Cyclo : Steven Rooks Classic

De maanden januari tot en maart staan traditioneel in het teken van algemene conditieopbouw. Begin april vormt de Ronde Van Vlaanderen dan de eerste test waarna ik via deelname aan verschillende toertochten, Rit van de gouverneur - PVP Classic - Grinta Challenge, de conditie verder hoop te verbeteren.

Dit alles om in de door mij gestelde doelen een behoorlijke prestatie neer te zetten.

De Steven Rooks Classic staat - op hemelvaartsdag - in mijn agenda aangekruist als eerste doel. Deze cyclo reed ik reeds in 2008 en was toen supertevreden met mijn prestatie : 29.53 gemiddeld, en 59e op 1370 deelnemers.

Ik wil deze goede prestatie dit jaar evenaren. Hoedanook geen sinecure want er zijn quasi 2x zoveel deelnemers, en onder druk van enkele Waalse gemeenten verdwijnt één typisch cyclo-aspect : geen politiebegeleiding, en dus wel stoppen aan ieder kruispunt...

Na een 2uur durende autotocht kom ik omstreeks 6u aan te Maastricht. Ondanks dit vroege uur is er al volop bedrijvigheid aan de startplaats : het NH-Hotel. Tenten worden klaargezet, de sponsors bouwen hun stand uit... en in het hotel zie ik tal van fietsers aanschuiven aan het ontbijt. Om 7u haal ik mijn startdocumenten op en maak me dan rustig klaar voor de start.

Omstreeks half acht is het zover : de eerste fietser staat reeds aan de startboog. Ik ga er naast staan, zo verzekerd van een goede startpositie. Vrij snel volgen diverse renners... enkelen herken ik van de editie in 2008. Ook zie ik enkele truitjes van gaul.nl & veltec. Ook voor dit jaar is er dus een sterk deelnemersveld. Nogal wat onder hen zijn cyclo-specialisten : ze praten over de voorbije Fietschallenge, hun toptijden in Marmotte, 3Ballons... Net als in 2008 besef ik dat ik hier niet op mijn plaats sta. Helemaal niet als even voor 8u ook Laurens Ten Dam zich naast mij positioneert.

In het wiel van deze Rabobankrenner, die in opbouw naar de Tour de France is, fiets ik onder de startboog door, de matten van de tijdsregistratie geven de traditionele biep, en ... vervolgens worden we met zijn allen het fietspad opgestuurd. Het lot van ieder die in Nederland fietst.

Op het fietspad wordt er toch behoorlijk snel gefietst, ... zeker wanneer dit fietspad even later uitmondt in een kleine weg. Bij de eerste helling gaat de snelheid alleen nog de hoogte in, ... ik kijk even om en zie toch een 100tal fietsers in ons zog.

De klimmen die volgen wordt er telkens een hoog tempo aangehouden. Na 25km weet onze groep zich op die wijze gereduceerd tot een 35tal fietsers. Ik prijs me gelukkig, in 2008 had ook ik dan al de rol gelost.

Alleen dan, bij de volgende helling... gaat Laurens Ten Dam stevig aan de kop sleuren. Ik neem me voor dat ik hoedanook zo lang als mogelijk bij deze groep wil blijven, ... probeer het tempo te volgen, ... alleen de benen willen niet mee, ... ik zie anderen afhaken... ook ik kraak. Met een vijftal zien we de 30 andere fietsers een 200m voor ons uit fietsen. Ronddraaiend aan snelhden, jawel tot 50km/u, krijgen we na een achtervolging van 5km! met 3 man opnieuw aansluiting.

Op de Holiguette krijgen we een zelfde scenario : ook op deze 700m tot 11%stijging ment Ten Dam de groep. Hij trekt iedereen op het lint, maar deze keer blijf ik in het wiel. Inmiddels is het niet alleen zwoegen op de hellingen. Ook na iedere afdaling is het voor mij spurten om het gaatje te dichten. Ik vloek op mijn gebrek aan stuurvaardigheid, daalcapaciteiten...

Focussen op het positieve is nu éénmaal beter, even kijken op de flightdeck naar de gemiddelde snelheid dus : 33km/u. En dit ondanks dat 3/4e van de 2100 hoogtemeters zich in de eerste 80km situeert. Toch tevreden zijn dus, ... bovendien weet ik dat ik nu bij deze groep kan blijven tot aan La Redoute. Deze helling is te steil voor mij, en weet dat ik niet de klasse heb van de rest in deze groep. Ik zal ze dus op eigen tempo omhoog fietsen en nadien aansluiting zoeken bij een ander groepje.

Met nog een 25tal fietsers draaien we zo La Redoute op. Ik kijk naar de flightdeck en zie nog een snelheid van 40km/u... ik schakel kleiner tot 39/21 en zie de overige 24 fietsers onmiddellijk uit mijn gezichtsveld verdwijnen... De weg is integraal met 'Phil' beschilderd... als ik even later op dit natte wegdek op de witte verf slip met mijn achterwiel vloek ik... ik blijf overeind en sleur me op 39/27 naar boven. 2 fietsers kon ik op de klim nog inhalen. Er zijn dus 22 fietsers weg, ik bedenk dat ik dus nog 23e kan worden... voldoende motivatie om na de afdaling opnieuw de gashendel open te draaien.

Met een fietser van gaul.nl slaag ik erin om nog enkele andere andere renners fietsers bij te benen. Met vijf man nemen we de volgende steile klimmen voor de rekening :
Côte de Cornemont, 3000m, 9%
La Trasenter, 2900m, 15%
Bois d'Olne, 1100m, 22%.

De klim op Bois d'Olne is eigenlijk quasi 3km lang, alleen het laatste steilste stuk is 1100m lang. De weg kronkelt zich echt de hoogte in, de camera's staan hier goed opgesteld, mooie videobeelden!

Na iedere afdaling is het voor mij opnieuw versnellen om de drie overige renners in te halen... ik voel dat dit krachten kost en ga meer risico's nemen om toch maar het juiste spoor te kunnen houden.

Bij de laatste klim 'Les Waides', opnieuw 2500m lang met een maximale stijging ad 14%, haakt de gaul.nl-renner af. Met ons drietal is het nu in rechte lijn opnieuw naar Maastricht. Ook in deze laatste passage slagen we erin om nog enkele renners van de initiële kopgroep in te halen.

De snelheid blijft te hoog voor mij, ik probeer nog eens een kilometer kopwerk voor mijn rekening te nemen, maar besef dat dit mijn laatste stuiptrekking is... De laatste kilometers gaan opnieuw over fietspaden, bij het inhalen van twee kinderen aarzel ik even en de overige 2 renners nemen al snel 10m afstand. Deze 10m krijg ik maar niet gedicht, ik kan de snelheid op 39km/u houden, maar niet verder... Na 2km kan ik ook die 39km/u niet meer aanhouden, ik begeef... ik zie ze uit het gezichtsveld verdwijnen...

Gelukkig is een km verder de finish in zicht, na het inhalen van enkele deelnemers aan de 110km, pers ik er nog een spurtje uit en fiets over de matten van de tijdsregistratie.

Onmiddellijk na de meet wordt me gevraagd om de chip van de tijdsregistratie te verwijderen, ik buig me voorover om deze uit het voorwiel te verwijderen, ... Besef plots dat ik helemaal kapot ben... sta nog te daveren van de inspanning...

Ik neem het redbull-blikje niet aan maar ga me onmiddellijk op een bank gaan leggen.. Even bekomen! Na 5minuten bel ik het thuisfront : apetrots > 31.7 gemiddeld en zeker top20.

'S avonds check ik het klassement :

01 Sjef Graafmans 155km 8:06:00 12:41:23
02 Laurens ten Dam 155km 8:05:38 12:41:24
03 Bas Vankan 155km 8:05:42 12:43:24
04 Jos Wolfkamp 155km 8:05:48 12:43:31
05 Arnold Stam 155km 8:05:38 12:43:30
06 Carlo Kop 155km 8:05:50 12:45:54
07 Gerben Brans 155km 8:05:49 12:45:55
08 Jo Ferket 155km 8:05:43 12:45:52
09 Valentino Roncada 155km 8:05:44 12:45:56
10 Taeke Oppewal 155km 8:05:42 12:45:55
11 Jurrien Von Colthoff 155km 8:06:09 12:56:54
12 Maarten Muurmans 155km 8:05:46 12:56:52
13 Harry Drevel 155km 8:05:50 12:56:57
14 Jolle de Vries 155km 8:05:43 12:56:53
15 Frank Scheffer 155km 8:05:55 12:57:54
16 Johan Devroe 155km 8:05:40 12:58:21
17 Thomas van der Luer 155km 8:05:42 13:00:45
18 Ronald van Herp 155km 8:05:41 13:04:03
...
1000 Martijn Storm 155km 8:07:42 14:57:33
...
Uiteindelijk bereikten 1993 deelnemers de finish.

De doelstelling voor de Steven Rooks Classic werd gehaald. Toch werden ook mijn minpunten opnieuw blootgelegd : dalen, bochtenwerk.

Zaterdag dus naar de Waalse Pijl om hier wat in te oefenen.