woensdag 29 december 2010

Eindejaarsrit

Deze middag nam ik mijn laatste middagje verlof van 2010. Maanden vooraf ingepland om mijn laatste duurtraining van het jaar te kunnen afwerken. Dit in functie van de conditieopbouw voor seizoen 2011!

Het barre weer wijzigde evenwel mijn plannen. De voorbije weken kwam ik onvoldoende aan fietsen toe, ... de lage temperaturen wisten me totaal niet te inspireren. Of conditie-afbraak in plaats van opbouw!

Op 2e Kerstdag dan toch maar gestart met mijn goede voornemen voor 2011 : Zoveel mogelijk wel de voorziene trainingen afwerken.

Dit resulteerde in drie tacx-trainingen in evenveel dagen, en zo werd er zelfs deze middag op de weg gefietst. De motregen en mist konden me niet deren... het deed deugd om opnieuw op de baan te fietsen!

zondag 12 december 2010

Tussen twee winterprikken door

De voorbije weken stond het fietsen op een laag pitje. Enerzijds kon ik weinig motivatie putten uit het vriesweer... anderzijds zorgde de traditionele voorbereiding voor het nieuwe werkjaar voor extra lange werkdagen.

Na 2 fietsloze weekends was het evenwel hoog tijd om dit weekend de draad opnieuw op te nemen.

Na wat verplichtingen op zaterdagvoormiddag fietste ik in de namiddag twee uur op de mtb. Deze ochtend motiveerde Pascal D me voor een tweede training : was het nog wat lastig om niet volledig uitgeslapen te zijn... alles werd gecompenseerd door het tevredenheidsgevoel achteraf.

Hopelijk kan ik op deze ingeslagen weg verdergaan. Meer trainen is een must : ik sloot me niet alleen opnieuw aan bij de Nieuwenhovespurters, maar schreef me ook in voor La Marmotte 2011. Voor deze cyclo der cyclo's zijn we inmiddels met 8 clubleden :
- Stefaan
- Alain
- Bjorn V
- Bjorn N
- Pascal W
- Samuel
- Dieter

Hieronder de digits van beide trainingen :



zondag 7 november 2010

Kalender 2011, een vooruitblik...

Na enkele weken relatieve rust is de goesting in het fietsen weer helemaal terug. Die goesting wordt uiteraard gevoed door het dagdromen over de fietsdoelen 2011.

De kalender krijgt dan ook stilaan vorm :

Het voorjaar hoop ik hoedanook te starten met de Ename Classic (19/3), Omloop Passage (26/3) en E3 Prijs (27/3). Of ik de RVV (2/4) kan fietsen is nog niet zeker, maar wellicht rij ik daarom deze tocht op vrijdag (1/4). Geïnteresseerden om deze tocht ook op vrijdag te fietsen kunnen zich nu reeds aanmelden!

Nadien volgen met de Rit van de Gouverneur(9/4?) en de Peter Van Petegem Classic (16/4) twee klassiekers. Op 23/4 verwelkomen we dan een goede bekende : de Davitamon Classic. Deze ritten worden ongetwijfeld, zoals voorheen, met een ruime delegatie Nieuwenhovespurters gefietst.

Het weekend van 1 mei neem ik vermoedelijk deel aan de opvolger van de Fietschallenge. Hiervan bekomen gebeurt op de Grinta Challenge (7/5).

De Classique des Ardennes (15/5) wordt wellicht mijn eerste doel van 2011. Nadien bouw ik een weekje rust in om met La Chouffe Classic (28/5) toe te leven naar mijn tweede doel : Cyclo GF Ardennaise (4/6). Nadien opnieuw een weekje rust om me te focussen op het derde doel : Gran Fondo Eddy Merckx (18/6).

Of Hans V me weet te overtuigen van een vijfde deelname aan La Marmotte zal binnenkort blijken, maar zij die zich de laatste zin van mijn verslag '2010' herinneren weten dat dit slechts een waterkansje betreft.

Tijdens mijn verlof (dit jaar wellicht eind juli) beslis ik dan over het tweede semester. Al hebben de collega's me nu reeds overhaald om samen de Belcanto Classic te fietsen op 29/8. Dit als 'voorbereiding' op ons fietsweekend in de Franse Alpen in september.

Na een druk fietsjaar 2010 vul ik dus ook de kalender 2011 overvol in... : Een fietser moet er al iets voor over hebben om zijn plaats in het cyclobenelux-klassement te verdedigen/verbeteren :
Klassement 2010 'fietsers uit Benelux met minimum 2 Cyclo-deelnames' : 207e op 1348
Klassement 2010 'fietsers uit Benelux met minimum 3 Cyclo-deelnames' : 128e op 337
Klassement 2010 '40+ers uit Benelux met minimum 3 Cyclo-deelnames' : 32e op 117


Al blijft de challenge, ook in 2011, om bovenal veel plezier te hebben in het fietsen 'an sich'.

Koppenberg

Gesprekken met vrienden mondden de voorbije dagen steevast uit in een nabespreking van de Koppenbergcross, ... en het indrukwekkende machtsvertoon van Sven Nys. Hopelijk meer van dit in de komende crossen!

Gisteren wou ik zelf die Koppenberg nog eens van nabij ervaren. Met de mountainbike kort na de middag koers gezet naar de bult van Melden. Na enkele passages met hoogtemeters te Tiegem en Zulzeke zag ik hem al snel opduiken... Vol enthousiasme draaide ik rechtsop. Realiseerde ik nog een behoorlijke snelheid tijdens de eerste meters... even verder was het uit met de pret : het stijgingspercentage nam toe en het fijne modderlaagje testte (vooral op de rechterzijde van de weg) mijn stuurvaardigheid. Snel bijschakelen en dan zonder al te veel macht te zetten mijn weg naar de top zoeken... Ik hoefde geen voet aan de grond te zetten (wat me met de racefiets wel reeds voorkwam) maar ongelooflijk veel respect voor de veldrijders die deze bult maandag aan hoge snelheid meermaals naar bovenstormden!

Huiswaarts keren gebeurde over Oudenaarde, Mullen, Wannegem-Lede & Kruishoutem.

De digits : 65km - 133 gemiddelde hartslag.

dinsdag 2 november 2010

Mandeldalroute

In verlof, en toch om tal van redenen vandaag enkele uren beroepshalve aan de slag geweest.

Deze middag dan uiteindelijk de knoop doorgehakt om toch een tweetal uren te genieten van het mooie herfstweer. Even was er twijfel tussen racefiets en mountainbike... Uiteindelijk werd het de racefiets, na afloop opnieuw de mtb kuisen zag ik immers niet zitten.

Daarom opteerde ik voor de Mandeldalroute. Een route die quasi mijn huis voorbijloopt, en die tijdens het seizoen een goede route is om mijn conditieniveau op te evalueren. Momenteel nog geen druk, dus er gewoon een rustige duurtraining van gemaakt, ... en jawel missie volbracht : ik heb genoten!

maandag 1 november 2010

MTB TT Ruiselede

Voor vandaag stond de MTB Toertocht te Ruiselede op het programma.

Na een korte autorit doorheen een mistig landschap waren we kort na half acht ter plaatse. Nog geen drukte aan de parking of aan de inschrijvingen : het voordeel van bij de vroege vogels te horen!

Iets voor acht uur vertrokken we langsheen wat secundaire wegen Noordwaarts. Vrij snel kregen we de eerste off-roadstroken voor de wielen geschoven. Ideaal om de nieuwe Vredestein Black Panthers Xtreme even uit te proberen. De grip bleef, ook op de drassige ondergrond, goed.

Wat volgde was een doorkruisen van de bossen tussen Wingene & Hertsberge : een niet aflatende opeenvolging van bospaden. Zo hoort een MTB toertocht te zijn! Veel off-roadstroken, maar waarbij men er wel over waakt dat de paden er voldoende goed bijliggen. Aan een wandeltocht hebben mountainbikers ook geen boodschap ;-)

Ook een crossparcours volgde, wel ééntje waarbij men niet gedwongen werd om voet aan de grond te plaatsen. Tof!

Kwam de eerste bevoorrading vrij snel na de start, dan lag de tweede bevoorrading wellicht wat te dicht bij de finish. Een kleine 10km hadden we toen nog te gaan. De mooiste bospassages lagen toen reeds achter ons zodat men ons enkele weilanden deed dwarsen. Op één strook na ook hier geen problemen om deze al fietsend te overbruggen.

Na een kleine 2.5u was de pret over : In de plaatselijke kantine konden we napraten over de gedane 53km.



De Garmindigits :
de hartslagmeter was niet goed bevestigd zodat deze gegevens niet correct zijn

zaterdag 30 oktober 2010

Heerlijk fietsen

De eerste dag van het herfstverlof bleek Michiel te inspireren tot een fietstochtje. En jawel vader kon, wou en mocht mee ;-)

Voorwaarde : maximaal 50km doch voorzien van enkele hellingen.

Op basis hiervan opteerde ik voor een route richting langs Anzegem met beklimmingen van Tiegem, Grijsloke & Kruishoutem. De wind blies redelijk hard, doch dit deerde ons niet. De herfst tooit de natuur stilaan op zijn mooist en het was heerlijk om samen te fietsen.

De fietsers :

De route :

vrijdag 29 oktober 2010

Veldrijden

Op tv heeft het veldrijden nu al enkele weken de fakkel overgenomen van het wegwielrennen. Toch waren de voorbije weken naar mijn aanvoelen slechts een voorspel van wat komen moet. Hopelijk zien we het komende weekend spannende duels tussen de diverse tenoren : Nys, Albert, Pauwels, Stybar, ...

Dit is immers het mooie aan veldrijden : gevechten man tegen man met emoties voor, tijdens en na de wedstrijd. In die zin heb ik prachtige herinneringen aan de prestaties van Mario De Clercq.

Deze middag reed ik nog eens de naar hem genoemde blosoroute te Wortegem-Petegem. Een mooie tocht, alleen stelde ik vandaag (net als gisteren) opnieuw vast dat er een aantal pijltjes ontbraken... Jammer. Dit moet beter kunnen.

Mijn gegevens :


donderdag 28 oktober 2010

The day after...

Gisteren was het feesten geblazen : verjaardag & 20e huwelijksverjaardag.

Het dagje verlof vandaag was ideaal om na het uitslapen de gisteren opgestapelde calorieën te verbranden. Hiertoe opteerde ik voor een MTB tochtje op de mij vertrouwde bloso route van Anzegem.

Het weer was best aangenaam... en het rustig biken doorheen het landschap deed me goed.

zondag 24 oktober 2010

Trainingsrit naar Escanaffles

Omstreeks half tien was er plots een smsje : Pascal D vroeg of ik nog zin had voor een fietstochtje... Al had ik - na een leuk feest gisteren - amper vijf uur slaap achter de rug... Dit was het duwtje dat ik nodig had.

De zon scheen warempel... en het was heerlijk fietsen doorheen het voorgeborgte van de Vlaamse Ardennen waarbij we wijselijk de hoogtemeters aan ons lieten voorbijgaan ;-)

zaterdag 23 oktober 2010

Bike Motion 2010

De voorbije week kwam ik niet aan sporten toe : lange werkdagen in combinatie met enkele professionele activiteiten 's avonds. Dan maar mooie plannen gemaakt voor het weekend.

De overvloedige regens op zaterdagmorgen konden me evenwel niet bekoren zodat ik het sporten verving door een bezoek - samen met Michiel D - aan Bike Motion. Hierna volgt een kleine reportage van ons bezoek te Utrecht.

donderdag 14 oktober 2010

Marmotte (inschrijvings) koorts

2 juli 2011... dan wordt de volgende editie van La Marmotte verreden.

We zijn nog 260 dagen van de Europese cyclo-hoogmis verwijderd, en toch blijkt de Marmotte koorts nu reeds aanwezig :

Deze middag was er nog telefonisch overleg met mijn reisgezel van 2006, ... en deze avond vuurde een Nieuwenhovespurter enkele vragen mbt de editie 2011 op me af!

Nog 260 dagen te gaan : we hebben nog alle tijd, inschrijvingen zijn vooralsnog niet geopend en we hoeven nog niet te starten met de trainingsarbeid.

Heerlijk, want nu lijkt de Marmotte nog gewoon een zware toertocht. Pas eens de trainingen beginnen wordt het een prestatietocht... En superlatieven halen we pas vanaf juni boven.

Beslissen over een eigen deelname volgt in de komende weken... dit laat me toe om nog even te dromen : het voorrecht van de rustperiode in de winter!

zondag 10 oktober 2010

Combinatie fietsen en lopen

Zelden hadden we zo een mooi weer in het tweede weekend van oktober : zonnig, en tot 20°... Fantastisch!

In deze rustperiode leg ik me zelf niet te veel druk op... maar met zo een heerlijk weer was het geen inspanning om twee maal aan sporten toe te komen.

Zaterdag fietste ik een tweetal uur aan een rustig tempo : digits via garmin

Voor vandaag stond een looptraining op het programma : digits via nike plus

Stel mezelf wel de vraag hoe ik het lopen en fietsen het beste combineer? Hoort er een dag rust tussen beide activiteiten, of net niet... Google levert overigens weinig relevante info bij het intikken van duathlon-trainingen... Alle tips blijven derhalve welkom ;-)

woensdag 6 oktober 2010

Een onbezonnen moment...

De winterperiode is ideaal om wat variatie in de trainingen te brengen... Dit kan ook door het fietsen te laten afwisselen met lopen en zwemmen.

Voor vandaag stond een rustige duurloop op het programma : 5km, 29min, 137 gemiddelde hartslag.

Niet alleen omdat het plezant is om eens te lopen... maar vooral ook omdat ik me in een onbezonnen moment liet overhalen tot het deelnemen aan een veldloop.

En ook daar gaat best wat training aan vooraf, hoedanook later volgt meer info over deze wedstrijd.

dinsdag 5 oktober 2010

Tacx-zweet...

Deze avond was ik omstreeks half acht thuis van het werk, ... buiten valt de duisternis... en toch was er zin om even te fietsen.

De tacx voor een eerste krachttraining bovengehaald.

20 minuten infietsen met hoge trapfrekwentie, en lage hartslag. Vervolgens 4 blokjes van 1 minuut hoge weerstand en 60 omwentelingen gevolgd door 2 minuten herstel. Nadien opnieuw 20 minuten uitfietsen : souplesse.

Dit alles met de I-Pod om de eentonigheid te doorbreken... inmiddels in gedachten bij 2011 : zal ik al dan niet opnieuw enkele cyclo's fietsen... Gisteren werd ik twee maal gepolst of ik voor een vijfde Marmotte deelname ga. De aandachtige lezers van deze blog herinneren zich nog ongetwijfeld mijn reactie daags na deze cyclo in juli : Deze knoop doorhakken wordt dus niet eenvoudig ;-)

Zopas las ik ook het klassement van cyclobenelux na : In de categorie Belgen 40+ die aan minimum 3 cyclo's deelnamen in 2010 eindigde ik op de 21e plaats. Kan ik dit in 2011 verbeteren?

Eerst alles op een rijtje zetten, en nazien wanneer de definitieve data van de cyclo's voor 2011 bekend worden : als het even lukt ga ik naar Bike Motion, kan ik alvast bijkomende info verzamelen ;-)

zondag 3 oktober 2010

Rondje Kluisbergen

De Mont Ventoux Trip ligt inmiddels twee weken achter ons. In deze voorbije periode werden inmiddels de eerste zwem- en looptrainingen afgewerkt. Ontspannen, en aan een rustig tempo, proeven van andere sporten deed me deugd...

Alleen vervelend dat ik sedert 15 augustus er niet meer in slaag om op en top fit te zijn : steeds verkouden met lichte koorts en de ene ontsteking die de andere opvolgt... Anderzijds hoor ik niet te klagen want tijdens het cyclo-seizoen had ik geen enkele kwaal.

Het aangename nazomerweer kon ik deze middag, ondanks de lichte koorts, niet weerstaan : een rondje Kluisbergen deed me deugd > 63km met ruim 400 hoogtemeters.

Eens de ziekteverschijnselen achter de rug zijn start ik de komende weken met de opbouw naar 2011 toe. Nog geen idee wat dat jaar zal brengen, al zullen er wellicht geen vijf buitenlandse fietstrips (zoals in 2010) meer inzitten.

Hoedanook, voor deze planning is nog voldoende tijd. Eerst eens stilstaan bij mijn behaalde plaats in het cyclobenelux klassement 2010 : 1348 Nederlanders, Belgen en Luxemburgers namen aan meer dan 1 cyclo (Marmotte, Pantani, 3Ballons, ...) deel.

Ik situeer me op de 207e plaats (op 1348) in deze rangschikking.

De top 3 :
1. Bert Dekker (2e La Marmotte)
2. Michel Snel (1e La Marmotte)
3. Bart Bury (Winnaar van diverse cyclo's in Benelux)

Enkele leden Veltec-team :
5. Frederic Coopman
13. Oege Hiddema
16. Edith Vandenbrande

2011 wordt alvast een druk cyclo-jaar in de Benelux : diverse nieuwe teams, en organisaties. In een volgende update meer hierover.

vrijdag 17 september 2010

Mont Ventoux Trip : Dag 3

Klim uit Sault

Gisteren schoven we met zijn allen aan het ontbijt aan in koerstenue. Deze ochtend ben ik de enige, ... hm... toch wat minder enthousiasme bij de overige collega's vandaag dus. Met opnieuw een bewolkte hemel, en wat gedruppel... niet geheel onlogisch natuurlijk.

Toch staan we omstreeks half tien met zijn allen klaar voor onze laatste beklimming van de Ventoux : Uit Sault naar de top.

Deze klim is de minst lastige van de drie. Tijden zijn ook van geen tel meer, en we fietsen de aanvangsfase in grupetto-tempo. Na een 7tal km versnelt Geert heel even en samen met hem neem ik afstand van de groep. Ik schakel een tandje bij en tot km 13 gaan we verder op een rustige hartslag. Nadien volgen 4 kms aan overslagpols met Geert in het wiel... en 2kms aan volle snelheid tot aan de plaats van afspraak : Chalet Renard. Ik kom er alleen aan... Nog geen spoor van de volgauto, zodat ik er maar even wacht. Geert komt er gezwind aan, en roept me toe dat hij onmiddellijk naar de top toerijdt nu hij in het juiste tempo zit. De volgauto rijdt inmiddels de parking op zodat ik deze boodschap nog naar hen overbreng en zet dan tevens koers naar het hoogste punt.

Ik pers een spurtje uit om Geert opnieuw in beeld te krijgen... In tegenstelling tot gisteren speelt de wind geen rol van betekenis zodat ik een mooi tempo kan ontwikkelen... ik kom bij Geert en ga er over, ... al snel beland ik in de mist. En ga op mijn élan verder tot aan de top.

Komt Geert kort na mij boven, dan is het toch behoorlijk lang wachten op Jo, Peter, Nico & Herbert. Vooraleer helemaal koud te krijgen daal ik snel af naar Bedoin.

Het stadje baadt inmiddels in de zon, zodat het er heerlijk vertoeven is.

De puntjes op de i

Na de lunch in Bedoin fietsen we in groep naar de voet van de Col des Abeilles. Tijdens deze negen km lange klim maken we er nogmaals koers van, en dit tot in Sault.

Ik wil bij deze nogmaals de puntjes op de i plaatsen en ga voluit, niet alleen tijdens de klim, maar ook tijdens de afdaling die er opvolgt. Uiteindelijk resulteert dit een voorsprong van een 12 minuten op de eerste achtevolger.

De digits van deze koers kun je nalezen op mijn garmin.

Bovengekomen nemen we plaats op een terras met een schitterend uitzicht op de Ventoux.




We bespreken niet alleen onze ervaringen van de voorbije drie dagen maar ook de eerste plannen voor 2011 krijgen vorm.

Dank aan de organisatoren voor weeral een perfecte trip!
Dank aan de begeleiders voor hun goede zorgen!
Dank aan alle collega's voor het fantastische gezelschap!

Mont Ventoux Trip : Dag 2 > Beklimming uit Malaucène

Na onze klimtijdrit nemen we de lunch te Malaucène : de kaart vertoont geen spaghetti zodat we met zijn allen de Lasagne laten voorschotelen. De tweede beklimming vanuit Malaucène volgt nu... Er schuiven donkere wolken over de streek zodat we quasi onmiddellijk na de maaltijd vertrekken. Met enkelen bedenken we dat dit te snel is, toch zit iedereen (Peter blijft bij Luc & Marc) 5 min later effectief op de fiets.

We zitten hier eigenlijk al 1.5km op de beklimming zelf, zodat ik eerst naar de start fiets om de volledige klim op de gps te registreren. De overige 7 wielertoeristen fietsen in 2 groepjes naar de top, en hebben respectievelijk 7 en 10 minuten voorsprong.

Ook deze klim kent een geleidelijk aanloop en al is de tijd nu van geen tel, toch wil ik zo snel als mogelijk de collega's inhalen...

De eerste 2km gaan goed, maar bij de derde km stijgt mijn hartslag opnieuw richting overslag. Tja opnieuw 9% stijgingspercentage... dit is de evidentie, alleen... nu heb ik al snel ongelofelijke buikkrampen : de lasagne is helemaal niet verteerd, en de met ajuinen gekruide saus blijkt mijn darmen tot hogere activiteit aan te sporen...

Aan de kant van de weg zie ik drie collega's staan, ze roepen me toe dat ze de klim laten voor wat ze is, "geen goed idee die lasagne" hoor ik ze zeggen... en kan dit laatste alleen maar beamen ;-)

Verder fietsen, ik wil deze kale berg ook van deze zijde beklimmen, Pascal D vertelde me dat dit de mooiste van de 3 beklimmingen is en wil er dus echt wel voor gaan.

Gelukkig volgen er nu een vijftal kms met minder steile kilometers, en haal ik ook de overige fietsers in.

Jo en Nico volgen in mijn spoor... tot km 9. Vanaf hier gaat het stijgingspercentage opnieuw boven de 9%. Nico haakt af. Jo roept me toe om niet meer te versnellen... Ik bedenk bij me zelf dat ik dit ook niet van plan was, de buikkrampen worden heviger... en ik vraag me af of er toiletpapier in de Espace aanwezig is... Maar ja nu kunnen we maar iets verder stoempen... Tussen km 9,5 en km 13, 5 blijft de weg met meer dan 10% (tot 13%) stijgen... het is harken, ... ik haal nog nauwelijks 50 pedaalomwentelingen en zie bij momenten een snelheid ad 8 km/u verschijnen.

Ook Jo heeft het moeilijk, toch komt hij nu af en toe naast mij fietsen... Hm, geen teken van zwakte tonen : Telkens een half wiel voor hem uit fietsen dan maar. Het valt me zwaar en ik ben blij als hij voorstelt om op het terras enkele kms voor de top even te wachten op de overige fietsers. Marc & Luc zijn er ook.

De buikkrampen zijn nu echt hevig, ... ik plaats de fiets tegen een hekken, en ben blij om even in een ligzetel tot rust te komen... Plots zie ik Nico in de verte, ik zwaai naar hem, hij ontwaart ons doch duidt aan dat hij verkiest om in één keer verder te fietsen tot aan de top. Ik ga naar binnen, ... even later ben ik er opnieuw klaar voor, de buikkrampen zijn verdwenen. Ik stel Jo & Geert, die ons ook vervoegde, voor om opnieuw te vertrekken. Zij opteren evoor om op Hans & Kurt te wachten.

Dan ga ik er maar alleen van door, en vind het jammer dat ik het profiel van deze klim niet ken. Uiteindelijk volgden er enkel een zestal kms, met stijgingspercentages tussen de 5 en de 9%. In tegenstelling tot deze ochtend hadden we bij deze laatste loodjes de wind in de rug zodat dit goed meeviel.

Bovengekomen vallen inmiddels de eerste regendruppels zodat ik me aansluit bij de eerder aangekomen Nico en samen met hem onmiddellijk afdaal naar Sault. Net als de overige afdalingen van de Mont Ventoux is deze niet echt gevaarlijk zodat ik kan genieten van deze afdaling en ook wat meer oog (dan deze ochtend) heb voor het monument van Tom Simpson.

Na een verfrissende douche heffen we een uurtje later met zijn allen het glas op alweer een geslaagde dag.

donderdag 16 september 2010

Mont Ventoux Trip - Dag 2 : Klimtijdrit uit Bedoin

Donderdagmorgen 16 september, 07u00 : De eerste zonnestralen vallen mijn kamer in familiehotel 'Le Signoret' binnen en wekken me... even omdraaien, en dan... het besef > dit is D-day!

Dit is de dag van mijn 4e fietsdoel van het jaar, na Steven Rooks, 3Ballons & La Marmotte wil ik vandaag een goede tijd voor de beklimming op de Ventoux realiseren. Marc wist me nu reeds drie weken lang te motiveren voor een scherpe tijd, ... toch wordt het geen sinecure : de verlofperiode zonder fiets, reeds 4 weken aan de antibiotica, ... en toch wil ik me voor een laatste keer in seizoen 2010 helemaal 'smijten'. Tijdsindicaties gebaseerd op mijn tijdritten op de Alpe & de Bonnette voorspellen 1u31 à 1u33. Ook collega-wielertoeristen Pascal D & Manfred voorspelden me een tijd ad 1u30 zodat dit mijn richttijd wordt!

Na het eenvoudige ontbijt verzamelen we met alle collega's aan de inmiddels vertrouwde Renault Espace. De sfeer blijft goedlachs, ... toch merk je dat er met wat meer precisie wordt gecheckt of de bandenspanning ok is, er voldoende drank, voeding aanwezig is.



De 2 begeleiders nemen 2 fietsers onmiddellijk mee naar Bedoin. Samen met de 6 andere fietsers volgt er voor mij een opwarming van 31km waarbij we toch 381 hoogtemeters (oa over de Col des Abeilles) overwinnen.

De startvolgorde voor deze klimtijdrit werd gisteren reeds bepaald :
10u00 : Kurt - Patriek
10u10 : Nico - Herbert - Hans
10U20 : Jo - Peter - Geert
10u25 : Johan
Deze startvolgorde werd zo berekend dat de begeleiders ons quasi samen aan Chalet Renard dienen te treffen.

Bij iedere start nemen onze twee begeleiders, Marc & Luc, een foto en vullen ze onze tijdrittabel in. Niettegenstaande we reeds medio september zijn is er een niet aflaten sliert van wielertoeristen die deze reus ook vandaag willen bedwingen. Zo blijft het een mooi schouwspel, ... ik drink inmiddels mijn bidons leeg, voldoende vooraf drinken lijkt me bij deze 25° aangewezen. Bij het vertrek van Nico, Herbert & Hans merk ik dat deze laatste de I-Pod meenam, ... gezien ik toch alleen zal fietsen volg ik zijn voorbeeld en haal deze apple gadget uit de rugzak.

Na de start van Jo, Peter & Geert voel ik dan toch wat stress... tja deze positieve adrenaline zal wel nodig zijn zeker ;-)

Korte tijd later telt Marc af, 1min, 50sec, 40sec, 30sec, 20sec, 10sec : ik druk de timers van flightdeck & garmin in, 5sec, 4,3,2,1... go...

De adrenaline ten top, al spurtend vertrek ik. Een te lange inhaalrace kon mentaal wel eens zwaar wegen zodat ik het voorgaande drietal zo snel mogelijk in het vizier wil en ga dus onmiddellijk volle bak. Ik zie vrij snel 44km/u op het schermpje verschijnen, ... dit gaat te snel bedenk ik, check mijn hartslag en stel vast dat deze zich - pas gestart - reeds net onder de overslagpols situeert...

Ik vertraag maar behoud de snelheid boven de 20km/u tot aan km 6, waar het bos start.

Er zijn inmiddels 16min voorbij en nu het stijgingspercentage stijgt naar de 10% toe laat ik de snelheid terugvallen rond de 13km/u. Ik zorg dat de trapfrekwentie boven de 60 blijft.

Ik haal enkele fietsers in en meen af en toe bij een bocht het drietal Jo, Geert & Peter te herkennen... dit geeft me moed, doch de weg die zich doorheen het bos kronkelt verhindert een goede zichtbaarheid zodat deze bevestiging toch lang op zich laat wachten... Terwijl Bryan Adams door mijn Ipod-oortjes schalt, en me verder opjut probeer ik uit te rekenen hoe snel ik die 5min achterstand logischerwijs kan goed maken...

Plots zie ik een fietser langs de kant van de weg... Tiens, ... dit is Peter... Hij roept me toe te snel gestart te zijn, ... Ik twijfel even al dan niet bij hem blijven... Doch ik krijg plots Jo in beeld, ... tja maar doorbijten zeker en straks aan de begeleiders vragen dat ze naar Peter komen zien... Ik zie Jo maar ook de overige collega's : ... quasi allen zitten hier midden deze beboste passage samen...

Even verder staan de begeleiders links van de kant van de weg : tijd voor een foto! Ik roep hen toe om bij Peter langs te gaan. Inmiddels krijg ik de laatste twee 'vluchters' voor mij te zien : Geert & Hans. Beiden geven een uitstekende indruk, ... één verrassing momenteel : eigenaardig dat Jo niet in het spoor van Geert kon blijven.

Het aanhoudende stijgingspercentage van 9 à 10% blijft doorwegen, ... en ik vraag me af waar Chalet Renard blijft. De Renault Espace komt langs mij rijden, Marc meldt me dat Peter opnieuw op de fiets zit... prima zo! Ik laat Geert, en even later ook Hans achter mij, ... en bedenk dat ik nu enkel rustig dien verder te fietsen. Oppassen voor de terugval! Ik kom dan als 1e boven, en zal hoedanook respectievelijk 5, 15, 25min voorsprong hebben... Of zit die 1u30min toch nog binnen mijn bereik?

Ik vermoed van wel : Na 1 uur ben ik immers het bos uit, zodat een half uurtje fietsen over de resterende 6km tot de top mogelijk moet zijn. Alleen, plots bemerk ik de bijzonder hevige wind... een echte spelbreker wordt dit : Ik zie een lange sliert van fietsers voor me. De weg naar de top is er één van recht voor uit, linksaf draaien, opnieuw recht voor uit, opnieuw linksaf... en zo verder. Op de stukken 'recht voor uit' hebben we de wind pal op de kop en lijkt de lange sliert tweewielers stil te staan... Hier had ik voor gevreesd, ... en kijk ik of de mannen na mij nog niet zie komen. Neen, ... dan maar voor mij uitkijken en turen naar die rood witte toren op de top.

De laatste kms van een col zijn me al zo vaak een lijdensweg geweest, ik herinner me mijn moeilijke passage op de Galibier, de Alpe van deze zomer, ... en houd de hartslag die zich nu reeds een uur rond de 180 situeert (toch 5 slagen boven de overslag) in het oog.

De Renault Espace haalt me opnieuw in, ... tof ze zullen tijdig boven zijn zodat mijn aankomst vereeuwigd zal worden! Daar waar ik denk dat ik nog ver van de top af ben, blijk ik plots de laatste bocht genomen te hebben... ik pers er nog een spurtje uit en rijd recht naar Marc & Kurt toe. De flightdeck gaf 1:29:55 aan. De Garmin die wat later werd afgeduwd : 1u30:10.

Ik ben supertevreden en in bewondering voor het landschap... ik hoor plots 'Desselgem' weerklinken, ik ga naar de wielertoerist die dit uitsprak en vraag of hij van Desselgem is.... Hij verklaart nader : 'Nee ik ben van de provincie Antwerpen, maar ik vertelde net tegen mijn vriendin dat ik tevreden ben van mijn tijd op de Ventoux, 1u42, en dat ik iedereen inhaalde en dat er slechts één iemand mij wist in te halen : hij was van Desselgem... dit stond op zijn fiets...' En plots herkent hij mij als de enige die hem wist in te halen...

Hoedanook geen tijd voor veel getriomfeer, want daar zijn de volgende collega's al : Jo komt als 2e over de top en realiseerde dus een zeer sterke remonte. Ook Hans, Geert volgen vrij snel :





Ook de overige collega's overschrijden snel de top van deze kale berg : Peter & Nico in 2u03. Patriek, Herbert & Kurt in 2u20. We zijn met zijn allen supertevreden, ... en zien dat het ook voor Marc & Luc een stressy 2 uur was... Dus snel afdalen naar Malaucène waar onze lunch wacht!

Herbeleef mijn beklimming van de Mont Ventoux uit Bedoin : via garmin

Mont Ventoux Trip - Dag 1

Op dinsdagavond 14 september staan we met drie fietsers klaar te Kortrijk. Drie echtgenotes klaar om ons uit te wuiven... Lichte stress, hoe benutten we de ruimte in de nieuwe wagen van Nico zo efficiënt mogelijk. Drie fietsen, reserve-wielen, materiaal, ... te veel sportvoeding, en uiteraard de gebruikelijke bagage : vrijetijds- & wielerkledij.

De Ford Galaxy blijkt ruimer dan vermoed, ... en 4 uur later kunnen we ook bevestigen dat hij comfortabel rijdt. We zijn in Troyes, onze 1e tussenstop. Hier slapen we uit. Alhoewel, ... eerst verzamelen met de overige deelnemers aan deze Mont Ventoux Trip. Naast de organisatoren Patrick & Kurt zijn onze begeleiders van het eerste uur, Marc & Luc, er ook opnieuw bij! Jo betreedt als laatste 'Le Val Moret'... Hij monstert éénieder, ... en steekt onmiddellijk het vuur aan de lont. Welke tijden worden er op de Mont Ventoux verwacht? Aanvankelijk geen grootspraak. Enkele uren later, na wat gerstenat geeft éénieder zich al wat meer bloot.

Woensdagmiddag 15 september omstreeks 16u : We checkten allen in in het hotel te Sault. Een Renault Espace fungeert nu als volgwagen : Marc & Luc krijgen drie frigoboxen met drinkbussen en nogal wat reservemateriaal/kledij in de bagageruimte achter zich.

Jo - kenner van de regio - ment de groep tot aan de voet van de Col des Abeilles. Deze opwarmer brengt ons een 400tal meter hoger boven de zeespiegel. Hier wil ik me toch al even testen, ... en ook even kijken waar de overige deelnemers zich conditioneel bevinden.

De trips naar Bourg d'Oisans (2008) en Barcelonnette (2009) leerden me dat Jo & Geert te duchten tegenstanders zijn voor de klimtijdrit op de Mont Ventoux. Dit jaar vervoegde Peter, ongetwijfeld de sportiefste - en ook jongste van het gezelschap -, ons en ik schat hem toch als grootste kanshebber op een Ventoux-toptijd in.

Vandaar dat ik hem wat jen, ... helaas hij laat zich niet overhalen en blijft in de grupetto mee fietsen. Dan maar resoluut naar de kop! Geert is er als de kippen bij om mij te volgen, ook Jo sluit aan... en jawel daar zijn ook Hans, Nico & Peter!

Mijn krachtenarsenaal toch niet teveel uitputten... En dus vooral klein trappen,... ik zie mijn trapfrekwentie stijgen tot 100... Ik hoor het gezwoeg achter mij... de garmin duidt inmiddels een trapfrekwentie van 105, 110, 115... 120. Ik kijk nogmaals achterom en merk een gaatje. Ik fiets door naar de top waar de begeleiders met het fototoestel in aanslag staan. Ik lach naar Marc, ... draai me om en zie Jo, Geert & Hans tevens de top bereiken. Ook de rest van het gezelschap is er snel en we plunderen een eerste maal de frigobox op zoek naar verfrissende drank. De thermometer geeft 28° aan.

Even verder draaien we rechtsaf en dalen af naar Flassan. We nemen ze gezwind en al gaat er even iemand off-road... we bereiken de voet zonder problemen. Jo neemt opnieuw de leiding en brengt ons naar de Gorges de la Nesque. Deze licht lopende helling brengt ons doorheen een wondermooi stukje natuur. Om beurten fietsen we even voorop om enkele foto's van de Gorges, en het gezelschap te nemen.


De honger naar de fiets blijft groot, en enkele kms voor de top plaatst Jo een versnelling... Oeps, even niet aandachtig, ik trap klein... snel groter schakelen en zelf dan maar ook versnellen. Geert volgt mijn voorbeeld. In geen tijd realiseerde Jo een voorsprong van een 150 meter. Dit gat dichtrijden lukt me niet zomaar... De hartslag stijgt boven de overslagpols uit : niet verstandig met wat morgen volgt (klimtijdrit Mont Ventoux) bedenk ik bij mezelf. Alhoewel blijven stoempen is nu eenmaal mijn motto... Ik schakel opnieuw bij en overbrug de kloof. Tja, nu zelf versnellen tot aan de top dan maar. Geert & Jo volgen in mijn spoor.

Hier bovengekomen nemen we enkele foto's. De sportdirecteurs van dienst hebben overigens ook oog voor de natuur en alles wat er zich bevindt.


De competitiedrift is nog niet gestild zodat er tevens in de afdaling naar Sault gekoerst wordt. Telkens een auto ons inhaalt glijden we mee in het zog en schiet de snelheid de hoogte in. We houden het voorzichtig, ... en fietsen met Sault in het vizier in groep verder. Tijd om bij te praten met Kurt, Patrick & Herbert. Het stadje Sault ligt 765m hoog en kijkt uit over de vallei zodat we bij het naderen van het hotel nog wat extra hoogtemeters verwerken.

Hoe leuk ook, deze rit leerde me niets nieuws. Jo & Geert bevestigden hun uitstekende conditie. Peter liet niet in zijn kaarten kijken. Naar mijn aanvoelen maakte Hans wellicht de grootste progressie tov 2008.

Nu naar het hotel, ... om tijdens de maaltijd ongetwijfeld enkele keren de Mont Ventoux omhoog te fietsen, ... in woorden althans ;-)

Digits : 61.12km - 2u26min - 25.10 km/u - 157 gem hartslag - 800Hm

dinsdag 7 september 2010

Eén week voor afreis naar Mont Ventoux

Vanaf volgende week woensdag verblijven we met 11 collega's, waaronder 9 fietsers, te Sault. Doelstelling is om er drie fietstrips te realiseren :

Woensdag
Sault-Col des Abeilles-Villes St Auzon-Gorges de la Nesque-Sault
1332HM
50KM

Donderdag
2xMont Ventoux Sault-Bedoin-Top-Malaucene-Top-Sault
3600 HM
120KM

Vrijdag
Sault-col de la Liguière-Gordes-Col de Murs-Bedoin-Col ND des Abeilles-Sault-Terras
1890 HM
110KM

De hoofdschotel wordt ons dus op donderdag voorgeschoteld... en uiteraard zijn er inmiddels gissingen over de te verwachten klimtijden op de Ventoux.

Het wordt mijn eerste kennismaking zodat een inschatting moeilijk is.

De snelste tijd ooit - Iban Mayo realiseerde tijdens een klimtijdrit in de Dauphiné Libéré van 2004 een tijd van 55min51sec - ligt niet in ons bereik...

Wellicht kunnen we ons beter richten op de 2u01min die ik via www.dekaleberg.nl terugvond :
- Prof wielrenners : gemiddeld 1u09min
- Beloften : gemiddeld 1u28min
- Geoefende wielertoeristen : gemiddeld 2u01min
- Fietsers : gemiddeld 2u42min

Andere sites gebruiken een eerder gereden tijd op Alpe d'Huez als indicatie >
- Een tijd van 55min op de Alpe zou voor 1u31 op de Ventoux staan
- Een tijd van 1uur op de Alpe zou voor 1u37 op de Ventoux staan
- Een tijd van 1u05min op de Alpe zou voor 1u43 op de Ventoux staan
- Een tijd van 1u10min op de Alpe wordt dan 1u51 op de Ventoux
- Een tijd van 1u15min op de Alpe wordt dan 1u59 op de Ventoux
- Een tijd van 1u20min op de Alpe wordt dan 2u07 op de Ventoux
- Een tijd van 1u30min op de Alpe wordt dan 2u23 op de Ventoux
- Een tijd van 1u40min op de Alpe wordt dan 2u39 op de Ventoux

Maar zoals ik uit diverse verhalen afleid : uiteindelijk zullen ook de weersomstandigheden (wind!) een belangrijke rol spelen... We zien wel! Bij deze trip gaat het hem uiteindelijk niet om de prestatie maar wel om de sfeer... Zo wordt dit een mooie afsluiter van fietsseizoen 2010.

zondag 5 september 2010

Nog 10 dagen voor de Mont Ventoux

In het vooruitzicht van de Mont Ventoux-trip werd dit weekend zowel op zaterdag als op zondag gefietst.

Op zaterdag zocht ik enkele heuvels in de Vlaamse Ardennen op. De hellingen werden telkens met een hartslag tot net onder de overslagpols omhoog gefietst. Tussen de hellingen was het rustig peddelen, alhoewel de aanwezige windkracht hier soms spelbreker was : Digits via garmin

Voor vandaag stond een clubrit naar Ieper op het programma. Omdat hier geen hoogtemeters te verdienen waren opteerde ik voor 1,5u intensief fietsen (dmv kopwerk), en 1,5u extensief fietsen (verscholen in de groep) : Digits via garmin

vrijdag 3 september 2010

Het Koning Boudewijnstadion

Twee vrijdagen na elkaar was het Koning Boudewijnstadion de locatie voor een sportmanifestatie :

Op 27 augustus was er de Memorial Van Damme. Ik was er getuige van het mooie afscheid van Cédric Van Branteghem. Naast Tyson Gay (100m) wist ook Blanca Vlasic zich in the picture van het publiek te plaatsen. Niet alleen omdat ze als enige over 2m sprong, maar vooral met haar continu gesticuleer naar het publiek... Hoedanook een mooie avond!


Vandaag was er de match 'België - Duitsland'. De sfeer in het stadion was prachtig, het Belgische team verdienstelijk, alleen : De Duitse Mannschaft ging met de overwinning naar huis... Nu maar hopen op winst in Turkije.

woensdag 1 september 2010

Nog twee weken voor de Mont Ventoux

De vakantie is weeral een herinnering... Af en toe is het nog even de sfeer oproepen, hunkeren naar de Italiaanse zon & keuken... maar met de drukte op het werk en met de start van het schooljaar is het snel terugvallen in het patroon van alledag.

Wat me op sportief vlak tegenvalt : met twee fietsloze weken bleek de conditie pijlsnel verdwenen!

Met de Mont Ventoux-Trip in het vooruitzicht ben ik voor de derde week op rij bezig met vrij intensieve trainingen. Voor vandaag was er mooi weer voorspeld, en kon ik ook nog een namiddag vrij nemen. Ideaal voor een mooie training doorheen Vlaamse Ardennen, Zwalm & de Tieltse regio.

De digits > via garmin

donderdag 5 augustus 2010

Veneto

Reeds enkele jaren trekken we in de zomer naar Italië. Na drie jaar Toscane stond dit jaar de Venetiaanse kust op het programma : 2 weekjes puur genieten met het gezin!

Voor mij niet alleen even verpozen en het drukke werk achter mij laten, maar ook een adempauze in het fietsen.

Onder de Italiaanse zon, met een heerlijk wijntje in de hand was het ideaal verpozen om even terug te blikken op de fietsprestaties.

De conclusie is uiteindelijk eenvoudig : voor 2010 was de fietskalender wellicht te goed ingevuld. De eerste doelen dienden zich immers snel aan > einde maart, begin april : Omloop Passage, E3 Prijs & RVV. Nadien quasi onmiddellijk over naar Steven Rooks Classic. Om via ondermeer Waalse Pijl & TBT te trainen voor 3Ballons. Nauwelijks bekomen van deze cyclo was het opnieuw in het zadel om via Gent Wevelgem te trainen voor La Marmotte. Opnieuw thuis van de Alpen was het me klaarstomen voor het fietsweekend in de Franse Ardennen : Givet.

Kon ik in iedere cyclo : SRC / 3B / Marmotte een mooie prestatie neerzetten... toch voelde ik tijdens het 'Givet'fietsweekend dat de batterijen nodig opgeladen dienden te worden. Op de twee hellingen waar de club zich testte kon ik het nauwelijks nog opbrengen om tot het uiterste te gaan, en ook op dag 2 was het na 180km vechten om de koppositie naast Pascal W te behouden.

Logischerwijze volgt dan een volledig fietsloze vakantie... Alleen... in september is er nog het laatste doel : met collega's de Mont Ventoux omhoog fietsen. Dit weekend wordt na Bourg d'Oisans (2008) & Barcelonnette (2009) een mooie traditie en dus iets waar ik toch op een behoorlijk niveau wil fietsen.

Vandaar dat ik in Bibione toch een MTB huurde voor een klein tochtje langs de kust : met de bike van Bibione naar Caorle en terug, toch 90km...

In Caorle >


De bike >

maandag 19 juli 2010

Impressie van een fietsweekend

Zoals elk jaar organiseerde de club ook dit jaar een fietsweekend.

Dit jaar was Givet de bestemming. Organisatoren van dienst, Pascal D & Manfred A, loodsten ons perfect door dit ruim 400km zware maar mooie parcours! Traditiegetrouw zullen we ook van dit weekend enkele anekdotes onthouden : de loslopende hond, de taxirit naar het restaurant... De diavoorstelling hieronder ter aanvulling!



Dank aan bestuur & organisatoren!

zondag 4 juli 2010

La Marmotte 2010 (in woord en beeld)

Grootspraak versus stress


Reeds in januari besliste ik tot een vierde deelname aan La Marmotte. In tegenstelling tot de voorgaande edities (2004, 2005 & 2007) reisde ik deze maal alleen af naar de Franse Alpen. De deelnemerslimiet (7000) werd dit jaar zo snel bereikt dat andere clubleden, oa Patrick V, noodgedwongen forfait gaven.

Donderdagmorgen 1 juli, na het geven van de 14 verjaardagszoenen aan de jongste dochter, vertrok ik omstreeks 4u30 richting Bourg d'Oisans. 10 uur later rijd ik met de wagen de Alpe boven, ... en onmiddellijk is er opnieuw het ontzag voor deze col, ... de bedenking dat mijn gekozen verzet (39*28) toch te zwaar zal zijn... Bovengekomen vervul ik de administratieve formaliteiten : afhalen van nummer & chip en loop ik wat rond in het promo-dorp.

Twee uurtjes later zet ik koers naar mijn hotel (Mercure) op Les Deux Alpes. Onderweg zie ik het Merijenmarmotte-team uit O-Vlaanderen. Na wat heen en weer getwitter tijd voor een face2face babbel : altijd leuker, vooral omdat zij blijk geven van de goede spirit : teamgeest en uitrijden is belangrijker dan de koers.

In het hotel maak ik kennis met andere deelnemers : groepen uit Meulebeke, Erpe-Mere, Limburg ... logeren er ook. Voor enkelen de eerste deelname, voor anderen reeds sedert jaren tachtig een vaste datum in de agenda.

Op donderdag- en vrijdagavond hang ik wat rond in de bar. Telkens één gespreksonderwerp : La Marmotte... welk weer wordt het... Hoe later op de avond, hoe zekerder men wordt van een topprestatie! De grootspraak blijft onder het nodige gerstenat niet uit... toch voel je ook wel wat twijfel, een gezonde portie stress is bij éénieder aanwezig.

Op de vooravond van La Marmotte leg ik alles klaar voor de volgende dag : ondanks de voorspelde 30 graden - maar met 60% kans op een regenbui - kies ik voor 2 (lichte) truitjes. Om alles op te bergen heb ik nu éénmaal voldoende zakken nodig. Dit verdwijnt in de truitjes :

  • 3 binnenbanden
  • 5 CO2-patronen
  • 2 CO2-adaptors
  • 7 W-Cups Energy Drink
  • 3 W-Cups Energy Booster
  • 1 regenjasje

Op zaterdag 3 juli, omstreeks 4u, na 6u30min slapen, gaat de wekker. Bananen en muesli worden binnengespeeld, een litertje water spoelt alles door. Voldoende drinken wordt ongetwijfeld de sleutel tot succes voor vandaag, ik startte hier overigens op vrijdag mee met alvast 4 liter sportdrank te drinken.

Euforie

De auto kon ik parkeren aan de voet van de Alpe, na een laatste check van oa bandendruk & remmen fiets ik richting de start. Omstreeks 6u ben ik één van de eersten om in het 2e startvak (vanaf nr 400) plaats te nemen. Ik ontmoet er enkele wt.be-leden. Ook Suma neemt opnieuw aan de grootste van alle cyclo's deel. Een half uurtje later worden we niet alleen door de organisatie gefilmd, maar komt ook Fons Moors, voormalig winnaar van La Marmotte, ons filmen. Hij wenst ons succes, op onze beurt wensen we hem het beste voor de Mi-Marmotte (het 'kleine' broertje van La Marmotte).

Zoals bij alle organisaties van sportcommunication wordt ook nu weer iets te laat het startschot gegeven : om tien na zeven vertrekken de renners, wij van het tweede vak sluiten vrij vlot aan. We horen het gepiep van onze tijdchips bij het overschrijden van de startmatten en spurten weg.
De eerste kilometers brengen ons richting de eerste col van de dag : de Glandon. Zoals steeds staan langs de kant van de weg vele familieleden en vrienden van de deelnemers. Enthousiast moedigen ze ons aan, ... de adrenaline stijgt ten top, de eerste tien km gaat de snelheid niet onder de 45km/u.

Eens we rechtsaf, richting Glandon, draaien vormen er zich twee groepen : zij die voor de eerste kms van deze col toch nog voor het grote verzet kiezen & die fietsers die onmiddellijk voor de souplesse kiezen.

Het is een indrukwekkend zicht om de honderden wielertoeristen voor mij de col te zien beklimmen, ook na mij is het een sliert van duizenden fietsers. Overweldigend zicht! Veel tijd voor rondkijken is er niet, doelstelling is om deze eerste col goed door te komen. Ik stelde mezelf tot doel om na 1u45 à 2u00 op de 1924m hoge top te zijn.

Dit impliceert bij deze vooral het vlot ronddraaien van de 39*25. Dit lukt me goed, ik haal behoorlijk wat fietsers in... Voordien was ik behoorlijk gestresst dat de te zware inspanningen bij de diverse toertochten waar ik voluit ging (Ronde Van Vlaanderen, Steven Rooks Classic, Trois Ballons zijn slechts enkele) me vandaag zuur zouden opbreken... Zou het dan toch lukken vandaag... ik heb werkelijk een goed gevoel in de benen en blijf de pedalen soepel rond draaien. In de laatste kms voor de top zie ik de fotografen staan, vol overmoed steek ik de duim omhoog...

Aan de top van de Glandon is het echt een gezellige drukte, het is er heerlijk weer en de vele toeschouwers zorgen voor een mini-Tour de France-gevoel. Bij het overschrijden van de tijdsmat op de top zie ik dat ik mijn doelstelling van 1u45 met 2 minuten verbeterde. Een euforisch gevoel maakt zich van me meester. In tegenstelling tot een rustpauze aan de top kies ik daarom onmiddellijk voor de afdaling.

Angst

De afdaling van de Glandon werd geneutraliseerd. Dit betekent dat men de tijd voor de afdaling in mindering zou brengen van de bruto-fiets-tijd. Ik, zoals vele andere wielertoeristen, hou er evenwel aan om te vergelijken met de voorgaande edities zodat ik hier geen rekening mee hou. Voor mij telt immers niet het klassement, wel mijn prestatie in vergelijking met mijn eerdere tijden.

Toch hou ik het veilig tijdens deze afdaling... ik ben zonder twijfel één van de minst behendige dalers hier aan de start en hou dan ook continu rechts aan. Hiertoe worden we overigens massaal aangemaand : niet alleen door de organisatie, maar ook door de gendarmes die talrijk aanwezig zijn.

Amper in bocht twee zie ik het toch misgaan, een fietser glijdt uit en valt... twee bochten later zie ik een renner met een gebroken wiel langs de kant van de weg... Bocht 5 : twee fietsers langs de kant... Mijn gedachten zijn plots ver weg : ik denk aan de editie 2007, het dodelijke ongeval... de angst overvalt me... de euforie is verwenen...

Ik laat me door de overige fietsers één voor één inhalen, en ben blij als deze afdaling achter de rug is.

Groepsgevoel

Nu volgt een vlak stuk weg tot aan de tweede col van de dag. Van bij de eerdere edities weet ik dat hier spontaan een gruppetto wordt gevormd. Alleen vandaag is het echt spurten om in het juiste groepje te zitten. Ik sluit aan bij een achttal fietsers die een groep van zo een 20 andere deelnemers voor zich ziet uitrijden. Het is enkele kms knallen, maar dan is er eindelijk tijd om in het zog van deze groep tot rust te komen. Tijd ook voor de 2e W-Cup, ... ik drink wat en dan is het tijd voor wat rondkijken... Wie zit er allemaal in deze groep : nogal wat Nederlanders (oa Veltec & Gaul.nl zijn vertegenwoordigd), maar ook enkele deelnemers uit Noorwegen, Denemarken, Italië, Spanje & Engeland. Toch wordt er niet veel gepraat. Iedereen weet dat we nu afstevenen op het zwaarste deel : Télégraphe & Galibier.

Realiteitszin

Met zo een dertig fietsers starten we de beklimming van de Télégraphe. In 2007 reed ik hier in een fantastisch tempo omhoog, ... ik werd er door niemand bijgehaald, ... integendeel ik slaagde erin om nogal wat plaatsen te winnen op deze col. Helaas is dit me vandaag niet gegund, of ik heb mindere benen, of de deelnemers rond mij zijn sterker. Ik maak me zelf wijs dat het het ongetwijfeld het tweede is. Ik poog met in het zog van fietsers met een zelfde klimritme te nestelen, doch vind niet echt het juiste tempo. Dan maar mijn eigen weg gaan, ik probeer geen rekening meer te houden met de overige deelnemers... en klim op de 39*25 naar boven. Hoe hoger ik kom hoe meer ik er in slaag om opnieuw wat renners bij te halen, dit bezorgt me opnieuw moed... tot ik ter hoogte van de wegwerkzaamheden door de politie wordt aangemaand om te stoppen bij het rode licht. Daar gaan mijn virtuele minuutjes voorsprong... Doch niet getreurd we zijn bijna boven, en we hebben deze col dus ook al goed verwerkt. Alleen ik begin nu wel heel erg te zweten... en ik besef de warmte wordt moordend vandaag!

Genieten?

Bij de bevoorrading in Valloire neem ik de tijd voor het vullen van de drinkbussen, er is keuze tussen twee soorten drank... Ik kies voor de energiedrank, een erg zoete smaak... tja de bevoorradingen zijn niet van de kwaliteit als de cyclingtour in België.

De passage die nu volgt is er één over slecht lopende wegen, ... echt vervelende klimkilometers waar geen einde schijnt aan te komen... Uit ervaring weet ik dat dit slechts het voorgeborgte is van de echte hel : De Galibier!

Deze col is qua natuur één van de mooiste cols om omhoog te fietsen... hij lokt gewoon bewondering uit met zijn met sneeuw bedekte toppen... maar voor het fietsen is het een echt 'zwart beest'.

Na het overschrijden van Plan Lachat kies ik voor mijn kleinste verzet : 39*28. Ik weet dat het nu gewoon harken is naar boven, ik heb veel te warm, één drinkbus is inmiddels opnieuw leeg zodat ik de tweede drinkbus wat dien te sparen... De twee truitjes worden volledig opengeritst en ik kies voor mijn eigen tempo omhoog. Mentaal krijg ik het moeilijk als ik drie kilometers voor de top mijn tempo zie dalen onder de 10km/u en ik door nogal wat renners wordt bijgehaald. Ik weet dat dit de lastigste stroken zijn en begin me af te vragen of ik deze rit wel zal uitrijden... mijn wagen staat aan de voet van Alpe d'Huez, drie cols zijn ook mooi... hoef ik wel zoveel af te zien... Ik geraak nauwelijks nog vooruit... in tegenstelling tot vorige edities, ook weinig volk hier om u naar boven te roepen... Waarom ben ik toch een vierde maal naar hier afgezakt! Plots zie ik warempel een tandem voor mij, ... tja als zij dit kunnen dan moet dit toch ook voor mij lukken! Volhouden, grinta tonen!

Na 5u30min sta ik boven op de Galibier, ik vul beide drinkbussen opnieuw, en kies onmiddellijk voor de afdaling... Oeps ik vergat de ritsen opnieuw dicht te trekken, ... de bochten liggen er gevaarlijk bij : het smeltwater loopt over de weg heen en maakt het toch wel glad. Ik stop in een bocht breng me vestimentair in orde... en daal dan behoedzaam verder af. De Lautaret volgt al snel, nu wordt het een plezante afdaling : hier is het minder steil, er is een goede zichtbaarheid... ook ik laat me hier gaan... en realiseer een snelheid van 68km/u.

Na de passage van enkele tunnels kom ik aan de voet van Les Deux Alpes... nu volgen enkele golvende kilometers... ik zit in een groepje... maar het gaat me te snel... Ik wens niet leeggereden aan Alpe d'Huez te beginnen zodat ik hier mijn eigen tempo zoek en de tijd nemen om W-Cups 4 & 5 naar binnen te spelen... en opnieuw wordt er een drinkbus geledigd... Ik heb het ontzettend warm... een fietser die bij mij komt aansluiten schudt het zweet van zich af en wijst naar zijn pro-fietscomputer : die geeft 39° (in de zon uiteraard) aan!

Lijdensweg in drie bedrijven

Aan de voet van de Alpe gekomen zie ik de wagen staan, ik wil me niet laten kennen en kies er voor om ook deze vierde col toch te beklimmen.

De eerste kms zijn de zwaarste, kennen het hoogste stijgingspercentage : tot boven de 10%. Ik schakel onmiddellijk naar de 39*28 en weet me gesterkt door het massale publiek langs de kant van de weg! Ze roepen ons werkelijk vooruit... dit geeft me kracht, ... alleen ik heb dorst... helemaal geen drinken meer! Was dan toch beter gestopt voor extra drank aan mijn auto... Merde, ik roep naar de Vlamingen langs de kant van de weg : water! "Binnen 2km" roepen ze me terug... Merde... dit lukt me niet, ik heb nu drinken nodig... niet aan denken... vooruit fietsen... bocht per bocht wordt genomen... ik haal nu nog amper 7km/u! 10 jaar dat ik fiets, nog nooit heb ik zo afgezien! De warmte is verstikkend... ik haal gewoon weg geen adem meer... in trance fiets ik verder... Twee kilometers lijken uren te duren en eindelijk is er de waterstop in La Garde, het dorpje na 1/3e van de klim. Ik vraag voor het bijvullen van beide drinkbussen en drink ondertussen enkele bekertjes. De bevoorraders van dienst zien dat ik er compleet door zit... ze vragen of ze me dienen af te koelen, ik knik en ze maken mijn truien nat... Enkele minuten later duwen ze me opnieuw op de fiets...

Mentaal heb ik deze col inmiddels in drie op gedeeld : nu volgt het tweede passage tot Huez. In dit dorpje op de Alpe, binnen 4km, is er opnieuw een waterstop! De kms zijn nu iets minder steil, en het drinken deed me deugd, ik krijg wat moed en fiets aan een tempo van 11km/u verder... Helaas deze opflakkering is van korte duur... De fietscomputers geven inmiddels 41° aan! Ik ben mezelf aan het uitputten... hoever kan en mag ik hier mee doorgaan... is dit nog verantwoord? Ik zwalp op de Alpe, fietsers die mij inhalen moeten in een boogje om me heen fietsen, sorry hiervoor... maar ik zit stikkapot... Ik ben niet alleen... in diverse bochten van de Alpe zie ik renners uitgeteld liggen... benen omhoog... verkrampt... anderen dompelen zich in volledige rennerstenue in de kleine watervalletjes langs de kant van de Alpe...

In La Garde staat het leger om iedereen met een watergordijn te verfrissen... Mijn twee drinkbussen dronk ik op amper 4km leeg... Beiden worden opnieuw bijgevuld!

Laatste passage van de Alpe, nog 4km... Laatste deel van mijn lijdensweg! Bocht na bocht krijg ik opnieuw moed, ... ik waag het zelfs om opnieuw op mijn uurwerk te kijken... Eigenaardig.... ondanks deze formidabele inzinking kan ik er toch nog in slagen een besttijd neer te zetten... Vanaf bocht twee ga ik in een trance op de pedalen dansen... ik wil er werkelijk nog alles uitpersen om mijn vorige besttijd van 8u20min te verbeteren. Eénmaal ik de huizen langs de kant van de weg ontwaar slaag ik er zelfs in om opnieuw snelheid te maken.... En zo in uiteindelijk 8u15min over de mat van de tijdsregistratie te fietsen!

Metaalkoorts

Het thuisfront wordt gebeld en enkele clubleden worden op de hoogte gebracht : Ook bij mijn vierde deelname slaagde ik erin om de eindmeet te bereiken. Om een gouden brevet te halen was een tijd van 9u15min nodig. Ik verbeterde die tijd met exact 1 uur zodat dit brevet 'binnen' is.

De organisatie maakte twee klassementen op : één met, één zonder afdaling van de Glandon. Uiteraard telt voor mij deze met de afdaling : en dus 8u15 (niet 7u46). Dit is overigens ook het enige vergelijkingspunt met mijn vorige edities :

  • 2004 : 9U20
  • 2005 : 9U15
  • 2007 : 8u20

Gekkenwerk

Opnieuw maakt de euforie zich van mij meester, ... ik vind dat ik een prachtprestatie heb neergezet!
Mijn kleren zijn nat van het zweet, en de vele bekertjes water die over me werden uitgegoten tijdens de klim... ik leg me in de zon te drogen... Na een twintigtal minuutjes sta ik recht, eens kijken of ik geen bekenden tegen kom...

Het komt me volledig zwart voor de ogen... Oei dit gaat compleet fout!

Ik slaag er nog in om iemand van de organisatie aan te spreken, en breng enkel nog de woorden 'Croix Rouge' uit... Een minuutje later komen drie hulpverleners op me afgelopen. Twee ondersteunen me, de derde neemt mijn fiets... Ze brengen me naar hun 'hospitaal' in de sporthal... Er gaat van alles door me heen... Voor het eerst ben ik hier zonder kameraden... Alleen La Marmotte fietsen krijgt nu plots een akelige dimensie...

De hulpverleners brengen me naar een brancard en beginnen met de gebruikelijke checks : hartslag, ademhaling, bloeddruk... De friste in de sporthal doet me deugd, ik ben blij te kunnen liggen... diverse vragen worden me gesteld... en geleidelijk aan kom ik opnieuw bij volle bewustzijn...

Ik kijk om me heen, en zie nog diverse andere fietsers binnenkomen : verschillende met dezelfde symptomen als mij 'uitputting', anderen voor de verzorging van hun gehavende lichaam na de valparijen... ik blijf een half uurtje liggen, en wanneer bij de derde controle blijkt dat mijn hartslag tot onder de 60 is gedraaid mag ik de Rode Kruis dienst verlaten... alleen blijkt dat ze mijn talenkennis nog kunnen gebruiken... ik vertaal nog wat voor andere renners en ga dan op mijn gemak naar het hotel aan de overkant. Nee geen Leffe, wel twee cola's... Dit om opnieuw op krachten te komen voor de afdaling van de Alpe.

Op het terras praat ik met enkele fietsers : één woord hebben we voor deze editie : gekkenwerk! In de ruime omgeving wordt de maximumsnelheid met 20km/u naar beneden gebracht omwille van de ozon-concentraties, continu wordt er aangemaand om binnen te blijven om geen zware inspanningen te leveren... en wij vergen in deze omstandigheden het uiterste van ons lichaam : Verantwoord!?

Eerbetoon

Iets na 17u neem ik de afdaling van de Alpe. Ik fiets traag... niet uit angst... wel omdat ik stomverbaasd ben van de aanblik van de vele fietsers die naar boven komen... Sommigen al fietsend, anderen zwalpend zoals ik deed... Maar ook veel te voet! Ongelofelijk moedig om volledig uitgeput toch nog deze Alpe te voet omhoog te komen... Ik zie fietsers schoenen en kousen aan het stuur, te voet hun bike naar boven duwend... Dit vanaf bocht 17!!

Velen hebben afgezien! Dit blijkt ook 's avonds in het hotel : van de 21 deelnemende hotelgasten bereikten slechts 9 de finish.

Eén verdient toch een bijzondere vermelding : op 61jarige leeftijd realiseerde hij een toptijd van 6u45min! Ongelooflijk, respect!

Dankwoord

Dank aan iedereen die me hetzij via telefoon, sms, twitter, mail, ... aanmoedigde! Zeker wanneer je alleen dergelijke uitdaging aangaat ben je blij dat er nu zoveel communicatiemogelijkheden zijn!! Aan de deelnemende hotelgasten van hotel Mercure : Het was mede dankzij jullie een tof verblijf!!

Vooruitblik

Of ik ooit terugkom naar La Marmotte : zeg nooit nooit... toch vermoed ik dat ik dit liever eens als toeschouwer dan als deelnemer zou meemaken... dit lijkt me ook gezonder ;-)

Beeldmateriaal

zaterdag 3 juli 2010

La Marmotte... Vandaag!


Deze ochtend kwam ik wakker met volgende vragen :

Waarom heb ik me voor een vierde maal ingeschreven voor deze tocht? Waarom wil ik me vandaag weer pijnigen, ... tot de uitputting toe fietsen..., Waarom komt men van alle windstreken naar deze toertocht, waarom zijn 34 verschillende nationaliteiten hier aanwezig? Waarom opteerde ik als kleinste tandwiel voor de 27 ipv de 30 (cfr mijn drie vorige edities)... Hier krijg ik bij de laatste kms van de Galibier ongetwijfeld spijt van!

Vandaag voldoende tijd om hier enkele antwoorden op te bedenken ;-)

O ja, vandaag is er ook Le Grand Départ te Rotterdam.... Om 16u15 om precies te zijn, ... Nu zal ik toch even in mijn kaarten laten kijken : deze timing is mijn doelstelling voor vandaag... want als ik tegen die tijd binnen ben realiseer ik opnieuw een gouden diploma!

Zijn jullie nieuwsgierig naar La Marmotte 2010 : Kijk dan vandaag op La Marmotte 2010 live N° Dossard = 644

vrijdag 2 juli 2010

La Marmotte.... Nog 1 dag...

De dag voor La Marmotte....

Tijd voor rust... en waarom niet mijn verhaal van 2007 nog even na te lezen :

In tegenstelling tot de twee voorgaande jaren waar ik van de Marmotte telkens het belangrijkste objectief van het seizoen maakte had ik in 2006 geen specifiek streefdoel. Toch slaagde ik er dat jaar voor het eerst in om behoorlijk wat trainingskilometers af te malen : zo een 9000km op jaarbasis. Deze bredere trainingsopbouw resulteerde in een beter gevoel bij mijn deelnames aan wielerklassiekers zoals Ronde Van Vlaanderen en Tilff Bastogne Tilff.

Dit viel blijkbaar ook op bij de collega’s van de wielertoeristenclub, De Nieuwenhovespurters. Enkele leden maakten er mij attent op dat ik met deze conditie er wellicht zou in slagen om mijn Marmotte-tijd, zowel in ’04 als in ’05 grootte-orde van 9u10, met een 20tal minuten te verbeteren. Deze opmerking bleef me bij en toen tijdens het najaar van ’06 Pascal D me vertelde dat hij in 2007 opnieuw naar de Franse Alpen, voor zijn tweede Marmotte, zou afreizen was mijn beslissing snel genomen : Ik vergezel Pascal D!

In het voorjaar van 2007 troffen we de verdere voorbereidingen en sloten zich ook Dieter & Patrick aan. De bevestiging van onze inschrijving op www.sportcommunication.com volgde snel en ook het appartement in de residentie van Pierre & Vacances werd vlot geboekt.

Tijdens de eerste jaarhelft werden in opbouw naar de Marmotte naast de gebruikelijke clubritten van de Nieuwenhovespurters ook enkele wielerklassiekers voor onze wielen geschoven. Bij iedere deelname van E3-Prijs, Ronde Van Vlaanderen, Van Peteghem-Classic, Davitamon-Classic, Rit van de Gouverneur, Freddy Maertens Classic, Waalse Pijl, Gent Wevelgem werd gekozen voor de langste afstand en schuwden we de inspanningen niet. Dit resulteerde vooral in een geruststellend gevoel : we maalden voldoende kilometers, en viel de Marmotte om welke reden dan ook tegen, dan hadden we toch al lekker gefietst in 2007…

Bovendien leverde ook onze deelname aan de West-Vlaamse cyclo-sportieve Freddy Maertens Classic ons wat zelfvertrouwen op : Op 74 finishers behaalden we elk een gouden brevet en dit met een behoorlijke plaats & tijd >

4e op 3 min van de winnaar : Dieter (gemiddelde ‘diploma’snelheid 35.08)
5e op 3 min van de winnaar : Johan D (gemiddelde ‘diploma’snelheid 35.08)
14e op 11 min van de winnaar : Pascal D (gemiddelde ‘diploma’snelheid 34.30)

Bij de afreis naar Alpe D’Huez hadden we met zijn allen bovendien een behoorlijk aantal trainingskilometers op de teller getoverd : Pascal D (7500km), Johan D (8000km), en ook voor Dieter & Patrick zou dit zich in die grootte-orde situeren. Reden te over om vol zelfvertrouwen aan de cyclosportieve met de grootste uitstraling ter wereld, La Marmotte, te starten…

En toch hadden we aan de vooravond van 07-07-07 voldoende twijfels : door het vele intensieve fietsen was onze conditie-top reeds lang voorbij, de laatste dagen kwamen we omwille van het barre weer onvoldoende aan fietsen toe, de maand juni was om tal van redenen te stresserend geweest, … en tot overmaat van ramp zou de temperatuur op de 7e juli de 30° overschrijden, en dit zelfs op de Alpentoppen… Bovendien was ik opnieuw dermate onder de indruk van de lastigheid van de cols dat ik mijn ambitie van het evenaren van mijn tijd in 2005 & 2006, de 9u10, inmiddels bijstelde tot het uitrijden van deze monstertocht, of zoals de tocht omschreven wordt op het forum van wielertoerist.be : het wereldkampioenschap van wielertoeristen.

Op de magische datum 07-07-07 porden de scherpe tonen van mijn Nokia me omstreeks 4u15 aan om op te staan : daar waar Dieter een uitgebreid ontbijt, pasta & brood, zichzelf voorschotelde, hield ik het traditiegetrouw bij mijn muesli. Toch nuttigde ik net als Pascal D & Patrick reeds zo vroeg in de ochtend voldoende sportdrank en namen toch we wat meer koolhydraten dan anders in.

De deur van ons appartement op Alpe d’Huez werd dichtgetrokken, de fietsen ingeladen in de bestelwagen, en we kozen richting Bourg d’Oisans. Hier aangekomen stonden langs beide kanten van de weg fietsers zich klaar te maken : insmeren van de benen, vullen van de fietsshirts met sportvoeding, hier en daar met kleefband nog een pompje aan de fietskader kleven… laatste check van de wielen & banden. We keken naar de diverse deelname-nummers en zagen nogal wat deelnemers uit het selecte ‘400’-groepje : de best geklasseerden uit 2006 krijgen immers een bevoorrecht nummer < 400 en mogen vanuit die context in de eerste startbox plaatsnemen. Hoedanook wij konden ons gezien onze vroege aankomst vooraan in de tweede box positioneren.

Inmiddels 6u10 voelde ik de spanning toenemen, ik checkte mijn polar en zag tot mijn verbazing een hartslag, zo een 30-tal tellen hoger dan normaal verschijnen. Enfin enige vorm van adrenaline zal wel nodig zijn, pompte ik mezelf moed in. Tijdens het afwachten zag ik enkele overige deelnemers van www.wielertoerist.be , Reumong & zijn vader, Trekkie en ik ging ze even groeten. Verder kon ik enkel vaststellen dat net als voorheen onze Noorderburen voor de grootste afvaardiging hadden gezorgd : Nederland zou 14 uur later 1221 finishers tellen.

Nog een 33 andere nationaliteiten tekenden present aan de start : Mexico (1 finisher), Israël (1 finisher), Brazilië (2 finishers), Zuid-Afrika (2 finishers), Japan (6 finishers), Canada (7 finishers), Polen (15 finishers), Australië (18 finishers), Denemarken (216 finishers), Engeland (354 finishers), … Wij behoorden tot de 700-koppige delegatie uit België. Deze smeltkroes van nationaliteiten, de diverse talen door elkaar… Het beeld van 7000 fietsers na elkaar in een klein dorpje als Bourg d’Oisans : dit is reeds een bezienswaardigheid op zich! De talrijk opgekomen familieleden en supporters van de deelnemers aarzelden dan ook niet en schoten nogal wat plaatjes van de start van La Marmotte.

Even voor 7 uur wakkerde de lokale omroeper de sfeer nog wat aan : zijn geroep doorheen de micro overstijgde nu overal het geroezemoes van de fietsers, … we wensten elkaar allen snel alle succes toe, en klikten onze schoenen reeds in de pedalen… even later weerklonk de muziek ‘C’est partie, c’est partie…’ … we overschreden de mat waar onze tijdschip zich diende te registreren… en een adrenaline-stoot later waren we op weg…

“OK, ik ben goed weggekomen, nu in deze mensenzee veilig verder fietsen, zorgen dat ik niet val” ging er door mijn hoofd… de kmteller wees inmiddels 40km/uur aan… Ik zocht Dieter, Patrick & Pascal D. Ik zag geen van allen… plots ontwaar ik aan de kop van een peloton van zo een 40tal renners Dieter… “Tja hij gaat er volledig voor… hoedanook…” ik wil de eerste kilometers bij de vrienden blijven en ik smijt mijn fiets links van het groepje waar ik in zit en haal groepje per groepje in tot ik kan aansluiten in het peloton van Dieter & Patrick, … even later vindt ook Pascal D aansluiting.

Samen met Pascal D beslis ik om geen al te snelle start te nemen en ik laat Dieter na het indraaien van de eerste bocht verder fietsen, ook Patrick verliezen we hier reeds uit het gezichtsveld. De eerste stijgende kilometers van de Col du Glandon volgen al snel… ik verifiëer mijn hartslag en wens hem zoals vooropgesteld enkele tellen onder de overslagpols te houden. Ik slaag hierin, krijg een goed gevoel en dat geeft me zelfvertrouwen… ik fiets in eigen cadans verder. Beetje bij beetje haal ik overige fietsers in, ook Patrick wordt bijgehaald. Enkele kilometers verder naderen we een klein gehucht waar het iets vlakker wordt. Ik neem de tijd voor het nuttigen van wat sportdrank en een reep en vervolg via de afdaling. Dit is niet mijn sterkste punt, maar bij deze korte afdaling komt nog niet veel stuurmanskunst bij kijken… slechts een beperkt aantal fietsers halen me hier opnieuw in. Wat volgt zijn opnieuw enkele kms met een gemiddelde stijgingspercentage van 10%. Dan maar opnieuw opteren voor de 39x27 als verzet. De laatste kilometers neemt dit stijgingspercentage wat af, ik schakel bij tot 39x24 en bemerk dat ik de top na 1u45 zal bereiken. Dit is een 15 minuten sneller dan tijdens mijn vorige edities. Positief nieuws, minder aangenaam is het gevoel dat ik heb op de achterband : enkele steentjes blijken zich vast te pinnen in de band en bij iedere omwenteling hoor ik het getik. Op de top van de Glandon verifiëer ik één en ander, ik verwijder het steentje en ga voluit voor de afdaling…

Al van bij de eerste bocht zie ik enkele veiligheidsmensen met aanduidingen ‘gevaarlijke bocht’, ‘gevaarlijke afdaling’, … even verder ligt een rouwkrans… als slechte daler voldoende signalen om me tot de orde te roepen : en ik ga in de remmen… ik haal nog een snelheid van 25km/u. Na vier bochten word ik reeds bijgehaald door Patrick… ik kijk naar hem en hij verdwijnt in geen tijd uit mijn gezichtsveld… Ik denk bij mezelf : dat belooft… daar gaat mijn goede tijd… maar heelhuids aankomen is belangrijk, ik denk aan mijn gezin en beslis me niets meer aan te trekken van welke richttijd dan ook… Ik wil het ook veilig houden voor de overige fietsers en kies resoluut voor de rechterzijde van de weg. Ik tel wel nog het aantal deelnemers die me tot aan de voet zal inhalen : uiteindelijk een 87tal in totaal (vanaf bocht 6).

Na de aankomst beneden wens ik zo snel mogelijk aansluiting te vinden met een ‘snelle’ groep, zaak om toch wat verloren tijd goed te maken… Een groepje van een 20-tal fietsers vormt zich, doch we zijn slechts met een 4tal die bereid zijn om rond te draaien en tegen de wind in te beuken… Korte tijd later komt Pascal D, die inmiddels aansluiting vond bij deze groep, op mijn schouder tikken : Het is niet aan ons om hier kopwerk te doen, roept hij, … dit zijn allen beter fietsers dan ons, deze groep gaat hier voor richttijden van 8 uur… Ok, dan maar, en ik plaats me samen met hem in de buik van dit peloton.

Van de voorbije edities heb ik één iets geleerd : continu blijven eten en drinken is een must. Eén nadeel levert dit me op : ik heb dringend een plaspauze nodig, aan de voet van de Télégraphe gekomen verwittig ik Pascal D van deze stop. Hij rijdt door en we spreken af om elkaar wellicht in Valloir opnieuw aan te treffen.

Een blik op de polar leert me dat mijn sanitaire stop me welgeteld 110 seconden pauze kostte. Inmiddels rijdt een volgende groepje over de spoorweg, en start met de Télégraphe. Ik sluit me bij hen aan, en constateer dat ik nog steeds een goed klimgevoel heb… Ik haal de één na de andere in, en na 5 kilometers kom ik opnieuw bij Pascal D. We wisselen enkele woorden, ik rits mijn truitje & windvest helemaal open en ga verder op dit élan door. De snelheid poog ik op de 13km/u te houden, en weet iedereen bij te benen. Dit wordt mijn snelste beklimming ooit… Aan de top van de Télégraphe zoek ik een drank-stop, maar vind enkel een rode-kruis-hulppost terug… Dan maar doorrijden naar Valloir. De afdaling die hieraan voorafgaat gaat uiterst vlot… dit kan niet gezegd worden aan de eerste kilometer bergop die vervolgens volgt. Blijkbaar heeft de inspanning op de Télégraphe me teveel krachten gekost, … dit loopt helemaal niet meer, … ik geraak met moeite vooruit, .. zelfs indien ik kleiner schakel… ik maan me zelf aan rustig te blijven en neem enkele w-cups uit de achterzak. Even later zie ik rechts de bevoorradingspost : ik laat beide bidons bijvullen met extran, beslis om dan toch geen stokbrood aan te nemen, dank de vriendelijke mensen van de bevoorrading, en fiets door…

De warmte begint zijn tol te eisen… Ik vraag me af of ik mijn windvest beter niet uitdoe, wegwerp… Uiteindelijk vind ik het belangrijker om mijn voeding die ik erin kon opbergen, mijn reserve-materiaal, bij te houden en blijf aldus te warm gekleed… Het zweet parelt me uit, ik spreek met enkele Fransen, Italianen, Nederlanders & Belgen… Het gezamenlijke afzien sterkt me om door te doen… Toch zinkt me bij het naderen van het brugje halverwege de Galibier me de moed in de schoenen : ik zie de lange sliert fietsers zich de weg omhoog zoeken en panikeer. Hier geraak ik niet meer boven… Toch is er slechts één oplossing : rustig verder fietsen… alhoewel de wind speelt hier beurtelings in het nadeel… en dit wordt uiteindelijk mijn redding : de hitte wordt dankzij het zalige windje aanvaardbaar…

Tijdens de laatste vijf kilometers zie ik langs beide zijden van de weg fietsers die afstappen, ik zie iemand braken, … en blijf me zelf moed in pompen. Toch krijg ik stilaan een uitgeput gevoel… Drie kilometer voor de top zie ik dan een volledige delegatie Nederlanders de wave uitvoeren bij iedere fietser die voorbijkomt… Ze zien dat ik het moeilijk heb, roepen me aanmoedigingen toe, … ik vraag me af waarom ik hier een derde maal naar toe kwam, welke reden me zover kon brengen, waar dit afzien voor nodig is… ik voel me uitgeput, een traan rolt over mijn wang. Een fotograaf weet dit beeld vast te leggen, … nog een andere fotograaf van www.photobreton.com komt naast mij lopen en schiet enkele plaatjes… tja drama… is het dit wat men wil zien… Nog twee kilometer naar de top, ik schakel op mijn kleinste verzet : 39x30 en put hier opnieuw wat kracht uit : ik kom boven op de top en stel vast dat ik nog steeds geruime tijd voor ben op mijn vorige tijdsschema’s.

Ik schuif aan bij de mensen van het Franse leger en ben hen dankbaar voor de Isostar. Ik rust even uit en neem vervolgens, in alle voorzichtigheid, de afdaling tot de Lautaret voor mijn rekening. Zoals tijdens de afdaling van de Glandon rijden de ene na de andere fietser me voorbij, maar ik maak me er niet verder druk in. Zonder ongelukken ben ik ervan overtuigd dat ik mijn tijd zal verbeteren, en dit is een voldoende prestatie. Ik fixeer me nu op de 9 uur. Aan de voet van de Lautaret gekomen ben ik helemaal alleen, en ik fiets verder naar Bourg d’Oisans. Enkel op het einde komen een 7-tal fietsers, waaronder één wt.be-lid, aansluiten.

De laatste col van de dag is het enige wat me nog rest : Alpe d’Huez. Een kleine 15 kilometer klimmen, ik zit inmiddels 7 uur in het zadel. De eerste kilometers zijn normaal gezien de lastigste, toch neem ik deze eerste horde met een uitstekend gevoel : de 39x27 wordt snel rondgedraaid, en ik voel me euforisch worden. En, dan plots… is er toch die man met de hamer… een hongergevoel maakt zich van me meester, ik geraak nauwelijks nog vooruit : de snelheid daalt tot amper 7km/u… Ik eet een w-cup en ledig mijn bidons…. Gelukkig is er na een 5-tal kilometer een drankstop, daar zal ik één en ander weer aanvullen en hopelijk gaat het dan wat beter… De mensen langs de kant van de weg zien me de Alpe naar boven kruipen… Dit gaat echt niet meer… Die 1.5 kilometer lijkt me een eeuwigheid te duren, … in de eerstvolgende bocht naar links zie ik ze dan toch staan : enkele mensen geven water-bekertjes aan : ik drink er 6 na elkaar, vul beide bidons opnieuw bij, en vertrek opnieuw… Tiens, dit heeft deugd gedaan : ik vind opnieuw mijn tempo, en rijd verder… de hitte is niet meer te harden, ik zoek na iedere bocht of er in de volgende strook ergens wat schaduw te rapen valt : nergens, nergens, … de supporters langs de kant van de weg roepen inmiddels naar éénieder aanmoedigingen, dit drijft me voort, ik dank hen en ben blij als enkele kinderen met flessen bronwater komen aangelopen, … ik neem er ééntje aan en giet ze à la Landis uit over armen en rug… Brrr, ijskoud is dit bronwater, het beneemt me mijn adem, maar ach : alles beter dan die verzengende hitte… Inmiddels kom ik aan bij de volgende drankstop : de plaatselijke mensen van het rode kruis monsteren iedere fietser en oordelen blijkbaar dat ik geen verzorging nodig heb, … maar goed zo… ik drink opnieuw een 5tal bekertjes water en stap opnieuw op de fiets. De volgende bocht krijg ik een 5tal Basken langs de kant van de weg in het vizier : Met blijkbaar een voldoende hoog alcochol-percentage in het bloed zingen zij ons toe… Zij weten er in ieder geval een feest van te maken. Voor mijn feestgedruis hoef ik nog een 4tal kilometers te klimmen : dit lukt me wel, ik zie het nu helemaal zitten, schakel opnieuw naar de 39x27 en haal nu de éne na de andere fietser in. De laatste kilometers staan er nogal wat toeschouwers, ik beslis er nog voluit voor te gaan, en neem de laatste kilometer aan een snelheid van 30km/u… plots is er een Fransman in de roze giro-trui die me nog wenst bij te halen : voor de ogen van Dieter die inmiddels aangekomen is (in een fantastische tijd van 7u39) en als toeschouwer langs de kant van de weg staat pers ik er een spurtje uit, ik schakel bij naar de 14 en win het prestige-spurtje. Het levert me applaus van het publiek op.

Enkele meters verder rijd ik over de mat, ik check de polar en bemerk een gereden tijd van 8u20. Mijn tijd van 2004&2005 wist ik met een 50tal minuten te verbeteren. Fier als een gieter ben ik, ik neem mijn gsm en bel het gezin op, vol trots vertel ik mijn wedervaren!

Uiteindelijk bleek ik Patrick bijgehaald te hebben in Valoir. Hij eindigt een 25tal minuten na mij, en ook Pascal D wist zijn tijd met welgeteld 59 minuten te verbeteren en eindigde zo in 9u42. Voldoende reden tot feesten zodat het hoogst gelegen restaurant van de Alpe opnieuw werd opgezocht.

Na dit lange verhaal toch nog enkele slotbemerkingen :

Voor deze editie kan men m.i. zeker spreken over een perfecte organisatie : voldoende kwalitatieve bevoorradingen, enorme veiligheidsvoorzieningen, en uiteindelijk dan ook – voor zover mij bekend – geen enkel ongeval!
Iets meer dan 7000 deelnemers startten deze tocht, 4003 reden de tocht uit
De laatste deelnemer deed er 13u52min over en was hiermee 7u51min trager dan de winnaar 'Andrea Ciavatti'
Uitstekende tips en informatie over de Marmotte is terug te vinden op de internetfora van wielertoerist.be, wielertoerist.nl & fiets.nl
En voor hen die deze tocht ook ooit willen ondernemen : Eén raad > Start hier enkel mee als je echt wenst te weten wat ‘sterven’ op de fiets impliceert… ;-)


Dat het nu gewoon maar snel morgen is > Op een rit zonder pech, en valpartijen!

donderdag 1 juli 2010

La Marmotte.... Nog 2 dagen....

Nog 2 dagen te gaan voor La Marmotte...

Quasi alle deelnemers zijn inmiddels aanwezig in de regio van Bourg d'Oisans. Hotels & appartementen zowel in Bourg d'Oisans als op Alpe d'Huez, Les 2 Alpes... Alle accomodaties zijn volgeboekt!

Ook dit is een belangrijk aspect van La Marmotte : Op economisch vlak brengt het in de ruime regio heel wat teweeg. Vooral wanneer de Tour De France, zoals dit jaar, geen passage op de Alpe voorziet is deze organisatie de publiekstrekker van de zomer!

Nogal wat deelnemers zijn bovendien vergezeld door vrouw en kinderen, ... sommigen hebben familie, vrienden mee...

Binnen 2 dagen komt dan ook een grote karavaan op gang : familieleden positioneren zich op de toppen van de cols, reikhalzend uitkijkend naar hun renner van één dag om hem/haar in de best mogelijke omstandigheden te voorzien van drank, voeding... en waar mogelijk extra kleding te geven, of terug te nemen.

Voor hen wordt het vermoedelijk nog het meest stressy... want in dergelijke omstandigheden kan wachten - langs de kant van de cols - lang duren... Toch één bemerking aan alle toeschouwers langs de kant van de weg : Jullie aanmoedigingen zijn meer dan welkom! ;-)

woensdag 30 juni 2010

La Marmotte.... Nog 3 dagen....

De lezer van deze blog heeft via de diverse posts van de voorbije dagen - met verhalen en filmpjes - reeds een beeld gekregen van deze cyclosportieve.

Op basis hiervan worden diverse vragen gesteld met betrekking tot het competitie-aspect : tijden, ... diploma's & klassementen.

Uiteraard zijn dit items die het cyclo-gebeuren kleuren... toch primeert één doelstelling : een veilige aankomst voor allen!

Het verleden heeft immers aangetoond dat omwille van diverse redenen het soms fout loopt.

We staan er niet vaak bij stil, maar ook dit kan gebeuren :

9 juli 2005, Dit gebeurde ook tijdens La Marmotte ....

Bourg d'oisans/groningen - 's Werelds zwaarste fietstoertocht, la Marmotte, eiste zaterdagmiddag het leven van de 35-jarige Klaas-Jan Bakker. De Groninger gleed tijdens een afdaling weg in een haarspeldbocht, stortte via de berm tien meter naar beneden en kwam terecht op een betonnen paal. Hij was op slag dood.

Aan La Marmotte - 174 kilometer lang, 5000 meter hoogteverschil en vier cols in de buitencategorie - doen jaarlijks op de eerste zaterdag van juli vierduizend toerfietsers mee. Bakker ging voor de derde keer de uitdaging aan. Op de laatste berg, de Alpe d'Huez, stond zijn hoogzwangere vrouw Neeltje samen met hun twee jaar oude zoontje te wachten op hun held.

Hij kwam nooit aan. In één van de eerste afdalingen ging het mis. Twee noordelijke fietsvrienden zagen het voor hun ogen gebeuren. Over het waarom bestond zondagavond nog geen duidelijkheid, maar ineens raakte Bakker in een slip en gleed hij het ravijn in.

Het lichaam van Bakker wordt waarschijnlijk pas donderdag naar Nederland vervoerd, omdat in Frankrijk eerst aan allerlei formaliteiten moet worden voldaan. De familie verblijft zolang op een Franse camping. Vrienden melden dat Neeltje Bakker veel steun ondervindt van mensen die met haar meeleven.

De van oorsprong uit Oosterwolde afkomstige Bakker was een bekende in de noordelijke wielerwereld. Als bestuurslid was hij verbonden aan wielervereniging De Kannibaal uit Roden. De verslagenheid was enorm.


In De Wilp, waar zaterdagavond de laatste etappe van de zesdaagse Noordenveld-Wes terkwartier op de rol stond, werd een minuut stilte gehouden. ''Net had ik de tranen nog in de ogen vanwege de tourzege van Pieter Weening. En dan nu dit'', sprak ploegleider Gerke van Dekken.

Ook de voorzitter van De Kannibaal, Wim Hut, was er kapot van. ''Dit is zo ontzettend triest. In september zouden ze hun tweede kind krijgen

Bron: Dagblad van het Noorden


In het magazine Fiets van deze maand stond overigens vermeld dat de verloven van het medisch personeel uit de regio werd ingetrokken... Laat ons hopen dat deze drastische maatregel overbodig was!

dinsdag 29 juni 2010

La Marmotte.... Nog 4 dagen....

Nog 4 dagen te gaan voor La Marmotte :

Tijd voor een opname van de editie 2009 >



"La Marmotte... ook dit..." : Morgen op deze blog.

maandag 28 juni 2010

La Marmotte.... Nog 5 dagen....

Nu La Marmotte zo snel dichter bij komt wellicht goed op mijn verhaal over mijn 2e deelname nog eens door te nemen :

3 juli 2004 16u00



In bocht 2 van de Alpe kan ik opnieuw lachen : Mijn eerste Marmotte, samen met het Fast-A-team (ook wel squadra’s genoemd), en het A-team van de Nieuwenhovespurters, zal ik uitrijden! 9 uur zwoegen gingen vooraf aan die zekerheid. Niettegenstaande het pijnlijke gevoel in rug en ledematen pers ik er in de laatste meters richting het ronde punt en de eindmeet nog eens alles uit. Dit om onmiddellijk mijn diploma, zilver in 9u09, af te halen, het thuisfront te bellen en door de gsm – over de oorverdovende massa heen – ‘ik ben er, het was schitterend maar ik doe dit nooit meer’ te schreeuwen.



4 november 2004 13u30



Mijn dochter, in september met de humaniora gestart in een nieuwe school, maakt tijdens de herfstvakantie een eerste uitstap met haar beste vriendin. Bij het afleveren van mijn dochter ten huize van de vriendin bemerk ik tacx-rollen : ‘Fietst jouw man ook….’ vraag ik de mama. ‘Ja hoor, hij is overigens fanatiek, hij zal zelfs deelnemen aan de Marmotte dit jaar, dit is een fietstocht…’ ‘Ja de Marmotte die ken ik …ik heb hem dit jaar gereden’… en ’s avonds worden bij een glaasje wijn de plannen gesmeed om de marmotte 2005 samen te rijden.



18 januari 2005 14u00



Op de site van www.sportcommunication.com vond ik de coördinaten terug, en bel nu met Rémy om onze inschrijving te bevestigen. Ik wil absolute zekerheid dat we met zijn vieren ingeschreven zijn : Pascal, Hans, Johan & Geert. We krijgen nummers 2100 en verder. We zullen dus niet in het eerste startvak staan doch dit hindert niet, doelstelling is om er samen een mooi week-end met een hopelijk uitrijden van de Marmotte van te maken.



6 juli 2005 18u00



De fietsen worden in de gehuurde renault traffic ingeladen. 4 fietsen, eten & drank voor het week-end maar vooral ongelooflijk veel sportvoeding krijgen we uiteindelijk in de minibus gestouwd. De zenuwen staan precies gespannen. Pascal heeft dan wel wat ervaring met het rijden van lange ritten (TBT, Waalse Pijl, Gent-Wevelgem), Hans reed jaren terug al eens op de Alpe en Geert deed al een meerdaagse fietstocht naar Spanje, toch is ‘La Marmotte’ voor allen een sprong in het duister. Ook voor mij wordt het afwachten; in mei werd ik een week gehospitaliseerd wegens longontsteking…



9 juli 2005 04u00



In het appartement van Pierre & Vacances wordt het kwartet wakker. Nieuwsgierig zijn we naar de weersomstandigheden, de voorbije dagen was het op de Alpe koud en guur weer. In het dal daarentegen scheen de zon. Welke kledij aangetrokken? Hoeveel voeding meenemen? … We grabbelen snel nog naar de extra-spullen (Enérgie, Prévention de crampes… vermelden ze) die we de voorbije dagen kochten op de fiets-standen aan de sporthal van de Alpe. Bij de Renault Traffic gekomen bemerken we een bevroren voorruit… Gelukkig laten we onze stemming niet beïnvloeden door de gevoelstemperatuur, onder het vriespunt.





Om 6u30 staan we vooraan klaar in ons startvak, en bemerken nog enkele Vlamingen. Pascal luistert aandachtig naar het verhaal van een veteraan die bij zijn vorige deelname te snel startte, op de Galibier medische zorgen werd toegediend om toch nog de voet van de Alpe te bereiken. Maar er zijn ook optimisten aanwezig, Karl uit Zuid-West-Vlaanderen ziet het helemaal zitten en gaat met bitter weinig training voor het klassement!



Een uurtje later schuiven we over de beruchte mat voor de tijdsregistratie, we kijken nog eens naar de chip, hopen dat hij registreerde en stuiven vooruit. De adrenaline ten top en twee kilometer verder zie ik enkel Pascal nog, de flightdeck toont me 46km/u. Intomen roep ik, oppassen voor te snelle start schreeuw ik naar Pascal. In de eerste bocht naar rechts, richting voet van de Glandon kijk ik nog even achterom, van Hans & Geert geen spoor. Die halen ons op de beklimming wel in…



Bij de beklimming verlies ik Pascal uit het oog en ben nu niet meer zeker of hij voor of achter mij fietst, ik twijfel… net harder gaan rijden of eventjes wachten… tja uiteindelijk besluit ik mijn tempo te rijden. Dit impliceert in deze vooral het ronddraaien van de 39x25. Halverwege deze eerste col is er een kleine afdaling. Als slechte daler hou ik mijn hart vast, de eerste bochten bepalen de wijze waarop ik de overige bochten zal aansnijden. Een fietser in de Nike-Yellow-Jersey steekt me voorbij en ik nestel me in zijn spoor… Oef dat valt mee…



Om 9u30 bereik ik in de mist de top van de Glandon, de toeschouwers langs de kant staan er verkleumd bij, ik start met de afdaling… Vanaf de 3e bocht zie ik diverse gevallen fietsers. Medische teams zijn ter plaatse en ik stel me geen vragen (later verneem ik dat er een dodelijk slachtoffer te betreuren is). Enige kms verder zit ik in een peloton richting Télégraphe. Ik laat me verleiden tot de koppositie en ben hier pas blij om als ik na een kwartier hoor dat er een valpartij in het peloton gebeurde. Nu ben ik tenminste heelhuids over de spoorweg aan de voet van de Télégraphe kunnen rijden.



Van de vorige editie herinner ik me dat de Télégraphe slechts een voorproefje is voor de Galibier, en besluit hem rustig omhoog te rijden. De tijd van het fietsen is ook een tijd van het denken, mijn overpeinzingen gaan vooral uit naar de maten, waar zijn Pascal, Hans & Geert, ik check mijn gsm om zeker te zijn dat ze nog op de fiets zitten (de afspraak was dat we elkaar bij pech sms stuurden). Ok ‘geen berichten’, dan maar verder fietsen. In Valloir neem ik een uitgebreide pauze. Ik weet niet waar ik heen moet met mijn winterkledij (’s morgens aangewezen maar inmiddels heb ik veel te warm). Aanhouden is het beste alternatief!



Na Valloir heb je enkel kms op slecht bollende banen. Ik erger me aan de weg, de te warme kledij, ... en uiteindelijk het uitzicht op de te hoge Galibier-top die nog zo ver weg lijkt…. Mijn moed zinkt me in de schoenen, ben ik te weinig getraind? Zal ik me dit jaar moeten beperken tot de Marmotton? Ik besluit om niet meer omhoog te kijken en gewoon van bocht naar bocht te fietsen. En ja … drinken moet ik doen, ik dronk tot nu slechts 0.50 liter extran… ik moet drinken en eten (w-cup), dan komen de krachten wel weer…



Met herwonnen krachten haal ik de top van de Galibier. Niettegenstaande een temperatuur rond het vriespunt blijf ik er geruime tijd genieten van de warme thee. De uitputting zien bij de anderen sterkt me in de overtuiging dat ik al bij al niet slecht rijd.



De passage van de Galibier, Lautaret tot aan de voet van de Alpe is lang en ik nestel me in een groepje om mijn krachten te sparen.



Ik check nogmaals mijn gsm en bemerk geen berichten. De collega’s zullen dan wellicht aan de beklimming van de Galibier bezig zijn, tenzij Pascal dan toch voorop was, bedenk ik.



Mijn te warme kledij wordt nu wel echt overdreven, aan de voet van de Alpe bemerk ik de toeschouwers in zomers tenue, de snelle temperatuurschommelingen in de Alpen zijn bij deze nogmaals bewezen. De dames in bikini aan de zijde van de weg kunnen me niet bekoren, hoe lieftallig ze ook supporteren, mijn blik is nu gericht op de 1800m grens, Alpe d’Huez!



Ik tel de bochten af, zie deelnemers die reeds de finish bereikten met hun diploma opnieuw naar beneden fietsen, maar zie ook enkele renners die uiteindelijk in bocht 17 beslissen om terug te rijden en tevreden te zijn met het Marmotton-brevet.



Vanaf bocht 5 ben ik het zeker! Ook dit jaar rijd ik deze mooie cyclosportieve uit. Ik kijk op mijn uurwerk en zie dat ik er nog kan in slagen mijn tijd van vorig jaar te verbeteren. Een eindtijd van 9u04minuten is het resultaat.



9 juli 2005 20u00



We eindigen ons week-end in het restaurantje aan het meer boven op Alpe d’Huez. Het lekkere eten, de vlotte bediening, en een pak overpeinzingen zijn ons deel : Geert diende wegens medische redenen de tocht in Valloir te staken. Hans & Pascal bereikten kort na mij de eindstreep maar deelden één visie : ‘Nooit meer!’



10 juli 2005 19u00



Na een moeilijke terugreis, pech met de Renault Traffic, komen we uiteindelijk in een Ford Mondeo thuis. De familie verwelkomt ons als winnaars van de Tour de France, de kinderen zijn dolenthousiast en wij apetrots op onze prestatie. De overtuiging groeit dat we misschien toch nog eens gaan deelnemen. Drie maal is scheepsrecht!



14 juli 2005 19u00



De fietsen en onze bagage die we in Frankrijk, tgv pech met de Renault Traffic, achterlieten kunnen we afhalen. Vanaf nu kunnen we opnieuw trainen voor ons volgende doel : samen rijden Pascal, Hans & Johan in 2006 alvast de Ronde Van Vlaanderen!







Morgen kan u op deze blog een filmpje over de editie 2009 terugvinden.