar om vooraan positie te kiezen. Ik volg hem bij dit initiatief, ... hij roept me toe om tijdig te eten en te drinken : voegt zelf de daad bij het woord en ik volg hem hierin. Ik vraag hem waar de andere Nieuwenhovespurters zijn : hij blijft het antwoord schuldig, in het geharrewar bij de start raakten zij zijn spoor bijster.

Veel tijd voor overleg is er overigens niet : de cols des Croix & d'Oderen dienen zich snel aan : op een gelijkmatig tempo wordt hier naar boven gefietst... Telkens treedt er een kleine verbrokkeling op in het peloton, maar de afdaling brengt alles opnieuw samen.

De volgende hindernis die wacht is de Col de Bramont : Stefaan positioneert zich hier in de eerste gelederen en bepaalt mee het tempo van dit grote peloton. Resultaat is dat dit peloton splitst in meerdere groepen. Op de Route des Américains zie ik in de verte het eerste deel (met Stefaan) zo een 200tal meter voor me uitrijden, ik kijk om en zie de rest van de groep op ruime afstand na mij. Ik twijfel, opnieuw een 'cartouche verschieten' om bij Stefaan aan te sluiten, of wachten op de achtervolgers... Ik kies voor het eerste, het kost me wat tijd maar opnieuw kan ik me in Stefaans spoor nestelen... De Route des Crêtes volgt, hier speelt de wind voluit. Verder klimt de weg opnieuw, nu helemaal naar het dak van deze tocht : Le Grand Ballon. Opnieuw geef ik een 100tal meter prijs... Enkelen stoppen aan de bevoorrading. Tja, als ik na deze col in de groep wil blijven kan ik me geen stop veroorloven. Ik kies resoluut voor de afdaling, en neem deze gezwind : het is een mooie afdaling, helemaal niet technisch... en ik behaal een behoorlijk tempo.

Net op het einde van de afdaling komt Stefaan opnieuw naast mij. Er staan inmiddels 100km op de teller. Quasi halverwege... We zijn ruim drie uur aan het fietsen, en de hartslag zich quasi continu op of boven de overslagpols... Ik neem me voor om bij de volgende col toch mijn eigen tempo te zoeken.

Bij de Hunsdruck laat ik de groep rijden, en op eigen tempo fiets ik omhoog, ik zie de hartslag snel dalen... en sluit me aan bij één van de Veltec-dames. Met een vijftal fietsers bereiken we ook deze top, waarna we gezamenlijk de afdaling voor onze rekening nemen... Ik stel vast dat ik ofwel beter begin te dalen, of dat de andere renners er de fut niet meer voor hebben... Wellicht een combinatie van beiden, maar ik krijg opnieuw moed. De Veltec-dame start het ronddraaien met een Franse wielertoerist en ik volg hun voorbeeld. Op een behoorlijk tempo rijden we naar de Ballon d'Alsace. Deze klim is toch wat langer dan gedacht... en ik ga hier behoorlijk diep in mijn krachtenarsenaal...

Met vijf wielertoeristen fietsen we naar Champagney. Op deze weg draaien we wat rond, doch ik voel de krachten compleet wegvloeien. Ik blijf enkele kms meedraaien in de aflossingsbeurten tot we Champagney in het vizier krijgen. Slechts 2 drinkbussen werden geledigd, maar toch volgt een noodzakelijke tweede plaspauze.

De weg tussen Champagney en de laatste col is licht oplopend, ik slaag er in om een behoorlijk tempo te onderhouden, maar wanneer net voor het opdraaien van de col des belles filles ik door een 50koppig peloton wordt bijgehaald zinkt me de moed in de schoenen. Een goede plaats mag ik nu wel vergeten : top 300 (garantie voor een plaats in het bevoorrechte startvak en heimelijk mijn ambitie) zal niet meer lukken.

Vijf kilometer resten me nog naar de top : alleen welke kilometers! Dit is afzien, delen van 14% stijgingspercentage worden ons voor de wielen geschoven... Ik zie de snelheid dalen tot 12, 11, 10km/u. Even verder wordt het één digit! Ik word zelfs nog ingehaald.... Ik ga hier compleet kapot! Het licht gaat volledig uit, ik neem alsnog een W-Cup (mijn 6e van de dag), pers de laatste druppels uit mijn drinkbussen en ga met hernieuwde moed het gevecht met deze col aan. Even is er een kleine verpozing, ... ik kan even groter schakelen... ik slaag er opnieuw in om enkele renners voor mij in te halen.

En plots is daar de verlossing : auto's en supporters links en rechts van de weg, ... en daar helemaal aan de top situeert zich de eindstreep... als ik over de matten van de tijdsregistratie fiets licht 7:38:00 op.

Heel diep ben ik geweest, ik zie Stefaan die 27 minuten eerder aankwam en rust bij hem uit. We praten wat en 11 minuten later komt ook Pascal W aan. Met ons drietal gaan we kijken naar onze uitslag :
Stefaan N : 81e en 32e in zijn leeftijdscategorie
Johan D : 229e en 71e in mijn leeftijdscategorie (dus toch nog de beoogde top 300)
Pascal W : 305e en 101e in zijn leeftijdscategorie.

Vervolgens vatten we post aan de finish. We moedigen iedereen aan voor de laatste 100 meter, en turen in de verte om de drie kompanen te zien.
Een uurtje na Pascal W verscheen Bjorn N in ons vizier : ook voor Bjorn een sterke prestatie! Nauwelijks tien minuten later verscheen ook een supertevreden Manfred A. Zijn doel om binnen de negen uur te finishen werd gehaald. Op dit zelfde ogenblik startte ook Pascal D voor de laatste col.

Op die wijze kunnen we enkel tevreden terugblikken : uiteindelijk werd het een droge editie van Les Trois Ballons, en kwamen we met ons zessen zonder valpartijen aan!

3 opmerkingen:

  1. Hoi Johan,

    Mooi verhaal en een prachtige prestatie van jouw en je kompanen !! Proficiat.
    Je kunt de marmotte met vertrouwen tegemoet zien.

    Groeten,

    Angelo

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooie prestatie! 3Ballons zou ik volgend jaar op mijn programma willen zetten. Zaten jullie in dat hotel, of hadden jullie een ander verblijfadres (vakantiehuis of zo)?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @Carbonfire : Wij verbleven in het Ibis-Hotel te Danjoutin. Het middagmaal werd in het (vermoedelijk enige) hotel van Champagney genomen. Foto's van beide hotels zijn in het rechtermenu te zien onder de rubriek 'Champagney 06-2010'.

    BeantwoordenVerwijderen