zaterdag 7 juli 2007

La Marmotte 2007

Cyclosportieve : La Marmotte (07u 07-07-07) : De uitdaging

In tegenstelling tot de twee voorgaande jaren waar ik van de Marmotte telkens het belangrijkste objectief van het seizoen maakte had ik in 2006 geen specifiek streefdoel. Toch slaagde ik er dat jaar voor het eerst in om behoorlijk wat trainingskilometers af te malen : zo een 9000km op jaarbasis. Deze bredere trainingsopbouw resulteerde in een beter gevoel bij mijn deelnames aan wielerklassiekers zoals Ronde Van Vlaanderen en Tilff Bastogne Tilff.  

Dit viel blijkbaar ook op bij de collega’s van de wielertoeristenclub, De Nieuwenhovespurters. De leden Andy & Manfred maakten er mij attent op dat ik met deze conditie er wellicht zou in slagen om mijn Marmotte-tijd, zowel in ’04 als in ’05 grootte-orde van 9u10, met een 20tal minuten te verbeteren. Deze opmerking bleef me bij en toen tijdens het najaar van ’06 Pascal D me vertelde dat hij in 2007 opnieuw naar de Franse Alpen, voor zijn tweede Marmotte, zou afreizen was mijn beslissing snel genomen : Ik vergezel Pascal!

In het voorjaar van 2007 troffen we de verdere voorbereidingen en sloten zich ook Dieter & Patrick aan. De bevestiging van onze inschrijving op www.sportcommunication.com volgde snel en ook het appartement in de residentie van Pierre & Vacances werd vlot geboekt.
Tijdens de eerste jaarhelft werden in opbouw naar de Marmotte naast de gebruikelijke clubritten van de Nieuwenhovespurters ook enkele wielerklassiekers voor onze wielen geschoven. Bij iedere deelname van E3-Prijs, Ronde Van Vlaanderen, Van Peteghem-Classic, Davitamon-Classic, Rit van de Gouverneur, Freddy Maertens Classic, Waalse Pijl, Gent Wevelgem werd gekozen voor de langste afstand en schuwden we de inspanningen niet. Dit resulteerde vooral in een geruststellend gevoel : we maalden voldoende kilometers, en viel de Marmotte om welke reden dan ook tegen, dan hadden we toch al lekker gefietst in 2007…

Bovendien leverde ook onze deelname aan de West-Vlaamse cyclo-sportieve Freddy Maertens Classic ons wat zelfvertrouwen op : Op 74 finishers behaalden we elk een gouden brevet en dit met een behoorlijke plaats & tijd >
  • 4e op 3 min van de winnaar : Dieter (gemiddelde ‘diploma’snelheid 35.08)
  • 5e op 3 min van de winnaar : Johan (gemiddelde ‘diploma’snelheid 35.08)
  • 14e op 11 min van de winnaar : Pascal (gemiddelde ‘diploma’snelheid 34.30)

Bij de afreis naar Alpe D’Huez hadden we met zijn allen bovendien een behoorlijk aantal trainingskilometers op de teller getoverd : Pascal (7500km), Johan (8000km), en ook voor Dieter & Patrick zou dit zich in die grootte-orde situeren. Reden te over om vol zelfvertrouwen aan de cyclosportieve met de grootste uitstraling ter wereld, La Marmotte, te starten…

En toch hadden we aan de vooravond van 07-07-07 voldoende twijfels : door het vele intensieve fietsen was onze conditie-top reeds lang voorbij, de laatste dagen kwamen we omwille van het barre weer onvoldoende aan fietsen toe, de maand juni was om tal van redenen te stresserend geweest, … en tot overmaat van ramp zou de temperatuur op de 7e juli de 30° overschrijden, en dit zelfs op de Alpentoppen… Bovendien was ik opnieuw dermate onder de indruk van de lastigheid van de cols dat ik mijn ambitie van het evenaren van mijn tijd in 2005 & 2006, de 9u10, inmiddels bijstelde tot het uitrijden van deze monstertocht, of zoals de tocht omschreven wordt op het forum van wielertoerist.be : het wereldkampioenschap van wielertoeristen. 

Op de magische datum 07-07-07 porden de scherpe tonen van mijn Nokia me omstreeks 4u15 aan om op te staan : daar waar Dieter een uitgebreid ontbijt, pasta & brood, zichzelf voorschotelde, hield ik het traditiegetrouw bij mijn muesli. Toch nuttigde ik net als Pascal & Patrick reeds zo vroeg in de ochtend voldoende sportdrank en namen toch we wat meer koolhydraten dan anders in.

De deur van ons appartement op Alpe d’Huez werd dichtgetrokken, de fietsen ingeladen in de bestelwagen, en we kozen richting Bourg d’Oisans. Hier aangekomen stonden langs beide kanten van de weg fietsers zich klaar te maken : insmeren van de benen, vullen van de fietsshirts met sportvoeding, hier en daar met kleefband nog een pompje aan de fietskader kleven… laatste check van de wielen & banden. We keken naar de diverse deelname-nummers en zagen nogal wat deelnemers uit het selecte ‘400’-groepje : de best geklasseerden uit 2006 krijgen immers een bevoorrecht nummer < 400 en mogen vanuit die context in de eerste startbox plaatsnemen. Hoedanook wij konden ons gezien onze vroege aankomst vooraan in de tweede box positioneren.  

Inmiddels 6u10 voelde ik de spanning toenemen, ik checkte mijn polar en zag tot mijn verbazing een
hartslag, zo een 30-tal tellen hoger dan normaal verschijnen. Enfin enige vorm van adrenaline zal wel nodig zijn, pompte ik mezelf moed in. Tijdens het afwachten zag ik enkele overige deelnemers van www.wielertoerist.be , Reumong & zijn vader, Trekkie en ik ging ze even groeten. Verder kon ik enkel vaststellen dat net als voorheen onze Noorderburen voor de grootste afvaardiging hadden gezorgd : Nederland zou 14 uur later 1221 finishers tellen.  

Nog een 33 andere nationaliteiten tekenden present aan de start : Mexico (1 finisher), Israël (1 finisher), Brazilië (2 finishers), Zuid-Afrika (2 finishers), Japan (6 finishers), Canada (7 finishers), Polen (15 finishers), Australië (18 finishers), Denemarken (216 finishers), Engeland (354 finishers), … Wij behoorden tot de 700-koppige delegatie uit België. Deze smeltkroes van nationaliteiten, de diverse talen door elkaar… Het beeld van 7000 fietsers na elkaar in een klein dorpje als Bourg d’Oisans : dit is reeds een bezienswaardigheid op zich! De talrijk opgekomen familieleden en supporters van de deelnemers aarzelden dan ook niet en schoten nogal wat plaatjes van de start van La Marmotte.

Even voor 7 uur wakkerde de lokale omroeper de sfeer nog wat aan : zijn geroep doorheen de micro overstijgde nu overal het geroezemoes van de fietsers, … we wensten elkaar allen snel alle succes toe, en klikten onze schoenen reeds in de pedalen… even later weerklonk de muziek ‘C’est partie, c’est partie…’ … we overschreden de mat waar onze tijdschip zich diende te registreren… en een adrenaline-stoot later waren we op weg…

“OK, ik ben goed weggekomen, nu in deze mensenzee veilig verder fietsen, zorgen dat ik niet val” ging er door mijn hoofd… de kmteller wees inmiddels 40km/uur aan… Ik zocht Dieter, Patrick & Pascal. Ik zag geen van allen… plots ontwaar ik aan de kop van een peloton van zo een 40tal renners Dieter… “Tja hij gaat er volledig voor… hoedanook…” ik wil de eerste kilometers bij de vrienden blijven en ik smijt mijn fiets links van het groepje waar ik in zit en haal groepje per groepje in tot ik kan aansluiten in het peloton van Dieter & Patrick, … even later vindt ook Pascal aansluiting.

Samen met Pascal beslis ik om geen al te snelle start te nemen en ik laat Dieter na het indraaien van de eerste bocht verder fietsen, ook Patrick verliezen we hier reeds uit het gezichtsveld. De eerste stijgende kilometers van de Col du Glandon volgen al snel… ik verifiëer mijn hartslag en wens hem zoals vooropgesteld enkele tellen onder de overslagpols te houden. Ik slaag hierin, krijg een goed gevoel en dat geeft me zelfvertrouwen… ik fiets in eigen cadans verder. Beetje bij beetje haal ik overige fietsers in, ook Patrick wordt bijgehaald. Enkele kilometers verder naderen we een klein gehucht waar het iets vlakker wordt. Ik neem de tijd voor het nuttigen van wat sportdrank en een reep en vervolg via de afdaling. Dit is niet mijn sterkste punt, maar bij deze korte afdaling komt nog niet veel stuurmanskunst bij kijken… slechts een beperkt aantal fietsers halen me hier opnieuw in. Wat volgt zijn opnieuw enkele kms met een gemiddelde stijgingspercentage van 10%. Dan maar opnieuw opteren voor de 39x27 als verzet. De laatste kilometers neemt dit stijgingspercentage wat af, ik schakel bij tot 39x24 en bemerk dat ik de top na 1u45 zal bereiken. Dit is een 15 minuten sneller dan tijdens mijn vorige edities. Positief nieuws, minder aangenaam is het gevoel dat ik heb op de achterband : enkele steentjes blijken zich vast te pinnen in de band en bij iedere omwenteling hoor ik het getik. Op de top van de Glandon verifiëer ik één en ander, ik verwijder het steentje en ga voluit voor de afdaling…

Al van bij de eerste bocht zie ik enkele veiligheidsmensen met aanduidingen ‘gevaarlijke bocht’, ‘gevaarlijke afdaling’, … even verder ligt een rouwkrans… als slechte daler voldoende signalen om me tot de orde te roepen : en ik ga in de remmen… ik haal nog een snelheid van 25km/u. Na vier bochten word ik reeds bijgehaald door Patrick… ik kijk naar hem en hij verdwijnt in geen tijd uit mijn gezichtsveld… Ik denk bij mezelf : dat belooft… daar gaat mijn goede tijd… maar heelhuids aankomen is belangrijk, ik denk aan mijn gezin en beslis me niets meer aan te trekken van welke richttijd dan ook… Ik wil het ook veilig houden voor de overige fietsers en kies resoluut voor de rechterzijde van de weg. Ik tel wel nog het aantal deelnemers die me tot aan de voet zal inhalen : uiteindelijk een 87tal in totaal (vanaf bocht 6).

Na de aankomst beneden wens ik zo snel mogelijk aansluiting te vinden met een ‘snelle’ groep, zaak om toch wat verloren tijd goed te maken… Een groepje van een 20-tal fietsers vormt zich, doch we zijn slechts met een 4tal die bereid zijn om rond te draaien en tegen de wind in te beuken… Korte tijd later komt Pascal, die inmiddels aansluiting vond bij deze groep, op mijn schouder tikken : Het is niet aan ons om hier kopwerk te doen, roept hij, … dit zijn allen beter fietsers dan ons, deze groep gaat hier voor richttijden van 8 uur… Ok, dan maar, en ik plaats me samen met hem in de buik van dit peloton.
Van de voorbije edities heb ik één iets geleerd : continu blijven eten en drinken is een must. Eén nadeel levert dit me op : ik heb dringend een plaspauze nodig, aan de voet van de Télégraphe gekomen verwittig ik Pascal van deze stop. Hij rijdt door en we spreken af om elkaar wellicht in Valloir opnieuw aan te treffen.  

Een blik op de polar leert me dat mijn sanitaire stop me welgeteld 110 seconden pauze kostte. Inmiddels rijdt een volgende groepje over de spoorweg, en start met de Télégraphe. Ik sluit me bij hen aan, en constateer dat ik nog steeds een goed klimgevoel heb… Ik haal de één na de andere in, en na 5 kilometers kom ik opnieuw bij Pascal. We wisselen enkele woorden, ik rits mijn truitje & windvest helemaal open en ga verder op dit élan door. De snelheid poog ik op de 13km/u te houden, en weet iedereen bij te benen. Dit wordt mijn snelste beklimming ooit… Aan de top van de Télégraphe zoek ik een drank-stop, maar vind enkel een rode-kruis-hulppost terug… Dan maar doorrijden naar Valloir. De afdaling die hieraan voorafgaat gaat uiterst vlot… dit kan niet gezegd worden aan de eerste kilometer bergop die vervolgens volgt. Blijkbaar heeft de inspanning op de Télégraphe me teveel krachten gekost, … dit loopt helemaal niet meer, … ik geraak met moeite vooruit, .. zelfs indien ik kleiner schakel… ik maan me zelf aan rustig te blijven en neem enkele w-cups uit de achterzak. Even later zie ik rechts de bevoorradingspost : ik laat beide bidons bijvullen met extran, beslis om dan toch geen stokbrood aan te nemen, dank de vriendelijke mensen van de bevoorrading, en fiets door…

De warmte begint zijn tol te eisen… Ik vraag me af of ik mijn windvest beter niet uitdoe, wegwerp… Uiteindelijk vind ik het belangrijker om mijn voeding die ik erin kon opbergen, mijn reserve-materiaal, bij te houden en blijf aldus te warm gekleed… Het zweet parelt me uit, ik spreek met enkele Fransen, Italianen, Nederlanders & Belgen… Het gezamenlijke afzien sterkt me om door te doen… Toch zinkt me bij het naderen van het brugje halverwege de Galibier me de moed in de schoenen : ik zie de lange sliert fietsers zich de weg omhoog zoeken en panikeer. Hier geraak ik niet meer boven… Toch is er slechts één oplossing : rustig verder fietsen… alhoewel de wind speelt hier beurtelings in het nadeel… en dit wordt uiteindelijk mijn redding : de hitte wordt dankzij het zalige windje aanvaardbaar…
Tijdens de laatste vijf kilometers zie ik langs beide zijden van de weg fietsers die afstappen, ik zie iemand braken, … en blijf me zelf moed in pompen. Toch krijg ik stilaan een uitgeput gevoel… Drie kilometer voor de top zie ik dan een volledige delegatie Nederlanders de wave uitvoeren bij iedere fietser die voorbijkomt… Ze zien dat ik het moeilijk heb, roepen me aanmoedigingen toe, … ik vraag me af waarom ik hier een derde maal naar toe kwam, welke reden me zover kon brengen, waar dit afzien voor nodig is… ik voel me uitgeput, een traan rolt over mijn wang. Een fotograaf weet dit beeld vast te leggen, … nog een andere fotograaf van www.photobreton.com komt naast mij lopen en schiet enkele plaatjes… tja drama… is het dit wat men wil zien… Nog twee kilometer naar de top, ik schakel op mijn kleinste verzet : 39x30 en put hier opnieuw wat kracht uit : ik kom boven op de top en stel vast dat ik nog steeds geruime tijd voor ben op mijn vorige tijdsschema’s.

Ik schuif aan bij de mensen van het Franse leger en ben hen dankbaar voor de Isostar. Ik rust even uit en neem vervolgens, in alle voorzichtigheid, de afdaling tot de Lautaret voor mijn rekening. Zoals tijdens de afdaling van de Glandon rijden de ene na de andere fietser me voorbij, maar ik maak me er niet verder druk in. Zonder ongelukken ben ik ervan overtuigd dat ik mijn tijd zal verbeteren, en dit is een voldoende prestatie. Ik fixeer me nu op de 9 uur. Aan de voet van de Lautaret gekomen ben ik helemaal alleen, en ik fiets verder naar Bourg d’Oisans. Enkel op het einde komen een 7-tal fietsers, waaronder één wt.be-lid, aansluiten.

De laatste col van de dag is het enige wat me nog rest : Alpe d’Huez. Een kleine 15 kilometer klimmen, ik zit inmiddels 7 uur in het zadel. De eerste kilometers zijn normaal gezien de lastigste, toch neem ik deze eerste horde met een uitstekend gevoel : de 39x27 wordt snel rondgedraaid, en ik voel me euforisch worden. En, dan plots… is er toch die man met de hamer… een hongergevoel maakt zich van me meester, ik geraak nauwelijks nog vooruit : de snelheid daalt tot amper 7km/u… Ik eet een w-cup en ledig mijn bidons…. Gelukkig is er na een 5-tal kilometer een drankstop, daar zal ik één en ander weer aanvullen en hopelijk gaat het dan wat beter… De mensen langs de kant van de weg zien me de Alpe naar boven kruipen… Dit gaat echt niet meer… Die 1.5 kilometer lijkt me een eeuwigheid te duren, … in de eerstvolgende bocht naar links zie ik ze dan toch staan : enkele mensen geven water-bekertjes aan : ik drink er 6 na elkaar, vul beide bidons opnieuw bij, en vertrek opnieuw… Tiens, dit heeft deugd gedaan : ik vind opnieuw mijn tempo, en rijd verder… de hitte is niet meer te harden, ik zoek na iedere bocht of er in de volgende strook ergens wat schaduw te rapen valt : nergens, nergens, … de supporters langs de kant van de weg roepen inmiddels naar éénieder aanmoedigingen, dit drijft me voort, ik dank hen en ben blij als enkele kinderen met flessen bronwater komen aangelopen, … ik neem er ééntje aan en giet ze à la Landis uit over armen en rug… Brrr, ijskoud is dit bronwater, het beneemt me mijn adem, maar ach : alles beter dan die verzengende hitte… Inmiddels kom ik aan bij de volgende drankstop : de plaatselijke mensen van het rode kruis monsteren iedere fietser en oordelen blijkbaar dat ik geen verzorging nodig heb, … maar goed zo… ik drink opnieuw een 5tal bekertjes water en stap opnieuw op de fiets. De volgende bocht krijg ik een 5tal Basken langs de kant van de weg in het vizier : Met blijkbaar een voldoende hoog alcochol-percentage in het bloed zingen zij ons toe… Zij weten er in ieder geval een feest van te maken. Voor mijn feestgedruis hoef ik nog een 4tal kilometers te klimmen : dit lukt me wel, ik zie het nu helemaal zitten, schakel opnieuw naar de 39x27 en haal nu de éne na de andere fietser in. De laatste kilometers staan er nogal wat toeschouwers, ik beslis er nog voluit voor te gaan, en neem de laatste kilometer aan een snelheid van 30km/u… plots is er een Fransman in de roze giro-trui die me nog wenst bij te halen : voor de ogen van Dieter die inmiddels aangekomen is (in een fantastische tijd van 7u39) en als toeschouwer langs de kant van de weg staat pers ik er een spurtje uit, ik schakel bij naar de 14 en win het prestige-spurtje. Het levert me applaus van het publiek op.

Enkele meters verder rijd ik over de mat, ik check de polar en bemerk een gereden tijd van 8u20. Mijn tijd van 2004&2005 wist ik met een 50tal minuten te verbeteren. Fier als een gieter ben ik, ik neem mijn gsm en bel het gezin op, vol trots vertel ik mijn wedervaren!

Uiteindelijk bleek ik Patrick bijgehaald te hebben in Valoir. Hij eindigt een 25tal minuten na mij, en ook Pascal wist zijn tijd met welgeteld 59 minuten te verbeteren en eindigde zo in 9u42. Voldoende reden tot feesten zodat het hoogst gelegen restaurant van de Alpe opnieuw werd opgezocht.

Na dit lange verhaal toch nog enkele slotbemerkingen :
  • Voor deze editie kan men m.i. zeker spreken over een perfecte organisatie : voldoende kwalitatieve bevoorradingen, enorme veiligheidsvoorzieningen, en uiteindelijk dan ook – voor zover mij bekend – geen enkel ongeval!
  • Iets meer dan 7000 deelnemers startten deze tocht, 4003 reden de tocht uit
  • De laatste deelnemer deed er 13u52min over en was hiermee 7u51min trager dan de winnaar 'Andrea Ciavatti'
  • Uitstekende tips en informatie over de Marmotte is terug te vinden op de internetfora van wielertoerist.be, wielertoerist.nl & fiets.nl
  • En voor hen die deze tocht ook ooit willen ondernemen : Eén raad > Start hier enkel mee als je echt wenst te weten wat ‘sterven’ op de fiets impliceert… ;-)